Ημερολογιο Φαρου

Ημέρα 1η

Ποια είμαι?! Πού πάω?! (και κυρίως…) ΠΟΥ ΜΕΝΩ είπαμε?!

…κι αφού ξημέρωσε Τρίτη επιτέλους (και όχι Σαββάτο, όπως το συνήθιζε τις τελευταίες 7 ημέρες) ξεκίνησε η Εβραία για Διακοπές… φόρτωσε με την ευγενική αρωγή του παραμεσήλικα οδηγού - κι εδώ άτυχη, ρε γμτ! - τις αποσκευές της, που αριθμούσαν ακριβώς 17 τμχ …αν συνυπολογίσουμε, τη μεξικάνικη αιώρα που μάλλον ήρθε μαζί με τους κορμούς, αλλιώς δεν εξηγείται τέτοιο βάρος (να θυμηθώ να ξεχέσω το Δίκαιο Εμπόριο μια άλλη φορά), τις τσάντες θαλάσσης που μάζευα ως fashion τζάνκυ τα τελευταία 3 χρόνια από ΟΛΑ τα γυναικεία περιοδικά - φέτος ο εθισμός μου τέθηκε υπό έλεγχο επιτέλους – και κάποτε πρέπει να τις χρησιμοποιήσω αλλιώς θα πάθω κανένα υπαρξιακό τύπου… για ποιο λόγο ήρθαν όλες αυτές οι τσάντες μαζεμένες στη ζωή μου?! (έτσι και το πάρουν δε χαμπάρι οι σαγιονάρες, δεν με σώζουν ούτε 3 χρόνια ψυχανάλυσης!) …δυστυχώς, αναγκάστηκα να αφήσω πίσω δύο πίνακες ζωγραφικής που είχα αποφασίσει να πάρω μαζί μου, τρέμοντας στην ιδέα ότι μπαίνοντας στο σπίτι μπορεί να με υποδεχόταν καμιά θαλασσοδαρμένη καραβέλλα, κανένας old time classic γέρος με τσιμπούκι και τραγιάσκα… μπάι δε γουέι, να πω και την απορία μου χρόνια τώρα… ολάκερο το λιμενικό σώμα έχει ζωγραφίσει εκείνος ο Τσαρούχης (όχι πώς είναι το ζενίθ του ζωγραφικού του ταλέντου, αλλά τέσπα έκανε την κάβ… εχχμμ… τον σεβντά του τέχνη) πώς στα κομμάτια έγινε ο γέρος με το τσιμπούκι σύμβολο της ναυτικής folk art?!???? δεν έχω πάρει ακόμα τεκμηριωμένη απάντηση….. κατάφερα, ωστόσο, να πάρω ένα κιβώτιο με κάτι οξειδωμένα κηροπήγια, στυλ πολυελαίου σε άκουα μαρίν που χτύπησα σε μια δημοπρασία στο e-bay – μιλάμε για θρίαμβο (!) ήμουν η μόνη που έκανε προσφορά και κέρδισα με διαφορά στήθους, χείμαρρος η αδρεναλίνη – … και τέλος, κάτι κεριά.. όχι όσα θα ήθελα ομολογώ, αλλά όσα χώραγε το κιβωτιάκι με τα κηροπήγια ώσπου μπούχτισε …ο οδηγός στη θέα του κιβωτίου και κυρίως του περιεχομένου, προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει να το πάμε στον κάδο απορριμμάτων !!! …αλλά του είπα ότι θα τα πετάξω στο Πόρτο Ράφτη μια και καλή.. πού να τα κουβαλάμε τώρα μέχρι το παρακάτω στενό!!!

…αυτό που θέλω να πω μαλακά είναι ότι όσο μεγαλώνω μοιάζω όλο και περισσότερο στη μάνα μου… τη θυμάμαι πάντα στο επίκεντρο ειρωνικών σχολίων που κατέληγαν σε οικογενειακό δράμα κάθε φορά που φεύγαμε διακοπάς οικογενειακώς... τι σου είναι ρε παιδί μου, αυτά τα γονικά πρότυπα! όσο και να τα παλεύεις, θα βρούνε τρόπο τα σκασμένα να σου τη βγουν εκεί που δεν το περιμένεις και να σε κάνουν ξεφτίλα… όχι τίποτα άλλο, αλλά αν το ‘ξερα πώς ότι και να κάνω στο τέλος θα μοιάσω στη μάνα μου… δεν θα το πάλευα καθόλου εξ’ αρχής, θα φρόντιζα να τελειοποιηθώ σ’ αυτό!

…και μετά την ψυχαναλυτική μου σφήνα, συνεχίζω… μην σας φάει και η αγωνία...

