Thrill me hunny, hunny

…τις τελευταίες δύο μέρες μιλάω με έναν τύπο στο τσατ, παντρεμένο από Θεσσαλονίκη, ο οποίος μετά από αρκετή κουβέντα προσπαθεί να με παρασύρει σε cyber-sex.. αφού έχω εξαντλήσει όλες τις ντρίπλες που σκαρφίστηκα του λέω, στο τέλος, ότι δεν μπορώ γιατί δεν το επιτρέπει η θρησκεία μας… χαχαχα – νομίζω αυτή ήταν η πιο ευφάνταστη δικαιολογία που έχω βρει μέχρι σήμερα – και καταλαβαίνω ότι είναι στα όρια να το χάψει… και μετά σου λένε ότι το Internet δεν είναι δημιουργική απασχόληση… μα ποιο άλλο μέσο εξασκεί τη φαντασία σου σε τέτοιο βαθμό?!?!

...με τα πολλά καταλήγουμε να συζητάμε περί cyber sex – αφού δεν το κάνουμε – και ναι, είναι γεγονός… όσο περισσότερο συζητάς για το σεξ, τόσο λιγότερο το κάνεις… ο τύπος αποδεικνύεται πρωταθλητής στο απλό ανδρών και κατά συρροή μοιχός, οπότε μου προέκυψε η εξής λίστα με τα υπέρ και τα κατά του cyber sex..

…υπέρ

…είναι το πιο καθαρό, ασφαλές και υγιεινό σεξ που υπάρχει (για δύο… γιατί μετά έχει σειρά η ακαταμάχητη version του μοναχικού σεξ, και ως γνωστόν, αν πετύχει η μαλακία τύφλα να έχει η συνουσία)

…μπορείτε να το απολαύσετε ΟΛΟΙ! ναι! κι εσύ ακόμα που είσαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς!

…μπορείς να κάνεις cyber sex με τον άντρα/την γυναίκα των ονείρων σου… σε αντίθεση με την πραγματικότητα που ο άντρας/η γυναίκα των ονείρων σου σε καμαρώνουν μέσα από τη ντουλάπα..

…είναι ΤΖΑΜΠΑ! …είναι το μόνο σεξ χωρίς έξοδα παραστάσεως

…το έχεις όποτε θέλεις… με ένα απλό κλικ μπορείς να μπεις στο βρακί του άλλου


και τώρα κατά…

…μπορεί να σου γίνει συνήθεια – ειδικά εάν είναι πολύ καλό - και να κόψεις το πραγματικό σεξ – ειδικά εάν είναι πολύ κακό…

…δεν έχει αγκαλίτσα μετά την κορύφωση…
(πώς είπατε?! γιατί ΠΟΥ έχει αγκαλίτσα!? να πάμε να σταθούμε στην ουρά!)

…υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να κουνηθεί η κάμερα και να δεις τον άλλον κατάφατσα… για να διαπιστώσεις ότι τόση ώρα χαμουρεύεσαι με το διαχειριστή της πολυκατοικίας σου!!!

…εάν είσαι ανορθόγραφος.. ΞΕΧΝΑ ΤΟ!!!
δεν υπάρχει τίποτα πιο ντεκαβλέ από μια κλοιτορύδα

…δυστυχώς είσαι έρμαιο της τεχνολογίας… είναι να μην σου κοπεί η σύνδεση πάνω στο καλύτερο...

