Μις Αντικοινωνικοτης

…φαίνεται πώς δεν τον γλυτώνω τον τίτλο τελικά… φέρτε μου στέμμα και κορδέλα να τα φορέσω όλο τρέλα… παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου να τον πετάξω σε κανέναν άλλον περαστικό, κατά το «πάρτον παπά» που λέγαμε στα πολύ νιάτα μου… κάνω ότι μπορώ ο άνθρωπος – ναι, κι εγώ ανήκω σε αυτό το είδος, παρότι σε πρώτο επίπεδο μπορεί να σε ξεγελάσω και να με περάσεις για άλιεν – ας όψεται η μάνα μου, που έτσι και μάθει ότι με κάλεσαν κάπου και εμένα με πήρε ο ύπνος ή ξεχάστηκα στο δίκτυο θα μου φάει αργά και βασανιστικά ότι μυαλό μου έχει απομείνει, με τη γκρίνια της…

…έτσι ξεκινάω με καλούτσικες προθέσεις - αν και συνήθως βαριέμαι όταν πρόκειται απλά για κοινωνικές γνωριμίες – και πάω σαν καλό κορίτσι όπου με καλούνε… την πρώτη φορά … αλλά συνήθως δεν υπάρχει δεύτερη… γιατί!? γιατί πολύ απλά βαριέμαι να βρίσκομαι κάπου και να λέω άρες μάρες κουκουνάρες για να περάσει η ώρα… το ξέρω πως έτσι είναι οι κοινωνικές επαφές αλλά δεν μπορώ αδέρφια μου… κάθομαι εκεί και σκέφτομαι πότε θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, στον υπολογιστή μου, στον κόσμο μου γενικά...

[…ακολουθεί τυχαίο περιστατικό που ενδυναμώνει την επιχειρηματολογία μου υπέρ της στοχευμένης αντικοινωνικότητας…]

… πρόσφατα, συνάντησα τυχαία μια παιδική μου φίλη που είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια… μες τον ενθουσιασμό αποφασίσαμε να βγούμε για καφέ να τα πούμε… στον καφέ επάνω λοιπόν, μαθαίνω ότι χώρισε πρόσφατα - και τώρα ξέρετε είναι σε κείνη τη φάση που για να μην είσαι μόνος/η βγαίνεις και με τον περιπτερά σου – και μάλιστα μένει πολύ κοντά στο σπίτι μου... ωραία, λέμε και οι δύο, να κάνουμε παρέα... ήμασταν στην αρχή της κουβέντας ακόμα… εκεί λοιπόν που πήγα να χαρώ για την απρόσμενη φιλενάδα που εμφανίστηκε στη ζωή μου... αρχίζει να μου διηγείται διάφορα από τη ζωή της που ομολογουμένως με εξέπληξαν – για παράδειγμα, ότι οι σχέσεις της πλάκας που είχε διήρκεσαν περίπου 2 χρόνια ενώ οι σοβαρές από 5 έως 12 η τελευταία, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο - χωρίς πλάκα - με τέτοιο παρελθόν… χαχαχα… που να τολμήσω να πω ότι η μόνη σχέση μου που άντεξε στο χρόνο ήταν για δύο χρόνια και αυτό το θεωρώ κατόρθωμα μέχρι σήμερα χαχαχα... για να καταλήξει πώς δεν αντέχει καθόλου να είναι μόνη, σε σημείο που δεν μπορεί ούτε να πάει να πιεί έναν καφέ… κι εκεί που πάω να ανοίξω το στόμα μου να πω ότι κάποιες μέρες την εβδομάδα που βγαίνω για πρωινές δουλειές μ' αρέσει πολύ να πίνω ένα καφεδάκι – μόνη μου φυσικά – στο γειτονικό καφέ πριν επιστρέψω σπίτι... μου λέει πόσο λυπάται τους ανθρώπους που βλέπει να τρώνε ή να πίνουν καφέ μόνοι τους κάπου – ααααααα… άστο καλύτερα λέω… ας πούμε για μπάλα καλύτερα… χαχαχα… εκ τοτε, ξαναβγήκαμε για καφέ 2-3 φορές - ποτέ κάτω από πέντε άτομα - αυτός δεν είναι καφές είναι διαδήλωση, χρυσή μου... τέλος πάντων, για την ώρα καταχωρήθηκε στον κύκλο των γνωστών για περαιτέρω διερεύνηση...

