Μις Αντικοινωνικοτης

…φαίνεται πώς δεν τον γλυτώνω τον τίτλο τελικά… φέρτε μου στέμμα και κορδέλα να τα φορέσω όλο τρέλα… παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου να τον πετάξω σε κανέναν άλλον περαστικό, κατά το «πάρτον παπά» που λέγαμε στα πολύ νιάτα μου… κάνω ότι μπορώ ο άνθρωπος – ναι, κι εγώ ανήκω σε αυτό το είδος, παρότι σε πρώτο επίπεδο μπορεί να σε ξεγελάσω και να με περάσεις για άλιεν – ας όψεται η μάνα μου, που έτσι και μάθει ότι με κάλεσαν κάπου και εμένα με πήρε ο ύπνος ή ξεχάστηκα στο δίκτυο θα μου φάει αργά και βασανιστικά ότι μυαλό μου έχει απομείνει, με τη γκρίνια της…

…έτσι ξεκινάω με καλούτσικες προθέσεις - αν και συνήθως βαριέμαι όταν πρόκειται απλά για κοινωνικές γνωριμίες – και πάω σαν καλό κορίτσι όπου με καλούνε… την πρώτη φορά … αλλά συνήθως δεν υπάρχει δεύτερη… γιατί!? γιατί πολύ απλά βαριέμαι να βρίσκομαι κάπου και να λέω άρες μάρες κουκουνάρες για να περάσει η ώρα… το ξέρω πως έτσι είναι οι κοινωνικές επαφές αλλά δεν μπορώ αδέρφια μου… κάθομαι εκεί και σκέφτομαι πότε θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, στον υπολογιστή μου, στον κόσμο μου γενικά...

[…ακολουθεί τυχαίο περιστατικό που ενδυναμώνει την επιχειρηματολογία μου υπέρ της στοχευμένης αντικοινωνικότητας…]

… πρόσφατα, συνάντησα τυχαία μια παιδική μου φίλη που είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια… μες τον ενθουσιασμό αποφασίσαμε να βγούμε για καφέ να τα πούμε… στον καφέ επάνω λοιπόν, μαθαίνω ότι χώρισε πρόσφατα - και τώρα ξέρετε είναι σε κείνη τη φάση που για να μην είσαι μόνος/η βγαίνεις και με τον περιπτερά σου – και μάλιστα μένει πολύ κοντά στο σπίτι μου... ωραία, λέμε και οι δύο, να κάνουμε παρέα... ήμασταν στην αρχή της κουβέντας ακόμα… εκεί λοιπόν που πήγα να χαρώ για την απρόσμενη φιλενάδα που εμφανίστηκε στη ζωή μου... αρχίζει να μου διηγείται διάφορα από τη ζωή της που ομολογουμένως με εξέπληξαν – για παράδειγμα, ότι οι σχέσεις της πλάκας που είχε διήρκεσαν περίπου 2 χρόνια ενώ οι σοβαρές από 5 έως 12 η τελευταία, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο - χωρίς πλάκα - με τέτοιο παρελθόν… χαχαχα… που να τολμήσω να πω ότι η μόνη σχέση μου που άντεξε στο χρόνο ήταν για δύο χρόνια και αυτό το θεωρώ κατόρθωμα μέχρι σήμερα χαχαχα... για να καταλήξει πώς δεν αντέχει καθόλου να είναι μόνη, σε σημείο που δεν μπορεί ούτε να πάει να πιεί έναν καφέ… κι εκεί που πάω να ανοίξω το στόμα μου να πω ότι κάποιες μέρες την εβδομάδα που βγαίνω για πρωινές δουλειές μ' αρέσει πολύ να πίνω ένα καφεδάκι – μόνη μου φυσικά – στο γειτονικό καφέ πριν επιστρέψω σπίτι... μου λέει πόσο λυπάται τους ανθρώπους που βλέπει να τρώνε ή να πίνουν καφέ μόνοι τους κάπου – ααααααα… άστο καλύτερα λέω… ας πούμε για μπάλα καλύτερα… χαχαχα… εκ τοτε, ξαναβγήκαμε για καφέ 2-3 φορές - ποτέ κάτω από πέντε άτομα - αυτός δεν είναι καφές είναι διαδήλωση, χρυσή μου... τέλος πάντων, για την ώρα καταχωρήθηκε στον κύκλο των γνωστών για περαιτέρω διερεύνηση...

…κι επειδή το' χω ψάξει το θέμα απ’ ολούθε, ορίστε και τα πορίσματα... η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες σχέσεις μου – φιλικές και ερωτικές - στο παρελθόν προέρχονταν από τον ευρύτερο επαγγελματικό μου χώρο... κι αυτό ερχόταν πάντα φυσικά… γιατί με αυτούς τους ανθρώπους μοιραζόμασταν σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια άγχη, τις ίδιες χαρές... εάν προσθέσεις σε αυτό και την καθημερινή τριβή ή έστω την συχνή επαφή για λόγους δουλειάς... έχεις την τέλεια συνταγή… και καλώς ή κακώς έτσι λειτουργούσα ανέκαθεν… ανατρέχω στο κοντινό μου περιβάλλον για σύναψη σχέσεων... διαφορετικά, μου είναι πολύ δύσκολο να συντηρώ σχέσεις με τις οποίες δεν με συνδέει κάτι στο παρόν... αν σκεφτείς, τώρα, ότι τα τελευταία πέντε χρόνια δουλεύω μόνη μου, καταλαβαίνεις ότι ο κύκλος στενεύει αρκετά... έτσι κάπως μου προέκυψε και το Διαδίκτυο... και όσο και αν φαίνεται παράδοξο στους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το δίκτυο... συχνά νιώθω πιο κοντά με άτομα που μοιράζομαι σήμερα κάτι κοινό στο δίκτυο π.χ. άλλους bloggers, παρά με φίλους που η σχέση μας είναι πια οικογενειακού τύπου… ή απλά ισχύει το «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» που είναι μια ακόμη ευγενική προσφορά της μαμάς μου…