Πιο anti-x-mas ever - The Sequel

Μέρος 1ο (καλικάντζαρος ολέ!...)

...φέτος είμαι εντελώς εκτός και-καλά-εορταστικού-κλίματος, απόδειξη ότι αποφάσισα να δουλέψω όλες τις γιορτές γιατί απλά δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην το κάνω… δηλ. δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει σώνει και καλά να βγω από τη ρουτίνα μου επειδή το ημερολόγιο δείχνει Χριστούγεννα.. δεν είμαι πιτσιρίκι για να περιμένω τον Αη-Βασίλη και πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη να αρχίσω τους εορτασμούς στου ασχέτου, εν τω μέσω του γενικότερου αντι-εορταστικού κλίματος που βιώνουμε και όχι μόνον… όχι, δεν τραβάω κανένα ζόρι σε προσωπικό επίπεδο και ούτε έχω κακή διάθεση, απλά τα Χριστούγεννα δεν μου λένε τίποτα… ίσως μια άλλη χρονιά να μου λέγανε ή να μου πούνε στο μέλλον.. εν τω μεταξύ μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά; τέλος πια στο φασισμό των Εορτών, μια και οι επαναστάσεις είναι της μόδας φέτος, θα κάνω κι εγώ τη δική μου… την οποία μεταξύ μας προετοιμάζω χρόνια, απλά φέτος αποφάσισα να την εξωτερικεύσω επιτέλους και να βρω την ησυχία μου...

...παρακαλούνται οι fans του Αη Βασίλη, να συγκρατήσουν τα νεύρα τους και τα σχόλιά τους γιατί δεν πείθομαι να γίνω εορταστική στα κακά του καθουμένου... αντιθέτως, καλωσορίζω τους λοιπούς ταλαίπωρους σαν και του λόγου μου που δεν έχουν καμία όρεξη να ξεβολευτούν επειδή κάποιος χοντρός, ηλικιωμένος από το Β. Πόλο που τα ξύνει όλο το χρόνο, αποφάσισε να χωθεί με το έτσι θέλω στις καμινάδες μας (που δεν έχουμε ούτως ή άλλως) και να μας κατσικωθεί επικαλούμενος το πνεύμα των Χριστουγέννων (που χεσμένους μας έχει τέτοιοι που είμαστε!)

..........................................υπομονή!.................................



Υ.Γ. Εν τω μεταξύ, μάθετε ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ για το Ανέκδοτο: το αγγελάκι με το χριστουγεννιάτικο δέντρο :))

Μέρος 2ο (αγγελάκι για λίγα μόλις λεπτά...)

...και εκεί που περπατούσα αμέριμνη στο δάσος... όχι δεν βγήκε ο κακός λύκος... (δυστυχώς, διότι τότε θα είχε και ένα ενδιαφέρον παραπάνω ο περίπατος)... είδα όμως κάτι ομορφιές στους κήπους της γειτονιάς που ομολογώ με συγκίνησαν... κάποιοι έκαναν τη διαφορά και φέτος... ευτυχώς γιατί δεν θα μείνουμε με την εικόνα των μπαλκονιών που έχουν πάθει ηλεκτροπληξία... δείτε και μόνοι σας...

...οι Φόρεστερς της περιοχής έκοψαν ένα πανέμορφο έλατο (από τα Αλπικά τους κτήματα σίγουρα) το οποίο στολίζουν με λευκά φωτάκια ΜΟΝΟ, αναμφίβολα το highlight της περιοχής αν και τίθεται εκτός συναγωνισμού λόγω του κόστους που δεν είναι για τα δικά μας μπαλκόνια...

...γιατί και το πεύκο γίνεται ωραιότατο χριστουγεννιάτικο δέντρο... ειδικά άμα είναι ψηλό και επιβλητικό στη μέση της πλατείας με ένα ωραίο κολιέ από άσπρα φωτάκια ΜΟΝΟ μπορεί να φωτίσει τις χριστουγεννιάτικες νύχτες σας...