…κι επειδή το' χω ψάξει το θέμα απ’ ολούθε, ορίστε και τα πορίσματα... η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες σχέσεις μου – φιλικές και ερωτικές - στο παρελθόν προέρχονταν από τον ευρύτερο επαγγελματικό μου χώρο... κι αυτό ερχόταν πάντα φυσικά… γιατί με αυτούς τους ανθρώπους μοιραζόμασταν σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια άγχη, τις ίδιες χαρές... εάν προσθέσεις σε αυτό και την καθημερινή τριβή ή έστω την συχνή επαφή για λόγους δουλειάς... έχεις την τέλεια συνταγή… και καλώς ή κακώς έτσι λειτουργούσα ανέκαθεν… ανατρέχω στο κοντινό μου περιβάλλον για σύναψη σχέσεων... διαφορετικά, μου είναι πολύ δύσκολο να συντηρώ σχέσεις με τις οποίες δεν με συνδέει κάτι στο παρόν... αν σκεφτείς, τώρα, ότι τα τελευταία πέντε χρόνια δουλεύω μόνη μου, καταλαβαίνεις ότι ο κύκλος στενεύει αρκετά... έτσι κάπως μου προέκυψε και το Διαδίκτυο... και όσο και αν φαίνεται παράδοξο στους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το δίκτυο... συχνά νιώθω πιο κοντά με άτομα που μοιράζομαι σήμερα κάτι κοινό στο δίκτυο π.χ. άλλους bloggers, παρά με φίλους που η σχέση μας είναι πια οικογενειακού τύπου… ή απλά ισχύει το «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» που είναι μια ακόμη ευγενική προσφορά της μαμάς μου…

Εδω οι καλοι προβληματισμοι

…όταν ήμουνα μικρή και σκεφτόμουνα τον εαυτό μου στο μέλλον - που φαινόταν τόσο μακρινό και όμορφο όσο και το φεγγάρι τις νύχτες – πίστευα ότι στην ηλικία που είμαι σήμερα θα είχα πάρει κάποιες τουλάχιστον βασικές αποφάσεις ζωής και θα είχα στήσει μια ζωή με όλα τα <κομφόρ> που τότε φάνταζαν δελεαστικά... σπίτι, καριέρα, οικογένεια κτλ… αν ερχόταν μια κακιά – τι άλλο?! - μάγισσα και μου έλεγε ότι η ζωή μου θα έπαιρνε τη μορφή που έχει σήμερα, το πιθανότερο θα αρνιόμουνα να μεγαλώσω και να ζήσω από πρώτο χέρι τέτοια ντροπή!! :))))

… αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά [ο καύσωνας θα μείνει ως την Κυριακή οπότε χρόνο έχουμε..]

…το σπίτι, ας πούμε, που είναι βασική σταθερά στη ζωή μου και πραγματικά με αντιπροσωπεύει σαν χώρος, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε αυτό... η ιδέα να μετακομίσω σε κάποιο μέρος κοντά στην Αθήνα αλλά που να μην θυμίζει τίποτα από αυτήν, π.χ. στην Αίγινα, με επισκέπτεται όλο και πιο συχνά τελευταία… ένα μέρος που θα συνδυάζει θάλασσα, σχετικά αναπτυγμένη ζωή όλο το χρόνο - δεν είμαι ερημίτισσα αλλά δεν με νοιάζει αν δεν έχει sushi bar ή μπουτίκ του Γαβαλά – εύκολη πρόσβαση χωρίς αυτοκίνητο, ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα – στην τελευταία περιλαμβάνονται και οι άνθρωποι και that's it!... θα μπορώ να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα όποτε θέλω αλλά την καθημερινότητά μου την ονειρεύομαι πιο μποέμικη...

