Friends For Ever (or not?)

"Φίλοι για πάντα εγώ κι εσύ,
φίλοι για όλα στη ζωή,
φίλοι για όσα έχουμε ζήσει,
τίποτα δεν θα μας χωρίσει"

...λένε οι ρομαντικοί "Φίλοι για Πάντα" αλλά πέραν τούτης της υπόσχεσης αιώνιας φιλίας δεν μας λένε και τη συνταγή για το πετυχημένο "αυγολέμονο", όπως αποκαλούνται συχνά οι κολλητοί.

Και όμως, ο χωρισμός δεν χτυπάει μόνο τις πόρτες εραστών και αγαπημένων, αλλά και φίλων, κολλητών, αδερφών ψυχών ή όπως αλλιώς τους λέμε, τέλος πάντων. Ο χωρισμός δεν έχει φύλο ή προτίμηση στις σχέσεις... κάτι σαν το "μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι", αλλά στο πιο light!

Γιατί χωρίζει κάποιος από τον/την καλύτερο/η φίλο/η του/της ή μπορεί τελικά να μην χωρίσει που είναι ίσως και το ζητούμενο; Τι είναι αυτό που τον κάνει από μοναδικό να γίνεται ξαφνικά σαν παλιό τατουάζ που εκτός από το ότι μας θυμίζει κάποια νεανική τρέλα τώρα πια προσπαθούμε να το κρύψουμε διακριτικά; Ποιος άλλαξε; αυτός ή εμείς; μάλλον δεν έχει σημασία, όσο κι αν το αναλύσουμε θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, μόνο που θα έχουμε κουραστεί πρώτα αν επιλέξουμε την οδό της ανάλυσης μέχρι τελικής πτώσης, ποιο σημείο; μα ότι δεν φταίει κανείς φυσικά, με την ενοχική χροιά της λέξης...

Και γιατί να "φταίει" δηλαδή κάποιος επειδή θεωρεί ότι το απόγειο της διασκέδασης είναι να τρως στην ίδια συνοικιακή ταβέρνα, κάθε Κυριακή μεσημέρι και μάλιστα καλαμαράκια και τυροκροκέτες επί δεκαετία χωρίς να μπεις καν στον πειρασμό να παραγγείλεις κάτι διαφορετικό και στη συνέχεια να παραδίνεσαι στη χειμερία νάρκη της τηλεοπτικής Κυριακής... ή γιατί να φταίει η φίλη σου που από τότε που μυήθηκε στην επαγγελματική ζωή την έχει αναγάγει σε θρησκεία και την υπηρετεί με τέτοιο ζήλο που θα έκανε και τον πιο φανατικό μουτζαχεντίν να μοιάζει με άπιστος μπροστά της...

Τα πράγματα, όπως μας λένε, είναι απλά (?!?) - ακολουθώντας ο καθένας τη δική του μοναχική πορεία ενηλικίωσης - αφού έτσι κι αλλιώς σε αυτή τη διαδρομή είμαστε όλοι μοναχικοί ταξιδιώτες - κατεβαίνουμε σε διαφορετικούς προορισμούς και ανεβαίνουμε ξανά με διαφορετικές αποσκευές... άλλοι σταματούν σε κάθε προορισμό για να συναντήσουν τη μοίρα τους, άλλοι προτιμούν ένα ήσυχο ταξίδι χωρίς πολλά check-in, check-out.

Είμαι σίγουρη ότι αν το καλοσκεφτούμε θα βρούμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που παίζουν κάποιο ρόλο στην καθημερινή ή την ευρύτερη κοινωνική ζωή μας και έχουν κάποιες σοβαρές συνήθειες με τις οποίες το βρίσκουμε αδύνατον πια να συμβιβαστούμε κι έτσι η ιδέα του "χωρισμού" περνάει όλο και πιο συχνά από το μυαλό μας...

Όμως ίσως αυτός ο "χωρισμός" τελικά να μην είναι αναγκαίο κακό και αυτό που χρειάζεται να είναι απλά ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με τους κολλητούς μας ... ναι, δεν μπορώ να προσκυνώ κάθε Κυριακή στην εν λόγω ταβέρνα και έτυχε ο ουρανίσκος μου να είναι πιο γκουρμέ βρε αδερφέ, όμως μπορώ να μοιράσω το χρόνο μου ώστε να συμπεριλάβω στο πρόγραμμά μου και τον κολλητό που γίνεται πια φίλος ανάμεσα σε φίλους, εξίσου αγαπημένους. Σαν να ακούγεται και πιο "ενήλικο" αυτό.... ίσως τελικά η έννοια του "κολλητού" να μας αποχαιρετά μαζί με τα σπυράκια της εφηβείας, να παραχωρεί τη θέση της σε μια άλλη σχέση λιγότερο αποκλειστική και απαιτητική και περισσότερο ευέλικτη και ευχάριστη, άρα και με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

Το κίνητρο, φυσικά, είναι να εξακολουθήσουμε να απολαμβάνουμε τα θετικά στοιχεία αυτής της σχέσης, που εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι σημαντικά για μας. Σκεφθείτε λοιπόν, τι σας προσφέρει αυτή η σχέση σε όλα τα επίπεδα, αν και αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το συναισθηματικό συνήθως. Αν ο φίλος ή η φίλη μας, μας συμπαραστέκονται όταν τους χρειαζόμαστε, ξέρετε έχουν εκείνον τον περιβόητο ώμο που εμφανίζεται ως δια μαγείας για να ακουμπήσουμε όταν χρειάζεται, ίσως δεν αξίζει να το ρισκάρουμε και να τους αποκλείσουμε από τη ζωή μας.

Αυτό είναι και το κλειδί ... και όταν το ξεκαθαρίσουμε, όλα τα άλλα τα βρίσκουμε.

...και εκείνο το τραγουδάκι ξέρετε έχει και συνέχεια...

"Σαν παραμύθι απ' τα παλιά,
στην παιδική μας γειτονιά
Εικόνες χρόνου, αναμνήσεις
θα είσαι κει να μου θυμίζεις
Φίλοι για πάντα εγώ κι εσύ
... τίποτα δεν θα μας χωρίσει!"