Εμπρος στο δρομο που χαραξε ο Ζαμπουνης

…λοιπόν, τον τελευταίο καιρό έχω όλο και πιο συχνά την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν ιδέα από κοινωνικό φέρεσθαι... δηλ. αγνοούν τους στοιχειώδεις κανόνες της κοινωνικής συναναστροφής, οι οποίοι δεν συνιστούν καμία εξάτομη εγκυκλοπαίδεια, αλλά τις εξής τρεις βασικές αρχές:

α. Ειδοποιούμε ΠΡΙΝ πάμε στο σπίτι κάποιου

…δεν πάει ο νους σας στο γιατί?!?! γιατί πολύ απλά ο άλλος μπορεί να μην είναι διαθέσιμος όταν εμείς θέλουμε να πάμε.. μπορεί να έχει πέσει σε βαθιά περισυλλογή και να μην θέλει να βγει στα ρηχά, μπορεί να έχει φορέσει τη χλαμύδα του και να απαγγέλει Διονύσιο Σολωμό... εν ολίγοις, μπορεί να μ η ν γ ο υ σ τ ά ρ ε ι

β. Ειδοποιούμε εάν ΔΕΝ πρόκειται να πάμε κάπου [που έχουμε ήδη κανονίσει εννοείται]

…και δεν αφήνουμε τον άλλον να περιμένει εις τον αιώνα τον άπαντα ρίχνοντας πασιέντζες για να δει εάν τελικά θα εμφανιστούμε ή όχι…

γ. Ειδοποιούμε εάν πρόκειται να ΑΡΓΗΣΟΥΜΕ στο ραντεβού μας [πολύ, δηλ. πέραν του κατοχυρωμένου ακαδημαϊκού τετάρτου], ακόμα κι αν αυτό είναι στο σπίτι κάποιου

…είναι γνωστό ότι οι Έλληνες ουδέποτε υπήρξαν καλοί project managers, άσχετα που εξασκούν το επάγγελμα, διότι το management προϋποθέτει βασικές - τουλάχιστον - ικανότητες οργάνωσης… έτσι, όταν μονίμως δεν μπορείς να οργανώσεις τη δική σου ζωή σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, μετά γκρινιάζεις ότι δεν υπάρχει οργάνωση σε αυτό το κράτος… μα καλά, ποιοι συνιστούν αυτό το κράτος?! οι εξωγήινοι και εσύ είσαι guest?!!?

…τα’ γραψε και ο Ζαμπούνης στο βιβλίο του περί σύγχρονου savoir vivre.. αλλά ποιος χέστηκε να το διαβάσει?!

…το πολύ σπαστικό σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι καταχρώμαστε το χρόνο του άλλου… δεν μπορεί να έχουμε την απαίτηση να καταναλώνουμε τις μονάδες χρόνου ενός άλλου ανθρώπου όπως γουστάρουμε εμείς… δεν είναι δικές μας… κι όπως δεν πάμε να διασκεδάσουμε με ξένα λεφτά – θέλω να πιστεύω - το ίδιο ισχύει και για το χρόνο των άλλων... ως γνωστόν, ο χρόνος είναι χρήμα και θα πρέπει να μάθουμε αν όχι να διαχειριζόμαστε σωστά το δικό μας, τουλάχιστον να μην απλώνουμε χέρι στο ξένο...

…παραθέτω και σχετικό case study..

..εχθές, μου τηλεφωνεί η Α., από τις γνωστές παιδικές φίλες που έχω αναφέρει σε άλλο ποστ… εν γένει την αποφεύγω γιατί μεταξύ μας υπάρχει όχι χάσμα, αλλά η μαύρη τρύπα της επικοινωνίας… είμαι χαλαρή και έχω ελεύθερο απόγευμα κι αφού με πιέζει να πάμε για καφέ, της λέω τελικά να έρθει από το σπίτι, αν θέλει… δεν την ενθουσίασε η ιδέα απ’ ότι κατάλαβα – μάλλον ήθελε να βγει βόλτα — και μου λέει «καλά, μπορεί να περάσω…»

…και τι είμαι εγώ κυρά μου?! καφετέρια να μένω ανοιχτή ως τις δύο τα ξημερώματα και όποιος θέλει μπαίνει, όποιος θέλει βγαίνει!? δεν έχω άλλες δουλειές να κάνω εκτός από το να σε περιμένω ΜΠΑΣ και φανείς!?