…η δουλειά μου… χμμμμ... άλλος δείκτης σταθερότητας σε αμφισβήτηση... στο παρελθόν έχω αλλάξει αρκετές δουλειές - σχετικές με το αντικείμενό μου πάντα, όχι άσχετες - αλλά τα τελευταία 5 χρόνια είχα απορρίψει την εξαρτημένη σχέση εργασίας και προτίμησα ένα πιο ελεύθερο, και μοναχικό είναι αλήθεια, επάγγελμα... ήθελα να αποστασιοποιηθώ για λίγο από εταιρείες, μανατζουρίες, παραγωγικότητες και μπόνους και πάει λέγοντας… όλο αυτό το σύστημα που όταν το βιώνω πάνω από 2-3 χρόνια με πιάνουν – και με ταράζουν - τα ψυχοσωματικά μου… πρόσφατα όμως, αισθάνθηκα ότι αυτή η περίοδος διαλογισμού - ας την πούμε - φτάνει στο τέλος της και ένιωσα πάλι την επιθυμία να κατέβω στο γήπεδο και να τους αλλάξω τα φώτα... :)))) κάποιοι φίλοι που το συζητήσαμε με συμβούλεψαν να το σκεφτώ δις και τρις, ειδικά τώρα που έχω φέρει τα πράγματα στα μέτρα μου, από πλευράς ωραρίου, εισοδήματος, πελατών κτλ… όμως αυτό ακριβώς είναι κι ένας λόγος που σκέφτομαι την αλλαγή... μου λείπει η πρόκληση.. από τότε που όλα μπήκαν σε μια σειρά... βαρέθηκα του θανατά και βάλε...

…και τι μένει?!

…η αγία οικογένεια… αχα! εδώ γελάνε που λένε.. όπως αποδεικνύει περίτρανα το παρελθόν μου δεν είμαι ο τύπος της συμβατικής συζύγου-μητέρας, ούτε που ακούμπησα δηλαδή… μια φορά στη ζωή μου έφτασα κοντά σε αυτό το σενάριο αλλά ο σκηνοθέτης – από ψηλά - είχε άλλα σχέδια... και άλλη μια φορά το σκέφθηκα αλλά προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις – κι εγώ μία για πάντα - επενέβη πάλι ο από μηχανής θεός για να με σώσει – εεε δύο φορές να σου περάσει η ιδέα μέχρι τα 38 είναι αρκετές νομίζω και για τους πιο τολμηρούς!!

…όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου από μόνη της είναι ένας δείκτης αστάθειας που θα ζήλευαν πολλοί… όλοι οι βασικοί τομείς είναι σε αναμπουμπούλα και επειδή είναι τέτοιο το ύφασμά μου - που λένε οι σοφοί γεροντότεροι - δεν προβλέπεται σταθεροποίηση πριν κλείσω τα … 75 [αισίως και με λίγη βοήθεια άνωθεν]… life is more intriguing than it seems [το λέει και το τραγούδι] και ενώ γύρω μου «οι άλλοι» χτίζουν σπίτια, κάνουν παιδιά, αγοράζουν χρονομερίδια διακοπών για τα επόμενα 50 χρόνια [άλλη διαστροφή αυτή…] και, γενικά, αναλαμβάνουν ένα σωρό υποχρεώσεις ικανές να γονατίσουν μέχρι και τρισέγγονα, εγώ αισθάνομαι ότι η εξόφληση των λογαριασμών του σπιτιού είναι η μέγιστη δέσμευση που μπορώ να αναλάβω για τα επόμενα 10 χρόνια, οπότε και ως ώριμος μεσήλιξ πια θα αποφασίσω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω… κατά τα άλλα, οι ζωές τους μου μοιάζουν με ταινίες τρόμου που όμως δεν τελειώνουν σε 2 ώρες…

