Δεσποινις ετων 39

…ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι μια κωμωδία του Σακελλάριου που γράφτηκε πριν 53 χρόνια θα ήταν τόσο επίκαιρη σήμερα... ίσως τα αδέρφια μας να μην θυμίζουν σε τίποτα τον ταλαίπωρο Μάχο αλλά η Χρυσάνθη πάει κι έρχεται στο τότε και στο σήμερα με μια αναποφασιστικότητα που δεν την αφήνει να πατήσει γερά τα πόδια της κάπου τελικά – όπου κι αν είναι αυτό το κάπου - και να βρει την ταυτότητά της…

… ο περιορισμός κατ’ οίκον τα τελευταία χρόνια, όπως αποκαλώ συχνά την σημερινή μου επαγγελματική κατάσταση, με έφερε σταδιακά σε επαφή με τις παιδικές μου φίλες που μένουν ακόμα στην ίδια γειτονιά και με τις οποίες δεν είχα καμμία επαφή μέχρι πρόσφατα με αποτέλεσμα να αγνοώ πλήρως την εξέλιξή τους όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν... με αφορμή κάποια τυχαία γεγονότα, έγινε η επανασύνδεση, αλλάξαμε τηλέφωνα και σιγά-σιγά φθάσαμε και στις εκατέρωθεν εξομολογήσεις ζωής…πώς, που, πότε, γιατί κοκ…

…οι δύο από αυτές είναι παντρεμένες με παιδιά, σκυλιά και όλο το πακέτο τέλος πάντων και μου έδωσαν την εντύπωση ότι μια χαρά περνάνε μέσα σε αυτό το σκηνικό ζωής που έχουν στήσει… με τις άλλες δύο ομολογουμένως έχουμε περισσότερα κοινά - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον – κι έτσι έδωσα κάποιες παραπάνω ευκαιρίες στην εκ νέου γνωριμία μας… καθώς αρχίσαμε να ξετυλίγουμε τα κουβάρια της ζωής μας αρχίσαμε να σκοντάφτουμε πάνω σε θέσεις και αντιλήψεις, όπως όταν περπατά κανείς στο σκοτάδι και πέφτει πάνω στα έπιπλα που στέκονται εμπόδιο στην πορεία του... ενώ πίστευα ότι αυτές έμεναν πια ερμητικά κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους των μικροαστικών μας πατρικών σπιτιών και εκτός μιας νοσταλγίας για την παιδική μας ζωή δεν μπορούσαν να μας προκαλέσουν τίποτα πια... αλίμονο, δεν έχουν ακριβώς έτσι τα πράγματα…

…τι κι αν έφυγες από το σπίτι σου και σπούδασες τόσα χιλιόμετρα μακριά?! τι κι αν βρήκες δουλειά μόνη σου χωρίς να υποχρεωθείς σε κανέναν!? τι κι αν αγόρασες με τους κόπους σου το σπίτι σου!? το αυτοκίνητό σου!? …τίποτα δεν έχει σημασία πια, αφού παραμένεις ανύπαντρη μια ανάσα από τα 40... το λεξιλόγιό σου περίεργο εν έτει 2007… «αποκατάσταση» [εγώ ξέρω ότι οι τραυματίες, οι ανάπηροι και τέλος πάντων οι άρρωστοι άνθρωποι χρειάζονται αποκατάσταση… και πάλι αυτή έχει την έννοια της ανάκτησης της υγείας τους για να σταθούν στα πόδια τους]… «συμβιβασμός» [καλός είναι μωρέ ο Δ. αλλά να… έχει ένα ελάττωμα… το καφενείο και τους φίλους του… έρχεται σπίτι, κοιμάται, τρώει και μετά φεύγει για το καφενείο… χαρακτήρας της δεκαετίας του ’50 ο Δ. κι ας είναι μόλις 30]… και κάπως έτσι αρχίζει μια τρελλή κούρσα «αποκατάστασης» με έπαθλο τον έγγαμο βίο με τυχαίο εκπρόσωπο του αντίθετου φύλλου... και μετά περαστικά σου!

…δεν μπορώ να καταλάβω… σπουδάσαμε, δουλέψαμε, ταξιδέψαμε για να ακυρώσουμε οι ίδιες τον εαυτό μας στην αυγή των 40!? για να γίνουμε σύγχρονες Χρυσάνθες με πτυχία, χρήμα και άποψη!? …για να κάνουμε έναν κύκλο και να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο αντί η ζωή μας να ξεκινά από ένα σημείο στο χωροχρόνο και να ακολουθεί τη δική της πορεία μέχρι τέλους?! ..όχι, δεν θέλω να καταλάβω τελικά… προτιμώ να ζω στον κόσμο μου... εκεί τουλάχιστον δεν υπάρχουν Χρυσάνθες...

