Οι ρομαντικοι της επικοινωνιας

…ίσως έχετε προσέξει ότι οι περισσότεροι συγγραφείς όταν τους ρωτάνε «Πότε αρχίσατε να γράφετε;» δίνουν απαντήσεις του τύπου «Γράφω από 10 χρονών» ή «Άρχισα να γράφω στη σχολική εφημερίδα, εε και μετά μου’ μεινε» ή το δημοφιλές κλισέ «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα» και άλλα παρόμοια …

…έτσι λοιπόν κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κόλλημα με την επικοινωνία και δη τη γραπτή… δεν είναι το γράψιμο τελικά που μου αρέσει τόσο, όσο το να επικοινωνώ μέσο αυτού με ανθρώπους που δεν γνωρίζω ή ακόμα και με αυτούς που γνωρίζω… οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις σε γνωστούς και φίλους, αφού έτσι κι αλλιώς τους συναναστρέφεσαι τακτικά.. και όμως γράφοντας μπορεί ο άλλος να σε κεράσει ανομολόγητες σκέψεις και εσώτερα δρώμενα που ούτε καν υποπτευόσουνα… δεν είναι το ίδιο με την προσωπική επαφή, είναι ένα άλλο είδος επαφής, πιο αποκαλυπτικής μερικές φορές… θυμηθείτε πόσες φορές γράψατε ένα SMS που δεν θα μπορούσατε να αρθρώσετε στον παραλήπτη του δια ζώσης… όταν κάποιος γράφει είναι μόνος με τον εαυτό του, ακόμα κι αν όσα γράφει απευθύνονται σε κάποιον που θα τα διαβάσει ή όχι, στο τέλος…

…από πολύ μικρή έδειξα μια ξεκάθαρη προτίμηση σε κάθε μέσο που πρόσφερε η εποχή για γραπτή επικοινωνία με τους γύρω μας και όχι μόνο… στο σχολείο διατηρούσα αυτοσχέδια λευκώματα που έφτιαχνα με πολύ μεράκι προκειμένου να πείσω τους φίλους και συμμαθητές μου να μου εμπιστευτούν τις σκέψεις τους… τα έχω φυλαγμένα ακόμα και σήμερα ως κόρη οφθαλμού, γιατί μοσχοβολάνε το άρωμα της (χαμένης) αθωότητας των χρόνων εκείνων… τι σημασία είχε που με τους περισσότερους βλεπόμασταν καθημερινά?! σπάνια μιλούσαμε ανοιχτά για το κομμάτι του εαυτού μας που εναποθέταμε στις λευκές σελίδες ενός λευκώματος, στο οποίο συνυπήρχαμε όλοι συνωμοτικά…

…το καλύτερό μου όμως ήταν η αλληλογραφία... κατ' αρχήν, όλο το χειμώνα αλληλογραφούσα με τα παιδιά που έκανα παρέα στο χωριό όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι… δυο φίλες από τη γειτονιά και τις ξαδέρφες μου… έτσι είχα πάντα μια γεύση από καλοκαίρι μες το χειμώνα και μάθαινα τα νέα του χωριού από πρώτο χέρι… με μια ξαδέρφη μου μόνο μας χάλασαν τη διασκέδαση, όταν ο πατέρας της σε ένα παραλήρημα βλαχιάς της απαγόρευσε να αλληλογραφούμε καθώς δεν το χωρούσε ο νους του… «τι είστε?! λεσβίες? και αλληλογραφείτε!?» ήταν ο αποστομωτικός επίλογος… σήμερα βέβαια, που το καλοσκέφτομαι, του αναγνωρίζω ένα μικρό δίκιο καθώς στα χρόνια του συνήθιζαν να αλληλογραφούν μόνο οι ερωτευμένοι, ελλείψει της δυνατότητας να συναντιούνται ελεύθερα… οπότε σύμφωνα με όσα ήξερε ορθώς παρεξήγησε…

…εκτός από τους καλοκαιρινούς μου φίλους, το μεγάλο μου πάθος ήταν η αλληλογραφία με παιδιά από το εξωτερικό.. εκείνη την εποχή – ξέρετε λίγο μετά τους παγετώνες - ήταν της μόδας τα pen friends… υπήρχε μια υπηρεσία, το Pen Pal, που σου έστελνε τα στοιχεία άλλων παιδιών από όποια χώρα του κόσμου ήθελες για να αλληλογραφείς μαζί τους, έναντι μιας πολύ μικρής αμοιβής… έτσι έκανες φίλους από όλο τον κόσμο με απώτερο σκοπό – ιδανικά - να επισκεφτεί κάποτε ο ένας τον άλλον και να γνωρίσει τη χώρα του… μιλάμε για τρέλα.. δεν με έφτανε το διάβασμα και το γράψιμο για το σχολείο... είχα και κοτζάμ αλληλογραφία να απαντήσω, εσωτερικού και εξωτερικού... κατέληξα να αλληλογραφώ με δύο παιδιά, μια συνομήλικη Ολλανδέζα και ένα μεγαλύτερο Βραζιλιάνο, σταθερά για 2 χρόνια και δεν έβλεπα την ώρα να τους συναντήσω…