…περίμενα τρία τέταρτα και μετά ξεκίνησα να μαγειρεύω – όπως είχα υπόψη μου να κάνω πριν πάρει τηλέφωνο - της έστειλα μήνυμα να μην έρθει τελικά γιατί είχα να μαγειρέψω… όχι, δηλ. τι έπρεπε να κάνω?!… να αρχίσω το μαγείρεμα και εκεί που έτριβα κρεμμύδια και ήμουν χωμένη μες την κατσαρόλα να έχω και την Α. μες την κουζίνα να με ζαλίζει!? μα δεν είμαστε κολλητές… αφήστε που εγώ όταν κάνω δουλειές δεν θέλω κόσμο – κολλητούς και μη - μες τα πόδια μου… θέλω να τελειώσω τις δουλειές μου και μετά να κάτσω με την ησυχία μου να παπαρίσουμε όσο θέλεις… η συγκεκριμένη δεν θέλει να το πάρει χαμπάρι, εάν δεν κάνεις αυτό που θέλει, όταν το θέλει μετά σου σπάει τα νεύρα... έχουν συμβεί κι άλλα παρόμοια περιστατικά κι έτσι κατέληξα να κόψω τα νταραβέρια… μετά το χθεσινό κιόλας, θα φροντίσω να μάθει ότι πήρα μετάθεση για τη Γη του Πυρός…

…τέλος, ήθελα να πω ότι, από τα παραπάνω εξαιρούνται – μέχρι ενός ορίου, φυσικά - οι κολλητοί μας και οι πολύ δικοί μας άνθρωποι με τους οποίους έχουμε έναν ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας… προφανώς, εάν επρόκειτο για κολλητή δεν θα με ενοχλούσε τόσο την ώρα που μαγείρευα γιατί θα ένιωθα διαφορετικά μαζί της… αλλά στην παρούσα φάση της ζωής μου δεν έχω κολλητούς, οπότε έχω συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής πιο μοναχικό μεν, πιο ανεξάρτητο δε… έχω όμως ένα τσούρμο γνωστούς που αν κρίνω από τις συμπεριφορές τους, δεν βλέπω να προβιβάζεται κανείς σε οτιδήποτε άλλο…

…και για να σας μείνει και κάτι εποικοδομητικό από το παρόν ποστ:

Savoir Vivre
Ζαμπούνης Χρήστος
Εκδόσεις ΦΕΡΕΝΙΚΗ
Τιμή εκδότη: 28,13 ευρώ
Τιμή Πρωτοπορίας: 25,32 ευρώ

Υ.Γ. Ο Τζίμης δεν κατέβηκε από την πίστα διότι το τραγούδι του κρίθηκε άκρως σχετικό με το θέμα

Διαλεξε σκανδαλο να σου πω ποιος εισαι

…ανάστατο το μπλογκο-χωριό σχολιάζει την επικαιρότητα, δηλ. ένα DVD που μάλλον είναι η αρχή ενός σίκουελ με σεξ, διαφθορά και σκάνδαλα - το όνειρο κάθε κινηματογραφικού παραγωγού - δύο πρώην κολλητούς που μοιράζονταν την ίδια εφημερίδα εκτός από την ίδια μπανιέρα αλλά τώρα πια φοράνε κουκούλα και δείχνουν ο ένας τον άλλον, μια προφυλακισμένη συμβασιούχο του Δημοσίου που τα πήρε στο κρανίο - όπως και τόσοι άλλοι συμβασιούχοι που παρελαύνουν κατά καιρούς στους δέκτες μας – και άρχισε να εκθέτει κόσμο και κοσμάκη με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό της, ένα δραματικό πρωταγωνιστή-αυτόχειρα, ο οποίος άθελά του έγινε παράδειγμα προς μίμηση για κάθε λαμόγιο… κάτι εκατομμύρια ευρώ που από κάποια τσέπη περισσεύουν αλλά κανείς δεν ξέρει από ποια, προκαλώντας αποπληξία στους (υπερ)χρεωμένους πολίτες.. και.. και.. και..