...και άφησα τελευταίο το αγαπημένο μου... τον κύριο χιονάνθρωπο που δεν θα λιώσει αύριο.. μπορεί ο αέρας να του πάρει το καπέλο, τα πουλιά να τον κουτσουλάνε αναιδέστατα, το κασκόλ στον λαιμό να τον σφίγγει, το καρότο στη μύτη του να τον τρώει... όμως εκείνος χαμογελάει στους περαστικούς και σου θυμίζει ότι κι εσύ μπορείς...

...και μετά από αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή μπορώ να περάσω στο ψητό και να σας ευχηθώ επιτέλους ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ προτού τελειώσουν οι μπαταρίες στο αγγελάκι! :))

Μέρος 3ο (socialising, OMG!)

..εχθές πήγα επίσκεψη σε ένα γείτονα και φίλο, παντρεμένο με δύο παιδάκια... για κακή μου τύχη η γυναίκα του μόλις είχε φύγει για το χωριό της και βρέθηκα να κάθομαι σε ένα σαλόνι-παιδότοπο συζητώντας για ένα σωρό τεχνικά θέματα π.χ. πώς λειτουργεί ο ιονιστής (ο φίλος μου είναι κορυφαίος επιστήμονας πρέπει να ομολογήσω και ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, αλλά το socialising δεν είναι το φόρτε του..) ενώ τα δύο (υπέροχα εάν είναι δικά σου) παιδάκια του έκαναν σαν αφιονισμένα γύρω μας... το μεγαλύτερο μέρος της επίσκεψης το έβγαλαν πάνω στην πλάτη του φίλου μου (ευτυχώς δεν θέλησαν να δοκιμάσουν τη δική μου, γιατί θα τα είχα κεράσει μεζέ στο Ρούντολφ που έβοσκε λίγο πιο πέρα) και γενικά ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα, ήμασταν... χαχαχα

...σήμερα με έχουν καλέσει σε ένα πάρτυ... στη Φωλιά των Παντρεμένων.. υπέροχο μαγαζί εάν είσαι ένας από αυτούς... εάν όμως είσαι από τους "άλλους" μην το ρισκάρεις... θα πρέπει να προσέχεις όλο το βράδυ μην μιλήσεις με κανέναν παραπάνω απ' όσο επιβάλλει το savoir vivre και ξεσπάσει κανένας καβγάς και κλείσουν σπίτια... επίσης, να μην είσαι πιο χαριτωμένος/όμορφος/τσαχπίνης κοκ. από το/τη μέσο σύζυγο που κυκλοφορεί γύρω σου γιατί θα το πληρώσεις θανάσιμα... θα αρχίσουν να σε βρίσκουν όλες οι κακοτυχίες μαζί από τη γλωσσοφαγιά.. χαχαχα

...καλά όλοι οι φίλοι μου είναι (σαν) παντρεμένοι πια?! πότε έγινε αυτό και δεν πήρα χαμπάρι τίποτα?!

Stormy Monday

Και επειδή εκνευρίστηκα πολύ με τις μαλακίες που διάβασα ως επί

το πλείστον στη μπλογκόσφαιρα σχετικά με τις περιστάσεις που ζούμε,

σας συνιστώ να διαβάσετε το εξής άρθρο του φίλου Διαγόρα,

γιατί αποκλείεται να τα γράψω καλύτερα ;)