…κάποια στιγμή, οι γονείς μου πρότειναν να καλέσουμε την Ολλανδέζα το καλοκαίρι στο εξοχικό μας για να γνωριστούμε από κοντά και ίσως με άφηναν να πάω κι εγώ στην Ολλανδία μετά... κούνια που με κούναγε… κατ’ αρχήν, στην ηλικία των 17 δεν είχα ιδέα τι εστί Ολλανδία και πώς το τρίβουν το πιπέρι οι μικρές Ολλανδέζες.. χαχαχα.. και έτσι τις 2 εβδομάδες που έμεινε στην Ελλάδα παραλίγο να κάνει εξώφυλλο στο Playboy… με το που προσγειώθηκε στο Ελληνικό πρέπει να πέταξε το βρακί της, μια και θα της ήταν άχρηστο τις υπόλοιπες μέρες αφού περνούσε τον περισσότερο καιρό με τα πόδια ανοιχτά!!! ..που να φανταζόμουνα τέτοιο ταμπεραμέντο 17 χρονών κορίτσι?! και που να την κρύψω!? …που κατεβαίναμε στην παραλία και μας περιτριγύριζαν τα καμάκια, όπως οι μύγες το μέλι?! και όλα αυτά σε ένα χωριό της Αχαϊας τη δεκαετία του ’80… που πηγαίναμε ντισκοτέκ με τη συνοδεία ενήλικα πάντα… τι κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω ότι στο Ελλάντα είμαστε ακόμα Οθωμανοί σε μερικά πράγματα..χαχαχα.. εκείνη το χαβά της, ήθελε να περάσει ονειρεμένες διακοπές στα μπράτσα κάποιου χλιμίτζουρα από αυτούς που σέρναμε ξωπίσω μας… πέρασα δύο εβδομάδες εφιαλτικές… και ούτε λόγος φυσικά να την επισκεφτώ στην Ολλανδία!

…μετά ήρθε η σειρά του Βραζιλιάνου… μου έγραψε κάποια στιγμή ότι θα κάνει ένα tour στην Ευρώπη και φυσικά θα έρθει και στην Ελλάδα για μερικές μέρες… μετά το φιάσκο με την Ολλανδέζα, έσπευσα να του εξηγήσω τα ντόπια ήθη και έθιμα για να αποφύγω τα διπλωματικά επεισόδια… τελικά, αποδείχτηκε πολύ καλό παιδί και πολύ διακριτικός για να με φέρει σε δύσκολη θέση... κάτι που δεν συνέβη ποτέ.. σκέφτηκα να κάνω μια κρούση στους δικούς μου για να τον φιλοξενήσουμε… αλλά μόλις άκουσε ο πατέρας μου για 25χρονους Βραζιλιάνους που κάνουν τουρισμό στην Ευρώπη, έναν ντουβρουτζά τον έπαθε… χαχαχα.. παραλίγο να μου απαγορέψει την κυκλοφορία εκείνες τις μέρες… έτσι κι εγώ τον βόλεψα σε ένα Youth Hostel στην Κυψέλη και έκανα να πατήσω στη Σχολή καμιά δεκαριά μέρες που έμεινε στην Αθήνα και αλητεύαμε… ρομάντσο δεν είχε η υπόθεση, αλλά περάσαμε καταπληκτικά!

…και κάπως έτσι συνέχισα και μεγαλώνοντας να επιδιώκω την επικοινωνία μέσω του γραπτού λόγου… οι συνθήκες άλλαξαν βέβαια, τα μέσα εκσυγχρονίστηκαν, τη θέση των φακέλων με τα πολύχρωμα γραμματόσημα πήραν τα e-mail με τα ποικιλόμορφα συνημμένα, ανακαλύψαμε σιγά-σιγά τα φόρα και τελευταία τα blogs.. και έτσι το χούι δεν κόβεται… κάθε άλλο αναζωπυρώνεται… και η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται αλλά έχουν την ίδια αγάπη για αυτό τον τρόπο έκφρασης ενδυναμώνεται… φιλίες χτίζονται, έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν με ταχύτητες 100.0Μbit/sec και μια παράλληλη ζωή, χαμηλότερων τόνων διαδραματίζεται δίπλα στη θορυβώδη, real time ζωή των εναπομείναντων ρομαντικών της επικοινωνίας…

Σφηνακι

…η πλέον αποτυχημένη διαφήμιση της χρονιάς πρέπει να είναι μακράν το τηλεοπτικό σποτ της COSMOTE που παίζεται αυτό τον καιρό στους δέκτες μας… σας θυμίζω το σενάριο που παίρνει βραβείο ηλιθιότητας για όσους (ευτυχώς) δεν το έχουν πρόχειρο στο μυαλό τους…

…τύπος αλά executive account manager ετσετερά, ετσετερά, μπαίνει σε μπαρ και αφού πλησιάσει στη μπάρα, αρχίζει να ανταλλάσει ματιές με μια γυναίκα που πίνει το ποτό της στην άλλη άκρη, παρέα με μια φίλη της... δεν πρέπει να έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και πλησιάζει τις κοπέλες για να αμολήσει τη φονική ατάκα... «Πάμε σπίτι μου, ΤΩΡΑ!»… και μένουμε όλοι κάγκελο για να δούμε πώς στα κομμάτια συνδέεται αυτό το ρεσιτάλ θράσους, βλακείας και χοντροκοπιάς με τον τηλεπικοινωνιακό φορέα… «Έχεις COSMOTE» απαντά η Πανωραία με ύφος γάτας με πέταλα.. το μήνυμα της διαφήμισης εξακολουθεί να παραμένει ανεξιχνίαστο ώσπου σπεύδουν να μας ενημερώσουν ότι ο τύπος χάρις στην COSMOTE έχει μάθει να μιλά ξεκάθαρα.. δηλ. η COSMOTE τον έκανε το γουρούνι που απολαύσαμε λίγες στιγμές πριν… ΜΠΡΑΒΟ της!!!

