Ανοιξε η αυλαια

…του φετινού θεατρικού χειμώνα με την πρώτη παράσταση που παρακολούθησα την Παρασκευή το βράδυ.. «Μια τρελή μέρα» του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ στο θέατρο Ροές, στο Γκάζι… πέρυσι με το τέλος του χειμώνα κι αφού ούτε απ' έξω από θέατρο δεν κατάφερα να περάσω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά δεν θα υποκύψω στον εκφοβισμό «τρελάθηκες και θα πας μόνη σου στο θέατρο!?" σημειώνοντας το σοκαριστικό σκορ 0-ν υπέρ ταβερνών, μεζεδοπωλείων και συναφών εξόδων… έλεος! θα έλεγε κανείς ότι ο ουρανίσκος μας καβάλησε τον εγκέφαλό μας και επιβάλλεται σε όλες μας τις επιλογές...

…έτσι όταν άκουσα τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο για το εν λόγω έργο, άρχισα τη δημοσκόπηση… εφόσον το έργο δεν έπεισε κανέναν, οπλίστηκα με θάρρος και αποφασιστικότητα και αποφάσισα να πάω μόνη μου.. έλα καημένη, είπα στον εαυτό μου, στη χειρότερη περίπτωση θα κάτσεις δίπλα σε κανένα χούφταλο και αν το έργο αποδειχθεί Τιτανικός μέχρι το τέλος της παράστασης θα τον έχεις πείσει να φάτε μαζί σύνταξη και εφάπαξ στα Φίτζι...

…φτάνω στο θέατρο στο τσακ να αρχίσει το έργο, διότι το Γκάζι ως γνωστόν προσαρτήθηκε πρόσφατα στο Δήμο Αθηναίων και δεν πρόλαβαν ακόμα να το χαρτογραφήσουν, με αποτέλεσμα κάθε επίσκεψη σε θέατρο ή άλλο χώρο τέχνης να θυμίζει λίγο από Camel Trophy… και να φανταστείτε ότι τηλεφώνησα στο θέατρο για να μου πούνε πώς ακριβώς να πάω... σκέψου να μην είχα ρωτήσει κιόλας... οκ, ξέρω η τέχνη συχνάζει σε χώρους εναλλακτικούς και εμένα κανονικά μου αρέσουν αυτοί οι χώροι αλλά βάλτε και καμιά ταμπελίτσα ρε παιδιά... έστω εναλλακτική… δεν είστε δα και στο Μπρόντγουει που όλοι το ξέρουν σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων…

… φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι είμαστε λίγοι… πολύ λίγοι για την ακρίβεια... ωραία, λέω θα γνωριστούμε και μεταξύ μας - χαχαχα – δεν ανησύχησα για το έργο, γιατί ήμουν ήδη υποψιασμένη… κωμωδία μεν – τουλάχιστον έτσι το διαφήμιζαν – αλλά όποιος διάβαζε προσεκτικά τις κριτικές του έργου καταλάβαινε ότι ο χαρακτήρας του ήταν πάνω από όλα φιλοσοφικός… βασικός χαρακτήρας, ο φιλόσοφος και εγκυκλοπαιδιστής Ντιντερό (Γιώργος Κοτανίδης) μια ημέρα που ποζάρει στη ζωγράφο Τερμπούς (Κερασία Σαμαρά), στη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν πολλά και διάφορα… άλλα ξεκαρδιστικά, άλλα σοκαριστικά, άλλα ασήμαντα... όλα όμως έχουν εντέχνως ως κύριο άξονα την έννοια της «ηθικής» - που είναι η αμέσως επόμενη πρωταγωνίστρια του έργου μετά τη φιλοσοφία – κάτι που μας θυμίζει διαρκώς ο γραμματέας του Ντιντερό που τον κυνηγάει για να συμπληρώσει το λήμμα περί «Ηθικής» για την νέα έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας (ή Λεξικού αλφαβητικά ταξινομημένου των τεχνών και των επαγγελμάτων, αποτελεί δε την πρώτη εγκυκλοπαίδεια με την σημερινή σημασία της λέξεως)..

…πλούσιο έργο και βαρύ θα το χαρακτήριζα παρά τις ανάλαφρες πινελιές του, που απλά υπηρετούσαν τη φιλοσοφική χροιά του τόσο όσο να μην κουραστεί ο θεατής… παρ’ όλα αυτά εγώ κουράστηκα σε κάποια σημεία γιατί οι μονόλογοι - φιλοσοφικά παραληρήματα - ήταν πολύ πυκνοί νοηματικά και μάλλον συχνοί… αν και το προβάδισμα σε αυτούς είχε ο Κοτανίδης, θα προτιμήσω τη Σαμαρά με αποκορύφωμα τον επίλογό της…

…και κάπως έτσι έλαβε τέλος η πρώτη μου θεατρική απόπειρα για φέτος χωρίς να θρηνήσουμε θύματα ευτυχώς... ραντεβού στην επόμενη παράσταση!