Καυσωδια

… είναι η παρωδία της ζωής μας υπό συνθήκες καύσωνα την οποία έχουμε δυνατότητα να παρακολουθήσουμε 3-4 φορές το χρόνο και δη τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε άνετα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και να σταθεί επάξια δίπλα σε αρχαίες κωμωδίες και τραγωδίες, αφού αποτελεί το σύγχρονο είδος αυτών…

… η έμπνευση με χτύπησε κατακέφαλα μόλις εχθές καθώς περίμενα καθισμένη στα σκοτάδια της εισόδου της πολυκατοικίας τον ερχομό του από μηχανής θεού – με τη μορφή του ηλεκτρικού ρεύματος αυτή τη φορά - να με απαλλάξει από τα δεινά μου… που ήταν οι τέσσερις όροφοι που έπρεπε να ανέβω σαν τυφλόμυγα για να βρεθώ ξανά στην θαλπωρή – πω πω ζεσταίνομαι και μόνο που τη λέω αυτή τη λέξη - του σπιτιού μου, χωρίς ενδιάμεση στάση όμως στο ΚΑΤ… καλά μιλάμε για mission impossible! Τελικά, με λυπήθηκε ένα φιλικό μου ζευγάρι που μένει στον 1ο και με μάζεψε περί τις δύο ώρες που διήρκεσε η διακοπή ρεύματος!!! Έτσι μαζευτήκαμε όλοι – το ζεύγος, 2 αεικίνητα παιδάκια, εγώ ένα βήμα πριν την αφυδάτωση και η απαραίτητη γιαγιά που κρύβει κάθε οικογένεια γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι με αναμμένα κεριά έτοιμοι για τη συνάντηση ρουτίνας με τα πνεύματα της περιοχής…

… έχουμε και λέμε λοιπόν… οι ήρωες της καυσωδίας, είναι κάτι ταλαίπωροι σαν και του λόγου μας που έχουν ξεμείνει ακούσια ή εκούσια στο κλεινόν άστυ και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά στη μάχη με τις διαταραγμένες κλιματολογικές συνθήκες… στο πλευρό τους στέκεται, όπως πάντα εξάλλου σε στιγμές εθνικής κρίσης, η πολιτεία – όχι το προάστιο της Κηφισιάς – με κάθε μέσο που διαθέτει δηλ. το εξής ένα: το ασθενοφόρο που θα σε περιμαζέψει από την άσφαλτο που σωριάστηκες και ψήνεσαι σαν χταπόδι στα κάρβουνα για να σε μεταφέρει σε ένα ωραιότατο, σκιερό ράντσο κάποιου εφημερεύοντος νοσοκομείου με την ευχή η θερμοπληξία να σε βαρεθεί και να σε εγκαταλείψει προτού εσύ εγκαταλείψεις τα εγκόσμια… εντάξει, παρέχονται και χώροι αναψυχής με κλιματιστικά για τους μη προνομιούχους πολίτες, που δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν 3 κλιματιστικά εκτός λειτουργίας και να ιδρώνουν με την ησυχία τους στην άνεση του σπιτιού τους…

…όσο για την πλοκή της καυσωδίας… αααα θα την ζήλευε και η πιο ακριβή και φιλόδοξη παραγωγή τηλε-ριάλιτι καθώς το σενάριο κρύβει τόσες εκπλήξεις και ανατροπές που θα έστελναν και το Φώσκολο στο ντιβάνι του ψυχίατρου με ισχυρή κρίση ταυτότητας… ενδεικτικά αναφέρω… διακοπές ρεύματος συχνές-πυκνές και πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να κορυφώνεται η αγωνία, εγκλωβισμοί σε ασανσέρ που είναι μια καλή ευκαιρία για να δεις αν έχεις ξεπεράσει εκείνη την κλειστοφοβία που σε ταλαιπωρεί από παιδί… αν βαρεθήκατε το ασανσέρ, μπείτε στο μετρό και αν βγείτε δοξάστε πρώτα το Θεό που πιστεύετε και εν συνεχείας ρουφήξτε τη ζωή ως το μεδούλι γιατί δεν θα’ στε πάντα τόσο τυχεροί… επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού… έχουμε και τις αναπάντεχες γνωριμίες με αμφίβολη εξέλιξη, βέβαια, στη διάρκεια των μπλακ-άουτ, τη σύσφιξη των σχέσεων με τους γειτόνους, όπως εκείνος ο εργένης που ‘χεις βάλει στο μάτι από πέρυσι το χειμώνα … και ως εδώ ήταν το ‘αμιγές καλού’… συνεχίζουμε με εμπρησμούς από όσους ονειρεύονται ένα σπιτάκι στο δάσος δίπλα στους Τσίπ και Ντέιλ αλλά η πτάνα η ζωή τους έριξε μόλις σε ένα δυάρι στην Βικτώρια, πυρκαγιές από αμέλεια – ναι, υπάρχουν και οι εμπρηστές από αφηρημάδα ή καθαρή βλακεία – και πολλά άλλα που υπόσχονται να μην πλήξετε ούτε λεπτό…

…τέλος, το σκηνικό της καυσωδίας είναι post-modern και απεικονίζει μια έρημη πόλη όπως ακριβώς την ονειρεύεστε όταν είστε μποτιλιαρισμένοι στις 8.30 το πρωί στην Κηφισίας… αχνιστή άσφαλτος που περιμένει πεινασμένη κανένα δύστυχο αυτοκίνητο να ξεμυτίσει, αμέτρητες ελεύθερες θέσεις πάρκινγκ ακόμα και μπροστά στο Μπακάκο στην Ομόνοια, λιγοστοί πεζοί που διασχίζουν την πόλη ακολουθώντας τις σκιές που τους προσφέρει, ακόμα και τα αδέσποτα έχουν εξαφανιστεί ενώ τα πουλιά έχουν ελαττώσει τις πτήσεις τους στο ελάχιστο και η ατμόσφαιρα θυμίζει χαμάμ χωρίς ωστόσο την λυτρωτική παρουσία του νερού…

… και κάπως έτσι τελειώνει η καυσωδία και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε… και καλά τον καύσωνα τον υποστήκαμε σαν ανεπιθύμητο συγγενή που ήρθε αλλά δεν θα μείνει για πολύ, με την υπόλοιπη ζωή μας που επιστρέφει σε «φυσιολογικούς» ρυθμούς τι κάνουμε; πόσο οξύμωρο είναι τελικά να αποκαλούμε «φυσιολογικό» τον τρόπο ζωής μας όλο τον υπόλοιπο καιρό;