Ορκιζομαι να ειπω την αληθεια

…και φταίει ο koulpa γι'αυτό :)

…μα είναι καιροί τώρα αυτοί για αλήθειες?! και μάλιστα αλήθειες για τον εαυτό μας?! αφού κανένας δεν θέλει να ξέρει την αλήθεια… ούτε για σένα, ούτε και για τον ίδιο του τον εαυτό… θέλει μόνο να ακούσει ένα παραμύθι και να πέσει για ύπνο… για μια ζωή… και αλίμονο σε όποιον τον ξυπνήσει ;)

…για να χωνέψετε πιο εύκολα την αλήθεια, θα την ανακατέψω με 2-3 ψέμματα – ομολογώ η μυθοπλασία ήταν το πιο απολαυστικό κομμάτι αυτού μπλογκοπαίχνιδου – και άμα βρείτε την αλήθεια… σφυρίχτε τη :)

…πάμε λοιπόν…

1. Πριν χρόνια είχα πάει να ακούσω τη Μελίνα Κανά, πρωτοεμφανιζόμενη τότε στην Αθήνα. Στο διάλειμμα του προγράμματος, με πλησίασε και με παρακάλεσε να της αγοράσω ένα φόρεμα ίδιο με αυτό που φορούσα. Ήταν έγκυος και δεν ήθελε να εμφανίζεται με ρούχα εγκυμοσύνης που δεν ήταν ότι καλύτερο για να βγαίνεις στη σκηνή και να τραγουδάς. Εγώ!? Όχι, δεν ήμουν έγκυος… χαχαχα

2. Έχω πέσει με αλεξίπτωτο. Με έσπρωξε – μεταφορικά και κυριολεκτικά - ο φίλος μου την εποχή εκείνη που ήταν λάτρης του – άντε να το πω – σπορ. Μόλις προσγειώθηκα, τον χώρισα!

3. Όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου, το σκάσαμε από το σπίτι – δεν θυμάμαι για ποιο λόγο - αδειάζοντας το συρτάρι όπου φύλαγαν τα μετρητά οι γονείς μου. Μιλάμε τύφλα να΄χουν οι Μπόνυ και Κλάιντ! Στο δρόμο, αλλάξαμε γνώμη και τα αγοράσαμε ΟΛΑ τσίχλες με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών που ήταν τότε πολύ τρέντυ. Μας έδερναν 3 μέρες και 3 νύχτες :(

4. Δεν λέω ποτέ ψέμματα. :P

Βοήθειά σας!

…θα φωνάξω τον Alexi να παίξει μαζί μας και τον ΑΤΙΑFEDERATION για να κατέβει λίγο από το ποδήλατο αυτό το παιδί :)

Το παιχνίδι είναι απλό:

- Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα. Μόνο μία από αυτές είναι αλήθεια.

- Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’όλες είναι αληθινή.

Αντιο Μαη

…ήταν μια φορά ένας Μάης αλλόκοτος… μεταλλαγμένο θα μπορούσες να τον πεις σήμερα… αποχαιρέτησε φίλους και δικούς πίσω στις εξοχές και κίνησε για την πόλη… αντί να ζήσει παρέα με τα δέντρα, τα λουλούδια και την ευλογημένη χλωρίδα του τόπου του και να περιμένει τη σειρά του κάθε χρόνο για να ντύσει τη φύση… εκείνος αποζητούσε το τοπίο με τα τσιμεντένια γλυπτά της πόλης…


…προτιμούσε να ζει ανάμεσα σε κλιματιστικά που βρυχώνται… απλωμένα ρούχα που στέγνωναν στο σκονισμένο αέρα τα ασθενικά τους χρώματα… και βουνά από πολυτελή σκουπίδια που εάν δεν ανέδυαν αποφορά, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν μια υπαίθρια έκθεση σύγχρονων καταναλωτικών τάσεων... κι ενώ όσοι ζούσαν εκεί το μόνο που ήθελαν ήταν να το βάλουν στα πόδια... ο Μάης υποδέχτηκε την πρόκληση με ένα πλατύ χαμόγελο...