…όχι πείτε μου δηλαδή… εάν υποθέσουμε ότι σας πλησιάσει κάποιος ενώ πίνετε το ποτό σας και σας πει κάτι ανάλογο δεν θα τον επιβραβεύσετε με δυο μαυρισμένα μάτια ή τουλάχιστον με ότι βρισιά σας έρθει εκείνη την ώρα στο μυαλό!?!? πώς φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται μαγκιά η αγένεια, δεν το κατάλαβα... και καλά η διαφημιστική χτύπησε limit-up στη βλακεία, εκείνοι οι άνθρωποι του μάρκετινγκ της COSMOTE που εγκρίνουν τις διαφημίσεις, τι στο καλό έπαθαν και άφησαν να βγει αυτό το χάλι στον αέρα?!!?

[…τα’ χω πάρει άσχημα λέμε…]

Παιχνιδι για δυο (!?)

…το φετινό καλοκαίρι θα την έβρισκε στην Κέρκυρα.. ένα φιλικό ζευγάρι διατηρούσε στα βόρεια του νησιού ένα παλιό οικογενειακό αρχοντικό και όπως κάθε χρόνο, την προσκάλεσαν και φέτος να περάσουν μαζί καμιά 10ριά μέρες… τις προηγούμενες χρονιές είχε αρνηθεί ευγενικά, καθώς προτιμούσε να δει καινούργιους τόπους στην ολιγοήμερη άδεια που είχε στη διάθεσή της… φέτος όμως, ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί τις διακοπές της με οικεία πρόσωπα σε ένα γνώριμο σκηνικό και να τις περάσει πιο «οικογενειακά»… δεν είχε διάθεση για ντόλτσε βίτα και εφήμερους καλοκαιρινούς έρωτες που θα τροφοδοτούσαν την παρέα με γαργαλιστικές λεπτομέρειες τις πρώτες μελαγχολικές ημέρες του φθινοπώρου… αποζητούσε τις ήσυχες καλοκαιρινές μέρες που έλιωναν κάτω από τον ήλιο και περνούσαν χωρίς να τις καταλάβεις, παραδομένη σε μια ρουτίνα από μπάνιο, διάβασμα, φαγητό, ύπνο και κανένα χαλαρό ποτό τα βράδυα στο γνωστό μπαράκι που είχε βαρεθεί να τη βλέπει όλη μέρα…

[…εν τω μεταξύ, κάποιος, κάπου εκεί ψηλά γελούσε με την καρδιά του καθώς την άφηνε να νομίζει ότι τα είχε όλα υπό έλεγχο και ότι θα περνούσε τις ήσυχες διακοπές που είχε στο μυαλό της..]

…οι πρώτες μέρες των διακοπών την βρήκαν να λιάζεται πάνω σε μια τεράστια, μπορντώ πετσέτα πεταμένη σε μια γωνιά της παραλίας με ελάχιστο κόσμο… στα δέκα βήματα από πάνω ένα μπαράκι με τα στοιχειώδη και κυρίως πολύ καλή μουσική… εκεί σύχναζαν οι τρεις τους μέχρι τη δύση του ηλίου… μετά ανηφόριζαν για το σπίτι και αν είχαν διάθεση κατέβαιναν ξανά το βράδυ για απρόβλεπτες μεταμεσονύχτιες συναναστροφές με τους ντόπιους και τους ελάχιστους ξένους τουρίστες και για τα πραγματικά καθαρά ποτά που σέρβιρε το μαγαζί…

…εκείνο το απόγευμα είχαν πιεί κάμποσα ποτά στην παρέα και έτσι το κέφι και τα πειράγματα ξεκίνησαν από τη μπάρα που κρεμόντουσαν οι τρεις τους αλλά δεν άργησαν να εξαπλωθούν στις παρέες τριγύρω... τα μάτια της σκάλωσαν σε μια αντρική φιγούρα που δεν μπορούσε να πει μετά βεβαιότητας εάν ήταν Έλληνας ή ξένος… έκπληκτη, διαπίστωσε ότι αδιαφορούσε πλήρως για την έλλειψη διακριτικότητας με την οποία τον κατακεραύνωνε... εκείνος είχε συλλάβει το βλέμμα της, και το ανταπέδιδε χωρίς να εκτίθεται – έτσι νόμιζε – χάρις στα γυαλιά ηλίου που φορούσε... είναι αστείο που τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι κρυβόμαστε πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά… το βλέμμα, αγαπητοί μου, μπορεί να γίνει τόσο διαπεραστικό ώστε να το νιώσεις και μέσα από τοίχο...

