ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΚΟΝΤΕΥΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

…κι εγώ πρέπει να προλάβω… αυτή ήταν τουλάχιστον η επιθυμία των αγγελιοφόρων για την μοίρα των ροδάκινων… πριν αρχίσουν να χορεύουν το χορό του Γκουαντάναμο το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, να είμαι εκεί... να μας χωρίζει πια τόση απόσταση - πραγματική αλλά και μεταφορική - που να μπορώ να απλώσω κι εγώ το χέρι μου να τα μαζέψω… πριν πέσουν κατά γης παραδομένα στους νόμους της φύσης… να τα προλάβουν κάποια χέρια που να λαχταράνε να τα μυρίσουν κατ’ αρχήν και να τα γευτούν στη συνέχεια… οι ειδήμονες επί των ροδάκινων ισχυρίζονται ότι το καλό ροδάκινο έχει άρωμα και γεύση… οι άσχετοι περί των ροδάκινων - και πιο εικαστικοί τύποι - εστιάζουν στην όψη και την αφή… τα θέλουν ροδοκόκκινα από την πλευρά που τα κοιτάνε έτοιμοι να τα γευτούν και με όλες τις υπόλοιπες αποχρώσεις στριμωγμένες στην αθέατη πλευρά… όσο για την αφή, μαλακό και χνουδωτό το ροδάκινο πρέπει να θυμίζει βελούδο… (άσχετοι μεν, με τις ιδιαιτερότητές τους δε…)

…τα ροδάκινα κοντεύουν να πέσουν στο Γκουαντάναμο και δεν φταίει τελικά ο σεισμός της Φουκουσίμα ή οι ασταμάτητες βροχές του Ιουνίου ή κάποιο άλλο φαινόμενο… όχι, δεν πρόκειται για τη θεωρία του χάους που φέτος χτύπησε το μικρό Γκουαντάναμο… όπως προσπάθησα ανεπιτυχώς να ετοιμολογήσω … τα ροδάκινα ΘΕΛΟΥΝ να πέσουν αλλά περιμένουν να τα μαζέψει κάποιος που ενδιαφέρεται , κάποιος που θα εκτιμήσει την τόση δουλειά της φύσης πάνω τους, κάποιος που θα τα βοηθήσει να εκπληρώσουν το σκοπό τους, να προσφέρουν απόλαυση… αλλιώς θα γυρίσουν εκεί από όπου ξεκίνησαν στη μάνα γη και θα ελπίζουν σε καλύτερη μοίρα την επόμενη χρονιά… είναι καταπληκτικός ο κύκλος των φρούτων, αν το καλοσκεφτείς… τόση δουλειά μέχρι να γίνουν και εάν δεν βρεθεί κάποιος να τα μαζέψει μιλάμε για την απόλυτη ακύρωση…

…κι έτσι κι αρχίσεις να το καλοσκέφτεσαι, αποφασίζεις να γίνεις κάποιος που ενδιαφέρεται κι ας μην είσαι ο καλύτερος υποψήφιος, είσαι ο πλησιέστερος συγγενής των ροδάκινων κι αυτό φτάνει για να σε γεμίσει ευθύνες απέναντί τους… κι αρχίζεις να προβάρεις την ενδυμασία της συγκομιδής, γαλότσα ή κανένα παλιοπάπουτσο που ξεθάβεις από την αποθήκη, άνετα παλιά ρούχα και απαραιτήτως καπέλο – ο ήλιος είναι ανελέητος στο Γκουαντάναμο ειδικά με τους άσχετους που μαζεύουν ροδάκινα σε μια κρίση ευαισθησίας για τη φύση, το σόι τους και τους ίδιους… που αν δεν υπήρχε το Γκουαντάναμο, φέτος θα έκαναν εναλλακτικές διακοπές φτιάχνοντας νερατζάκι από τα νερατζόδεντρα της Πατησίων…

…μπαίνεις στο χωράφι, όταν ο ήλιος έχει πέσει πια, μην μας βρει και καμιά ηλίαση έτσι άμαθοι που είμαστε στις αγροτικές εργασίες, βρίσκεις μια ροδακινιά που την κουλαντρίζεις, την πλησιάζεις κι αρχίζεις να κοζάρεις τα ροδάκινα… τα πιάνεις στο χέρι σου, τα ζουλάς λίγο κι αν ανταποκριθεί η χυμώδης σάρκα τους και δεν παραμένει σκληρή σαν κοτρώνι, το ροδάκινο ερρίφθη! Το κόβεις με μια αποφασιστική κίνηση, δεν ταλαιπωρείς το δέντρο καμιά ώρα κούνα πέρα-δώθε, και το ρίχνεις στο λεκανάκι! Απλό μάλλον… τώρα επανέλαβε χ φορές, όπου χ τείνει στο άπειρο…

[…κάποιος βέβαια έπρεπε να είχε αραιώσει λίγο τον καρπό γιατί γίνεται της τρελής πάνω στα κλαριά! Και δεν θα τελειώσουμε ποτέ, αδερφέ…]

…τα ροδάκινα είναι έτοιμα να πέσουν στο Γκουαντάναμο κι εγώ συνεχίζω να γράφω παπαριές εκμεταλλευόμενη το δράμα τους αντί να πάω να ντυθώ μπαρμπα-Στάθης και να πιάσω δουλειά…