Το Βαζο

Ένα βάζο, ένα άλικο τριαντάφυλλο, ένας έρωτας… μια καινούργια αρχή… ήταν τα λόγια ενός φίλου που κοιτάζει το βάζο με το τριαντάφυλλο και βλέπει τον έρωτά του να ανθεί και να μοσχοβολά…

Τι μου θύμισες τώρα βρε Γ. με το βάζο… έχω δει – αλίμονο βέβαια όχι την ρομαντική εκδοχή – αλλά την άλλη την πιο κοινή και μπρουτάλ … σπάσε το βάζο, τα μουράνο τασάκια, το πέταλο-γούρι και ότι γυαλικό φιγουράρει τέλος πάντων στη βιτρίνα της ζωής μας στην καρκάλα του αγαπημένου (?!) σου – καθώς τον ξεπροβοδίζεις στο κατώφλι της εφ εξής μπακουρουζωής του ή τον παραδίδεις στη νέα μούσα του μαζί με την προίκα του…

Και αναρωτιέμαι γιατί οι παλιάνθρωποι στη θέα ενός τόσο fragile αντικειμένου να μην σκεφτόμαστε μια κίνηση όλο χάρη και αβρότητα παρά να είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας όταν μας καβαλάει ο βελζεβούλης – που έλεγε και η ζαζά μου?! κι έτσι αντί τα βάζα να φιλοξενούν ανάσες φρεσκάδας του έρωτά μας, κοινώς λελουδικά για τους λιγότερο μυημένους στην καψουρο-λογοτεχνία, να αποκτούν μια νέα χρηστική αξία στα χέρια μας, αυτή των ιπτάμενων όπλων…

Έτσι σε μια στιγμή λαμπρής αυτοκυριαρχίας, από αυτές που σπάνια βιώνω ομολογουμένως, αποφάσισα να ξελαφρώσω το σπίτι από τα πυρομαχικά ούτως ώστε στην επόμενη ηρωϊκή έξοδο να μην θρηνήσουμε θύματα… αλλά πρέπει να σε θέλει βρε παιδί μου… και άμα ο επόμενος εμφανίζεται στην πόρτα με το βαζάκι και το ανάλογο λελουδικό του καλωσορίσματος, δεν σε θέλει!! Οπότε το βάζεις κι εσύ σε περίοπτη θέση και εύχεσαι να έχει καλύτερη τύχη από τον προηγούμενο…