…«ας είναι», σκέφθηκε, «άστον να νομίζει ότι είμαι η μόνη που εκτίθεται»... και με περισσότερο θράσος αυτή τη φορά, άρχιζε να τον χτενίζει από πάνω έως κάτω... μμμμ.. γνήσια βόρεια ομορφιά, ωραίο χρυσαφί δέρμα, ψιλόλιγνο κορμί που το κυκλοφορούσε με τέτοια χάρη, που σε έκανε να αναρωτηθείς πώς στο καλό κουμαντάριζε τόσο επιδέξια τα δυο του μέτρα παρά κάτι… και ένα πρόσωπο σαν ήρωας παιδικού παραμυθιού… όταν γελούσε σε έκοβε στα δύο… αν σε κοιτούσε κιόλας ταυτόχρονα, ξεχνούσες να ανασάνεις… τα ζυγωματικά του σκαρφάλωναν στα γελαστά του μάτια και δύο ρυάκια έτρεχαν στα ισχνά του μάγουλα...

…από την ημέρα που τον πρόσεξε για πρώτη φορά, ακολούθησαν αμέτρητα βλέμματα, πιο καυτά και από την άμμο κάτω από τα πόδια τους… προς μεγάλη της χαρά διαπίστωσε ότι ήταν θαμώνας του μαγαζιού… κυκλοφορούσε με ένα φίλο του, εξίσου ωραίο άντρα και μια θηλυκιά σκύλα, πολύ παιχνιδιάρα… οδηγούσε ένα κάμπριο - άγνωστης μάρκας για εκείνη - με γερμανικές πινακίδες… στο μπαράκι περνούσαν κάθε άλλο παρά απαρατήρητοι είτε λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης, είτε - συχνότερα - λόγω της συμπεριφοράς τους… ήταν πολύ χαρούμενοι για Γερμανοί και πείραζαν τους πάντες…

…κάποια στιγμή, μια παρτίδα τάβλι ανέλαβε ρόλο προξενήτρας και τους γνώρισε από κοντά… για να παίξεις έπρεπε να κάνεις ρεζερβέ από την προηγούμενη μέρα, καθώς μετά δυσκολίας έβρισκες τάβλι μετά τις 1-2 το μεσημέρι… εκείνη δε, ήταν τόσο σχετική με το τάβλι όσο και οι Γερμανοί με την ποντιακή σούστα… ωστόσο, δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία και απείλησε τη φίλη της, που ήταν έξπερτ στο άθλημα, ότι αν δεν της μάθει τα βασικά εντός ημίωρου θα πει στον μπάρμαν το βράδυ ότι είναι η θεά του καραόκε και δεν φεύγει από το μαγαζί αν δεν τραγουδήσει!!!

…το σχέδιο δούλευε ρολόι και το ηλιοβασίλεμα τους βρήκε να ρίχνουν τα ζάρια και να χτυπούν τα πούλια σαν συνταξιούχοι καφενόβιοι - τι ρομαντικό! – είχαν όμως την ευκαιρία να γνωριστούνε καλύτερα… Αλεξάντερ, ηθοποιός και σκηνοθέτης από το Βερολίνο, έκανε διακοπές με τον κολλητό και συγκάτοικό του, Ματίας, και τη σκύλα τους και θα έμενε όσο περίπου κι εκείνη στο νησί... εκείνη, ζαλισμένη από την αναπάντεχη γνωριμία τους και κυρίως από την επίδραση του Αλεξάντερ στις ορμόνες της, άρχισε να πιστεύει ότι κάποια φάρσα παιζόταν σε βάρος της… δεν είχε συνηθίσει σε τόση εύνοια της τύχης στα προσωπικά της κι έτσι έριχνε κλεφτές, καχύποπτες ματιές γύρω της να δει από πού θα ξεφυτρώσει η Candid Camera για να πάρει το ηλίθιο, συγκαταβατικό χαμόγελο του κορόιδου, εις βάρος του οποίου γελάνε οι άλλοι…

…αντ’ αυτού, έγινε θεατής και πρωταγωνίστρια σε ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο από αυτά που συμβαίνουν πάντα στους ΑΛΛΟΥΣ και έχεις μόνο ακουστά… οι ώρες περνούσαν και ένιωθε ότι είχαν μείνει μόνοι στην παραλία, στο νησί, στον κόσμο ολάκερο παιδί μου... αχχ τι παραισθησιογόνο που είναι ο έρωτας… βάλτε μου κι άλλο… σκεφτόταν… το τουρνουά τάβλι έκλεισε με ένα ραντεβού για το βράδυ στο χωριό που έμεναν οι Γερμανοί… ο Αλεξάντερ πρότεινε να βρεθούν όλοι μαζί... αυτό κάπως τη χάλασε, αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που το ξέχασε αμέσως... μετά ήρθε κι εκείνο το αλμυρό φιλί, που ακόμα όταν το θυμάται ξεχνάει το όνομά της... πού μυαλό για συνειρμούς και αρνητικές σκέψεις?!

…ακολούθησαν πυρετώδεις προετοιμασίες στο σπίτι και τα σχετικά σχόλια από τους φίλους της που θέλοντας να είναι ειλικρινείς, ομολόγησαν ότι δεν καλοβλέπανε αυτό το πρώτο ραντεβού με γονείς και κηδεμόνες… για να μην της χαλάσουν το χατίρι όμως προθυμοποιήθηκαν να μείνουν για ένα ποτό και μετά να αποχωρήσουν διακριτικά… μέσα της ευχόταν να κάνει το ίδιο και ο Ματίας και να μην της μπαστακωθεί όλο το βράδυ...