…τελικά, ένας λαός εκτός από τους πολιτικούς που του αξίζουν, μάλλον, έχει και την επικαιρότητα που του αξίζει... διάλεξε σκάνδαλο να σου πω ποιος είσαι… ακόμα και τα ροζ ή άλλου χρωματισμού σκάνδαλα έχουν τις κατηγορίες τους… δύο αστέρων, τριών αστέρων, κτλ. δεν θα βάλω τώρα το Ζαχόπουλο ίσα με τον Σαρκοζί… ούτε την προφυλακισμένη με την Κάρλα Μπρούνι… και οι λόγοι… αχ αυτοί οι λόγοι κάνουν τη διαφορά.. ένα πολιτικό ροζ σκάνδαλο που σέβεται τον εαυτό του δεν έχει πολιτικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες από κανένα από τα εμπλεκόμενα μέρη... δηλ. διορισμούς, μονιμοποιήσεις, αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων, ρουσφέτια κάθε είδους και λοιπά μίζερα συμφέροντα… έχει μόνο πάθος ή λάθος, στη θέα του οποίου η εξουσία χάνει λίγο το χρώμα της… ας αφήσουμε το Σαρκοζί κι ας πιάσουμε τον Ανδρέα με τη Δήμητρα… ροζ σκάνδαλο κι αυτό αλλά πολλών αστέρων, αν θέλετε τη γνώμη μου… έστω κι αν επρόκειτο για γεροντο-έρωτα, ή ο Ανδρέας ξεμωράθηκε ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... επέβαλλε την επιλογή του με το γνωστό σε όλους πολιτικό κόστος, αλλά ούτε βγήκε σε DVD με το σώβρακο, ούτε αυτόχειρ έγινε… αντίθετα με το θάρρος ή το θράσος του – όπως το βλέπει κανείς - έκανε πολλούς να σκεφτούν την αυτοκτονία :)

…αυτά τα ολίγα και ελπίζω σύντομα ο Θεός να μας αξιώσει να ζήσουμε ένα πιο γκλάμουρους σκάνδαλο :P

Αν οι χιμπατζηδες εβλεπαν σινεμα

…βάζω στοίχημα ότι το αγαπημένο τους θα ήταν το αμερικάνικο… αν πιστέψουμε την εξελικτική θεωρία που θέλει τον άνθρωπο να κατάγεται από τον πίθηκο, τότε σίγουρα σε αυτό το πρώιμο στάδιο της εξέλιξής του θα έβλεπε αμερικάνικες ταινίες δράσης… εν τω μεταξύ, ο άνθρωπος εξελίχθηκε, το αμερικάνικο σινεμά όχι...

…χειμερινό σινεμά πηγαίνω σπάνια… κατ' αρχήν βλέπω πολλές ταινίες στην τηλεόραση, έπειτα παίρνω κανένα DVD και σινεμά πηγαίνω κυρίως θερινό που είναι πραγματική απόλαυση… δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά τις τελευταίες μέρες έπαθα ένα κλικ με την ταινία "Ζωντανός Θρύλος" - μάλλον φταίνε οι απανωτές ιώσεις που εξασθένησαν τον οργανισμό μου και κατά συνέπεια το αισθητήριό μου – η οποία ανήκει στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας… με το science fiction δεν έχω και άριστες σχέσεις, ειδικά όταν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρελαύνουν κάθε λογής τέρατα, αιματοχυσίες και σκηνές φρίκης... προτιμώ τις ταινίες με υπονοούμενα κυρίως... χρειάζονται και τα τέρατα, δεν λέω, αλλά απλά για να υποστηρίζουν το σενάριο και όχι το αντίθετο, δηλ. το σενάριο να υποστηρίζει τα τέρατα... ας πούμε, μια ταινία αυτού του είδους που μου άρεσε ήταν ο «Χρησμός της Πεταλούδας» - το έπαιξε και στην τηλεόραση αυτές τις μέρες – με τον Ρίτσαρντ Γκηρ… ωραία παραγωγή με το σασπένς της, την απαραίτητη φαντασία, αλλά και με πλήρεις ρόλους για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους και οι ηθοποιοί! κρίμα να ανήκει στις φωτεινές εξαιρέσεις του αμερικάνικου κινηματογράφου...

