Στην κουζινα, το σαλονι των μικροαστων

… διαδραματίζονται οι ζωές μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… όχι πως λείπουν τα σαλόνια από τα μικροαστικά μας σπίτια – άντε τη δεύτερη γενιά των μεσοαστικών σπιτιών – και σαλόνι έχουμε και Home Cinema και τίβι ρουμ μην σου πω, και πλήθος άλλων σύγχρονων υποσχέσεων αναψυχής… αλλά κάποιο ακαταμάχητο μυστικό καθιστά την κουζίνα εδώ και χρόνια, την καρδιά των γεγονότων που δονούν το μικρόκοσμό μας…

.. πώς μου ήρθε τώρα αυτό το φλας και αποδίδω τα εύσημα στις απανταχού κουζίνες!? κάποια στιγμή το απομεσήμερο με βρήκε ζαβλακωμένη στην κουζίνα μου να πίνω νερό και ενώ η έδρα των επιχειρήσεών μου είναι ασυζητητί το σαλόνι και πρωταγωνιστής ο καναπές, εν τούτοις, ένιωσα την επιθυμία να ξαποστάσω για λίγο σε μια από τις καρέκλες που δρόσιζε ο δυνατός αέρας καθώς ορμούσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο… κοίταξα τις καρέκλες με ζήλια ερωμένης που πιάνει στα πράσα τον αγαπημένο της να χαρίζει τα χάδια του σε άλλη και αποφάσισα να διεκδικήσω μερίδιο στην απόλαυση… τράβηξα την πλησιέστερη καρέκλα και κάθισα, άναψα τσιγάρο και άφησα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά και να ανακουφίζει το πυρακτωμένο δέρμα μου με τέτοια μαεστρία που η τσαλακωμένη νυχτικόμπλουζα μόλις που έφερνε αντίσταση..

… ακολούθησαν κάποιες στιγμές που ξέφυγαν από το χρόνο που μετρούσε αδιάλειπτα και έτσι όπως αιωρούμουν μεταξύ πραγματικού και φανταστικού καθισμένη στην καρέκλα, έκλεισα τα μάτια μου και διακτινίστηκα στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου με προορισμό άγνωστη νήσο της Μεσογείου… η φαντασίωση αυτή δεν άργησε, ωστόσο, να υποχωρήσει πρόθυμα μπροστά στις μνήμες που ξεχύθηκαν απ’ το χρονοντούλαπο των παιδικών μου χρόνων… σύντομα βρέθηκα σε μια άλλη κουζίνα με πόρτες διάπλατα ανοιχτές και κλαριά από λεμονιές να στριμώχνονται στα παράθυρα, ο φούρνος ψήνει γεμιστά κι εμείς έχουμε λιώσει κάτω από το βάρος του καλοκαιριάτικου μεσημεριού… λίγες κουβέντες, νωχελικά κορμιά και η προσμονή του απογευματινού μπάνιου έκδηλη στα πρόσωπά μας – τουλάχιστον εμάς των παιδιών, για τους μεγάλους δεν ξέρω πόσο γλυκιά ήταν αυτή η προσμονή – είμαστε στην κουζίνα του εξοχικού μας και μπορώ να πω πια μετά βεβαιότητας ότι είναι η μόνη κουζίνα που αγάπησα στη ζωή μου… ίσως γιατί αν και εκτελούσε αγόγγυστα τα καθήκοντά της έμοιαζε περισσότερο με υπαίθριο καθιστικό έτσι όπως ήταν εκτεθειμένη στα τρία σημεία του ορίζοντα… ή ίσως ακόμα καλύτερα γιατί σε κείνη την κουζίνα μάς θυμάμαι όλους πιο χαρούμενους και αγαπημένους από κάθε άλλη εποχή του χρόνου…

…η επίσκεψη μιας σφήκας που πιθανότατα με πέρασε για νεκρή φύση ιδανική για μια στάση μετά από ατελείωτες ώρες πτήσης με επανέφερε στην πραγματικότητα… ανοίγοντας τα μάτια μου έριξα μια ματιά στη δική μου κουζίνα πια και δεν μπόρεσα να αποφύγω μερικές σημειολογικές παρατηρήσεις…

…συνταγές από το Μαρόκο έχασκαν ανοιχτές πάνω στο τραπέζι, με ολοφάνερη τη φιλοδοξία να γίνουν το τιμώμενο πιάτο μιας ημέρας μαγειρικού οίστρου που ομολογώ ότι σπανίως με επισκέπτεται… ο νεροχύτης άστραφτε καθαρός αν και τελευταία τον διακρίνει ένα παράπονο γιατί νιώθει παραμελημένος… μόλις που φιλοξενεί ποτήρια του φραπέ, μαχαιροπήρουνα άντε και κανένα τάπερ από λαδερό.. τα υπόλοιπα περνάνε κατευθείαν στην ανακύκλωση… το ψυγείο μου ωστόσο είναι πολύ καλύτερο από αυτό του μέσου εργένη όσον αφορά το περιεχόμενό του… το βλέμμα μου στέκεται περήφανα στο πρόσφατα αποκτηθέν τραπέζι της κουζίνας στο οποίο κάνουν παρέα τέσσερις καρέκλες σε ένα ωραιότατο ροζ μελανζέ … είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σπίτι αφού το είδα σε εστιατόριο και το παρήγγειλα κατευθείαν από τον προμηθευτή του… κατά τα άλλα, σκόρπια εδώ και εκεί κάποια σουβενίρ από την αρχαιότητα δηλ. την εποχή της συμβίωσης που η κουζίνα γνώρισε μεγάλες δόξες… καμμιά φορά την πιάνω μελαγχολική να αναρωτιέται εάν θα γνωρίσω ποτέ κανέναν άλλον που να της φέρεται με τόση λατρεία… η αλήθεια είναι ότι μετά το χωρισμό η κουζίνα έπεσε στην αφάνεια, ποτέ δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιά του σε αυτό τον τομέα…

…αρκετά όμως, γιατί τα μαλακά μου μόρια πιάστηκαν πάνω στην ψάθινη καρέκλα και αποζητούν το βαθούλωμα του καναπέ που έχουν σμιλέψει τόσο αριστοτεχνικά για αμέτρητες ώρες… ωραίο το ταξιδάκι με θέμα τις κουζίνες της ζωής μου αλλά το παρόν στέκεται ανυπόμονο μπροστά μου και δεν μπορώ – ούτε και θέλω - να το αγνοήσω άλλο…