Ζωη, χορευουμε;

…ζωή, όχι όπως Ζωή Λάσκαρη, αλλά την άλλη που μετράμε με μέρες, μήνες και χρόνια και αγωνιούμε ποιανού είναι η πιο μεγάλη... χαχαχα… αρχικά σκέφτηκα "Ζωή, παλεύουμε?!» αλλά μου φάνηκε πολύ επιθετικό σε σχέση με τα γλυκόλογα που μου ενέπνευσε και θα ακολουθήσουν στη συνέχεια… απόψε δεν θέλω να σταθώ «απέναντι» από τη ζωή και να την δω σαν πρόκληση με ημερομηνία λήξεως που δεν μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη, θέλω να την αγκαλιάσω και σαν δυο φίλοι που τα πίνουνε παρέα να οδεύσουμε με το ίδιο μεθυσμένο βήμα προς τον επόμενο σταθμό…

…είναι κάτι μέρες βρε παιδί μου, που αισθάνεσαι πως ζεις στη διαπασών, πως ότι κάνεις έχει νόημα, ακόμα κι αν μιλάμε για τα ασήμαντα – όπως απαξιωτικά αναφερόμαστε στη ρουτίνα της ζωής μας, αν και χωρίς αυτή προσωπικά τουλάχιστον αποσυντονίζομαι – τα υπαρξιακά σου έχουν πάρει ρεπό κι εσύ απολαμβάνεις μια σπάνια ισορροπία, σαν ακροβάτης που έλιωσε στις πρόβες και τώρα στέκεται αήττητος στη μέση του πουθενά να μιλά με το Θεό, με πλήρη συνείδηση ότι αρκεί ένα μικρό τίναγμα του σχοινιού και η παντοκρατορία σου θα λάβει τέλος… έστω κι έτσι όμως, τίποτα δεν μπορεί να σου μικρύνει αυτή τη μοναδική στιγμή θριάμβου… μια στιγμή που το μεγαλείο της ψυχής σου – γιατί όλοι κρύβουμε ένα τέτοιο - κατάφερε να θριαμβεύσει απέναντι στις μικρότητες, τις ανασφάλειες, τις πληγές που στάζουν μικρές αλλά ικανές ποσότητες δηλητήριου και κάθε τι άλλο που αφαιρεί ύψος από την ανθρώπινη ύπαρξη…

…εγώ μερικές φορές νιώθω έτσι όταν γράφω – όπως τώρα, όχι όταν απλά αναμεταδίδω στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μου σε μια έσχατη προσπάθεια επικοινωνίας έξω από τον κύκλο που έχω χαράξει και ξαφνικά μου φαίνεται ασφυκτικός – τότε, λοιπόν, εμφανίζεται από το πουθενά ένας θηριοδαμαστής που καταφέρνει να εξημερώσει προσωρινά το θηρίο της ψυχής μου, να το μετατρέψει σε χαδιάρα γάτα που γουργουρίζει ευχαριστημένη… μαλακώνει το μέσα μου, ομορφαίνει το έξω μου, το κορμί μου ακολουθεί ρυθμικά τη μελωδία της καρδιάς και μαζί δοκιμάζουν λαίμαργα καινούργιες γεύσεις ζωής… άλλες φορές πάλι δεν υπάρχει φανερή τουλάχιστον αιτία για αυτή την απρόσμενη βίζιτα θετικών συναισθημάτων και σκέψεων κι αυτό σε πετά ακόμα πιο ψηλά, καθώς ο φόβος να σε εγκαταλείψει η πηγή της ευφορίας σου δεν απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα..

...εύχομαι ωστόσο να με επισκέπτονταν συχνότερα τέτοιες σκέψεις και η ανάγκη να έρθει απ’ έξω μια αφορμή και να μου κολλήσει ένα χαμόγελο στη μούρη να εξαφανιστεί σιγά-σιγά...