Nazdravia!

…πάει καιρός που θέλω να μιλήσω για τη σχέση μου με την αλλοδαπή οικιακή βοηθό που έρχεται μια φορά το μήνα σπίτι μου για να το επαναφέρουμε σε αυτό που είναι ο αρχικός προορισμός του… ανθρώπινη κατοικία… είναι μια σχέση ιδιαίτερη, όπως θα την περιγράψω παρακάτω, και πολλές φορές αισθάνομαι ότι η οικογένειά μου έχει αυξηθεί κατά ένα μέλος αλλόεθνο, αλλόθρησκο και αλλού γενικότερα…

…εμφανίστηκε μια μέρα στην πόρτα μου ξανθιά με κάτι απίθανα ζυγωματικά, μετρίου αναστήματος και τσουπωτή που λένε και στο χωριό μου, με ένα μούτρο πανέξυπνο και μια φυσική συστολή που με ενθουσίασε ώστε να καταλήξω στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι είχα μπροστά μου μια πορσελάνινη κούκλα που θα συγύριζε ήσυχα και διακριτικά - το πλέον σημαντικό για μένα δεδομένου ότι δουλεύω σπίτι και μπορώ να συμβιβαστώ θαυμάσια με τη σκόνη αλλά όχι με τη βαβούρα - αν και εκ πρώτης όψεως είχα πολλές αμφιβολίες για την αντοχή και τη δύναμη αυτού του εξωτικού πλάσματος, έχοντας στο μυαλό μου τη δουλειά που ήρθε να κάνει…

… ωστόσο η έκφραση στο πρόσωπό της – όπως την ανακάλεσα στο μυαλό μου αργότερα – πρόδιδε ότι ήρθε αποφασισμένη, να βάλει σε τάξη το σπίτι κατ’ αρχήν – κι εμένα στη συνέχεια… το πρώτο επετεύχθει σχετικά γρήγορα διότι πρόκειται για εξαιρετικά ικανό πλάσμα, το δεύτερο το παλεύουμε ακόμα διότι απαιτεί και τη δική μου συναίνεση που δεν μας κάνει πάντα παρέα… έτσι μία φορά το μήνα κάνει αναλυτικό ρεπορτάζ για τη ζωή μου και δεν διστάζει καθόλου να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της όταν δεν εγκρίνει τις ενέργειές μου – δηλ. τις περισσότερες φορές… αρκετά μικρότερή μου έχει ήδη ένα παιδί και όπως καταλαβαίνετε η συναναστροφή με ένα μεγάλο παιδί όπως εγώ τη φέρνει τις περισσότερες φορές σε αμηχανία… όποτε δεν είμαι καλά έχει έτοιμη τη θεραπεία… ένας άντρας στο σπίτι ξορκίζει όλα τα κακά… άσχετα που ο δικός της αποτελεί την πηγή των περισσοτέρων…

… γιατί όπως καταλαβαίνετε εκτός από τα δικά μου μιλάμε και για τα δικά της – θέλω, δεν θέλω – και είναι άξιο απορίας πώς με έναν όχι και τόσο επιτυχημένο γάμο στο βιογραφικό της επιμένει πώς ένας γάμος θα βάλει τέλος σε όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα που με βασανίζουν… κι εδώ που τα λέμε δεν έχει άδικο, διότι άμα έχεις άντρα και παιδί(ιά) άντε βρες χρόνο εσύ μετά κυρά μου να αναρωτηθείς γιατί το συναίσθημα των αντρών διεγείρεται αυστηρά και μόνο κατά τη διάρκεια του Champions League, της ανόδου του Χρηματιστηρίου και της ετήσιας συνάντησης με τα καρντάσια από το στρατό?!? γι΄ αυτό σας λέω έχει δίκιο το κορίτσι απλά εγώ την είχα παρεξηγήσει τόσο καιρό…

… αφού λοιπόν θεωρεί ότι έχουμε αδερφοποιηθεί συζητώντας τα προσωπικά μας, λαμβάνει όλο το θάρρος και εκτός της καθαριότητας επεμβαίνει πλέον και στυλιστικά στο σπίτι…λάτρης του έθνικ εγώ, έχω υιοθετήσει πια το τρέντυ Μολδαβέζικο φολκλόρ ολούθε… συγκεκριμένα φέτος θα παρελάσουν στα σαλόνια η δαντέλα και το κοφτό (περί κεντήματος πρόκειται ανεπρόκοπες…), επίσης γιατί να χαραμίζετε την ωραιότατη φλοκάτη στο πάτωμα όταν μπορείτε να ντύσετε με αυτή ζεστά… τον τοίχο!!! εντάξει, σε αυτό το τελευταίο έφερα κάποιος σθεναρές αντιρρήσεις είναι αλήθεια γιατί ένιωσα ότι κινδύνευε πια η εθνική μου ταυτότητα…