…είναι αλήθεια ότι είχε μεγάλα σχέδια για τον ερχομό του… ήθελε να ζωντανέψει τα χρώματα αυτού του πένθιμου πίνακα… αν και τον είχαν προειδοποιήσει για την αφιλόξενη αγκαλιά της πόλης, εκείνος ήρθε με τον αέρα μεγάλου κατακτητή…


…πάσχιζε κάθε μέρα να κατακτήσει ένα ακόμα μπαλκόνι, ένα ακόμα μελαγχολικό παράθυρο σκυμμένο πάνω από τον ακάλυπτο, ένα ακόμα ζαρωμένο πεζοδρόμιο… κι άλλο ένα, κι άλλο ένα… μέχρι που μια μέρα, σκαρφάλωσε και στο δικό μου μπαλκόνι που κρεμόταν βαριεστημένο και καθαρό και κρυφάκουγε τα λουλούδια που φλυαρούσαν στο γειτονικό περβάζι…


…η θέα του καθωσπρέπει μπαλκονιού τον αναστάτωσε... πάλεψε σώμα με σώμα με την πλήξη και την αδιαφορία του και αφού κατάφερε να τις διώξει… άφησε στη θέση τους ένα μικρό θησαυρό… ένα αγιόκλημα μωρό, ένα ατίθασο κινέζικο γιασεμί, μια ναζιάρα αφρικανική μαργαρίτα, μια πληθωρική γαρυφαλλιά και τριαντάφυλλα του φτωχού… κεφάτα και καταδεκτικά γεράνια…


…κι αφού μας χόρτασε γενναιοδωρία έφυγε… ανανέωσε το ραντεβού του για τον επόμενο χρόνο… με την ελπίδα όταν θα ξανάρθει τα λουλούδια να έχουν πάρει μπόι… το μπαλκόνι να τα κρατά στην αγκαλιά του με ζεστασιά... και η ψυχή που ζει ανάμεσα τους να χαμογελά ικανοποιημένη...

Πανσεληνος, Ανω Πατησια, 4ος οροφος

Η αποψινή πανσέληνος με βρήκε κρεμασμένη σαν ρετάλι στην καρέκλα της βεράντας... δεν άργησα να σεληνιαστώ και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να της κάνω μια θυσία, όπως απαιτούν οι χριστιανικές παραδόσεις :P αλλά δυστυχώς ο kakaskimos έφυγε - πάνω στην ώρα δηλ. μάλλον το μυρίστηκε - και δεν έχω κανέναν άλλον πρόχειρο στο μυαλό μου που θα έκανε για αυτή τη δουλειά :))

Φευγα

…τελευταία έχω πάλι τάσεις φυγής… όχι ότι με εγκαταλείπουν και ποτέ… έχω μάθει πια να ζω με αυτές… απλά μερικές περιόδους ναρκώνονται και δεν με ενοχλούν… τώρα όμως ξύπνησαν και με τραβάνε από το μανίκι… άρχισα πάλι να φαντασιώνομαι μια παρένθεση ζωής… από μικρό παιδί τα ίδια… συνέχεια φαντασιώνομαι παρενθέσεις στην κανονική ζωή μου… σε βαθμό που η κανονική ζωή μου μοιάζει πια με παρένθεση στις φαντασιώσεις μου… ίσως φταίει και το γεγονός ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν εξερευνητής – λέει – και κυνηγός κεφαλών – ξαναλέει – όπως ανακάλυψα πρόσφατα…

…μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζω έτσι… transit δηλαδή… δεν είναι τόσο η ανάγκη να γνωρίσω μέρη άγνωστα και συναρπαστικά… ή να κάνω ταξίδια αναψυχής… όσο το να στήσω μια μικρογραφία ζωής για 3-6 μήνες κάπου που δεν ξέρω κανέναν… να τα κάνω όλα από την αρχή… να τους δώσω τη γεύση που θέλω… να τα απολαύσω ως το μεδούλι… και στο τέλος, να τα αφήσω… πριν προλάβουν να ξεφτίσουν, να γίνουν ρουτίνα, να γίνουν δικά μου…

…αυτή η αίσθηση του προσωρινού είναι πραγματικά λυτρωτική… δεν σε αφήνει καν να αρχίσεις να πλέκεις το πουλοβεράκι της ζωής σου στο μυαλό σου… ζεις πραγματικά το σήμερα… όλα ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς μέχρι την ώρα που θα γυρίσεις την πλάτη και θα τα αφήσεις πίσω σου… άλλη μια παρένθεση θα κλείσει…