…φθάνοντας στο χωριό των Γερμανών, αποφάσισαν να βολτάρουν για λίγο στο λιμανάκι μέχρι την ώρα του ραντεβού... τα βήματά τους, ωστόσο τους έφεραν νωρίτερα στο μέρος της συνάντησης για να γίνουν μάρτυρες ενός τρικούβερτου καβγά σε ακατάληπτα γερμανικά… η κατάληξη του οποίου ήταν ο Αλεξάντερ να σηκωθεί να φύγει χωρίς καμία εξήγηση και να τους αφήσει όλους σύξυλους… ο Ματίας ψέλλισε κάτι απρόθυμες συγνώμες και έφυγε επίσης προς άγνωστη κατεύθυνση...

…την επόμενη μέρα στην παραλία, φανερά κακόκεφη, προσπαθούσε να βρει εξήγηση με το μυαλό της για όλη αυτή την παράλογη συμπεριφορά… η εξήγηση δεν άργησε να έρθει, και μάλιστα από έγκυρη γερμανική πηγή - εφάμιλλη της Ντόιτσε Βέλε - τον Ματίας, ο οποίος κατέπλευσε στην παραλία μόνος και χωρίς να χάσει χρόνο την πλησίασε αποφασισμένος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, από την οποία προφανώς είχαν ξεφύγει τις τελευταίες μέρες...

…κάθησε δίπλα της και άρχισε να μιλάει λαχανιασμένα πριν ξεσπάσει σε λυγμούς… ο Αλεξάντερ είναι ένα τέρας… είναι πέντε χρόνια μαζί και ενώ ο Ματίας τον έχει κορώνα στο κεφάλι του, αυτός τον τελευταίο χρόνο του ψήνει το ψάρι στα χείλη… φλερτάρει ασύστολα, ακόμα και μπροστά του, δεν τον υπολογίζει καθόλου και υποψιάζεται ότι του τα φοράει κανονικά εντός και εκτός Γερμανίας… αποφάσισαν από κοινού να πάνε τον έρωτά τους διακοπές στην Κέρκυρα, μπας και αναζωπυρωθεί… αλλά, αλίμονο… βρέθηκε εκείνη μπροστά τους και άρχισαν τα μαρτύρια του Ματίας… δεν πίστευε ποτέ ότι ο Αλεξάντερ θα τραβούσε τόσο πολύ το φλερτ του και μάλιστα με μια γυναίκα!!! και δώστου μυξοκλάμα…

…δεν πίστευε στα αυτιά της… νόμιζε ότι τα βότσαλα είχαν σηκωθεί και τη χτυπούσαν αλύπητα στο κεφάλι… για μια στιγμή είχε την αίσθηση ότι είχε απέναντι καμιά κολλητή της και προσπαθούσε να την παρηγορήσει για τις γουρουνιές του δικού της… μεταξύ του σοκ και της απελπισίας, της ερχόταν να βάλει τα γέλια… εεε όχι, αυτό δεν της είχε ξανατύχει ποτέ!!... τι άλλο θα άκουγαν τα αυτιά της πια…. τέτοιο σουξέ!! εδώ δεν μπορούσε να τα βρει με τους στρέιτ άντρες που γνώριζε... οι γκέι ή μπάι-μπάι της έλειπαν… το fun-club της είχε ξεχειλωθεί ανεξέλεγκτα..

…οι επόμενες 2-3 ημέρες κύλισαν μες το πένθος... το ζεύγος εμφανίστηκε ξανά στην παραλία αλλά δεν αντάλλαξαν ούτε μια κουβέντα, ο Αλεξάντερ κι εκείνη... καλύτερα, γιατί της ερχόταν να τον ταϊσει κιμά στη σκύλα του... απέφευγαν ο ένας τον άλλον συστηματικά και έζησαν με τα μούτρα ως τις φτέρνες τις υπόλοιπες μέρες… την τελευταία μέρα, καθώς τους έβλεπε να φεύγουν με το κάμπριο και το σκύλο... δεν κρατήθηκε… ξέσπασε σε γέλια με τους άλλους... ήταν τόσο οικογενειακή αυτή η σκηνή… σαν τις διακοπές που ήθελε να περάσει στην Κέρκυρα…

Perfect Day

Just a perfect day,
Drink Sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home.
Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home...

…τραγουδά ο Lou Reed και κλωτσά το κουβάρι με τις σκέψεις μου που ξετυλίγεται για να μου φέρει στο μυαλό μια τέλεια μέρα, ή καλύτερα μια – σχεδόν – τέλεια μέρα, αφού πάντα υπάρχουν περιθώρια τελειοποίησης ή/και αναθεώρησης του τέλειου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα...