…στο "Ζωντανό Θρύλο", κοντέψαμε να ξεράσουμε τα άντερά μας… και είναι κρίμα γιατί επιλέξαμε να δούμε την ταινία σε μια αίθουσα Village Gold Class – που επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά – και μας χάλασε την ατμόσφαιρα, που ομολογουμένως ήταν εξαιρετική... με τα κρασάκια μας, τα μεζεδάκια μας, τις ξάπλες μας στις υπέροχες πολυθρόνες... και το Dolby να σου τρυπάει το στομάχι με τα ουρλιαχτά και τον κακό χαμό που γινόταν επί της οθόνης!!!.. μιλάμε για φρίκη... προφανώς, οι Αμερικάνοι γνωρίζουν μία και μόνη συνταγή για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή: φ ρ ί κ η... κι έτσι, εκεί που κάθε αξιοπρεπής ταινιούλα έχει ένα σεναριακό ή σκηνοθετικό τρυκ, μια ανατροπούλα βρε παιδί μου, οι αμερικάνοι σου πετάνε κάτι αιματοβαμμένες σκηνές που συναγωνίζονται η μία την άλλη σε αηδία ή κανένα χαλασμό Κυρίου και καθάρισαν… κι αυτό το λένε σινεμά… εεε όχι, αυτό δεν είναι σινεμά ή μάλλον είναι σινεμά για χιμπατζήδες ή για το θαυμαστό κόσμο των ζώων!

… ας σταθώ όμως στο καλό κομμάτι της βραδιάς... την εμπειρία Village Gold Class… στα Village είχα να πάω από τότε που ανοίξανε... δεν μ’ αρέσει η πολυκοσμία κι έτσι τα αποφεύγω γιατί μου θυμίζουν σούπερ-μάρκετ μεσημέρι Σαββάτου… αφού αποφασίσαμε όμως να δούμε αμερικανιά, είπαμε να πάμε στο ναό της αμερικανικής (κινηματογραφικής) κουλτούρας και συγκεκριμένα στο Village στο Mall γιατί η παρέα μου μένει πολύ κοντά εκεί… και μια και είχαμε να βγούμε καιρό, έριξα την ιδέα να το πάμε ένα βήμα πιο πέρα και να δοκιμάσουμε και τις αίθουσες Gold Class…

…λοιπόν, η αισθητική, το σέρβις και η όλη ατμόσφαιρα δεν είναι καθόλου αμερικέν, αντίθετα τα βρήκα πολύ ευρωπαϊκά… ο χώρος αναμονής, ένα πολύ ωραίο lounge bar όπου μπορείς να πας κανένα μισάωρο νωρίτερα και να απολαύσεις το ποτό σου... είτε αυτό που σε κερνάνε στην είσοδο, ένα σαμπανιζέ κρασί ή χυμό, είτε ότι άλλο θες... κάνεις την παραγγελία σου, αν θες να τσιμπήσεις κάτι στη διάρκεια της ταινίας και κάποια στιγμή σε συνοδεύουν στην αίθουσα προβολής… μιλάμε για ένα σαλόνι, όχι πολύ μεγάλο, με κάτι απίστευτες πολυθρόνες τύπου Lazy Boy ανά δύο και τραπεζάκια ανάμεσα, διάσπαρτα στο χώρο αλλά με αρκετή απόσταση μεταξύ τους… μέχρι εδώ η εμπειρία κοστίζει 20 ευρώ… και ό,τι παραγγείλετε έξτρα… δεν συνιστώνται τα σουτζουκάκια μες τα εφτά σκοτάδια της αίθουσας, οπότε περιοριστείτε στο finger food ή τα πλατώ τυριών ή αλλαντικών… δεν μιλάμε βέβαια για μια συνηθισμένη έξοδο, αλλά αν θέλεις να απολαύσεις λίγη πολυτέλεια σε προσιτή τιμή μια φορά στο τόσο, είναι μια καλή ιδέα…

…μόνο σας εκλιπαρώ, επιλέξτε μια ατμοσφαιρική ταινία, και όχι τίποτα ξεκοιλιάσματα και πάει τζάμπα τόση πολυτέλεια :)

Οι ηρωες μας

…αλήθεια, ποιοι είναι οι ήρωές μας σήμερα; η ιδέα για αυτό το ποστ προέκυψε όταν ξεφύλλιζα ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακου 22/23 Δεκεμβρίου 2007 και διάβασα μια συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Μίγγα, στην οποία απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ… μεταξύ άλλων και η ερώτηση “Ποιοι είναι οι ήρωές σας;”… “Ο κυρ Τάσος, ο ψαράς από το Μεγανήσι που κάνει αυτό που του αρέσει, ξέρει τι ζητά και ζει απόλυτα ισορροπημένος” δήλωσε ο επιφανής συγγραφέας… χαμογέλασα σαν να επιβεβαιώθηκε κάποια βαθιά, καλά κρυμμένη πεποίθησή μου και σιγουρεύτηκα ότι κάτι έχει αλλάξει πια ριζικά στις ζωές μας… όταν ένας άνθρωπος των γραμμάτων δηλώνει πώς ήρωάς του είναι κάποιος απλός άνθρωπος που ζει απόλυτα ισορροπημένος στο μικρόκοσμό του, αυτόματα σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι εκτός από σπάνιος, και ικανός να εμπνεύσει και να κερδίσει τον τίτλο του ήρωα στις χορτασμένες ψυχές μας…

