(Περήφανος χορηγός: Το ΜΕΤΑΧΑ)
....................................................................................................................................................................................
…ρωτάει ο Αλιάγας όλο νόημα, τον αρχιμαφιόζο που μουγκανίζει όλο χωρίς νόημα, στη γνωστή διαφήμιση… είναι η μόνη διαφήμιση που θυμάμαι αυτή τη στιγμή που περνάει ένα ανθρωποκεντρικό μήνυμα τέτοιας αξίας… εντάξει, για αλλού το πηγαίνανε ή μπορεί και να τους ξέφυγε… εμένα όμως όχι, και πολλών άλλων φαντάζομαι που έμαθαν - θέλανε, δεν θέλανε - ότι το καλύτερο εφόδιο σε αυτή τη ζωή είναι πρωτίστως… ΝΑ ΞΈΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ… είναι απίστευτο πόση ξαστεριά φέρνει αυτό στο νου.. βέβαια, επειδή έχω καταλήξει στο βιωματικό συμπέρασμα ότι μόνο ο πόνος είναι διδακτικός για τους ανθρώπους, θα στραπατσαριστείς, θα ανοίξουν ρουθούνια… θα σπάσουν αυγά που λένε… πρέπει να σπάσει το τσόφλι για να απολαύσεις τον κρόκο…μπορείς βέβαια να φας και το τσόφλι… δεν θα σου δώσει κανείς τον κρόκο με το ζόρι... το αντίθετο μπορώ να πω... πρέπει να τον κερδίσεις τον κρόκο!
…τώρα θα αναρωτιέστε τι στην ευχή πήρα και έχω ανακατέψει Αλιάγα, κρόκους αυγών και αυτογνωσία?!? τίποτα μην ανησυχείτε, είμαι απολύτως <καθαρή> και νηφάλια… απλά <ο ρους των γεγονότων> που έλεγε και η μπίμπο ανεμίζοντας το ραδιόφωνο στο Φωτόπουλο για να δικαιολογήσει το <μοιραίο>, με οδήγησε να σκεφτώ κάποια πράγματα… εεε και βέβαια, έναν πονοκέφαλο τον έχω πρέπει να ομολογήσω… αλλά είπαμε… τα αυγά…
…καθώς τσιγάριζα λοιπόν το κρεμμυδάκι για την ομελέτα.. μου΄ ρθε γκντάπα της, γκντούπα της – που λέει και ο Ραν – ένα spiritual sms, φουλ νοήματος… μάλλον μου το έστειλε ο πατερούλης που μου λείπει αρκετά μπορώ να πω τελευταία, έτσι που μ' άφησε μόνη με δυο ζαβά παιδιά να παλεύω… (άσχετο, αλλά να πω και τον πόνο μου μια στιγμούλα ε;)
…έλεγε λοιπόν το sms, «Εεεεεεεεει πειρατήήήή! Μην νομίζεις ότι επειδή ΕΜΑΘΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, καθάρισες. Όοοοοοοχιιι, διότι προσεχώς θα εξεταστείς στο αν ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!
Γιατί οι άλλοι – όπως κι εμείς – μπορεί να έχουν πέσει στην παγίδα....
ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ… εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα…
«ΔΕΙΥΣΔΗΤΙΚΟΤΗΤΑ» είναι ο τίτλος του μαθήματος (δανεικός)
…τώρα θα αναρωτιέστε τι στην ευχή πήρα και έχω ανακατέψει Αλιάγα, κρόκους αυγών και αυτογνωσία?!? τίποτα μην ανησυχείτε, είμαι απολύτως <καθαρή> και νηφάλια… απλά <ο ρους των γεγονότων> που έλεγε και η μπίμπο ανεμίζοντας το ραδιόφωνο στο Φωτόπουλο για να δικαιολογήσει το <μοιραίο>, με οδήγησε να σκεφτώ κάποια πράγματα… εεε και βέβαια, έναν πονοκέφαλο τον έχω πρέπει να ομολογήσω… αλλά είπαμε… τα αυγά…
…καθώς τσιγάριζα λοιπόν το κρεμμυδάκι για την ομελέτα.. μου΄ ρθε γκντάπα της, γκντούπα της – που λέει και ο Ραν – ένα spiritual sms, φουλ νοήματος… μάλλον μου το έστειλε ο πατερούλης που μου λείπει αρκετά μπορώ να πω τελευταία, έτσι που μ' άφησε μόνη με δυο ζαβά παιδιά να παλεύω… (άσχετο, αλλά να πω και τον πόνο μου μια στιγμούλα ε;)
…έλεγε λοιπόν το sms, «Εεεεεεεεει πειρατήήήή! Μην νομίζεις ότι επειδή ΕΜΑΘΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, καθάρισες. Όοοοοοοχιιι, διότι προσεχώς θα εξεταστείς στο αν ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!
Γιατί οι άλλοι – όπως κι εμείς – μπορεί να έχουν πέσει στην παγίδα....
ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ… εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα…
«ΔΕΙΥΣΔΗΤΙΚΟΤΗΤΑ» είναι ο τίτλος του μαθήματος (δανεικός)
….και ακολουθεί πάραυτα Case Study…
…προ ετών, είχα μια θυελλώδη σχέση με έναν παντρεμένο, αν και δεν τρώω ούτε παντρεμένους/δεσμευμένους, ούτε θυελλώδη... ήταν έτσι όμως τοποθετημένα τα πιόνια στη σκακιέρα, που έπρεπε να πάρω μια απόφαση με όσα ήξερα ως τότε και με τις προτεραιότητες που είχα…
…αφού πήρα μια χαρά λάθος απόφαση (όπως αποδείχτηκε), έπρεπε να καταλάβω το λάθος για να μην ξαναβρεθώ ποτέ σε τόσο δυσάρεστη θέση… το λάθος μου λοιπόν ήταν, η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, και όχι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, όπως θα έλεγε μια πρώτη, βεβιασμένη ανάγνωση… ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΖΑ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ (και δεν εννοώ εκείνον, χα!), ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΜΩΣ?! …που σαν να’ ταν άλλος κι όχι αυτός, μες τη ζωή πορεύτηκε;
(…καλά, αν υπάρχει άνθρωπος που διαβάζει ακόμα…. θα του κάνω δώρο μια τηλεόραση!)
…έτσι λοιπόν, αποδείχτηκε ότι το να ξέρω ΜΟΝΟ ποια είμαι εγώ, θα μου εξασφαλίσει επιτυχία μόνο αν ναυαγήσω ποτέ σε καμιά βραχονησίδα και ζευγαρώσω με κρι κρι… καθόλου άσχημα, αν τη βρίσκεις με κρι κρι, αλλά διατηρώ μια ελπίδα μισοπεθαμένη ότι μπορεί κάποτε να τα βρω και με τους <άλλοι> που είναι κόλαση... ο Σαρτρ το είπε, δεν το λέω εγώ… αλλά τον αγώνα «Άλλοι – Σάρτρ» θα τον παίξω 2..
…έπρεπε λοιπόν να ξέρω ΚΑΙ να <διαβάζω> καλά τους άλλους… να διαβάσω ότι ο άντρας που ερωτεύτηκα ήταν σε ένα γάμο-ναυάγιο κοντά 10 χρόνια, με την οποία γυναίκα του ήταν συμφοιτητές… δηλ. μια ζωή ουσιαστικά δεν έκανε άλλη σχέση… έκανε 2 (όχι 1, αλλά 2) παιδιά μαζί της, <αισθανόταν> πατέρας, αλλά όχι σύζυγος κι έτσι νομιμοποιούσε τις αλλεπάλληλες εξωσυζυγικές <σχέσεις> με διάφορες <εθελόντριες νοσοκόμες> και τέλος, σκέπαζε τον πόνο του με βαρύ καπνό από πούρα και άριες που ξεκουφαίνανε 3 τετράγωνα… ήταν ότι του’χε απομείνει για να του θυμίζει πώς «ἄλλα εἶναι ἐκεῖνα πού ἀγαπά, γι' ἀλλοῦ γι' ἀλλοῦ ξκίνησε»… επειδή όμως, όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω «…δεύτερη ζωή δεν έχει» - ευτυχώς που λέω εγώ, δεν θα το άντεχα - σε αυτή τη ζωή <θυσιάζεται> για τα παιδιά του, τη γυναίκα του που θα κόψει την καρωτίδα της – αν τη βρει - με το γραβιερομάχαιρο (που λέει και η Μορέτα) σε περίπτωση που την αφήσει ζωντοχήρα, τη θεία Κικίτσα που τον έχει για πρότυπο και τον σταυρώνει κάθε φορά στο κεφαλόσκαλο, τον κυρ-Κώστα τον χασάπη που του φυλάει τις καλύτερες σπαλομπριζόλες για το κυριακάτικο Οικογενειακό τραπέζι…
...κι ένα σωρό άλλους που ευτυχώς που υπάρχουν για να του δίνουν ΑΞΙΑ…
..αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό του – λόγω ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ – υψηλή αυτοεκτίμηση σε υγιή θεμέλια…
…κι εκεί κάπου μου’ φυγε τρέχοντας ο έρωτας και πήγε να κρυφτεί απ’ την ντροπή του, αφού συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος δεν χρειαζόταν εμένα, αλλά εντατική ψυχοθεραπεία… κι εγώ έχω πολλά ταλέντα – φτου μου να μη με βασκάνω - αλλά ψυχίατρο δεν με λες… οπότε κι έκοψα ρόδα μυρωμένα…. [τότε ήρθε το θυελλώδες που λέγαμε… ]
…και μερικά χρόνια μετά, ήρθε και το sms που λέγαμε...
…ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ…
…ντριιιιιιιιιιινννννννννν…… επιτέλους, διάλειμμα!
…προ ετών, είχα μια θυελλώδη σχέση με έναν παντρεμένο, αν και δεν τρώω ούτε παντρεμένους/δεσμευμένους, ούτε θυελλώδη... ήταν έτσι όμως τοποθετημένα τα πιόνια στη σκακιέρα, που έπρεπε να πάρω μια απόφαση με όσα ήξερα ως τότε και με τις προτεραιότητες που είχα…
…αφού πήρα μια χαρά λάθος απόφαση (όπως αποδείχτηκε), έπρεπε να καταλάβω το λάθος για να μην ξαναβρεθώ ποτέ σε τόσο δυσάρεστη θέση… το λάθος μου λοιπόν ήταν, η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, και όχι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, όπως θα έλεγε μια πρώτη, βεβιασμένη ανάγνωση… ΕΓΩ ΓΝΩΡΙΖΑ ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ (και δεν εννοώ εκείνον, χα!), ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΜΩΣ?! …που σαν να’ ταν άλλος κι όχι αυτός, μες τη ζωή πορεύτηκε;
(…καλά, αν υπάρχει άνθρωπος που διαβάζει ακόμα…. θα του κάνω δώρο μια τηλεόραση!)
…έτσι λοιπόν, αποδείχτηκε ότι το να ξέρω ΜΟΝΟ ποια είμαι εγώ, θα μου εξασφαλίσει επιτυχία μόνο αν ναυαγήσω ποτέ σε καμιά βραχονησίδα και ζευγαρώσω με κρι κρι… καθόλου άσχημα, αν τη βρίσκεις με κρι κρι, αλλά διατηρώ μια ελπίδα μισοπεθαμένη ότι μπορεί κάποτε να τα βρω και με τους <άλλοι> που είναι κόλαση... ο Σαρτρ το είπε, δεν το λέω εγώ… αλλά τον αγώνα «Άλλοι – Σάρτρ» θα τον παίξω 2..
…έπρεπε λοιπόν να ξέρω ΚΑΙ να <διαβάζω> καλά τους άλλους… να διαβάσω ότι ο άντρας που ερωτεύτηκα ήταν σε ένα γάμο-ναυάγιο κοντά 10 χρόνια, με την οποία γυναίκα του ήταν συμφοιτητές… δηλ. μια ζωή ουσιαστικά δεν έκανε άλλη σχέση… έκανε 2 (όχι 1, αλλά 2) παιδιά μαζί της, <αισθανόταν> πατέρας, αλλά όχι σύζυγος κι έτσι νομιμοποιούσε τις αλλεπάλληλες εξωσυζυγικές <σχέσεις> με διάφορες <εθελόντριες νοσοκόμες> και τέλος, σκέπαζε τον πόνο του με βαρύ καπνό από πούρα και άριες που ξεκουφαίνανε 3 τετράγωνα… ήταν ότι του’χε απομείνει για να του θυμίζει πώς «ἄλλα εἶναι ἐκεῖνα πού ἀγαπά, γι' ἀλλοῦ γι' ἀλλοῦ ξκίνησε»… επειδή όμως, όπως λέει και το τραγούδι παρακάτω «…δεύτερη ζωή δεν έχει» - ευτυχώς που λέω εγώ, δεν θα το άντεχα - σε αυτή τη ζωή <θυσιάζεται> για τα παιδιά του, τη γυναίκα του που θα κόψει την καρωτίδα της – αν τη βρει - με το γραβιερομάχαιρο (που λέει και η Μορέτα) σε περίπτωση που την αφήσει ζωντοχήρα, τη θεία Κικίτσα που τον έχει για πρότυπο και τον σταυρώνει κάθε φορά στο κεφαλόσκαλο, τον κυρ-Κώστα τον χασάπη που του φυλάει τις καλύτερες σπαλομπριζόλες για το κυριακάτικο Οικογενειακό τραπέζι…
...κι ένα σωρό άλλους που ευτυχώς που υπάρχουν για να του δίνουν ΑΞΙΑ…
..αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει για τον εαυτό του – λόγω ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ – υψηλή αυτοεκτίμηση σε υγιή θεμέλια…
…κι εκεί κάπου μου’ φυγε τρέχοντας ο έρωτας και πήγε να κρυφτεί απ’ την ντροπή του, αφού συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος δεν χρειαζόταν εμένα, αλλά εντατική ψυχοθεραπεία… κι εγώ έχω πολλά ταλέντα – φτου μου να μη με βασκάνω - αλλά ψυχίατρο δεν με λες… οπότε κι έκοψα ρόδα μυρωμένα…. [τότε ήρθε το θυελλώδες που λέγαμε… ]
…και μερικά χρόνια μετά, ήρθε και το sms που λέγαμε...
…ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ…
…ντριιιιιιιιιιινννννννννν…… επιτέλους, διάλειμμα!
