Καλοκαιρινοι μυθοι

… ή αλλιώς ξορκίζοντας τους καλοκαιρινούς μου δαίμονες…

… άλλο ένα προκλητικό καλοκαίρι έσκασε μύτη – γεγονός που δεν παραδέχομαι ποτέ πριν μπει για τα καλά ο Ιούλιος και αναθερμάνω τις σχέσεις μου με τα οικιακά a/c - μαζί με αυτό εμφανίστηκε και ο γνώριμος πανικός που με διακατέχει παιδιόθεν κάθε φορά που το ημερολόγιο αρχίζει να ιδρώνει για τρεις συνεχόμενους μήνες … έφηβη ακόμα, αρνιόμουνα να βγάλω τα μακρυμάνικα και τα στρατιωτικά – ήταν της μόδας τότε το μιλιτέρ λουκ – μέχρι που το κορμί μου αγανακτούσε και σε ένδειξη διαμαρτυρίας πέταγε κάτι περίεργα εξανθήματα, προκειμένου να αλλάξω γκαρνταρόμπα… με αυτό τον τρόπο εξέφραζα την άρνησή μου για αυτή την εποχή που σηματοδοτούσε την αρχή της μιζέριας μου…

… σήμερα αφού πια έχω καταλήξει ότι το καλοκαίρι επηρεάζει κατά κανόνα αρνητικά την ψυχολογία μου, αποφάσισα να το ψάξω λίγο παραπάνω για να καταλάβω γιατί κάθε φορά που μυρίζει καλοκαίρι στον αέρα νιώθω σαν αγουροξυπνημένη πολική αρκούδα εν τω μέσω της χειμερίας νάρκης της…

… σαν άνθρωπος ομολογώ ότι ικανοποιούμαι δύσκολα – μην ανησυχείτε δεν θα πάει βαθιά το νυστέρι της ψυχανάλυσης, δεν θα απομακρυνθώ πολύ από την ακτή – οι ειδικοί που έχω συμβουλευτεί κατά καιρούς όταν αισθανόμουνα ζορισμένη τείνουν, ωστόσο, στην άποψη ότι όσο κι αν έχω οικειοποιηθεί αυτή τη συμπεριφορά κατά βάθος πρόκειται για κληρονομικό χάρισμα και όχι για προσωπική κατάκτηση… το DNA μου είναι σαν την κοπέλα της διαφήμισης με το αθώο βλέμμα και την βελούδινη πατούσα που τσακίζει ανήλεα την άμοιρη αράχνη… όμορφο αλλά ζόρικο…

[… και αφού σκιαγράφησα μια πτυχή του εαυτού μου που συνδέεται άμεσα με το θέμα μας συνεχίζω…]

… η δυστυχία μου λοιπόν ξεκινούσε όταν με την άφιξη του καλοκαιριού, η ζωή μου δεν συμβάδιζε με τα καλοκαιρινά ήθη και έθιμα – όπως προσδιορίζονται αυτά από τις αόρατες δυνάμεις που υπάρχουν, έχω καταλήξει, για να μας κάνουν να αισθανόμαστε δυστυχείς. Παιδί ακόμα, ενώ με το τέλος του σχολείου όλοι μου οι φίλοι έφευγαν για τα εξοχικά με τη μαμά τους, διότι στις περισσότερες οικογένειες εκείνα τα χρόνια εργάζονταν μόνο οι πατεράδες, εγώ έμενα στην Αθήνα δεδομένου ότι και οι δυό μου γονείς εργάζονταν και είχαν μόνο 20 μέρες άδεια από τη δουλειά τους… έτσι κάτι το οποίο μου χάριζε θετικές διακρίσεις και με έκανε περήφανη όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξαφνικά γινόταν αφορμή για να είμαι δυστυχής.. μια χρονιά αποπειράθηκαν οι άνθρωποι να με στείλουν για 20 μέρες κατασκήνωση μαζί με τον αδερφό μου και έγινε Αρμαγεδώνας… αφού σήκωσα όλη την κατασκήνωση στο πόδι για 3 συνεχόμενες μέρες - απορώ που δεν έπαθα αφυδάτωση από το κλάμα – στο τέλος, αναγκάστηκε ο μπαμπάς μου να έρθει να με πάρει και κείνη τη μέρα έχασα το βρακί μου από την σαστισμάρα! Έτσι κάθε καλοκαίρι ζούσα(με) το ίδιο δράμα… η μόνιμα εγκατεστημένη εικόνα των ιδανικών καλοκαιρινών διακοπών στον εγκέφαλό μου απείχε από την πραγματικότητα όσο το Λουτράκι από τη Μαγιόρκα…

… μετά μεγάλωσα και τα πράγματα απλά χειροτέρεψαν… γιατί ως παιδί μπορεί να πάλευα με τη βαρεμάρα το καλοκαίρι στην Αθήνα και να μου έλειπαν οι φίλοι μου, αλλά τουλάχιστον … δεν δούλευα! Μεγαλώνοντας όμως, στους καλοκαιρινούς μου δαίμονες ήρθε να προστεθεί και η δουλειά! Δηλαδή, δουλεύεις όλο το χρόνο και περιμένεις μέσα σε 15 μέρες που θα πας διακοπές το καλοκαίρι να χωρέσουν όλα τα ευφάνταστα καλοκαιρινά σενάρια που τεχνηέντως σου έχουν περάσει – μην με ρωτήσετε πάλι ποιοι, είπαμε οι αόρατες σκοτεινές δυνάμεις - από την ανακάλυψη παρθένας παραλίας στη Μύκονο (!) έως το φλογερό ειδύλλιο με πρωτεργάτη της Γένοβας που οργανώνει το κίνημα στη χώρα της Αμοργού και όλως τυχαίως έχει στήσει αντίσκηνο δίπλα στο δικό σας… αλλιώς, μην τολμήσεις και φέρεις φωτογραφίες από το οικογενειακό εξοχικό στο Αυλάκι… έλεος πια!

… ναι, το ομολογώ όλα αυτά τα χρόνια είμαι θύμα αυτής της μυστικής συνομωσίας που καλλιεργεί ανάμεσα σε άλλους και τους καλοκαιρινούς μύθους… φέτος όμως αποφάσισα να ξορκίσω τους δαίμονές μου και να μείνω στην Αθήνα χωρίς φόβο και πάθος, δεδομένου ότι δεν βλέπω να βραβεύεται καμμία από τις υποψηφιότητες διακοπών για το φετινό καλοκαίρι… η μόνη πιθανότητα είναι το οικογενειακό εξοχικό - όχι στο Αυλάκι - αλλά κάτω από αυτό… και θα ανέβαζα και φωτογραφίες αλλά η οικογένειά μου είναι σοβαροί άνθρωποι και νομίζουν ότι τόσες ώρες στο Internet γράφω ρομαντικά διηγήματα ή περιπέτειες πάντα με φανταστικούς πρωταγωνιστές, οπότε δεν λέει να ξεκινήσω οικογενειακό εμφύλιο κατακαλόκαιρο…