Διανοια vs. συναισθηματικης νοημοσυνης

…από τη μία έχουμε την ανεπτυγμένη διάνοια, όπως κι αν εκφράζεται αυτή, μέσα από τις επιστήμες, τις τέχνες ή απλά την ίδια τη ζωή που έχουν αναγάγει σε τέχνη και επιστήμη οι φέροντες το υψηλό ΙQ… οι ικανότητές τους και οι απότομες στροφές που τόσο δεξιοτεχνικά παίρνουν με το μυαλό τους, αποτελούν πόλο έλξης για τους εκλεκτούς που τους καταλαβαίνουν αλλά και για πολλούς που δεν τους καταλαβαίνουν αλλά τους θαυμάζουν… μην σας πω ότι όσο πιο ακαταλαβίστικους τους βρίσκουν τόσο περισσότερο τους θαυμάζουν… μην ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση όσο και αν έχει μελετηθεί είναι συχνά ανεξήγητη...τους ξεχωρίζεις εύκολα τις περισσότερες φορές γιατί σε πρώτο επίπεδο η εμφάνισή τους προδίδει κάτι το διαφορετικό… η πρώτη εντύπωση μπορεί να είναι και απωθητική… οι διάνοιες ουδέποτε έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον για την εξωτερική τους εμφάνιση ή αλλιώς δεν διαθέτουν ίχνος φιλαρέσκειας, προτιμούν να την καθίζουν στο εδώλιο ως κατηγορούμενη για τις ασυγχώρητες αμαρτίες της ελαφρότητας και της στέρησης περιεχομένου… κάτι το οποίο πάντα μου έκανε εντύπωση καθώς η αισθητική έχει απασχολήσει και ως φιλοσοφική έννοια διάφορους στοχαστές, δεν παύει όμως να είναι αδιάφορη για τους σκεπτόμενους υψηλής τάσης..

…εάν δεν τους καταλάβεις αμέσως – ίσως έχουν καλό στυλίστα – θα τους καταλάβεις τα αμέσως επόμενα κλάσματα του δευτερολέπτου... οπότε και θα σε αιχμαλωτίσουν με την ευγλωττία, την οξύτητα αλλά και την ευρύτητα πνεύματος που διαθέτουν και πιθανότατα τις ειδικές τους γνώσεις, εάν είσαι από τους τυχερούς που μπορούν να τις μοιραστούν μαζί τους... τα προβλήματα, ωστόσο, ξεκινούν όταν γίνει η πρώτη απόπειρα επαφής με το συναισθηματικό τους κόσμο... εκεί (συνήθως) σε περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη με πολλά πρόσωπα.. αυταρχισμός, έλλειψη υπομονής και κατανόησης απέναντι σε <διαφορετικές> θέσεις ζωής, νοσηρή εγωπάθεια, ακόμα και παραβατικές συμπεριφορές, όπως αλκοολισμός, έλλειψη ευαισθησίας σε ζητήματα που δεν κρίνονται σημαντικά από τους ίδιους και, και, και... θα μου πείτε οι διάνοιες πάντα ήταν ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες και εγώ απλά θα συμφωνήσω μαζί σας…

…από την άλλη μεριά έχουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη… μπορεί μια παρτίδα σκάκι μαζί της να διαρκεί 7 λεπτά μαζί με το διάλειμμα, αλλά είναι αυτή που ξέρει να αποκρυπτογραφεί όλους τους τόνους της φωνής σου και κάθε βλέμμα που προβάρεις στο ακριβές συναίσθημα που τα προκαλεί… χωρίς λόγια και κινήσεις περιττές… και γνωρίζει ενστικτωδώς και τον κατάλληλο χειρισμό τους… μοναδικό χάρισμα.. ίσως στο σχολείο να έμεινε μεταξεταστέα κανα δυο χρονιές, αλλά στο σχολείο της ζωής σκίζει... εκφράζει μια άλλη μορφή αντίληψης της οποίας η αξία αναγνωρίστηκε πρόσφατα σχετικά, αλλά αποδείχθηκε κρίσιμος παράγοντας επιτυχίας… αντισταθμίζει την απουσία (ίσως) βαθύτερων προβληματισμών με την αποτελεσματικότητα στις καθόλου ευκαταφρόνητες απαιτήσεις της καθημερινής ζωής.. άλλα προσόντα!? αποφασιστικότητα - δεν υποφέρει αιωνίως από διλλήματα που τροφοδοτούνται από την πολύ και άχρηστη σκέψη - αμεσότητα στην έκφραση συναισθημάτων – ναι, μου αρέσουν οι διακοπές στο βουνό, τέλος! …χωρίς if, then, else.. - υψηλός δείκτης ανθρωπιάς, συγκινείται με τα συγκινητικά, στεναχωριέται με τα στενάχωρα, χαίρεται με τα χαρούμενα και όλα αυτά μαζί μας κάνουν έναν αληθινό άνθρωπο που χαίρεσαι να τον έχεις φίλο, σύντροφο, μάνα, πατέρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...