…μπήκα στο αμάξι, σταυροκοπηθήκαμε – κοτζάμ Αττική Οδό είχαμε να διανύσουμε - και ξεκινήσαμε όλο χαρά.. εγώ :P για τις Διακοπές..

…φτάνοντας στον προορισμό μου κι αφού ξεφόρτωσε το κάργκο τα 17 τμχ μαζί και το καλύτερο όλων… c’ est moi …προσπαθούσα – χαλαρά στην αρχή, κι αφού δεν έβλεπα φως στο τούνελ του μυαλού μου, με τα πρώτα συμπτώματα πανικού – να θυμηθώ ΠΟΙΟ στο καλό είναι το σπίτι που είχα νοικιάσει… μα το μαμημένο να μην μου θυμίζει Τ Ι Π Ο Τ Α!... όλα ίδια ήταν!… ή μήπως δεν ήταν?! ρε μπας και μ΄έφερε στο Πόρτο Χέλι αντί για το Πόρτο Ράφτη?! αφού άρχισε να νυχτώνει κι άκρη δεν έβγαζα.. αποφάσισα να τηλεφωνήσω στον ιδιοκτήτη - ο οποίος σημειωτέον θα έφευγε για διακοπές στην Ταϋλάνδη (αφού τσέπωσε τα ενοίκια) κι αν έχω μάθει να «κόβω» καλά τους ανθρώπους πια… δεν είναι με τίποτα ο τύπος που κυκλοφορεί με ανοιχτό κινητό (αν έχει καν κινητό δηλαδή) στο Κο Σαμούι… ευτυχώς, τον πέτυχα στην Κυψέλη που μένει… και πιο ευτυχώς ακόμα (σκέφτηκα) δεν είναι τύπος που παρεξηγεί κάποιον επειδή απλά δεν θυμάται το σπίτι που νοίκιασε… με απόλυτα ειλικρινές και απολογητικό ύφος μου είπε.. «…έπρεπε να σου είχα φτιάξει χάρτη, ρε γμτ!» ……………… και μετά έσκασε στα γέλια! (στο τέλος, έδειξε τον παλιοχαρακτήρα του κι αυτός!)

…κι έτσι ακούραστα, αβάδιστα, αβίαστα… έφτασε στο τέλος της η πρώτη μέρα των Διακοπών χαρίζοντάς μου την ωραιότερη ανατολή φεγγαριού που έχω αντικρύσει τα τελευταία 7 χρόνια… χαλάλι, ρε φούστη μου, τόση αναμονή!



Ημέρα ?? (άρχισα να νιώθω τον Τομ Χανκς στο Ναυαγό…)

Βάλε μου 2 ώρες Internet…

..και κάνε με σκλάβα σου για πάντα!

…το μόνο που ακούω εδώ και ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ εβδομάδα είναι ένα ΣΥΝΕΧΕΣ φλάτσα-φλούτσα, που το βράδυ γίνεται ένα εκκωφαντικό ΣΠΛΑΑΑΑΑΑΤΣ μπροστά στο σπίτι και θυμίζει φουρτούνα στον Ατλαντικό, σε σημείο που ένα βράδυ ξύπνησα ουρλιάζοντας Mayday, Mayday, έτοιμη να πηδήξω απ’ τη βεράντα πάνω στην αμμουδιά και να σπάσω καμιά λεκάνη τώρα στα γεράματα… περιμένω ΑΚΟΜΑ το ρούτερ για τη σύνδεση στο Internet, τηλεόραση δεν είχε στο σπίτι, ούτε ραδιόφωνο, ούτε καν ασύρματο!… εγώ φταίω που άρχισα να παίζω με τον ηλεκτρικό πίνακα και βραχυκύκλωσα το συσσωρευτή?!

…έχω αρχίσει να έχω εμφανή σημάδια στέρησης οικιακής ψυχαγωγίας... για να σπάσω την ηχητική μονοτονία - μην σπάσω το κεφάλι μου σε κανέναν ασβεστωμένο τοίχο δηλαδή – κάθομαι που και που στην πίσω βεράντα του σπιτιού για να ξεκουράσω τ' αυτιά μου λίγο απ' το φλάτσα-φλούτσα με λίγο τζι-τζι-τζι-ζι.. στο σημείο που έχω φτάσει τα τζιτζίκια μου ακούγονται σαν συναυλία των Rolling Stones...

