Σας εχω πει για το χωριο μου το Γκουανταναμο!?

... όπως λένε οι σοφοί άνθρωποι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος - και βάλε να προσθέσω εγώ – έτσι λοιπόν η ώρα τράβηξε τον κλήρο και έλαχε σε μας αυτή τη φορά … αποφάνθηκε Πρωτοχρονιάτικα ότι είχε κάτι χρωστούμενα μαζί μας και μας τα πέταξε στα μούτρα εκεί που καθόμασταν ωραία-ωραία και προβληματιζόμαστε οικογενειακώς τι σχήμα να δώσουμε φέτος στη βασιλόπιτα… και πώς θα γίνει να βουτήξουμε το παλιόφλουρο πριν προλάβει κανένας άλλος…

… βρεθήκαμε λοιπόν οικογενειακώς στο εξοχικό μας έξω από την Πάτρα – που είχα να επισκεφτώ από τότε που αποφοίτησα από το νηπιαγωγείο – να ασχολούμαστε με διόλου ευχάριστα πράγματα και ως εκ τούτου να προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τους πρωταγωνιστές του Sirvivor για να τα βγάλω πέρα – αν και η αλήθεια είναι ότι προτιμούσα να τα βάλω με το ανακόντα παρά με όλο το χωριό και τα εθιμοτυπικά του…

… έτσι λοιπόν προέταξα τη μαμά μου που εκτός από φύσει ευγενικός και πολιτισμένος άνθρωπος έχει και διδακτορικό στην Υπομονετική και δεν είναι αγριοκάτσικο σαν και του λόγου μου να τα βγάλει πέρα με τα κοινωνικά και ακολούθησα εντατικό πρόγραμμα επιβίωσης σε αντίξοες συνθήκες, οι οποίες εκτός του συναισθηματικού τουρλουμπουκίου συνοψίζονταν στα εξής:

... τελεταί και κόντρα εθιμοτυπικαί διαδικασίαι με στόχο την εξόντωση των υπόλοιπων μελών της οικογένειας του εκλιπόντος, τακτικές και έκτακτες – αυτές ήταν οι χειρότερες όλων – επισκέψεις από γείτονες, συγγενείς 8ου βαθμού και πέρα, περαστικών που δεν είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν και κάθε πικραμένου που η φάτσα του ήταν τόσο οικεία όσο οι περαστικοί που σε σκουντάνε στην Ομόνοια…

… στη συνέχεια αφού κόπασε το λεφούσι, σειρά είχε το έργο “πώς γεμίζουμε τις ώρες μας δημιουργικά” σε αυτό τον επικοινωνιακό κόμβο και εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η αγάπη μου για τη φύση – την οποία αγνοούσα. Πράγματι οι μεγάλοι περίπατοι στην εξοχή είχαν κατασταλτικό χαρακτήρα – κι ευτυχώς γιατί πόσα αναβολικά να πάρει ένας άνθρωπος?!?! - δεδομένου ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν καταπληκτικές και η φύση που με περιέβαλλε ήταν αξεπέραστη σε ομορφιά – χωρίς πλάκα - δίπλα στο σπίτι μου βρίσκεται ένας πρώην αμπελώνας που σήμερα απλώνεται σαν ένα τεράστιο χαλί από γκαζόν και θα γινόταν θαυμάσιο γήπεδο του γκολφ εάν δεν ήταν μια μεγάλη ταϊστρα για αγελάδες…

Κάθησα λοιπόν side by side with the αγελάδες and πρόβατα και χάζευα ασύστολα τις κορφές του Παναχαϊκού που ήταν τίγκα στο χιόνι και αστραποβολούσαν μες στη λιακάδα… και ο χρόνος σταμάτησε εκεί για κάμποσο μέχρι που μου την έπεσαν οι μύγες – μην ξεχνιόμαστε … οι αγελάδες εκεί δεν έχουν καμμία σχέση με τις αγελάδες της Αθήνας που φορούν περιδέραια και δαντέλες και συχνάζουν έξω από την Μ. Βρετάνια..

… ευτυχώς στο σπίτι ανακάλυψα ένα ξεχασμένο λάπτοπ του αδερφού μου κι έτσι αποκαταστάθηκε η επικοινωνία με τον έξω κόσμο μετά τα φανάρια Χαϊδαρίου κι άρχισα να νιώθω καλύτερα ... γράψε, γράψε παιδί μου λέω να ξεθυμάνεις γιατί το “γράψιμο” είναι ευλογία σε κάθε εκδοχή του…