Υ.Γ. Αυτά παθαίνω εγώ με τους καύσωνες, άλλοι υποφέρουν από αναπνευστικά, καρδιακά και λοιπά… εγώ από υπαρξιακά…

the Holiday

…ήταν ο τίτλος του DVD που έπιασα στα χέρια μου εχθές το βράδυ και μου φάνηκε ότι έπρεπε για κάποιον που δεν πήγε διακοπές για να αποφύγει τα συνηθισμένα και ήθελε να αποδράσει κάπου που τίποτα δεν θα ήταν οικείο και πραγματικά θα διέκοπτε κάθε συνειρμό με την πραγματικότητά του… όπως ακριβώς και οι ήρωες της ταινίας… η οποία αποδείχτηκε εκ των υστέρων καταπληκτική επιλογή… οκ, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι αντικειμενικά (ίσως) κατατάσσεται στα chicks movies, όμως εκτός από μια ε υ χ ά ρ ι σ τ η και α ι σ ι ό δ ο ξ η ταινία, εμένα μου χάρισε ένα 2ωρο ιδανικών διακοπών σε έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς…

…ποιος είναι ο σκοπός εξάλλου μιας ταινίας ή ενός βιβλίου που επιλέγεις?! να σου κρατήσουν συντροφιά οι ήρωες και να γίνεις για λίγο μέλος της παρέας τους… έτσι, για εχθές είχα αποφασίσει ότι ήθελα μια παρέα ανάλαφρη μεν, ενδιαφέρουσα δε και οι δύο τουλάχιστον από τους πρωταγωνιστές, οι Jude Law και Kate Winslet, μου έκλεισαν το μάτι όλο υπόσχεση... υπέροχος ο Jude Law, ως άγγλος φιλόλογος με σοφιστικέ στυλάκι και ταυτόχρονα ζεστός, αυθόρμητος, γήινος – χαρακτηριστικά που σπάνια συναντάς σε διανοούμενους - εεε και βέβαια άκρως ερωτεύσιμος... αδερφός της Kate Winslet στην ταινία, ζουν στο Surrey στην Αγγλία και υποφέρουν από συναισθηματικά κυρίως προβλήματα… η αγαπημένη Winslet – που ανήκει σε μια άλλη εποχή με κρινολίνα και μπούκλες να πλαισιώνουν το τέλειο πρόσωπό της – στην ταινία ζει σε ένα τυπικό αγγλικό cottage από αυτά που ζαχαρώνω εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να αφυπνιστεί απότομα το απωθημένο μου με την Αγγλική εξοχή...

…τόσα check-in, check-out και ούτε μια φορά με προορισμό την Αγγλία... ξέρω πώς οι περισσότεροι θεωρούν τους Άγγλους ξενέρωτους και δεν τρέφουν ιδιαίτερα φιλικά συναισθήματα γι’ αυτούς – σε αυτό, βέβαια, έχουν παίξει μεγάλο ρόλο η πολιτική και οι Άγγλοι τουρίστες στο Φαληράκι και στη Χερσόνησο - αλλά προσωπικά τους λατρεύω για άλλους λόγους… πιο συγκεκριμένα, είναι ίσως η μόνη χώρα στην Ευρώπη που γνωρίζω με θεατρική παράδοση, με ηθοποιούς-κολοσσούς όπως οι Jeremy Irons, Vanessa Redgrave, Anthony Hopkins, Emma Thomson, Sean Connery και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, με μουσική σκηνή που δεν εξαργυρώνει τόσα χρόνια μετά την επιτυχία των Beatles, αλλά παραμένει παραγωγική και δημιουργική με νέες τάσεις και γκρουπς που θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια, όπως μας έχει συνηθίσει… και, φυσικά, λατρεύω το χιούμορ και το φλέγμα των Βρετανών, για να μην πω για το ανεπανάληπτο british accent!