Dream On Babe

...σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στα όνειρα.. και όταν λέμε όνειρα εννοούμε μεγάλα, γενναιόδωρα, ίσως άπιαστα… δεν θέλω τσιγκουνιές όταν ονειρεύομαι… εάν το όνειρο είναι τσίπικο, φαντάσου την υπόλοιπη ζωή σου… πριν λίγες μέρες λοιπόν, βρήκα το σπίτι των ονείρων μου... στην επαρχία της Σητείας στην Κρήτη… μιλάμε για love at first sight ή coup de foutre που λένε και οι Γάλλοι.. ή χοντρή καψούρα, που λέμε εμείς οι Έλληνες…

…ξεκίνησα να ψάχνω για κανένα παραθαλάσσιο σπιτάκι κοντά στην Αθήνα… και μπήκα για τα καλά στον κόσμο του real estate… γρήγορα διαπίστωσα ότι οι τιμές ενοικίασης σπιτιών για την καλοκαιρινή σεζόν ήταν λίγο πιο κάτω από τις τιμές ενοικίασης για όλο το χρόνο… άρα σε συμφέρει καλύτερα να νοικιάσεις το σπίτι για όλο το χρόνο με λίγα παραπάνω λεφτά και να το απολαμβάνεις πολύ περισσότερο... στη συνέχεια, επειδή με τα ενοίκια δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.. δηλ. τα θεωρώ πεταμένα λεφτά… λέω δεν ρίχνεις και μια ματιά στις τιμές αγοράς σπιτιών κυρίως στα νησιά; … βέβαια, τα νησιά που κοιτούσα εγώ ήταν κοντά στην Αθήνα... Άνδρος, Αίγινα, Εύβοια κτλ. μέχρι που το είδα!

…ο από μηχανής αναζήτησης θεός το παρουσίασε μπροστά μου – λόγω έλλειψης καταχωρημένης τιμής του σπιτιού - και εγώ έμεινα να το κοιτάω όπως κοιτούσα τον Ροκ Χάτσον στα νιάτα μου... ξελιγωμένη… ξέρετε εκείνο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος;... έτσι ένιωσα κι εγώ… δεν θέλω πλέον να δω κανένα άλλο σπίτι... δεν με νοιάζει αν υπάρχουν καλύτερα, φθηνότερα, ομορφότερα κοκ σπίτια… εγώ σε αυτό βρίσκω τον εαυτό μου 100%... έτσι λειτουργούσα και με τους άντρες μέχρι πρότεινος, αλλά στους άντρες δεν πιάνει γιατί μπορούν πάντα να σε εκπλήξουν δυσάρεστα... ενώ το σπιτάκι όχι.. ότι βλέπεις, παίρνεις... τέλος πάντων, το σχόλιο για τους άντρες ήταν σφήνα, μπορούμε να το ξεχάσουμε προς το παρόν.. ή μάλλον και γενικότερα… μην ξεκινήσουμε τη σεζόν με γκρίνια…

…το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι πώς κάνεις ένα τέτοιο όνειρο πραγματικότητα… με τη βοήθεια στεγαστικού δανείου προφανώς – ευτυχώς δεν έχω πάρει ποτέ – και με κανονική έως αρκετή δουλειά από δω και μπρος... πρέπει να βγάλω το χιτώνα του σορολόπ και να φορέσω φόρμα εργασίας, και μάλιστα πολύ απορροφητική στον ιδρώτα από κάματο… δεν ξέρω ακόμα αν θέλω να μπω σε τέτοιο λούκι... από την άλλη θα μου εξασφαλίσω ωραιότατα μποέμικα γεράματα... εάν καταλήξουν μοναχικά, τουλάχιστον θα μπορώ να σέρνομαι ως την υπέροχη βεράντα και να μιλάω με τα ξωτικά της άγριας κρητικής φύσης… ή να μετακομίσω εκεί σε καμιά δεκαριά χρόνια και να γράψω επιτέλους εκείνο το βιβλίο - απόσταγμα σοφίας - δοκίμιο για τη ζωή...

Ποια ειμαι;

1. Πώς σε λένε;

2. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

3. Πού μεγάλωσες;

4. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

5. Το αγαπημένο σου ποτό;

6. Οι διακοπές των ονείρων σου;

7. Το αγαπημένο σου γλυκό;

8. Το αγαπημένο σου σημείο στον πλανήτη;

9. Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

10. Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή;

11. Μια λέξη που σε περιγράφει;

12. Το όνομα του ιστολογίου σου.