…αμ το άλλο!?? μ’ αρέσει που είχα και αμφιβολίες για την αντοχή της… είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για προϊόν κάποιου γενετικού πειράματος στα βάθη της Μολδαβίας διότι μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τις υπερφυσικές – σε σχέση με τη διάπλασή της – δυνάμεις που διαθέτει… μια μέρα ξυπνάω και τι βλέπω!? τη φλοκάτη του σαλονιού να περνάει από μπροστά μου και να κατευθύνεται προς το μπαλκόνι!! … πανικόβλητη ετοιμάζομαι να ξαναπέσω στο κρεββάτι πιστεύοντας ότι ξύπνησα σε κάποια άλλη διάσταση όπου τα αντικείμενα έχουν προσωπικότητα και αυτοδιάθεση, αλλά με πρόλαβε η φωνή της φλοκάτης που με καλημέριζε με ωραιότατη Μολδαβική προφορά… [εγώ ξέχασα να σας πω μιλάω κάτι λίγα σλοβενικά οπότε εκτός των ελληνικών συννενούμαστε και σε άπταιστα σλοβενο-μολδαβικά…]… «Dobro juto της απαντάω… τι κάνεις ακριβώς!?» «Ααααα…φλουκάτη χάλια», μου απαντάει … «θα πλύνου στου μπαλκόν»… και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις προσγειώνει τη φλοκάτη στα κάγκελα χωρίς ίχνος μορφασμού στο πρόσωπο … δεν είναι δυνατόν!!!! [σκέφτομαι] … είμαι διπλάσια από κείνη και μόνο να ξαπλώσω μπορώ πάνω στη φλοκάτη… καλά τι τους δίνουν όταν είναι μωρά?!?! με τον καιρό, βέβαια, συνήθισα και δεν μου κάνει πια καμμία εντύπωση όταν περνάει από δίπλα μου έχοντας κάνει κεφαλοκλείδωμα στο στρώμα ή σηκώνει την πολυθρόνα σαν να πρόκειται για σκαμπό…

…γι΄ αυτό σας λέω, ήταν και είναι μια μεγάλη αποκάλυψη για μένα αυτός ο θαυμαστός κόσμος της Μολδαβίας που έχω την τιμή να φιλοξενώ μια φορά το μήνα στο σπίτι μου και που αποτελεί πια κομμάτι της ζωής μου, ένα κομμάτι εξωτικής ανθρωπιάς όπως μ’αρέσει να λέω συχνά…

Καμικαζι αγαπη μου

…περπατούσα σήμερα το μεσημεράκι στη γειτονιά μου σαν λαβωμένη ελαφίνα, κατευθυνόμενη προς την τράπεζα, λυγίζοντας κάτω από το βάρος της βαριεστημάρας που με συνοδεύει κάθε φορά που έχω να κάνω διαδικαστικές δουλειές, ακόμα και αν αυτές είναι να πληρώσω απλώς το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ στο προπατζίδικο δίπλα στο σπίτι μου…

…περιμένοντας να ανάψει πράσινο το φανάρι βλέπω ένα καραβάνι από φωνακλάδικα παπάκια να σταματάνε μπροστά μου…
προς στιγμήν νόμιζα ότι είχα ένα deja-vu από τη δεκαετία του ’80… πράσινα, κόκκινα, μπλε, όχι καραβάκια, όχι στο Αιγαίο, αλλά παπάκια στη λεωφόρο με αναβάτες που θα ορκιζόμουνα ότι είχαν φράντζα (!), έμοιαζαν στο σωματότυπο με τον Στάθη Ψάλτη και το όλο σκηνικό θύμιζε γυρίσματα ταινίας του Δαλιανίδη… είναι τόσο συγκεκριμένος αυτός ο τύπος μοτοσυκλετιστή που έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη μου… το παπί του αποτελεί προέκταση του κορμιού του και η μόνη πιθανότητα να τους χωρίσεις είναι με εγχείρηση, πανάλαφρος - το πιο βαρύ πάνω του είναι το μαλλί του – σανιδώνει το παπί φαντασιώνοντας ότι είναι καμιά εντούρο – υπάρχει ακόμα αυτό?! χαχχα – στα νιάτα μου ήταν το απόλυτο φετίχ - και κυκλοφορεί σε συσκευασίες των τριών και βάλε … θυμίζοντας σμήνος από (ενοχλητικά) κουνούπια…

…ζητώ συγνώμην από τους απανταχού παπάκηδες αλλά εδώ μιλάμε για συγκεκριμένη σχολή που πίστευα ότι έκλεισε μετά τους τελευταίους απόφοιτους το 80κάτι… εκείνη την ανέμελη εποχή οι παπάκηδες ήταν στις δόξες τους, σύχναζαν έξω από καφετέριες - σχολικά παραρτήματα, όπου η πελατεία ήταν κυρίως μαθήτριες / τές, έξω από τα σχολεία και έξω γενικότερα… αφού είχαν ανεπτυγμένη την αίσθηση του θορύβου που ήταν και παράγοντας κοινωνικοποίησης ανάμεσα στους συνομήλικούς τους, γιατί στους υπόλοιπους που είχαν καβατζώσει τα 30 ήταν τόσο αγαπητοί όσο και η φαλάκρα! Γι’ αυτούς ο κόσμος ολόκληρος ήταν μια πίστα επίδειξης ελιγμών και οδικής συμπεριφοράς ελαφρών ηθών θα έλεγα, γεγονός που πιθανολογώ ότι οδήγησε στην εξαφάνιση του είδους με τα χρόνια…

…φαντάζομαι τους περισσότερους από αυτούς σήμερα να οδηγούν καμιά ταξιδιάρα TDM με πλήρη εξοπλισμό που περιλαμβάνει ακόμα και ενδοσυννενόηση… φορούν το κράνος τους ή στη χειρότερη περίπτωση το έχουν κάνει μπρασελέ, προσέχουν για λάδια στην άσφαλτο – για μαλλί ούτε συζήτηση, άντε να φτάνει για καμιά κοτσιδούλα εις μνήμην της ατίθασης χαίτης που τους αποχαιρέτησε μαζί με τον τσαμπουκά… και όλο το πακέτο σκιαγραφεί έναν σύγχρονο συνειδητοποιημένο μηχανόβιο που τίποτα δεν μαρτυρά το ατίθασο παρελθόν του…

…εν τω μεταξύ το φανάρι άναψε πράσινο και τα ανυπόμονα κορναρίσματα έδωσαν τέλος στο σύντομο ταξίδι του νου μου στη δεκαετία του ’80…