Ανοικτή επιστολή προς τους Αναρχικούς

Ζητειται ονειρο θερινο

…με τη μορφή παραθαλάσσιου σπιτιού στο εξωτικό Πόρτο Ράφτη, στην περιοχή Καλός Γυαλός και τριγύρω... με έφαγαν οι δρόμοι το τριήμερο που μας πέρασε και να πεις ότι έκανα και δουλειά.. τζίφος! …το τι άσχετα σπίτια είδα, δεν περιγράφεται… και επειδή έχω να ασχοληθώ με ενοικίαση σπιτιού πάνω από δεκαετία, είχα ξεχάσει το περίφημο ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο ή μάλλον ήλπιζα ότι αυτή η γενιά έχει εκλείψει πια... αλλά μπαααααα... ο Ελληνάρας που βρίσκει μια ωραία τοποθεσία, της πετάει μια μπουρούχα μες στη μέση - κατά προτίμηση σε άσχετη θέση, δηλ. όπου τον βολεύει - και θέλει να σου νοικιάσει τη μπουρούχα μισό εκατομμύριο ευρώ το μήνα λόγω τοποθεσίας έτσι; μην φανταστείτε ότι μπήκε στον κόπο να την σουλουπώσει στοιχειωδώς… αυτό λοιπόν το ανθρωποειδές ζει και βασιλεύει ακόμα ανάμεσά μας!!

…τι είδαν τα ματάκια μου!? τι μωσαϊκά της κακιάς ώρας, τι πλαστικούρες σε μορφή τάπητα καρέ-καρέ?! κάτι λαδομπογιές στους τοίχους που ούτε σε δημόσιο νοσοκομείο δεν τις συναντάς πια... κάτι κουζίνες ελεϊνές, ούτε καν επιπλωμένα! δηλ. μιλάμε για παραθεριστικά σπίτια που ως επί το πλείστον ενοικιάζονται επιπλωμένα – οκ, δεν περιμένω επίπλωση από το Σιλβεστρίδη, δόξα τω Θεώ υπάρχει πια ΙΚΕΑ, NEOSET και ο έμπορος της γειτονιάς ακόμα με το τεφτεράκι του που δουλεύει μια χαρά - μιλάμε για πόρκα μιζέρια έτσι?! και φτάνουμε στο δια ταύτα... το ενοίκιο!? ίσα με δυάρι στην Τσακάλωφ!!! μα σου λέει.. δεσποινίς έχετε τη θάλασσα πιάτο… και τέλος! δεν έχετε τίποτα άλλο… μιλάμε η θάλασσα είναι το πιο ακριβό αγαθό σε αυτή τη χώρα επειδή σπανίζει φυσικά :PP

…άι σιχτίρ καννίβαλοι!

…αλλά ξέρεις τι τους χρειάζεται… να μείνουν ανοίκιαστοι να ψωμολυσσάξουν… μην πετάτε βρε τα ωραία σας λεφτουδάκια… μάθετε να απαιτείτε ποιότητα σε προϊόντα και υπηρεσίες… να μάθουν να μας προσέχουν επιτέλους… πελάτες είμαστε, όχι λαθρομετανάστες σε απόγνωση!

…πάει τέλειωσε.. δεν ξαναχάνω τον ύπνο μου, το χρόνο μου και την ησυχία μου σε blind dates με ιδιοκτήτες σπιτιών… πλέον θα ζητάω φωτογραφία! και εάν εγκριθεί «ο γαμπρός» θα ξεβολεύομαι να πάω να τον δω…

Θελω να γραψω, αλλα τι;

…έτσι νιώθω όλη μέρα…

..θέλω να γράψω, σημαίνει θέλω να εξωτερικεύσω πράγματα, θέλω να απλώσω γέφυρες επικοινωνίας, θέλω αλισβερίσι ρε παιδί μου…

..αλλά τι; σημαίνει ότι δεν κυριαρχεί κάποια σκέψη, είναι όλες μαζί κρεμασμένες σαν τσαμπιά στο αμπέλι του μυαλού μου… ώριμα, νόστιμα, μεθυστικά..

..ίσως φταίει και ότι τον τελευταίο μήνα τον περισσότερο χρόνο μου τον απορρόφησε η δουλειά… το καθήκον με κάλεσε και αφού προτίθετο να με ανταμείψει καλά.. δήλωσα παρούσα… έσκυψα για λίγο και άρχισα να σπάω πέτρες… το ανησυχητικό είναι ότι δεν με πείραξε ιδιαίτερα… εντάξει, για να είμαι ειλικρινής στην αρχή μέχρι να βρω το τέμπο, ήμουνα μες στη γκρίνια σκεφτόμουνα ο,τιδήποτε ΑΛΛΟ θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να δουλέψω… ακόμα και το κατούρημα μου φαινότανε θαυμάσια αφορμή για απόδραση :)) σιγά-σιγά όμως άρχισα να παράγω – για δημιουργία ούτε λόγος – σαν καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι…