[Για τους αδύναμους λύτες, παρέχεται και λυσσάρι upon request.]



Ήταν μια ευγενική προσφορά του αγαπητού Jean Valjean. Μου άρεσε πολύ και το υιοθέτησα αμέσως. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Αντί να λύνετε Sudoku, ας πούμε.

Εκπτωσεις

…μια από τις χαρές που έχει μείνει στους παραθεριστές του Αυγούστου στο κλεινόν άστυ είναι αναμφίβολα οι εκπτώσεις… [εάν όμως παραθερίζεις στην Αθήνα λόγω έλλειψης ρευστού τότε πήγαινε κατ’ ευθείαν στην τρίτη παράγραφο γιατί θα γίνουν τα νεύρα σου φιόγκοι, εάν συνεχίσεις στην επόμενη…]

…20%, 30%, 50% και βάλε, ανάλογα με τις ορέξεις και την τσέπη του εμπόρου και το πολυπόθητο εμπόρευμα γίνεται δικό σου... κάπως έτσι καταλήγεις να αγοράσεις εκείνο το τουρκομπαρόκ τασάκι που δεν έχεις φυσικά πουθενά να το βάλεις εκτός αν διατηρείς διαμέρισμα-μαυσωλείο... αλλά αυτό το γεγονός από μόνο του δεν είναι ικανό να σου στερήσει τη χαρά μιας πολύ συμφέρουσας αγοράς και την εφήμερη – έστω – ικανοποίηση ότι επιτέλους δεν είσαι θύμα της καταναλωτικής σου μανίας και των αδίστακτων εμπόρων… δύο φορές το χρόνο τους τη φέρνεις κι εσύ - ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεις, που από ψυχολογική άποψη μας κάνει το ίδιο…

…κάτι τέτοιες περιόδους το μυαλό μου γυρνάει στις εκπτώσεις που κάνουμε εμείς καθημερινά προκειμένου να κατοχυρώσουμε ένα «τουρκομπαρόκ τασάκι» που δεν έχει καμία θέση στη ζωή μας, αλλά ελλείψει του «κρυστάλλινου μουράνο» που θα θέλαμε αλλά δεν βρίσκουμε σε τιμή ευκαιρίας ή ακόμα και καθόλου, χτυπάμε το αμέσως επόμενο που μπορούμε ή είναι διαθέσιμο... για να αισθανθούμε αμέσως λίγη ανακούφιση μέχρι ότου βέβαια εμφανιστεί η σύνεση και μας φέρει το τασάκι στο κεφάλι…

..είπαμε να κάνουμε εκπτώσεις, αλλά ας παραδειγματιστούμε τουλάχιστον από την αγορά καταναλωτικών αγαθών – είδες πουθενά έκπτωση σε Prada πάνω από 20 άντε 30 τοις εκατό; όχι βέβαια… όχι ότι ψωνίζω Prada.. ούτε μπορώ, αλλά ούτε και μου λείπει… πώς να σου λείψει κάτι που δεν είχες ποτέ; αλλά μάτια έχω και βλέπω… είδες τον Καλογήρου – για να πιάσουμε κι έναν ιθαγενή - να ξεπουλάει όσο-όσο τα πανάκριβα και εν προκειμένω άριστης ποιότητας παπούτσια του; μόνο στον ύπνο σου και μετά ξύπνησες και διαπίστωσες ότι μπέρδεψες τον κ. Καλογήρου με τον Κινέζο της γειτονιάς σου…

…έτσι είναι αγαπητοί μου… το καλό πράγμα κοστίζει – ακόμα και στις εκπτώσεις εξακολουθεί να είναι ακριβό… οπότε μην βιάζεστε να αγοράσετε ή να πουλήσετε «κάτω του κόστους» γιατί αργά ή γρήγορα θα το μετανιώσετε… πείτε ναι στις εκπτώσεις, αλλά όχι στην κακή ποιότητα… όπως θα λέγατε ούτως ή άλλως ακόμα και εάν σας χάριζαν ένα «προϊόν αμφιβόλου ποιότητας»…

