Purple Rain*

*Ήθελα να ακούσετε οπωσδήποτε αυτή την ερμηνεία του Purple Rain από την Randy Crawford

Ατακτο ανακοινωθεν

Προσεχώς ανακαίνισης

…τον τελευταίο καιρό τόσο το blog όσο και η ιδιοκτήτριά του αισθάνονται την ανάγκη ανανέωσης.. συνήθως τέτοιες τάσεις ξεκινάνε με μία ή περισσότερες εξωτερικές αλλαγές που απλά προετοιμάζουν το έδαφος για τις αναγκαίες εσωτερικές ή συμπεριφορικές αλλαγές…

…για αρχή λοιπόν, αποφασίσαμε (το blog μου κι εγώ) να προχωρήσουμε σε μια στυλιστική ανανέωση και είδωμεν για τη συνέχεια... για φέτος επιλέξαμε minimal στυλ – μέσα κι έξω – λέγοντας όχι στα πλουμίδια και αποφεύγοντας κάθε τι πληθωρικό… από εμφάνιση μέχρι έκφραση… στόχος; μια πιο σωστή οικονομία… το νέο ύφος ίσως αρχικά σας φανεί λίγο μουντό... ειδικά τα χρώματα.. αλλά είναι στο πνεύμα της εποχής που έρχεται.. λίγο έως πολύ γκρι, λίγο κόκκινο, λίγο άσπρο και κάποιες πινελιές μαύρο… και όλα αυτά σε μικρές δόσεις που θα ανασαίνουν ελεύθερα σε ένα άνετο, μινιμαλιστικό template… αρκετά είπα όμως και θα καταστρέψω τελείως το στοιχείο της έκπληξης…

…όσον αφορά τώρα, την ιδιοκτήτρια του blog… αυτή άλλαξε ήδη template και προτίμησε κάτι πιο σύγχρονο και μοντέρνο… κατάλληλο να επενδύσει και να προειδοποιήσει για την ανησυχία με την οποία αντιμετωπίζει τον κόσμο που την περιβάλλει και την αγάπη της πάντα για το διαφορετικό… ενδεχομένως να προοιωνίζει και την αποβολή ενός συντηρητισμού που την περιορίζει πια… έτσι, ένα ζεστό και υγρό απόγευμα – εδώ στον Τροπικό του Καρκίνου που ζούμε - μπήκε στο πιο τρέντυ κομμωτήριο της περιοχής και βγήκε μετά από αρκετή ώρα με λίγες μόνο ψαλιδιές να την ξεχωρίζουν από την Annie Lenox της δεκαετίας του ’80 (α! και το χρώμα.. αυτό δεν το πείραξε ακόμα).. στη συνέχεια, κατευθύνθηκε αποφασισμένη προς την Πλάκα, όπου επισκέφτηκε τον περιβόητο Nick Tattoo, στα χέρια του οποίου εμπιστεύτηκε την μυτούλα της για να της περάσει σκουλαρίκι... ο Nick αποδείχτηκε ψυχρός εκτελεστής καθώς σούβλισε τη μύτη της με μια βελόνα και δεν πετάρισε ούτε βλέφαρο… αντίθετα με κείνη που έχυσε μαύρο, ανεξέλεγκτο δάκρυ... στο τέλος, την κέρασε χαρτομάντιλο, συμπάθεια και φυσιολογικό ορό για να καθαρίζει το τραύμα και όταν εκείνη συνήρθε από το σοκ, πήρε την πληγωμένη μύτη της και επέστρεψε τάχιστα στο καταφύγιό της, εκεί όπου επουλώνει όλα τα τραύματα της ενήλικης ζωής της...

…νομίζω ότι ήμουν αρκετά σαφής για το στίγμα της εποχής και τις προθέσεις μου τη νέα σεζόν... ας ελπίσουμε να αποδειχτούν γόνιμες και δημιουργικές...

Αριθμητικη

Τελος Εποχης

.. βιάζομαι; :)

.. είναι που ξυλιάσανε τα δαχτυλάκια μου τόση ώρα ξυπόλητη στην άμμο.. πρώτη φορά.. φέτος..

.. η πόλη μπορεί να αχνίζει ακόμα.. αλλά η ανάσα της θάλασσας είναι κρύα..

.. ο αέρας κουβαλά φθινοπωρινά μηνύματα.. μην ακούτε τα τζιτζίκια.. απλά βαριούνται να τα μαζέψουν και να φύγουν..

.. ο ουρανός άρχισε κιόλας να κλαίει που και που..

.. και ο Σεπτέμβρης είναι σαν φιλί στο λαιμό.. σε ανατριχιάζει αλλά ταυτόχρονα σε ζεσταίνει ως το μεδούλι..

.. φθινόπωρο το λένε…

.. ήταν οι λιγοστές σκέψεις απόδρασης που κατάφερα σήμερα..