Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι ο εφιάλτης της λευκής σελίδας χτυπάει μόνο όσους γράφουν, μάλλον δεν έχει σταθεί ποτέ μπροστά σε λευκό χαρτί πλημμυρισμένος ιστορίες από γραμμές να προσπαθήσει να σχεδιάσει ή να ζωγραφίσει… και να μην μπορεί… να μην υπάρχει καμία συνεννόηση ανάμεσα στο χέρι και το μυαλό… να σχεδιάζει αδέξια σκαριφήματα που ουδεμία σχέση έχουν με το πρωτότυπο της έμπνευσης… η ιστορία μιας γραμμής είναι τόσο δύσκολο να ειπωθεί στο χαρτί όσο και μια ζωηρή σε ενδιαφέρον παράγραφος… και αν αυτός που θέλει να γράψει αλλά δεν ξέρει πώς είναι σε δύσκολη θέση, εκείνος που θέλει να ζωγραφίσει και ξέρει τι και πώς αλλά δεν μπορεί είναι σε απόγνωση… η άγονη γραμμή γίνεται ο εφιάλτης του…

…σκεφθείτε ότι το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνουν είναι να μιλάμε και αμέσως μετά να γράφουμε… δεν μας μαθαίνει κανείς τίποτα για τα σχήματα, τα χρώματα και τις γραμμές που υπάρχουν γύρω μας… ζούμε μέσα σε έναν παραζαλισμένο καμβά γεμάτο ιστορίες που συνήθως κανείς δεν είναι πρόθυμος να μας διηγηθεί… κι έτσι, αν μας κινήσει την περιέργεια ο καμβάς αρχίζουμε να τον ψάχνουμε μόνοι μας…

…η ιστορία μιας γραμμής μπορεί να ξεκινήσει οπουδήποτε και αλίμονο να μην ολοκληρωθεί ποτέ… μπορεί να ξεκινήσει σαν την τέλεια καμπύλη που σχηματίζει ο λαιμός της ερωμένης σου, να σου διηγηθεί μια φανταστική ιστορία που σε ταξιδεύει σε όλο το κορμί της και τη στιγμή που θα θελήσεις να την μεταφέρεις στο χαρτί να ζήσεις μια απίστευτη απογοήτευση… καθώς τίποτα δεν θυμίζει εκείνο το θαυμάσιο κόσμο που απλώθηκε πριν λίγο μπροστά στα μάτια σου… αν δεν είναι αυτό μαρτύριο για κάποιον που ζωγραφίζει τότε τι είναι;

…η άγονη γραμμή πληγώνει πολύ, κι όχι το χαρτί όπως θα έπρεπε, αλλά το μυαλό που αδυνατεί να οδηγήσει το χέρι σωστά… και όσο το χέρι θέλει να γλιστρήσει πάνω στο χαρτί και να κάνει εκείνη την άγονη γραμμή να ζωντανέψει και να μιλήσει στο χαρτί, τόσο η αγωνία κορυφώνεται, τόσο η πίεση μεγαλώνει, τόσο οι προσδοκίες χτίζουν τη δική τους πυραμίδα… κι αν όλο αυτό δεν βρει διέξοδο σύντομα, τόσο συσσωρεύονται τα τσαλακωμένα χαρτιά, τα σπασμένα μολύβια και τα λιωμένα κάρβουνα… για να μιλήσω για τον προσωπικό μου εφιάλτη… αχ αυτό το κάρβουνο!

…πόσο το μισώ.. πόσο αδέξια με κάνει να νιώθω… πόσο γρήγορα με επανέφερε στο μηδέν των ζωγραφικών μου δεξιοτήτων πάνω που πίστευα ότι σχεδιάζω καλά… μέχρι που το έπιασα στα χέρια μου και όλη μου η αυτοπεποίθηση εξατμίστηκε… τι κακουργήματα βγήκαν από τα χέρια μου, δεν μπορώ – ούτε θέλω - να περιγράψω… ούτε 5χρονο δεν ζωγραφίζει έτσι, για την ακρίβεια μπορεί να ζωγραφίζει καλύτερα! Και δεν θέλω να το ξέρω…

…πρέπει να βρω έναν δάσκαλο – κάθε φορά που τα βρίσκω σκούρα καταφεύγω στην αυθεντία - είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ… κάποιον που θα μου μάθει τα μυστικά του κάρβουνου… δεν μπορεί θα υπάρχουν… αλλιώς τι; …αλλιώς πρέπει να παραδεχτώ πώς μέχρι εδώ ήταν το ταλέντο μου… :(