Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΚΟΝΤΕΥΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

…κι εγώ πρέπει να προλάβω… αυτή ήταν τουλάχιστον η επιθυμία των αγγελιοφόρων για την μοίρα των ροδάκινων… πριν αρχίσουν να χορεύουν το χορό του Γκουαντάναμο το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, να είμαι εκεί... να μας χωρίζει πια τόση απόσταση - πραγματική αλλά και μεταφορική - που να μπορώ να απλώσω κι εγώ το χέρι μου να τα μαζέψω… πριν πέσουν κατά γης παραδομένα στους νόμους της φύσης… να τα προλάβουν κάποια χέρια που να λαχταράνε να τα μυρίσουν κατ’ αρχήν και να τα γευτούν στη συνέχεια… οι ειδήμονες επί των ροδάκινων ισχυρίζονται ότι το καλό ροδάκινο έχει άρωμα και γεύση… οι άσχετοι περί των ροδάκινων - και πιο εικαστικοί τύποι - εστιάζουν στην όψη και την αφή… τα θέλουν ροδοκόκκινα από την πλευρά που τα κοιτάνε έτοιμοι να τα γευτούν και με όλες τις υπόλοιπες αποχρώσεις στριμωγμένες στην αθέατη πλευρά… όσο για την αφή, μαλακό και χνουδωτό το ροδάκινο πρέπει να θυμίζει βελούδο… (άσχετοι μεν, με τις ιδιαιτερότητές τους δε…)

…τα ροδάκινα κοντεύουν να πέσουν στο Γκουαντάναμο και δεν φταίει τελικά ο σεισμός της Φουκουσίμα ή οι ασταμάτητες βροχές του Ιουνίου ή κάποιο άλλο φαινόμενο… όχι, δεν πρόκειται για τη θεωρία του χάους που φέτος χτύπησε το μικρό Γκουαντάναμο… όπως προσπάθησα ανεπιτυχώς να ετοιμολογήσω … τα ροδάκινα ΘΕΛΟΥΝ να πέσουν αλλά περιμένουν να τα μαζέψει κάποιος που ενδιαφέρεται , κάποιος που θα εκτιμήσει την τόση δουλειά της φύσης πάνω τους, κάποιος που θα τα βοηθήσει να εκπληρώσουν το σκοπό τους, να προσφέρουν απόλαυση… αλλιώς θα γυρίσουν εκεί από όπου ξεκίνησαν στη μάνα γη και θα ελπίζουν σε καλύτερη μοίρα την επόμενη χρονιά… είναι καταπληκτικός ο κύκλος των φρούτων, αν το καλοσκεφτείς… τόση δουλειά μέχρι να γίνουν και εάν δεν βρεθεί κάποιος να τα μαζέψει μιλάμε για την απόλυτη ακύρωση…

…κι έτσι κι αρχίσεις να το καλοσκέφτεσαι, αποφασίζεις να γίνεις κάποιος που ενδιαφέρεται κι ας μην είσαι ο καλύτερος υποψήφιος, είσαι ο πλησιέστερος συγγενής των ροδάκινων κι αυτό φτάνει για να σε γεμίσει ευθύνες απέναντί τους… κι αρχίζεις να προβάρεις την ενδυμασία της συγκομιδής, γαλότσα ή κανένα παλιοπάπουτσο που ξεθάβεις από την αποθήκη, άνετα παλιά ρούχα και απαραιτήτως καπέλο – ο ήλιος είναι ανελέητος στο Γκουαντάναμο ειδικά με τους άσχετους που μαζεύουν ροδάκινα σε μια κρίση ευαισθησίας για τη φύση, το σόι τους και τους ίδιους… που αν δεν υπήρχε το Γκουαντάναμο, φέτος θα έκαναν εναλλακτικές διακοπές φτιάχνοντας νερατζάκι από τα νερατζόδεντρα της Πατησίων…

…μπαίνεις στο χωράφι, όταν ο ήλιος έχει πέσει πια, μην μας βρει και καμιά ηλίαση έτσι άμαθοι που είμαστε στις αγροτικές εργασίες, βρίσκεις μια ροδακινιά που την κουλαντρίζεις, την πλησιάζεις κι αρχίζεις να κοζάρεις τα ροδάκινα… τα πιάνεις στο χέρι σου, τα ζουλάς λίγο κι αν ανταποκριθεί η χυμώδης σάρκα τους και δεν παραμένει σκληρή σαν κοτρώνι, το ροδάκινο ερρίφθη! Το κόβεις με μια αποφασιστική κίνηση, δεν ταλαιπωρείς το δέντρο καμιά ώρα κούνα πέρα-δώθε, και το ρίχνεις στο λεκανάκι! Απλό μάλλον… τώρα επανέλαβε χ φορές, όπου χ τείνει στο άπειρο…