…πίσω στην ταινία τώρα, αν υποθέσουμε ότι ένα στοιχείο που καθιστά επιτυχημένη μια ταινία είναι να μπορούν οι θεατές να ταυτιστούν με τους ήρωες, νομίζω αρκετές γυναίκες θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τις δύο ηρωϊδες – εντάξει, ίσως μόνο με την Winslet, αφού το πρότυπο της Cameron Diaz είναι περισσότερο η γυναίκα της διπλανής έπαυλης παρά πόρτας - ωστόσο, αν εξαιρέσεις το κοινωνικό status που τις χωρίζει και μοιάζει χαοτικό – έχουν τα ίδια συναισθηματικά προβλήματα, τα οποία ως γνωστόν δεν κάνουν διακρίσεις ταξικές, είναι 30άρες οπλισμένες με το δίκοπο μαχαίρι «μόνες και ανεξάρτητες», με όλες τις σύγχρονες νευρώσεις αυτού του ηλικιακού γκρουπ, παλεύουν να απαλλαγούν από τις τοξικές σχέσεις της ζωής τους και έχουν εφόδιο έναν νεανικό παρορμητισμό για να ισορροπούν μεταξύ απογοήτευσης και ενθουσιασμού…

…τέλος, η ταινία αποδεικνύει πως ακόμα και μια διανοούμενη Αγγλίδα μπορεί να περάσει πραγματικά υπέροχες διακοπές στο σουπερφίσιαλ L.A. αφού ενδιαφέροντες άνθρωποι υπάρχουν τελικά παντού…

Ενα ραντεβου στα τυφλα παρακαλω!

… πόση τόλμη και γοητεία πρέπει να διαθέτει κανείς για να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια αποστολή; και καλά, θα μου πείτε, γιατί να επιχειρήσεις εξ’ αρχής ένα τέτοιο εγχείρημα; ας πούμε, γιατί «Αισθάνεσαι τυχερός» που λέει και ο Γκούγκλης και είναι λίγος καιρός που φλερτάρεις με ιδέες υψηλού ρίσκου… αυτές δεν είναι που έχουν και τη μεγαλύτερη απόδοση, αν υποθέσουμε ότι σου κάθονται καλά?! αν υποθέσουμε το αντίθετο, τι είχαμε, τι χάσαμε?! τίποτα ελπίζω…

… εκτός από τους επαγγελματίες του dating, που έχουν πάρει στα σοβαρά το όλο θέμα και αναλώνουν αρκετό χρόνο και κόπο βλ. προφίλ ικανά να σε προσλάβουν ακόμα και στη NASA, ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες τα ραντεβού τους να τους φέρουν πιο κοντά στο ταίρι που ψάχνουν – απόψε κιόλας – υπάρχουν κι άλλοι οι «είδα φως και μπήκα» - είναι single, δεν λένε όχι σε μια σχέση, αλλά δεν κόβουν και το λαιμό τους για να τη βρούνε, λατρεύουν το φλερτ, το παιχνίδι με το άγνωστο και την έκπληξη που σου επιφυλάσσει ένα blind date. Όχι πάντα, ωστόσο. Πρέπει να έχουν διάθεση και οι συγκυρίες να το ευνοούν. Είναι ένα από τα παιχνίδια τους και όποτε βαριούνται το αφήνουν και μετά πάλι το πιάνουν, εεε και άμα τους κάτσει ... bingo!!! Γι΄ αυτούς το dating δεν είναι αυτοσκοπός. Νομίζω αυτό το τελευταίο τραβά και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς και τους επαγγελματίες.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να κρύψω την προτίμησή μου κατά την περιγραφή μου, αλλά πάντα ανήκα στους δεύτερους, δεν είχα την απαραίτητη προσήλωση στο στόχο που έλεγε και μια γνωστή μου – αν υπήρχε εθνική ομάδα dating είμαι σίγουρη ότι θα έπαιζε βασική ενδεκάδα – γι’ αυτό και τα σκορ μου ήταν πάντα αδιάφορα :))) Ίσως τελικά να έχω προκατάληψη σε λανθάνουσα μορφή με αυτό το είδος γνωριμιών κι έτσι άθελά μου να σαμποτάρω τα ραντεβού... μπααα, όχι την έχω βρει την απάντηση αφού έκανα γεώτρηση μέσα μου… δεν είναι θέμα προκατάληψης... είναι το στημένο τελικά που με χαλάει... εε βέβαια, αφού το παιχνίδι είναι στημένο εξ' αρχής… σε θέλω, με θέλεις, υποφέρω κι υποφέρεις… ναι, εντάξει δεν υπόσχεσαι ποτέ τίποτα και ανά πάσα στιγμή μπορείς να φύγεις με πρόφαση ότι ψυχομαχάει το ροντβάιλέρ σου ΑΛΛΑ ένα τέτοιο ραντεβού έχει πάντα τις εξής δύο εκδοχές [εκτός αν σου κρεμάσει ξαφνικά το σαγόνι με το σερβιτόρο ή τη σερβιτόρα και γίνεις ρεζίλι]: μ' αρέσεις ή δεν μ' αρέσεις, κάτι που πρέπει να αποφασίσεις εκείνη την ώρα για να δώσεις και την κατάλληλη συνέχεια… εεε δεν μ’ αρέσεις!!