…κατ’ αρχήν, εννοείται ότι σε μια τέτοια μέρα δεν έχει καμία θέση η δουλειά, παρά μόνον αν είναι να εισπράξεις δεδουλευμένα (τα μάτια σου κάνουν τζακ-ποτ με δολαριάκια να στριφογυρίζουν πάνω-κάτω ενώ αστραποβολάς από φιλαργυρία), να κλείσεις συμφωνία για καμιά ενδιαφέρουσα – οικονομικά ντε – δουλειά ή ιδανικά να σου ανακοινώσουν ότι σου δίνουν άδεια μετ’ αποδοχών για τον επόμενο χρόνο ώστε να βρεις χρόνο για ομφαλοσκόπηση, που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι καθόλου επικερδής δραστηριότητα, αντιθέτως καταπίνει πόρους αμάσητα όταν γίνεται σωστά…

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

…αφού ξεμπέρδεψες με τη δουλειά, δεν έχεις καμία δικαιολογία να ξυπνήσεις πριν τις 2… έτσι μόλις χαράξει μεσημέρι, ανακλαδίζεσαι αργά και νωχελικά και περιμένεις τον εγκέφαλο να ανάψει πράσινο για να αρχίσει η κυκλοφορία… ακολουθεί το πρελούδιο μιας τέλειας ημέρας, μηχανικές κινήσεις μεν, απόλυτα εναρμονισμένες δε με μια συνωμοτική μελωδία ευτυχίας, καθώς οι πιθανότητες να εκπληρώσεις κάθε σου καπρίτσιο σήμερα είναι σκανδαλιστικά πολλές...

…το σώμα σου αντιδρά αμέσως με ευχαρίστηση στη μυρωδιά του αχνιστού καφέ, το στομάχι σου συσπάται ανυπόμονα στη θέα της φρέσκιας σοκολατόπιτας, ενώ τα χέρια σου προετοιμάζουν ευλαβικά μικρές ρουφηξιές αρωματικού καπνού… εννοείται πως μια τέτοια μέρα, όλα τα απαραίτητα βρίσκονται σε αφθονία στο σπίτι – γάλα, καπνός/χαρτάκια, καφές, γλυκά – δεν ξυπνάς και με την τσίμπλα στο μάτι να τρέχεις σε περίπτερα και μίνι-μάρκετ για ανεφοδιασμό… αυτά συμβαίνουν μόνο τις ημέρες που γιορτάζουμε τον πολιούχο Μέρφυ – μακριά από εμάς…

Just a perfect day,
Problems all left alone,
Weekenders on our own.
It's such fun.
Just a perfect day,
You made me forget myself.
I thought I was someone else,
Someone good.

[αυτό το τραγουδάμε δις γιατί μας αρέσουν οι στίχοι…]

…έχοντας αφιερώσει τουλάχιστον μία ώρα στο πρωινό σου, αισθάνεσαι έτοιμος να συνδεθείς με το μηχάνημα υποστήριξης ζωής - τον υπολογιστή σου, τι άλλο?! - τον ανοίγεις (εάν υποθέσουμε ότι τον έκλεισες και ποτέ) και όσο καθρεφτίζεσαι στην TFT, σκέφτεσαι τις αγαπημένες σου ιστοσελίδες και αναρωτιέσαι όλο προσμονή τι καλούδια σου επιφυλάσσουν για σήμερα... ιδανικά, πέφτεις πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα – χωρίς καμία πρακτική αξία συνήθως και αυτό είναι που το καθιστά άκρως ενδιαφέρον μια τέτοια μέρα - που αναπτύσσεται κάπου, κάποτε, από κάποιον blogger, και πυροδοτεί μια ιδιαιτέρως ζωηρή φιλοσοφική συζήτηση… ξέρετε τώρα, από αυτές του τύπου "η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;" που μπορεί να διαρκέσει 2-3 ώρες και να προσφέρει στο πνεύμα σου τη σουηδική που έχει ανάγκη για να κρατιέται σε φόρμα... ικανοποιημένος από το virtual socializing, απομακρύνεσαι από τον υπολογιστή σου σαν χορτασμένη τίγρης…

…είναι ήδη απόγευμα… δηλ. η ώρα της ανοιχτής γραμμής επικοινωνίας με καμιά φιλενάδα για λίγο ανώδυνο gossiping που μπορεί να παραδώσει τη σκυτάλη σε ευκαιριακό shopping ή μανικιούρ ή άλλου είδους εφήμερου beaute… ώρες που μπορεί να μην είναι δημιουργικές οι ίδιες, αλλά είναι θρεπτικότατες για τη δημιουργικότητά σου για να μην αναφέρω τη θηλυκότητά σου που είναι συνήθως ριγμένη από πλευράς ρόλου στο σενάριο της ζωής σου…

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

…και πριν καλά-καλά στεγνώσει το βερνίκι νυχιών, ήρθε το βράδυ… η ώρα που είσαι πιο ευάλωτη, τότε που η μοναξιά από καχεκτική φιγούρα που έσερνε με το ζόρι τα πόδια της όλη μέρα, θεριεύει και μόλις που χωράτε και οι δύο στον ίδιο σπίτι… ουστ!! δεν θα μου χαλάσεις τη μέρα, σκέφτεσαι… κάτι θα βρω να σε ξορκίσω… πιάνεις την πρώτη ταινία που φτάνουν τα χέρια σου και ταΐζεις το DVD… ωραία, το μυαλό το απασχολήσαμε, τώρα πρέπει να απασχολήσεις και το στόμα σου με κάτι, κατά προτίμηση ελαφρύ… το τελευταίο μου χούι είναι ο πασατέμπος, προκειμένου να μην τρώω το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση και χτυπήσει tilt η ζυγαριά καμιά ώρα…