…τελικά είναι αντιστρόφως ανάλογες μεταξύ τους – όπως δυστυχώς έχω πειστεί - ή δεν συνδέονται με κανένα τρόπο - όπως ανέφερε σε κάποιο άλλο post ο φίλος koulpa?! και μάλιστα είχε αρχίσει μια ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία…

Grinia's Day

…all day.. ειλικρινά δική σας.. τίποτα δεν θα πραγματεύεται το παρόν ποστ.. κι αυτό είναι υπόσχεση… όχι προειδοποίηση.. :)

..ωραία, ξεκουμπίστηκε το καλοκαίρι και έτρεξα στο κεφαλόσκαλο να το αποχαιρετίσω όλο χαρά… μπήκε ο Σεπτέμβρης που είναι και ο αγαπημένος μου μήνας.. δρόσισε επιτέλους - εχθές κοιμήθηκα χωρίς a/c πρώτη νύχτα - και τι άλλο?! άρχισε η δουλειά........... ωιμέέέέέ... εκεί που είχα μισο-αποφασίσει να μην εργαστώ φέτος ως free-lancer και να ψάξω με την ησυχία μου για κανονική δουλειά... μάλλον πρυτάνευσε η λογική και τσουπ! να' σου το πρώτο translation request στο Inbox μου … και ενέδωσα… γμτ… κάτι τόσα χρόνια πελάτης μου - ο συγκεκριμένος, κάτι που ένα 2μηνο τώρα είμαι ένα αξιοζήλευτο ρεμάλι, κάτι που βαριέμαι να κάθομαι και όλη μέρα, κάτι που δεν μου πάει να <τρώω> από τα έτοιμα, κάτι που μέχρι να βρω κανονική δουλειά όπως τη θέλω και να με θέλει κι αυτή μπορεί να είμαι ήδη στη σύνταξη… μωρέ σαν πολλά κάτι μαζευτήκανε!!!

… κι άντε τώρα να ξεμάθω από το χύμα που ήμουνα εδώ και 2 μήνες... δεν ξέρω από πού να με πρωτομαζέψω... τα μυαλά μου?! τα ωράριά μου?! τις συνήθειές μου?! μπορεί να μην πήγα διακοπές αλλά ήρθαν οι διακοπές σπίτι μου… μου'ρχεται να κλαίω νυχθημερόν :(( …πετάγομαι στον ύπνο μου και φωνάζω "δεν θέλω να πάω σχολείο ρε μαμάάάάά"… ευτυχώς λείπει και ο kakaskimos που θα μου’ λεγε «σκάσε και κολύμπα»… δεν θα άντεχα τόση συμπαράσταση… σήμερα πρόσεξα ότι μίκρυνε πολύ η μέρα... να.. νύχτωσε κιόλας έξω...

…τελικά, όλες οι εποχές είναι ωραίες αρκεί να μην δουλεύεις... αλλά σκέφτομαι ότι αν παραπονιέμαι και με τη δουλειά που έχω τώρα… εεε το επόμενο στάδιο είναι να μην δουλεύω καθόλου!!!… πράγμα δύσκολο γιατί δεν παίζω τυχερά παιχνίδια, δεν περιμένω καμιά κληρονομιά, από τη δουλειά – απ’ ότι λένε – δεν πλούτισε κανείς… shit inside δηλ… μου θυμίζω ένα φίλο μου, που παραπονιόταν για όλες τις σχέσεις του και μας περιέγραφε την ιδανική σχέση, που ήταν ακριβώς όπως όταν δεν έχεις σχέση :))) κάπως έτσι κι εγώ...

…κλαψ, λυγμ.. και ματα-κλαψ και ματα-λυγμ…