…είναι κι αυτή η σχέση με το χρήμα που αναπτύσσω και δεν μ’αρέσει καθόλου… αλλά μου βγαίνει φυσικά… δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.. σαν την αναπνοή ένα πράγμα… όταν μου προτείνουν να κάνω κάτι, με όρους εργασίας φυσικά… δηλ. σαφείς και απαράβατες προϋποθέσεις, εάν δεν υπάρχει αμοιβή που να με ικανοποιεί αρνούμαι πεισματικά…όλο και πιο σπάνια μου προκύπτουν πράγματα που θα τα έκανα για το ονόρε… επειδή γουστάρω ρε παιδί μου… έτσι απλά.. επίσης, εκτός από αυτό θεωρώ ότι η εκάστοτε αμοιβή ή έστω ανταμοιβή συμβολίζει την εκτίμηση που τρέφει ο άλλος για σένα ως επαγγελματία… αυτή η σκέψη έχει καρφωθεί μόνιμα πλέον στο μυαλό μου…

..εκτός από δουλειά… το’ ριξα στο διάβασμα.. σπάνιο πράγμα… πέτυχα όμως ένα βιβλίο που μου φάνηκε ενδιαφέρον και δεν μπορούσα να περιμένω… το «Ως εκ θαύματος» του Κων/νου Τζούμα, τύπου αυτοβιογραφία, δεν το έχω τελειώσει ακόμα… τι το ήθελα!? με ξεμυάλισε τελείως… ο τελευταίος Έλληνας εστέτ – έτσι τον αποκαλούν συχνά – ένας αθεράπευτος μπουρζουάς που είχε πάντα το μυαλό του στην καλοπέραση, την τέχνη - της ζωής και την άλλη – και η ζωή του μοιάζει με ταινία… ίσως ακολουθήσει το βιβλίο, ποιος ξέρει; διαβάζω κανένα 3ωρο το βράδυ και πού να κοιμηθώ μετά; με τέτοιο κοσμοπολίτικο ντοπάρισμα; θέλω να σηκωθώ, να ντυθώ μέχρι και φαμ-φατάλ και να χαθώ στα στέκια που συχνάζουν οι Τζούμες σήμερα… …αντ’ αυτού κοιτάζω την πυτζάμα μου, τύπου Woonie the Pooh και αναρωτιέμαι πόσο καλά είναι κρυμμένη η μποέμικη φύση μου?!

…oh! yes, I am the great pretender…

(θα συμφωνήσω με τον Τζούμα στην εισαγωγή του βιβλίου)

...αυτό ήταν…

..τελικά έγραψα… αλλά τι; :)

ΛΙΩΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ

…γίνεται η ψυχή του ανθρώπου όταν βρεθεί δίπλα σε κάτι καυτό… όπως το πάθος, για παράδειγμα.. τουλάχιστον γι’ αυτό προσπάθησαν να μας πείσουν οι συντελεστές της ομώνυμης παράστασης στο θέατρο Χώρα… άλλη μια παράσταση αντι-θεάτρου… εμένα αυτές οι παραστάσεις κανονικά μου αρέσουν.. πολύ μπορώ να πω… μ' αρέσει να βλέπω μια σκηνή άδεια από μηχανισμούς υποστήριξης της θεατρικής ερμηνείας αλλά ξέχειλη από υποκριτικό ταλέντο - στην καλύτερη περίπτωση – που σε κάνει να ξεχνάς ό,τι ήξερες για το θέατρο στη συμβατική του μορφή και εκπαιδεύει το μυαλό σου ώστε να απορροφά σαν σφουγγάρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, η οποία όμως στην περίπτωση του αντι-θεάτρου κρίνει όλη την παράσταση… και αυτό είναι το στοίχημα… γι' αυτό το αντιθέατρο είναι δύσκολο και προσωπικά θεωρώ ότι απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, κι ας είναι τα όρια δυσδιάκριτα και φαινομενικά δείχνει χαλαρό... γιατί αν μερικές καίριες λεπτομέρειες αποδειχθούν ατίθασες και δεν ενταχθούν στην κεντρική θεατρική ιδέα.. τότε έχουμε απλά έναν παρεϊστικο χαβαλέ και όχι παράσταση...