Δεν γίνεται να αποφασίσω αν κάποιος μ' αρέσει ενώ γνωρίζει ότι εκείνη την ώρα γίνεται το screening… και ούτε εγώ μπορώ να νιώθω ότι περνάω εξετάσεις… δηλ. εγώ θέλω να δω πώς ξύνεις το αυτί σου ρε αδερφέ, πώς είσαι χαλαρός εκτός κατάστασης εκτάκτου ανάγκης - «ραντεβού», κάτι το οποίο γίνεται τελικά μόνο όταν γνωρίζεις κάποιον ή κάποια στο άσχετο και όχι επί τούτου… εκεί και τότε που δεν έχει περάσει από κανενός το μυαλό να γίνετε ζευγάρι και μετά από αρκετές στιγμές τριβής, ανάβει μια σπίθα και, τέλος, σκάει το πυροτέχνημα στο κεφάλι σου και από εκείνη τη στιγμή ο άλλος κυκλοφορεί με ένα σύννεφο από κόκκινες καρδούλες να τον πλαισιώνει – χαχαχα- και δεν ξέρει ακόμα τίποτα… εεε η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας…

Σεξ, ο βασιλιας των σπορ

…απορώ που δεν έχει γίνει ακόμα ολυμπιακό άθλημα!? εδώ μιλάμε όλοι προπονούνται μέχρι τελικής πτώσεως, σεξ για το σεξ, και για οποιονδήποτε λόγο εκτός από το σωστό… θα μου πείτε και ποιος είναι ο σωστός λόγος για να κάνεις σεξ!? καλή ερώτηση και η απάντηση φυσικά είναι καθαρά υποκειμενική, όμως θα είχε ενδιαφέρον να γίνει διάλογος στην προκειμένη περίπτωση, οπότε καλωσορίζω και τις δικές σας απόψεις...

…γενικά, σήμερα ισχύει ο κανόνας ότι στο σεξ όλα επιτρέπονται αρκεί να γίνονται με τη συναίνεση όσων συμμετέχουν - βλέπετε η δυαδική εκδοχή του σεξ πάει άπατη πλέον, πολύ μπανάλ ρε παιδί μου αυτό το σεξ για δύο… φέρτε και κανέναν άλλον, κανέναν κουμπάρο, κανέναν μπατζανάκη, ό,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων, μην πεθάνουμε από πλήξη βλέποντας μόνο ο ένας τον άλλον – και να μην θίγεται η αξιοπρέπεια κανενός, βράσε όρυζα δηλαδή, αυτό με την αξιοπρέπεια είναι πιο ανεξιχνίαστο και από την αλήθεια προεκλογικής ομιλίας… όλα κρίνονται φυσιολογικά, και πυκνοί καπνοί σκεπάζουν τα κρεββάτια μας καθώς αλατοπιπερώνουμε την σεξουαλική μας ζωή… αφού το γυναικάκι μου γουστάρει διαδήλωση στο κρεββάτι, γιατί όχι?! πάνε οι καιροί που μόνο και μόνο μια τέτοια η σκέψη αρκούσε για σε ρίξει στον Καιάδα με τα μιάσματα..