…και με ελαφριά τη συνείδησή μου μετά από αυτό το κοινωνικό μήνυμα σας αφήνω και πάω να αδειάσω τις σακούλες μου :)

Στιγμιοτυπα θερινης νυκτος

…ήσυχο και ανέλπιστα δροσερό και το αποψινό βράδυ, μου θυμίζει κάτι παμπάλαια καλοκαίρια προ 25ετίας και βγάλε, όταν περνούσαμε οικογενειακώς το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού στην Αθήνα, αφού οι γονείς εργάζονταν και οι δύο, παπουδογιαγιάκες δεν μας είχαν μείνει, και εξοχικό απέκτησε η οικογένεια μετά από πολλά χρόνια αποκεφαλισμένων επιθυμιών στο βωμό του οικογενειακού ονείρου για λίγα τετραγωνικά παραθαλάσσιου ευ ζην…

…το σπίτι απόψε μου μυρίζει έντονα παρελθόν, χωρίς ωστόσο άμεσες αναφορές σε αυτό... περισσότερο συμβολικές θα έλεγα ότι είναι.. κάποιες κινήσεις - ναι, σίγουρα κάποιες κινήσεις - είναι ξεπατικωμένες από τότε... οι κουρτίνες ξεσηκώθηκαν από τον αέρα και τινάζουν από πάνω τους τη σκόνη που μοιάζει να ήρθε για να μείνει… περιφέρω το σαρκίο μου άσκοπα και κάπου-κάπου ξεμυτίζω στη βεράντα για μια γερή δόση δροσιάς… φοράω μια παλιά νυχτικιά που κοντεύει να λιώσει πάνω μου αλλά έχω εμμονή μαζί της τους καλοκαιρινούς μήνες και, χωρίς να το θέλω, μου θυμίζω τη μάνα μου! …σε όλα εκτός από το άσκοπο σουλάτσο… δεν τη θυμάμαι ποτέ να χαράμισε ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή της… ίσως με τα δικά μου κριτήρια να χαράμισε πολύ περισσότερο αλλά και αυτό διαπραγματεύσιμο μου φαίνεται πια…

…καθόμαστε στο χωλ… οι γονείς μου στο ντιβάνι, με τον πατέρα μου ξαπλωμένο στα πόδια της μάνας μου να του χαϊδεύει τα μαλλιά… μιλάμε για πολύ οριεντάλ σκηνικό… εγώ κάθομαι στο μωσαϊκό και ο αδερφός μου στο βάθος, στο δωμάτιό του ακούει μουσική... α! έχουμε κι εμείς μουσική.. ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει κυρίως ελληνική μουσική και είμαι σίγουρη ότι η μάνα μου το έχει ράψει στη φανέλα του πατέρα μου... πάντα στην ίδια θέση... πάντα ελληνικά... πάντα εκείνος σιγοτραγουδά ενώ απολαμβάνει τα χάδια της οδαλίσκης του…

…τα μάτια μου ψάχνουν τη βεράντα… ακουμπώ στα κάγκελα και αφουγκράζομαι τη γειτονιά… χαζεύω την πλατεία που δεσπόζει και πάλι καθαρό και στοχαστικό το άγαλμα του Χαλεπά – εκεί έτρεχα και έπεφτα εναλλάξ, πάντα υπό το άγρυπνο μάτι του πατέρα μου – τότε έμοιαζε ολυμπιακών διαστάσεων, πρόθυμη να συνωμοτήσει και με την πιο ακραία παιδική φαντασία… στο τέλος κάθε περιπέτειας με περίμενε ένα παγωτό χωνάκι για τρόπαιο και επιστροφή στο σπίτι σχεδόν πάντα με το ζόρι…

…δεν ξέρω το αντίδοτο στη νοσταλγία, όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω ας με διαφωτίσει… :)