..κάτι τέτοιο συνέβη – όπως το εισέπραξα ως θεατής - στο ξεκίνημα της παράστασης... η υπόθεση του έργου αντλείται από τα αστυνομικά αρχεία και αφορά σε ένα έγκλημα πάθους που συγκλόνισε τη Β. Ελλάδα στη δεκαετία του 60… ένας άντρας σκοτώνει την ερωμένη του τυφλωμένος από το πάθος του επειδή τον έχει εγκαταλείψει για να κάνει την ντιζέζ σε νυχτερινό κέντρο της εποχής και να ζήσει έντονη ζωή που περιλαμβάνει βέβαια και αρκετούς εραστές… μετά το έγκλημα παραδίδεται απολύτως ψύχραιμος στην αστυνομία… δεν πρόκειται για κοινό εγκληματία, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε αυτά τα εγκλήματα, αλλά για έναν κοινό άνθρωπο που για μια μοιραία στιγμή η ψυχή του έγινε λιωμένο βούτυρο και προέβη στο απονενοημένο... ο ίδιος μέσα από το κελί του μας λέει κάποια στιγμή ότι οι αληθινοί άντρες δεν λερώνουν τα χέρια τους με το αίμα τέτοιων γυναικών αλλά αποδεσμεύονται συναισθηματικά και τις εγκαταλείπουν… δεν θα το σχολιάσω, απλά σας το δίνω σαν τροφή για σκέψη ;)

…η σκηνοθετική (;) ιδέα, να μας διαβάζουν οι ηθοποιοί το αστυνομικό ρεπορτάζ από εφημερίδα της εποχής και να μας εξηγούν πώς θα το μεταφέρουν στη σκηνή, αφενός κράτησε π ο λ ύ, αφετέρου παραήταν χαλαρό... πρόχειρο... φοβάμαι θα πω βαρετό… δεν ήταν ότι καλύτερο για να σε προετοιμάσει για τη συνέχεια, η οποία ε υ τ υ χ ώ ς αποδείχθηκε αρκετά καλή, αν κριθεί επί του συνόλου της…

…στο ίδιο μοτίβο έπαιξε και το θεατρικό διάλειμμα… που πάλι μας βρήκε λίγο άτσαλα… και για να είμαι ειλικρινής κατάλαβα ότι επρόκειτο για διάλειμμα όταν ο Μανώλης Μαυροματάκης άρχισε να διαφημίζει τη διπλανή παράσταση που παιζόταν στη σκηνή Μικρή Χώρα και άρχισε να κυκλοφορεί ένα κουτί με βουτήματα που έφερε η Έλενα Μαυρίδου για να μοιραστούν στους θεατές… και ήταν το λιγότερο που έκανε η νεαρή ηθοποιός για εμάς, αφού ξεχώρισε για την καταπληκτική ερμηνεία της, με αποκορύφωμα το ρόλο της Λίτσας, φίλης του θύματος στον οποίο πραγματικά αποθεώθηκε ...αναμφίβολα ήταν το highlight της παράστασης...

