Case Study No3 - O Starxidiam Man (της γνωστης σειρας...)

[…μόλις, το ξεφούρνησα… φυσάτε το, μην καείτε όπως εγώ :P]

…η γιαγιά μου έλεγε «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει»

…εγώ πάλι λέω.. «χρόνου φείδου»… πραγματικά το χειρότερό μου είναι να χάνω χρόνο… το λεγόμενο «σκοτώνω την ώρα μου»… δεν θέλω να «σκοτώνω» τίποτα ζωντανό και πολύτιμο… και πότε γίνεται ο χρόνος πολύτιμος?!? ε?! ε?!?! ….μα όταν μας τελειώνει φυσικά!

…και δεν εννοώ βέβαια ότι τελειώνει η ζωή μου, προς Θεού... αλλά στα 40 ο χρόνος έχει άλλη αξία απ' ότι στα 25.. δεν ΘΕΣ ΠΙΑ να τον χάνεις σε χαζομάρες... και χαζομάρους… :P

…επίσης, ένα άλλο από τα χειρότερά μου είναι να έχω να κάνω με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν… αναποφάσιστους εκ φύσεως ή θέσεως ή απλά χασομέρηδες συνειδητά ή όχι, διότι ο άλλος μπορεί να θέλει να κερδίσει χρόνο για κάποιο λόγο και να σε έχει στο περίμενε και στο θα δούμε… κι όταν εσύ πεις σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ – που είπε και ο μέγας συνασπιστής – και πας να ντυθείς για να προλάβεις το επόμενο τραμ.. θυμάται τους πατριώτες που λέγανε «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα’ ναι» και ρίχνεται με τα μούτρα στο παιχνίδι της διεκδίκησης σαν να μην άνοιξε ποτέ ρουθούνι… εεεεε όχι, δεν μπορώ αυτά τα κουλά 40 χρονών άνθρωπος… αν είναι να παίξουμε κάτι προτιμώ το κουτσό να ξεπιαστώ κιόλας...

…όταν θέλουμε μια γυναίκα, η στάση starxidiam δεν ενδείκνυται για να την φέρει σε οργασμό διανοητικό, συναισθηματικό ή έστω οργανικό… το να την προσέχεις όποτε σου καπνίσει και μόνο για να (επι)βεβαιωθείς ότι είναι ακόμα εκεί… το να πουλάς ληγμένο <αντριλίκι> από την εποχή του Καποδίστρια… του τύπου τηλεφωνώ και βγαίνω όποτε μου γουστάρει και με όποιον μου γουστάρει, είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω και θα πω και μαλακίες παραπάνω - που είναι το μόνο σίγουρο - και κάτι άλλα τσιτάτα με ωδικά πτηνά (βλ. κανάρες)... δεν θα τρέχω από πίσω σου μανδάμ... είναι συμπτώματα προχωρημένου starxidismoy και πας κατ’ ευθείαν για καραντίνα…

Παρακαλείται το Νο3 να κατέβει από την πασαρέλα…………… ν’ ανέβει το Νο4!