…μια φορά κι έναν καιρό, οι ήρωές μας ήταν πρόσωπα της πολιτικής, της τέχνης, της ιστορίας και γενικά άνθρωποι που ξεχώρισαν με τη δράση τους σε κάποιο πεδίο, έγιναν διάσημοι και ενέπνευσαν πολλούς από εμάς τους κοινούς θνητούς... σήμερα, οι ήρωές μας μπορεί και να μην κάνουν τίποτα από όλα αυτά, μπορεί να ζούνε μια αφανή ζωή, να έχουν οικογένεια, να είναι απλά καλοί άνθρωποι που αγαπούν τον πλησίον τους ωσάν τον εαυτό τους και, τέλος, να μην αγωνίζονται για κάποιον ευγενή σκοπό, πέραν της προσωπικής τους ευτυχίας - αυτός κι αν είναι ευγενής σκοπός! - διότι όντας ευτυχισμένος μπορείς να κάνεις ευτυχισμένους και τους άλλους γύρω σου, διαφορετικά?! διαφορετικά, θα πρέπει να σχεδιάσεις ξανά το χάρτη της ζωής σου έτσι ώστε να σε φέρνει πιο κοντά στην Ιθάκη σου…

… ίσως λόγω της μακροχρόνιας ευημερίας που απολαμβάνουμε να καταφέραμε κι εμείς μικρά ή μεγαλύτερα επιτεύγματα που μας έφεραν πιο κοντά στους παραδοσιακούς μας ήρωες… να ζήσαμε μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές δόξας… να αγγίξαμε τα όνειρά μας με κίνδυνο να καούμε από αυτά… και, τέλος, να στριμωχτήκαμε μαζί με άλλους σαν κι εμάς στο Hall of Fame των κοινών θνητών… εκεί κάπου, κάποιοι χάσαμε και τη μπάλα από τα πόδια μας και αποχαιρετήσαμε τις βασικές αξίες που μας χάριζαν την ισορροπία και την πραγματική μας ευημερία… οπότε τι μένει?! να τις αναζητήσουμε ξανά …

…τι μας συγκινεί, λοιπόν, σε αυτούς τους ανθρώπους και πήραν θέση ηρώων στις καρδιές μας; μήπως που έχουν καταφέρει την πολυπόθητη ισορροπία; μήπως που επιτυχία ή/και ευτυχία σήμερα θεωρείται το να είσαι κατ’ αρχήν ισορροπημένος; μήπως πράγματι όλο και σπανιότερα συναντάς πλέον ανθρώπους που ζούνε ισορροπημένα; ανθρώπους που δεν προσπαθούν να κατακτήσουν καμία κορυφή, είναι νέτα-σκέτα γνήσιοι και απλά ζούνε τη ζωή τους έτσι όπως τους υποδεικνύει η εσωτερική τους πυξίδα... κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό… είναι αλάνθαστος δείκτης ευτυχίας…

Ο Δον Ζουαν στο Σοχο

Όταν συνάντησα τον Δον Ζουάν με το πρόσωπο του Κ. Μαρκουλάκη, ήταν Κυριακή βράδυ γύρω στις 9.30 μμ, στο θέατρο Χώρα στην Κυψέλη όπου συχνάζει αυτό το χειμώνα παρέα με το φίλο του Σταν (Κ. Παπαχρόνης), την ατυχή σύζυγό του, την Ελβίρα (Εβίτα Ζημάλη) – διότι τι άλλο θα ήταν η σύζυγος του Δον Ζουάν!? :) - και μια σειρά άλλων ηθοποιών που τον πλαισιώνουν αλλάζοντας ρόλους... από αυτούς ξεχωρίζει η Θωμαΐς Ανδρούτσου που παίζει καταπληκτικά μια αγγλίδα με βρώμικο στόμα όσο και βρώμικο μυαλό και χαρίζει μαζί με τον Μαρκουλάκη μια ανυπέρβλητη κωμική αλλά και ταυτόχρονα καυτή σκηνή… νομίζω ότι αυτή η σκηνή είναι το highlight του έργου μαζί με τον επίλογο-μονόλογο του Δον Ζουάν… ο χειμαρρώδης μονόλογος έχει αναφορές ακόμα και στα blogs, στα οποία ο Δον Ζουάν δεν βρίσκει καμία συγκίνηση… η κόκα και η μαριχουάνα είναι μακράν πιο συγκινητικά για αυτόν, κάτι το οποίο δεν παύει να μας θυμίζει συχνά-πυκνά… από τα σκοτεινά σημεία του έργου – κατά τη γνώμη μου – λιγότερο παραστατικές αναφορές θα έκαναν την ίδια δουλειά…