...εάν σας αρέσει να πειραματίζεστε και να δοκιμάζετε το αισθητήριό σας, είναι σίγουρα μια παράσταση που δεν θέλετε να χάσετε…


Στην παράσταση ακούγονται τα τραγούδια:

Ζαχαρίας και Αντζουλίνα
Πέφτουν της βροχής οι στάλες
Μη μου ξαναφύγεις πια
Η Σεράχ


ΛΙΩΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ του ΣΑΚΗ ΣΕΡΕΦΑ

Δραματουργική επεξεργασία ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΡΑΝΑ
Σκηνοθεσία ΣΙΜΟΣ ΚΑΚΑΛΑΣ
Σκηνικά-Κοστούμια ΚΕΝΝΥ ΜΑΚ ΛΕΛΛΑΝ
Μουσική ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ
Μάσκες ΜΑΡΘΑ ΦΩΚΑ
Φωτισμοί ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΛΗΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ

Έλενα Μαυρίδου
Λούλα, Νταίζη, Λίτσα, Φάνης

Μανώλης Μαυροματάκης
Συγγραφέας, Νταίζη, Ξενοδόχος, Μάρκος, Σάββας

Θοδωρής Οικονομίδης
Τάσος, Νταίζη, Ιατροδικαστής Φιλίππου

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ COYOT
ΣΚΗΝΗ ΝΕΑ ΧΩΡΑ
Αμοργού 18-20, Αθήνα
Τηλ. 210-8673945
e-mail: info@coyot.gr
site: www.coyot.gr

Ελα στη Μαβιλη με το μαξιλαρι σου!

Ότι πιο funky αυτή την εποχή...

δεν ξέρω για εσάς...

αλλά εγώ το βρήκα ΣΟΥΠΕΡ ΦΑΣΗ με ΤΡΕΛΛΟ ΓΕΛΙΟ!

Μια ανθρωπινη κυψελη

Το ραντεβού κανονίστηκε για τις 6 μμ. στην περιοχή με το εξωτικό όνομα Φωκίωνος Νέγρη... όσοι δεν το γνωρίζουν - μεταξύ των οποίων κι εγώ μέχρι πριν μιάμιση ώρα – η περιοχή πήρε το όνομά της από τον μεταλλειολόγο, πολιτικό και πρώτο πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Φωκίωνα Νέγρη… δεν ήταν ποτέ αγαπημένο μου στέκι, το ομολογώ, κι ας φιλοξενούσε ανέκαθεν μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών, όπως έμαθα… Γκάτσος, Εγγονόπουλος, Ελύτης, Εμπειρίκος, Χειμωνάς και άλλοι πολλοί…

…η πρώτη γνωριμία με την περιοχή έγινε τα φοιτητικά μου χρόνια στην ΑΣΟΕΕ… για κάποιο λόγο η φοιτητική κοινότητα ήταν διχασμένη… οι «φλώροι» σύχναζαν στη Φωκίωνος και «οι άλλοι» στα Εξάρχεια.. έτσι καταχωρήθηκε στη μνήμη μου ως απαγορευμένη «τρέντυ» περιοχή κι έτσι έμεινε μέχρι πρόσφατα… οκ, στα 20 ο διαχωρισμός αυτός είχε νόημα και ήταν απαραίτητος για τον αυτοπροσδιορισμό σου... αλλά σήμερα, αφενός οι ταμπέλες είναι πλέον άχρηστες έως επικίνδυνες, αφετέρου έτσι όπως ξεπλένονται οι περιοχές και τα στέκια της Αθήνας σιγά-σιγά από την ιστορία τους, μπορεί να είναι και εντελώς άσχετες με την πραγματικότητα πια… αυτό το τελευταίο δεν το είπα για καλό, όμως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ ορισμένων περιοχών που άλλαξαν ή αλλάζουν προφίλ προς μια κατεύθυνση πιο ανθρωποκεντρική, ας πούμε…

…καθώς περπατούσαμε, λοιπόν, στον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη… η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης…

…για περισσότερα από 7 χρόνια παρέμενε κλειστή και εγκαταλελειμμένη… σήμερα όμως, είναι ένας ελεύθερος, δημοκρατικός, αντι-εμπορικός, αυτοδιαχειριζόμενος και ανοιχτός σε όλους χώρος πολιτισμού και κοινωνικής δράσης, όπως είδα με τα ίδια μου τα μάτια… η πρωτοβουλία να ανοίξει ο χώρος της Αγοράς αναλήφθηκε μετά τη συγκέντρωση 5000 υπογραφών από κατοίκους του 6ου Διαμερίσματος… τα τελευταία δύο χρόνια έχει φιλοξενήσει δεκάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, διαλέξεις κτλ… κάθε Δευτέρα διοργανώνονται λογοτεχνικές βραδιές καθώς και μαθήματα γερμανικών, λειτουργεί βιβλιοθήκη, ενώ κάθε Σάββατο πρωί αγορά βιοκαλλιεργητών Αττικής και 4 ημέρες την εβδομάδα γίνονται μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες με μεγάλη συμμετοχή…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ


…και επειδή ουδέν καλό, αμιγές κακού (!) ..την επιτυχία της πρωτοβουλίας των κατοίκων της Κυψέλης ήρθε να επισκιάσει τι άλλο; η πολιτική φυσικά… όπως αυτή εκφράζεται από το Δήμο Αθηναίων και τις δύο κυρίαρχες (καθεστωτικές) παρατάξεις που είναι γενικά επιθετική απέναντι σε ελεύθερους χώρους… στην περίπτωση της Κυψέλης θυμήθηκαν «ξαφνικά» την εγκαταλελειμμένη Αγορά και άρχισαν να παράγουν σχέδια για την «αξιοποίησή» της δηλ. την εμπορική εκμετάλλευσή της... με μοδάτα καφέ, (κι άλλα) καταστήματα, κάποιο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων, ή ίσως κάποιο πολιτιστικό κέντρο σαν άλλοθι πολιτισμού… σε κάθε περίπτωση, θα είναι ένας χώρος κλειστός στον οποίο θα μπαίνεις μόνο σαν καταναλωτής/θεατής με εισιτήριο…

…ευχόμαστε καλή τύχη στους κατοίκους της Κυψέλης γιατί αν είναι αυτοί τυχεροί, μετά μπορεί να είμαστε κι εμείς… οι υπόλοιποι εκατομμύρια κάτοικοι της Αθήνας που θέλουμε οι γειτονιές μας να ανήκουν σε μας και να αναβαθμίζουν πρώτα απ' όλα την καθημερινότητά μας…


Δημοτική Αγορά της Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη 42


Το παραπάνω κείμενο για λόγους αξιοπιστίας και εγκυρότητας περιέχει αυτούσια αποσπάσματα από το ενημερωτικό υλικό που διανέμεται στην είσοδο της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

«…ΕΝΑ ΕΡΩΤΙΚΟ μυθιστόρημα που ξεκινάει από κάποιο Μεγάλο Καλοκαίρι στη δεκαετία του '80. Και τελειώνει, ή μάλλον ξαναρχίζει, σ' ένα άλλο Μεγάλο Καλοκαίρι, σε ένα ελληνικό νησί - στην άκρη του κόσμου.

ΜΙΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ, μια Βουλγάρα μπαργούμαν, δύο άντρες που κάνουν δουλειές της νύχτας… Τέσσερις losers που είναι ταυτόχρονα νικητές. Κανένας τους δεν ψάχνει «διέξοδο» και «σωτηρία» (θα το θεωρούσαν χαμένη υπόθεση) και όλοι ψάχνουν το Μεγάλο Έρωτα. Αλλά ακόμα και όταν τον βρίσκουν, δεν είναι σίγουροι… και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβουν τι έχει σημασία τελικά στη ζωή και τι όχι…»

της Μανίνας Ζουμπουλάκη
Εκδόσεις IntroBooks

…μια και το καλοκαίρι συνεχίζεται ακάθεκτο, αποφάσισα κι εγώ να διαβάσω ένα από τα «καλοκαιρινά» βιβλία που είχαν ξεμείνει για το επόμενο καλοκαίρι ή τις επόμενες διακοπές… δηλ. αν δεν αγόραζα ένα κατακόκκινο βιβλίο με τίτλο «Το Μεγάλο Καλοκαίρι» ξαπλωμένο πάνω σε ένα κρεββάτι, ντάλα καλοκαιριού, τι να αγόραζα?!