…και φυσικά για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν αναπολώ τον σεξουαλικό Μεσαίωνα, αλίμονο!!... αυτό το οποίο αμφισβητώ είναι τα κίνητρα τέτοιων συμπεριφορών καθώς και τη συναισθηματική πληρότητα που τις συνοδεύει… και μην μου πείτε για το απαύγασμα της ανθρώπινης σοφίας ότι σεξ και συναίσθημα είναι δύο διαφορετικά πράγματα που δεν συνδέονται απαραίτητα μεταξύ τους... διότι διαφωνώ κάθετα... όχι ότι κάθε σεξουαλική πράξη διαθέτει απαραίτητα και την κατάλληλη συναισθηματική υπόκρουση, αλλά αυτό δεν (μπορεί να) είναι ο κανόνας… γιατί? γιατί πολύ απλά, το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών δεν σκέφτεται έτσι... μπορεί να υιοθετεί αυτή τη συμπεριφορά πολλές φορές αλλά εδώ κολλάνε οι λάθος λόγοι που έλεγα στην αρχή… οι άντρες είναι άλλο καπέλο, μιλάμε για φύσει διαφορετική αντιμετώπιση..

…ας επιστρέψω όμως στο καίριο ερώτημα, για ποιους λόγους κάνουμε σεξ!? [εντάξει προφανώς, δεν μιλάμε για τις απαράβατες δέκα εντολές, αλλά για τη στάση ζωής που έχουμε εν γένει…]

…προσωπικά, μου είναι πιο εύκολο να απαντήσω για ποιούς λόγους δεν (πρέπει να) κάνουμε σεξ:

- για να μην νιώθουμε μόνοι – υπάρχουν άλλες δραστηριότητες για κοινωνικοποίηση που δεν προϋποθέτουν να βγάλουμε τα ρούχα μας...

- για να κρατήσουμε (με νύχια και με δόντια) το σύντροφό μας – το μόνο που θα πετύχουμε είναι απλά μια αναβολή διάρκειας όσο και η σεξουαλική πράξη…

- για να φαινόμαστε «απελευθερωμένοι» - από τι ρε παιδιά!? ας μου απαντήσει κάποιος…

- ως αντάλλαγμα για οτιδήποτε – μην πω καλύτερα τι μου θυμίζει αυτή η συναλλαγή, είμαι βέβαιη ότι κάνουμε όλοι τους ίδιους συνειρμούς..

- γιατί σήμερα όλοι «το κάνουν», ναι, η Αθήνα είναι ένα μεγάλο κρεββάτι after all – επίσης «όλοι» πάνε στα μπουζούκια κάθε Σάββατο, σκάνε το μισό μηνιάτικο και περνάνε τον υπόλοιπο μήνα με τις ήδη υπερχρεωμένες πιστωτικές, θες να τους μοιάσεις?!

..λοιπόν, αισθάνομαι ότι κάλυψα τα βασικά, εάν έχετε κάποια άλλη ιδέα συμπληρώστε ελεύθερα τη λίστα – θα το κάνουμε διαδραστικό αυτό το ποστ ;)

… όμως, θέλω κλείνοντας να πω και γιατί θέλουμε να κάνουμε σεξ τελικά.. γιατί αγαπάμε ρε γαμώτο, θέλουμε να δώσουμε και να πάρουμε χαρά, απόλαυση, ηδονή γιατί ο άλλος μας «ξεκλειδώνει», γιατί, τέλος, όταν το κάνουμε νιώθουμε πραγματικά να κουμπώνουμε μαζί του κι αυτό το συναίσθημα όσο και να προσπαθήσεις δεν θα το βρεις στις σύγχρονες εκδοχές του ζευγαρώματος...