… πρόκειται για μια μοντέρνα παράσταση... το είδος που προτιμώ… ακόμα κι αν είναι μέτριες, το εγχείρημα να διηγηθούν μια γνωστή ιστορία με άγνωστο μέχρι τώρα τρόπο μου κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης… η συγκεκριμένη δεν ήταν και μικρή... 106 λεπτά, χωρίς διάλειμμα παρακαλώ, μια και ήταν η βραδυνή της Κυριακής... κάποια στιγμή, είχαν μουδιάσει τα πόδια μου και δυσανασχέτησα αλλά βλέποντας τους ηθοποιούς να τα δίνουν όλα χωρίς να δείχνουν την κούρασή τους από την απογευματινή παράσταση, το ξέχασα αμέσως... μπορεί το κλασικό θέατρο να αποτελεί για πολλούς την κορωνίδα των θεατρικών παραστάσεων αλλά εμένα μου φέρνει λίγο πλήξη... εξαρτάται από την παράσταση βέβαια, έχω δει εξαιρετικά έργα του Τ. Ουίλιαμς.. αλλά αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε μια κλασική και μια μοντέρνα παράσταση, θα επέλεγα χωρίς αμφιβολία το δεύτερο...

…η σκηνοθετική προσπάθεια του Μαρκουλάκη δεν πήρε πολύ καλές κριτικές από ότι διάβασα, αλλά αυτό που είδα στο σύνολό του μου άρεσε... εγώ πάλι έχω κάποιες αντιρρήσεις για το ρόλο του Δον Ζουάν που επέλεξε για τον εαυτό του… ο Μαρκουλάκης είναι λίγο βαρύς, λίγο μπλαζέ, δεν του πάνε οι κωμικές σκηνές, αν και τις έπαιξε αξιοπρεπώς… τη συγκεκριμένη ιστορία την έχω ξαναδεί μόνο σε παραλλαγή με τον Τζόνυ Ντεπ και τον Μάρλον Μπράντο και ίσως φταίει η εικόνα που έχω στο μυαλό μου από τον Τζόνυ Ντεπ... ο Δον Ζουάν ήταν ένα μεγάλο παιδί και σπουδαίος παραμυθάς, έβλεπε τα πάντα σαν παιχνίδι με παντελή έλλειψη ενοχών και στην περίπτωσή του σε έπειθε πώς ήταν απόλυτα φυσιολογικό... ο Μαρκουλάκης, ας μου επιτραπεί, είναι εγκλωβισμένος στο τουπέ του, δεν ήταν παιχνιδιάρης και όσο κι αν προσπαθούσε να υιοθετήσει το παιδιάστικο, ξεδιάντροπο φέρσιμο δεν ήταν πολύ πειστικός... εν αντιθέσει, ο Σταν (Κ. Παπαχρόνης) μου άρεσε περισσότερο.. γενικά μ' αρέσει αυτός ο ηθοποιός, γεμίζει το χώρο με τη θεατρικότητά του...

..κατά τα άλλα, ωραία δυνατή μουσική, μου άρεσαν πολύ και δύο τραγούδια που ακόμα ψάχνω να τα βρω… το σκηνικό πολύ μίνιμαλ και τίποτα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου… πολύ μαυρίλα… αλλά σε αυτό το είδος παραστάσεων τα σκηνικά συνήθως είναι κάπως έτσι, ίσως για να μην αποσπούν την προσοχή από την υποκριτική των ηθοποιών...

…εάν σας αρέσουν οι σύγχρονες παραστάσεις και δεν έχετε πολύ ψηλά το σκηνοθετικό πήχη, θα σας πρότεινα να τη δείτε.. σίγουρα θα περάσετε δύο πολύ ενδιαφέρουσες ώρες...