Εδω οι καλοι προβληματισμοι

…όταν ήμουνα μικρή και σκεφτόμουνα τον εαυτό μου στο μέλλον - που φαινόταν τόσο μακρινό και όμορφο όσο και το φεγγάρι τις νύχτες – πίστευα ότι στην ηλικία που είμαι σήμερα θα είχα πάρει κάποιες τουλάχιστον βασικές αποφάσεις ζωής και θα είχα στήσει μια ζωή με όλα τα <κομφόρ> που τότε φάνταζαν δελεαστικά... σπίτι, καριέρα, οικογένεια κτλ… αν ερχόταν μια κακιά – τι άλλο?! - μάγισσα και μου έλεγε ότι η ζωή μου θα έπαιρνε τη μορφή που έχει σήμερα, το πιθανότερο θα αρνιόμουνα να μεγαλώσω και να ζήσω από πρώτο χέρι τέτοια ντροπή!! :))))

… αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά [ο καύσωνας θα μείνει ως την Κυριακή οπότε χρόνο έχουμε..]

…το σπίτι, ας πούμε, που είναι βασική σταθερά στη ζωή μου και πραγματικά με αντιπροσωπεύει σαν χώρος, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε αυτό... η ιδέα να μετακομίσω σε κάποιο μέρος κοντά στην Αθήνα αλλά που να μην θυμίζει τίποτα από αυτήν, π.χ. στην Αίγινα, με επισκέπτεται όλο και πιο συχνά τελευταία… ένα μέρος που θα συνδυάζει θάλασσα, σχετικά αναπτυγμένη ζωή όλο το χρόνο - δεν είμαι ερημίτισσα αλλά δεν με νοιάζει αν δεν έχει sushi bar ή μπουτίκ του Γαβαλά – εύκολη πρόσβαση χωρίς αυτοκίνητο, ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα – στην τελευταία περιλαμβάνονται και οι άνθρωποι και that's it!... θα μπορώ να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα όποτε θέλω αλλά την καθημερινότητά μου την ονειρεύομαι πιο μποέμικη...

…η δουλειά μου… χμμμμ... άλλος δείκτης σταθερότητας σε αμφισβήτηση... στο παρελθόν έχω αλλάξει αρκετές δουλειές - σχετικές με το αντικείμενό μου πάντα, όχι άσχετες - αλλά τα τελευταία 5 χρόνια είχα απορρίψει την εξαρτημένη σχέση εργασίας και προτίμησα ένα πιο ελεύθερο, και μοναχικό είναι αλήθεια, επάγγελμα... ήθελα να αποστασιοποιηθώ για λίγο από εταιρείες, μανατζουρίες, παραγωγικότητες και μπόνους και πάει λέγοντας… όλο αυτό το σύστημα που όταν το βιώνω πάνω από 2-3 χρόνια με πιάνουν – και με ταράζουν - τα ψυχοσωματικά μου… πρόσφατα όμως, αισθάνθηκα ότι αυτή η περίοδος διαλογισμού - ας την πούμε - φτάνει στο τέλος της και ένιωσα πάλι την επιθυμία να κατέβω στο γήπεδο και να τους αλλάξω τα φώτα... :)))) κάποιοι φίλοι που το συζητήσαμε με συμβούλεψαν να το σκεφτώ δις και τρις, ειδικά τώρα που έχω φέρει τα πράγματα στα μέτρα μου, από πλευράς ωραρίου, εισοδήματος, πελατών κτλ… όμως αυτό ακριβώς είναι κι ένας λόγος που σκέφτομαι την αλλαγή... μου λείπει η πρόκληση.. από τότε που όλα μπήκαν σε μια σειρά... βαρέθηκα του θανατά και βάλε...

…και τι μένει?!

…η αγία οικογένεια… αχα! εδώ γελάνε που λένε.. όπως αποδεικνύει περίτρανα το παρελθόν μου δεν είμαι ο τύπος της συμβατικής συζύγου-μητέρας, ούτε που ακούμπησα δηλαδή… μια φορά στη ζωή μου έφτασα κοντά σε αυτό το σενάριο αλλά ο σκηνοθέτης – από ψηλά - είχε άλλα σχέδια... και άλλη μια φορά το σκέφθηκα αλλά προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις – κι εγώ μία για πάντα - επενέβη πάλι ο από μηχανής θεός για να με σώσει – εεε δύο φορές να σου περάσει η ιδέα μέχρι τα 38 είναι αρκετές νομίζω και για τους πιο τολμηρούς!!

…όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου από μόνη της είναι ένας δείκτης αστάθειας που θα ζήλευαν πολλοί… όλοι οι βασικοί τομείς είναι σε αναμπουμπούλα και επειδή είναι τέτοιο το ύφασμά μου - που λένε οι σοφοί γεροντότεροι - δεν προβλέπεται σταθεροποίηση πριν κλείσω τα … 75 [αισίως και με λίγη βοήθεια άνωθεν]… life is more intriguing than it seems [το λέει και το τραγούδι] και ενώ γύρω μου «οι άλλοι» χτίζουν σπίτια, κάνουν παιδιά, αγοράζουν χρονομερίδια διακοπών για τα επόμενα 50 χρόνια [άλλη διαστροφή αυτή…] και, γενικά, αναλαμβάνουν ένα σωρό υποχρεώσεις ικανές να γονατίσουν μέχρι και τρισέγγονα, εγώ αισθάνομαι ότι η εξόφληση των λογαριασμών του σπιτιού είναι η μέγιστη δέσμευση που μπορώ να αναλάβω για τα επόμενα 10 χρόνια, οπότε και ως ώριμος μεσήλιξ πια θα αποφασίσω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω… κατά τα άλλα, οι ζωές τους μου μοιάζουν με ταινίες τρόμου που όμως δεν τελειώνουν σε 2 ώρες…

Υ.Γ. Αυτά παθαίνω εγώ με τους καύσωνες, άλλοι υποφέρουν από αναπνευστικά, καρδιακά και λοιπά… εγώ από υπαρξιακά…