Ζωη, χορευουμε;

…ζωή, όχι όπως Ζωή Λάσκαρη, αλλά την άλλη που μετράμε με μέρες, μήνες και χρόνια και αγωνιούμε ποιανού είναι η πιο μεγάλη... χαχαχα… αρχικά σκέφτηκα "Ζωή, παλεύουμε?!» αλλά μου φάνηκε πολύ επιθετικό σε σχέση με τα γλυκόλογα που μου ενέπνευσε και θα ακολουθήσουν στη συνέχεια… απόψε δεν θέλω να σταθώ «απέναντι» από τη ζωή και να την δω σαν πρόκληση με ημερομηνία λήξεως που δεν μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη, θέλω να την αγκαλιάσω και σαν δυο φίλοι που τα πίνουνε παρέα να οδεύσουμε με το ίδιο μεθυσμένο βήμα προς τον επόμενο σταθμό…

…είναι κάτι μέρες βρε παιδί μου, που αισθάνεσαι πως ζεις στη διαπασών, πως ότι κάνεις έχει νόημα, ακόμα κι αν μιλάμε για τα ασήμαντα – όπως απαξιωτικά αναφερόμαστε στη ρουτίνα της ζωής μας, αν και χωρίς αυτή προσωπικά τουλάχιστον αποσυντονίζομαι – τα υπαρξιακά σου έχουν πάρει ρεπό κι εσύ απολαμβάνεις μια σπάνια ισορροπία, σαν ακροβάτης που έλιωσε στις πρόβες και τώρα στέκεται αήττητος στη μέση του πουθενά να μιλά με το Θεό, με πλήρη συνείδηση ότι αρκεί ένα μικρό τίναγμα του σχοινιού και η παντοκρατορία σου θα λάβει τέλος… έστω κι έτσι όμως, τίποτα δεν μπορεί να σου μικρύνει αυτή τη μοναδική στιγμή θριάμβου… μια στιγμή που το μεγαλείο της ψυχής σου – γιατί όλοι κρύβουμε ένα τέτοιο - κατάφερε να θριαμβεύσει απέναντι στις μικρότητες, τις ανασφάλειες, τις πληγές που στάζουν μικρές αλλά ικανές ποσότητες δηλητήριου και κάθε τι άλλο που αφαιρεί ύψος από την ανθρώπινη ύπαρξη…

…εγώ μερικές φορές νιώθω έτσι όταν γράφω – όπως τώρα, όχι όταν απλά αναμεταδίδω στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μου σε μια έσχατη προσπάθεια επικοινωνίας έξω από τον κύκλο που έχω χαράξει και ξαφνικά μου φαίνεται ασφυκτικός – τότε, λοιπόν, εμφανίζεται από το πουθενά ένας θηριοδαμαστής που καταφέρνει να εξημερώσει προσωρινά το θηρίο της ψυχής μου, να το μετατρέψει σε χαδιάρα γάτα που γουργουρίζει ευχαριστημένη… μαλακώνει το μέσα μου, ομορφαίνει το έξω μου, το κορμί μου ακολουθεί ρυθμικά τη μελωδία της καρδιάς και μαζί δοκιμάζουν λαίμαργα καινούργιες γεύσεις ζωής… άλλες φορές πάλι δεν υπάρχει φανερή τουλάχιστον αιτία για αυτή την απρόσμενη βίζιτα θετικών συναισθημάτων και σκέψεων κι αυτό σε πετά ακόμα πιο ψηλά, καθώς ο φόβος να σε εγκαταλείψει η πηγή της ευφορίας σου δεν απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα..

...εύχομαι ωστόσο να με επισκέπτονταν συχνότερα τέτοιες σκέψεις και η ανάγκη να έρθει απ’ έξω μια αφορμή και να μου κολλήσει ένα χαμόγελο στη μούρη να εξαφανιστεί σιγά-σιγά...