[…κάποιος βέβαια έπρεπε να είχε αραιώσει λίγο τον καρπό γιατί γίνεται της τρελής πάνω στα κλαριά! Και δεν θα τελειώσουμε ποτέ, αδερφέ…]

…τα ροδάκινα είναι έτοιμα να πέσουν στο Γκουαντάναμο κι εγώ συνεχίζω να γράφω παπαριές εκμεταλλευόμενη το δράμα τους αντί να πάω να ντυθώ μπαρμπα-Στάθης και να πιάσω δουλειά…

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

ΛΙΩΝΕΙΣ ΣΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ;

…Κυριακή, μεσημέρι, Ιούλιος, ζέστη του θανατά, βαρεμάρα… οι αισθήσεις δουλεύουν στο ρελαντί.. ένα δεύτερο σώμα θερμότητας με ακολουθεί παντού… η αύρα μου - που θα έλεγαν και οι ειδικοί - φωτιά… δεν βοηθάει καθόλου οποιαδήποτε δραστηριότητα… βαριέμαι να κουνηθώ… το μυαλό ταξιδεύει τεμπέλικα και ακατάστατα… αρνείται να σταματήσει οπουδήποτε για πολύ.. ίσως μόνο σε ανάλαφρες σκέψεις με μια δόση σκανταλιάς… τότε νιώθω να δροσίζομαι λίγο από μέσα προς τα έξω… παγώνουν για λίγο τα σταγονίδια του ιδρώτα που κοσμούν μόνιμα το άνω χείλος, εις μάτην του κλιματιστικού που τα καταπολεμά αθόρυβα αλλά όχι τόσο σθεναρά - το’χω σε υψηλή για την εποχή θερμοκρασία γιατί δεν το αντέχω και πολύ…

…πετάγομαι από το κρεββάτι στον καναπέ και τούμπαλιν και νιώθω πως και τα καλύμματα και τα σεντόνια βαρέθηκαν να με κουβαλάνε… ξαφνικές επιδρομές στο ψυγείο για διαλείμματα δροσιάς - δεν εννοώ πώς μπαίνω μέσα – κανένα παγωτό, καμιά κόκα λάιτ, νερό και πάλι νερό… η ιδέα της θάλασσας μου φαίνεται έτσι κι έτσι… θα βρω κανέναν ίσκιο; εξάλλου έχει πολύ ζέστη… θα μου πεις και πότε πάνε στη θάλασσα; όταν κάνει κρύο; ναι, αλλά όταν έχει πολύ ζέστη είναι πολύ κουραστικό να βρίσκεσαι έξω συνέχεια… αφήστε που μόνη μου βαριέμαι γρήγορα ακόμα και στη θάλασσα…

…και μην πιάσουμε και το θέμα μόνος, μόνη τώρα γιατί θα κόψουμε τας φλέβας μας... λες και όλα είναι φτιαγμένα για να τα κάνεις με παρέα, αλλιώς σε εκδικούνται... πολύ ύπουλο πράγμα η μοναξιά ρε παιδί μου, σε χτυπάει όταν μυριστεί ότι έχεις πεσμένες άμυνες… για παράδειγμα Κυριακή, μεσημέρι, Ιούλιο, με ζέστη του θανατά, και βαρεμάρα να σου δένει τα πόδια…

(…το’ πιασα είχα δεν είχα το θέμα της μοναξιάς, φυλαχτείτε…)

…και δεν είναι η σχέση το θέμα, δεν με απασχολούσε ποτέ τόσο το γκομενικό.. είναι που στην ηλικία μου οι φίλοι είναι αλλού οι περισσότεροι… με άλλο τρόπο ζωής, βλ. παιδιά, σκυλιά, στεγαστικά και τα συναφή, περιορισμένο παρορμητισμό και διάθεση για αυθόρμητες εκδηλώσεις…

…το μόνο που μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση είναι καλή παρέα... για να σας δω :)