Καμικαζι αγαπη μου

…περπατούσα σήμερα το μεσημεράκι στη γειτονιά μου σαν λαβωμένη ελαφίνα, κατευθυνόμενη προς την τράπεζα, λυγίζοντας κάτω από το βάρος της βαριεστημάρας που με συνοδεύει κάθε φορά που έχω να κάνω διαδικαστικές δουλειές, ακόμα και αν αυτές είναι να πληρώσω απλώς το λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ στο προπατζίδικο δίπλα στο σπίτι μου…

…περιμένοντας να ανάψει πράσινο το φανάρι βλέπω ένα καραβάνι από φωνακλάδικα παπάκια να σταματάνε μπροστά μου…
προς στιγμήν νόμιζα ότι είχα ένα deja-vu από τη δεκαετία του ’80… πράσινα, κόκκινα, μπλε, όχι καραβάκια, όχι στο Αιγαίο, αλλά παπάκια στη λεωφόρο με αναβάτες που θα ορκιζόμουνα ότι είχαν φράντζα (!), έμοιαζαν στο σωματότυπο με τον Στάθη Ψάλτη και το όλο σκηνικό θύμιζε γυρίσματα ταινίας του Δαλιανίδη… είναι τόσο συγκεκριμένος αυτός ο τύπος μοτοσυκλετιστή που έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη μου… το παπί του αποτελεί προέκταση του κορμιού του και η μόνη πιθανότητα να τους χωρίσεις είναι με εγχείρηση, πανάλαφρος - το πιο βαρύ πάνω του είναι το μαλλί του – σανιδώνει το παπί φαντασιώνοντας ότι είναι καμιά εντούρο – υπάρχει ακόμα αυτό?! χαχχα – στα νιάτα μου ήταν το απόλυτο φετίχ - και κυκλοφορεί σε συσκευασίες των τριών και βάλε … θυμίζοντας σμήνος από (ενοχλητικά) κουνούπια…

…ζητώ συγνώμην από τους απανταχού παπάκηδες αλλά εδώ μιλάμε για συγκεκριμένη σχολή που πίστευα ότι έκλεισε μετά τους τελευταίους απόφοιτους το 80κάτι… εκείνη την ανέμελη εποχή οι παπάκηδες ήταν στις δόξες τους, σύχναζαν έξω από καφετέριες - σχολικά παραρτήματα, όπου η πελατεία ήταν κυρίως μαθήτριες / τές, έξω από τα σχολεία και έξω γενικότερα… αφού είχαν ανεπτυγμένη την αίσθηση του θορύβου που ήταν και παράγοντας κοινωνικοποίησης ανάμεσα στους συνομήλικούς τους, γιατί στους υπόλοιπους που είχαν καβατζώσει τα 30 ήταν τόσο αγαπητοί όσο και η φαλάκρα! Γι’ αυτούς ο κόσμος ολόκληρος ήταν μια πίστα επίδειξης ελιγμών και οδικής συμπεριφοράς ελαφρών ηθών θα έλεγα, γεγονός που πιθανολογώ ότι οδήγησε στην εξαφάνιση του είδους με τα χρόνια…

…φαντάζομαι τους περισσότερους από αυτούς σήμερα να οδηγούν καμιά ταξιδιάρα TDM με πλήρη εξοπλισμό που περιλαμβάνει ακόμα και ενδοσυννενόηση… φορούν το κράνος τους ή στη χειρότερη περίπτωση το έχουν κάνει μπρασελέ, προσέχουν για λάδια στην άσφαλτο – για μαλλί ούτε συζήτηση, άντε να φτάνει για καμιά κοτσιδούλα εις μνήμην της ατίθασης χαίτης που τους αποχαιρέτησε μαζί με τον τσαμπουκά… και όλο το πακέτο σκιαγραφεί έναν σύγχρονο συνειδητοποιημένο μηχανόβιο που τίποτα δεν μαρτυρά το ατίθασο παρελθόν του…

…εν τω μεταξύ το φανάρι άναψε πράσινο και τα ανυπόμονα κορναρίσματα έδωσαν τέλος στο σύντομο ταξίδι του νου μου στη δεκαετία του ’80…