…καθώς η ώρα περνά και οι τίτλοι του έργου πέφτουν νυσταγμένοι, εσύ μοιάζεις με μεταξοσκώληκα χωμένο στο κουκούλι του έτσι όπως έχεις διπλωθεί με την κουβέρτα… ο Μορφέας σε παίρνει αγκαλιά και μόλις που προλαβαίνεις να ψιθυρίσεις τους τελευταίους στίχους…

You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow

Ανοιξε η αυλαια

…του φετινού θεατρικού χειμώνα με την πρώτη παράσταση που παρακολούθησα την Παρασκευή το βράδυ.. «Μια τρελή μέρα» του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ στο θέατρο Ροές, στο Γκάζι… πέρυσι με το τέλος του χειμώνα κι αφού ούτε απ' έξω από θέατρο δεν κατάφερα να περάσω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά δεν θα υποκύψω στον εκφοβισμό «τρελάθηκες και θα πας μόνη σου στο θέατρο!?" σημειώνοντας το σοκαριστικό σκορ 0-ν υπέρ ταβερνών, μεζεδοπωλείων και συναφών εξόδων… έλεος! θα έλεγε κανείς ότι ο ουρανίσκος μας καβάλησε τον εγκέφαλό μας και επιβάλλεται σε όλες μας τις επιλογές...

…έτσι όταν άκουσα τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο για το εν λόγω έργο, άρχισα τη δημοσκόπηση… εφόσον το έργο δεν έπεισε κανέναν, οπλίστηκα με θάρρος και αποφασιστικότητα και αποφάσισα να πάω μόνη μου.. έλα καημένη, είπα στον εαυτό μου, στη χειρότερη περίπτωση θα κάτσεις δίπλα σε κανένα χούφταλο και αν το έργο αποδειχθεί Τιτανικός μέχρι το τέλος της παράστασης θα τον έχεις πείσει να φάτε μαζί σύνταξη και εφάπαξ στα Φίτζι...

…φτάνω στο θέατρο στο τσακ να αρχίσει το έργο, διότι το Γκάζι ως γνωστόν προσαρτήθηκε πρόσφατα στο Δήμο Αθηναίων και δεν πρόλαβαν ακόμα να το χαρτογραφήσουν, με αποτέλεσμα κάθε επίσκεψη σε θέατρο ή άλλο χώρο τέχνης να θυμίζει λίγο από Camel Trophy… και να φανταστείτε ότι τηλεφώνησα στο θέατρο για να μου πούνε πώς ακριβώς να πάω... σκέψου να μην είχα ρωτήσει κιόλας... οκ, ξέρω η τέχνη συχνάζει σε χώρους εναλλακτικούς και εμένα κανονικά μου αρέσουν αυτοί οι χώροι αλλά βάλτε και καμιά ταμπελίτσα ρε παιδιά... έστω εναλλακτική… δεν είστε δα και στο Μπρόντγουει που όλοι το ξέρουν σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων…

… φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι είμαστε λίγοι… πολύ λίγοι για την ακρίβεια... ωραία, λέω θα γνωριστούμε και μεταξύ μας - χαχαχα – δεν ανησύχησα για το έργο, γιατί ήμουν ήδη υποψιασμένη… κωμωδία μεν – τουλάχιστον έτσι το διαφήμιζαν – αλλά όποιος διάβαζε προσεκτικά τις κριτικές του έργου καταλάβαινε ότι ο χαρακτήρας του ήταν πάνω από όλα φιλοσοφικός… βασικός χαρακτήρας, ο φιλόσοφος και εγκυκλοπαιδιστής Ντιντερό (Γιώργος Κοτανίδης) μια ημέρα που ποζάρει στη ζωγράφο Τερμπούς (Κερασία Σαμαρά), στη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν πολλά και διάφορα… άλλα ξεκαρδιστικά, άλλα σοκαριστικά, άλλα ασήμαντα... όλα όμως έχουν εντέχνως ως κύριο άξονα την έννοια της «ηθικής» - που είναι η αμέσως επόμενη πρωταγωνίστρια του έργου μετά τη φιλοσοφία – κάτι που μας θυμίζει διαρκώς ο γραμματέας του Ντιντερό που τον κυνηγάει για να συμπληρώσει το λήμμα περί «Ηθικής» για την νέα έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας (ή Λεξικού αλφαβητικά ταξινομημένου των τεχνών και των επαγγελμάτων, αποτελεί δε την πρώτη εγκυκλοπαίδεια με την σημερινή σημασία της λέξεως)..

…πλούσιο έργο και βαρύ θα το χαρακτήριζα παρά τις ανάλαφρες πινελιές του, που απλά υπηρετούσαν τη φιλοσοφική χροιά του τόσο όσο να μην κουραστεί ο θεατής… παρ’ όλα αυτά εγώ κουράστηκα σε κάποια σημεία γιατί οι μονόλογοι - φιλοσοφικά παραληρήματα - ήταν πολύ πυκνοί νοηματικά και μάλλον συχνοί… αν και το προβάδισμα σε αυτούς είχε ο Κοτανίδης, θα προτιμήσω τη Σαμαρά με αποκορύφωμα τον επίλογό της…

…και κάπως έτσι έλαβε τέλος η πρώτη μου θεατρική απόπειρα για φέτος χωρίς να θρηνήσουμε θύματα ευτυχώς... ραντεβού στην επόμενη παράσταση!