Χρονος, ο μεγαλος συμμαχος

…οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε πολύ καλή σχέση με το χρόνο… κάποιοι τον φοβόμαστε γιατί κορφολογά αδιάκριτα τη νεότητά μας και στη θέση της μας αφήνει τα σημάδια μιας μη αναστρέψιμης ωρίμανσης... και όχι μόνο οι γυναίκες… οι κρίσεις ηλικίας δεν έχουν φύλο… όπως μια γυναίκα ψηλαφίζει ανήσυχη τις ρυτίδες που άρχισαν να κοσμούν το πρόσωπό της... έτσι κι ένας άντρας χαϊδεύει με ανασφάλεια το ακατοίκητο πλέον μέρος της κεφαλής του ή την καμπύλη ευημερίας - όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η ανδρική κοιλίτσα…

…αλλά και όσοι δεν τον φοβόμαστε, τον βλέπουμε σαν τον αιώνιο αντίπαλο ή ορκισμένο εχθρό στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης... τον βάζουμε να στέκεται εκεί απέναντί μας για να μας θυμίζει πόσο αναποτελεσματικοί μπορεί να είμαστε στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας… και όπως κάθε ανταγωνιστική σχέση, έτσι και η σχέση μας με το χρόνο καταλήγει να μην είναι γόνιμη…

…και όμως ο χρόνος υπάρχει ή καλύτερα τον έχουμε εφεύρει για να λειτουργεί υπέρ μας… αν τον αφήσουμε δηλαδή… τότε μπορεί να μας απαλλάξει από ανεπιθύμητες αποφάσεις και επίφοβες κινήσεις… όλες τις φορές που δεν είμαστε σίγουροι για κάτι, πιεζόμαστε να πάρουμε μια απόφαση ή θέση απέναντι στα γεγονότα, νιώθουμε πώς πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά ή να κάνουμε μερικά βήματα πίσω αλλά δεν είμαστε έτοιμοι για τίποτα από τα δύο... μια είναι η απάντηση… ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!... κατά 99% ο χρόνος θα οδηγήσει τα πράγματα στη φυσική τους εξέλιξη… που είναι και η καλύτερη για μένα…

…για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να πω πώς δεν υποστηρίζω μια παθητική στάση ζωής... δυστυχώς, το "παθητικός" έχει κυριαρχήσει ως αρνητική έννοια στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, αν και δεν συμφωνώ καθόλου... φύση παρορμητική και ανυπόμονη κι εγώ η ίδια, δυσκολευόμουν να εφαρμόσω τα παραπάνω… τα τελευταία χρόνια όμως, έχω βεβαιωθεί ότι πρόκειται για αλάθητη μέθοδο … το είδα στην πράξη δηλαδή… όσες φορές είχα την ψυχραιμία να μην επέμβω δραστικά στις καταστάσεις… επήλθε μια αποκατάσταση που δεν ήταν πάντα αυτή που ήθελα, ήταν πάντα όμως αυτή που χρειαζόταν…

γιατί…

…You can't always get what you want
But if you try sometimes you might find
You get what you need…

Συλλογη «ΙδιογραφΩς»

…πρόκειται για μια πολύ πρωτότυπη και ζωντανή ιδέα που αφορά στη συλλογή ιδιόγραφων σημειωμάτων από ελληνόφωνους ιστογράφους… θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αγαπητό koulpa για την πρόσκληση και να παρουσιάσω τη συμμετοχή μου σε επιστολόχαρτο με το οικόσημο της δυναστείας Σορολόπ που είναι τι άλλο?! το σαλιγκάρι!

…το πολύ πετυχημένο κείμενο προέρχεται επίσης από ελληνόφωνο ιστογράφο, τον Αλέξανδρο Ζήβα, ο οποίος το άφησε ως σχόλιο σε παλαιότερη ανάρτηση και το επέλεξα γιατί νομίζω ότι εκφράζει απόλυτα την διαδικτυακή περσόνα μου :)

…ζητάω με τη σειρά μου αυτόγραφα από τους σταρ νησοδέσποινα, itelli και x-oyranoy κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας αρνηθούν… ξέρετε τώρα τι ιδιότροποι που είναι οι σταρ καμιά φορά… ειδικά εάν έχουν καιρό να παίξουν σε κανένα “μπλοκμπάστερ” :P


Για το http://autographcollectors.blogspot.com