…α! έχω τηλέφωνο όμως (δυστυχώς για τους άλλους) …η μάνα μου έχει βαρεθεί να τη σηκώνω απ’ την τουαλέτα, να την κόβω πάνω στο πλύσιμο των πιάτων... ένα βράδυ την ξύπνησα κατά τις 2 γιατί ήθελα να μου πει κάτι σε παραμυθάκι να κοιμηθώ… και τα πήρε πολύ άσχημα... σκέφθηκα να της πω ότι έχω πάθει ηλίαση ή διάρροια αλλά την τελευταία φορά που το δοκίμασα... μου είπε ότι μ΄αυτά που κάνω θα την πεθάνω και το εννοούσε η καημένη… ο δε αδερφός μου χέστηκε παντελώς, εκτός αν τον πληρώνω με την ώρα λέει… σε τι οικογένεια με έριξες Θεέ μου…

…αφού με ειδοποίησαν ότι το γαμο-ρούτερ θα’ χει μια μικρή καθυστέρηση… μου’ ρθαν μαζεμένες σκοτοδίνες …όταν συνήρθα ήμουν μέσα σε ένα ταξί κι από ότι μου' πε ο οδηγός κατευθυνόμασταν στο πλησιέστερο πολυκατάστημα ηλεκτρικών ειδών! ….όρμησα μέσα αλλόφρων και όταν βγήκα κρατούσα δύο τσάντες με μια μικρή TV (τη μικρότερη που βρήκα δηλαδή), ένα ραδιο-CD player, μια φωτογραφική μηχανή και ένα χτυπητήρι για φραπέ! ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, ΟΧΙ ΜΠΑΤΑΡΙΑΣ!! φώναζα μες τα μούτρα της πωλήτριας... θέλω να το βάλω στην πρίζα και να σβουρίζει όλο το βράδυ!

…πάλι καλά που είχε εκπτώσεις και πήρα κάτι τελευταία κομμάτια από τα ράφια γιατί αλλιώς θα ’πρεπε να αναζητήσω λίαν συντόμως εναλλακτικούς τρόπους διατροφής… κάψουλες για αστροναύτες ίσως (που θα μπορούσα να παραγγείλω όταν έρθει το ρούτερ φυσικά) και μην ακούσω τίποτα μαλακίες για ψάρεμα, φύτρες, ζωύφια και λοιπές τροφές που παρέχει απλόχερα η φύση στο Lost πάνω που πεινάσανε ΠΑΝΤΑ, γιατί θα ρισκάρω την προέγκριση…

…σας αφήνω τώρα γιατί πρέπει να ανάψω και το φάρο… μην αγκαλιαστούμε με κανένα βαπόρι νυχτιάτικα…

…φλάτσα-φλούτσα, λέμε!


Ημέρα xx

Εγκλιματίζομαι… χωρίς να εγκληματήσω ευτυχώς

…εντάξει, επιτέλους το περιβάλλον άρχισε να συντονίζεται μαζί μου χαχαχα… 15 μέρες του πήρε η προσαρμογή.. καιρός ήταν για να αρχίσω να κάνω και διακοπές.. μην ξεχνάμε ότι γι’ αυτό ήρθα.. (λέμε τώρα).. μέχρι και η θάλασσα είναι πιο καλή μαζί μου και δεν κάνει πια τόσο δυνατά φλάτσα-φλούτσα! …και για όσους σκεφτούν ότι είμαι παράξενη και αχάριστη, σας πληροφορώ ότι η καλή μου η γειτόνισσα που σήμερα έφτιαξε μια φάβα μούρλια – είναι η Μαμά Βου που βρήκα εδώ που ήρθα και το χτυπάω στη Μαμά Άλφα όταν κάνει <παράσιτα> – μου είπε το πρωί που συζητούσαμε και της παραπονιόμουν για το στερητικό σύνδρομο που πέρασα... «…σε ενοχλεί μήπως ο ήχος της θάλασσας όλη την ημέρα?! συμβαίνει σε μερικούς ανθρώπους… εμένα ας πούμε με νανουρίζει!!..» έμεινα speechless… μου’ ρθε να την κλείσω στην αγκαλιά μου για πάντα!! …αν σκεφτείς ότι άνθρωποι που με ξέρουνε και με <αγαπάνε> με είπαν αβίαστα τρελλή κουνώντας με απαξίωση τη χοντροκεφάλα τους (με τη γνωστή απολυτότητα που χαρακτηρίζει τους ξερόλες έχοντες αδιάσειστη άποψη επί παντός επιστητού) και μια άγνωστη 80χρονη γυναίκα με ένα σωρό σοβαρά προβλήματα υγείας ήταν τόσο ΔΕΚΤΙΚΗ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ - και ακόμα καλύτερα - IKANH να την αγαπήσει πραγματικά…………………………………………………....

…τι να πω?!

…νομίζω ότι αγάπησα πάλι.. και όχι δεν έπαιξε ρόλο η φάβα! (…το χταποδάκι ίσως :P)