Τα παθη του Βενιαμιν

...η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν μεγαλύτεροι από μένα, οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μου φαίνονταν πάντα πιο ενδιαφέροντες, αν και το κριτήριο δεν ήταν ποτέ αυστηρά η ηλικία αλλά οι αποσκευές που κουβαλούσε ο καθένας.. έτσι ή αλλιώς όμως περιτριγυριζόμουν από ανθρώπους που είχαν πολλά να πούνε και δυστυχώς δεν είχαν διάθεση, αντοχές, χρόνο ή δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.. να ακούσουν.. αυτό το τελευταίο δεν το συνειδητοποίησα σε real time... αλλά πολύ αργότερα όταν κι εγώ με τη σειρά μου έψαχνα ανθρώπους να με ακούσουν…

…το να είσαι τελικά ο μικρότερος, στην οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους ή σε οποιονδήποτε κύκλο τελικά δεν είναι και ότι καλύτερο… ίσως οι περισσότεροι νομίζουν ότι είσαι χαϊδεμένο και αυτό σου εξασφαλίζει ζωή και κότα, αλλά τελικά τα πράγματα έχουν και μια άλλη όψη.. κατ' αρχήν, τα προβλήματα των άλλων είναι πάντα πιο σημαντικά από τα δικά σου με αντικειμενικά κριτήρια, γιατί με υποκειμενικά ο καθένας βιώνει το πρόβλημά του ως πιο σημαντικό και οι άλλοι ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους... δηλ. τι να κάνω τώρα εγώ που η κολλητή μου τα τελευταία χρόνια έχει κάνει δύο παιδιά και είναι μονίμως πνιγμένη (λες και είναι η μόνη...)!? οκ, ιερό πράγμα η οικογένεια δεν λέω… αλλά αυτό τι σημαίνει?! ότι δεν θα πρέπει να ασχοληθούμε ποτέ ουσιαστικά με τα δικά μου προβλήματα επειδή αυτά δεν πάνε σχολείο?!?! ένα παράπλευρο ζήτημα είναι ότι εφόσον στα μάτια τους είσαι η αιώνια παιδική χαρά, υποβαθμίζοντας τα όποια προβλήματά σου, περιμένουν από σένα να παίζεις πάντα το ρόλο του καταλύτη των εντάσεων, του μυοχαλαρωτικού κοκ. κι αυτό επειδή έτσι έκανες κάποτε, έτσι σε γνώρισαν ή τελικά έτσι βολεύτηκαν...

…οι σχέσεις επομένως που έχουν καβατζώσει τη δεκαετία εμφανίζουν όλο και πιο έντονα τα παραπάνω συμπτώματα… και είναι φυσικό... όταν κάποιοι σε γνώρισαν στα 25 και τώρα είσαι 35 ουσιαστικά μιλάμε για δύο διαφορετικούς ανθρώπους... μπορεί στα 25 να «γέμιζες» ακούγοντας τους πιο έμπειρους ανθρώπους και αυθόρμητα να τους χάριζες την ανεμελιά και την αναλαφρότητα της νεότητάς σου, όμως στα 35 φυσιολογικά έχεις έρθει στη θέση τους και δεν είσαι πια ο μικρός, χαρωπός βενιαμίν
που ακούει τα πάντα μαγεμένος και συνεχίζει ακάθεκτος όταν τα άλλα αρκουδάκια τα' χουν φτύσει...

…ο βενιαμίν μεγάλωσε, βάρυνε, προβληματίζεται, θέλει να τον παίρνουν στα σοβαρά – το κυριότερο – και εκτός από αυτιά να του αναγνωρίζουν και στόμα και μιλιά.. ίσως γι' αυτό στρέφεται και κείνος με τη σειρά του σε πιο νέες σε ηλικία συναναστροφές γιατί αυτές μπορούν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα… σκεφτόμουνα πρόσφατα ότι εάν είχα παντρευτεί σε νεαρή ηλικία θα είχα πάρει διαζύγιο χωρίς αμφιβολία... ευτυχώς, μια εσωτερική φωνή με απέτρεψε από μια τέτοια κίνηση… αισθανόμουνα τόσο ευμετάβλητη που μου φαινόταν αδύνατον να ενδώσω σε μια τέτοια δέσμευση εφ’ όρου ζωής... εξάλλου, άλλαξαν και τα γούστα μου στους άντρες - χαχαχα - εκείνη η εμμονή μου με τους μεγαλύτερους άντρες – μιλάμε για διαφορά δεκαετίας - με εγκατέλειψε ευτυχώς μαζί με τις ανοχές μου και σήμερα διαπιστώνω ότι οποιαδήποτε διαφορά ηλικίας μεγαλύτερη των 2-3 ετών μου φέρνει πανικό…

…θα κλείσω με μια φράση που διάβασα σε ένα blog - δυστυχώς θα με συγχωρήσει ο ιδιοκτήτης του δεν θυμάμαι ποιο ήταν – έλεγε λοιπόν καλή ώρα… γράφω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν.. χαχαχαα