Ω γλυκυ μου εαρ!

Ήρθε η άνοιξη – τουλάχιστον εδώ στα Άνω Πατήσια, όπου ζω τα τελευταία 37 χρόνια της ζωής μου – αν και κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο ερχομός της είναι κάθε φορά και διαφορετικός ίσως και πιο επεισοδιακός… αλλάζει το τοπίο βλέπετε και αυτή η δόλια προσπαθεί κάθε χρόνο να βρει το δρόμο της ανάμεσα σε νέες πολυκατοικίες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μαγαζιά και κάπου-κάπου αναστατωμένα δέντρα και μικρές πράσινες ελπίδες που την περιμένουν ανυπόμονα για να βγουν έστω και λίγο απ’ την αφάνεια και να γιορτάσουν μια προσωρινή νίκη, εκεί που κάποτε ήταν οι φυσικοί κυρίαρχοι…

Έτσι ένα πρωί – σαν το σημερινό, ας πούμε – ξυπνάς και τα ρουθούνια σου γαργαλάει μια λησμονημένη μυρωδιά φρεσκάδας και νεότητας, στο κορμί σου ταξιδεύει ένα χάδι που ξεπαγώνει τις αισθήσεις σου και στην ψυχή σου σκάει το πρώτο μπουμπούκι!!! Υπό άλλες – καιρικές συνθήκες – θα το μπέρδευες άνετα με έρωτα…και ίσως είναι, μόνο που σε αυτό τον έρωτα δεν υπάρχουν κατακτητές και αιχμάλωτοι (ευτυχώς). Είναι ένας έρωτας θεράπων που αντί να ανοίγει κλείνει πληγές.

Ντοπαρισμένη, λοιπόν, με τους χυμούς της άνοιξης να κάνουν το σύμπαν μέσα σου άνω – κάτω, ορμάς έξω και αφήνεσαι σε μια ακόμα άνοιξη της ζωής σου, που εύχεσαι αυτή τη φορά να ήρθε στην ώρα της – για το δικό σου καλό.. Χαζεύεις τα νεογέννητα ζευγάρια – ελπίζω με την κρυφή επιθυμία να βρεθείς γρήγορα στη θέση τους και όχι απαξιώνοντας – κλείνεις το μάτι στον ξέγνοιαστο καβαλάρη που μύρισε το θηλυκό επάνω σου και τινάζοντας αγέρωχα τη χαίτη σου αφουγκράζεσαι τον παλμό της φύσης και χαμογελάς από – την πλέον αθώα – ηδονή. Καλώς όρισες Άνοιξη!!

Αυτάάάάά…… κι ελπίζω να μου βάλει καλό βαθμό η δασκάλα ;)