..τα ερωτικά μυθιστορήματα πλέον τα φοβάμαι... είναι λίγο που μεγάλωσα πια και είμαι πολύ δύσπιστη απέναντι και στο πιο καλοστημένο ερωτικό σενάριο… γι’ αυτό και αν και κάτι με έσπρωξε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο… το παράτησα πάνω στο κομοδίνο μου μέχρι να έρθει η «κατάλληλη στιγμή»… φοβόμουνα ότι με το που θα το ανοίξω θα ξεπηδήσουν τίποτα ιδανικοί εραστές που μόνο ως λογοτεχνικούς ήρωες μπορείς να τους συναντήσεις και τίποτα σενάρια σχέσεων από αυτά που σε κάνουν και τραβάς τα μαλλιά σου…

..προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, δεν συνέβη τίποτα από αυτά… θα μπορούσαν να είναι αληθινοί έρωτες που διαδραματίζονται σε άκρως ρεαλιστικές συνθήκες και οι χαρακτήρες - άντρες και γυναίκες – είναι πάνω-κάτω όπως αυτοί που συναντάμε στη καθημερινότητά μας… ας πούμε, οι άντρες δεν μιλούν πολύ, στο νου σου να το γράψεις κι όσο για την αγάπη τους τη δείχνουνε με πράξεις… κολοκύθια δηλ. αλλά τι να κάνουμε!? έτσι είναι οι περισσότεροι άντρες στο Ελλάντα και θα το κάνουμε γαργάρα… για να είμαι ειλικρινής εάν διάβαζα τέτοια μυθιστορήματα από μικρή και όχι τις Μικρές Κυρίες για παράδειγμα, θα είχα μάλλον πιο ισορροπημένη προσωπική ζωή και δεν θα έψαχνα ψύλλους στα άχυρα… τώρα είναι αργά πια και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο όσο και να χτυπιέσαι γνωρίζεις τη συνέχεια…

...οι ήρωες του βιβλίου δοκιμάζονται στην ερωτική αρένα… πόσο μακριά μπορεί να φτάσουν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – για έναν «αποτυχημένο» έρωτα… έναν έρωτα χωρίς ευτυχή έκβαση - και μην πάει ο νους σας στο κακό δεν εννοώ το γάμο – αλλά το να ζήσουν τον έρωτά τους μέχρι το μη περαιτέρω.. να τον εξαντλήσουν… και μετά χορτασμένοι να πούνε αντίο… εάν χορταίνεις ποτέ έναν Μεγάλο Έρωτα βεβαίως-βεβαίως… οι γνώμες τριχάζονται και βάλε επί τούτου... κυριολεκτικά μπορούν να φτάσουν έως στην Αλάσκα για να «ξεχάσουν», να περιφέρουν τον καημό τους από ήπειρο σε ήπειρο κι αυτός να μην ξεθυμαίνει ούτε λίγο βρε αδερφέ... και μεταφορικά απομακρύνονται τόσο πολύ από το κέντρο βάρους τους που κάνουν και 20 χρόνια μην σου πω, για να ξαναβρούνε την ισορροπία τους... εεε.. δεν είναι παίξε-γέλασε οι Μεγάλοι Έρωτες αγαπητοί μου...

…εάν γαργαλιέστε για έναν Μεγάλο Έρωτα και δεν τον ζείτε, τουλάχιστον διαβάστε Τον να παρηγορηθείτε!

Το φαντασμα του καλοκαιριου

…κυκλοφορεί ακόμα εκεί έξω και σπάει πλάκα μαζί σου… βγήκα μεσάνυχτα παρά για τον απογευματινό μου περίπατο και για να λέμε την πάσα αλήθεια, για ένα πακέτο καπνού που είναι εκ των ουκ άνευ σε μια μακριά, ανοιξιάτικη νύχτα όπως η αποψινή… καθώς έσκασα μύτη στο δρόμο με χειμερινό εξοπλισμό – όταν έπεσα για ύπνο τα ξημερώματα ήταν ακόμα φθινόπωρο κι εγώ είχα μια μόνιμη ίωση - χίμηξαν κατά πάνω μου οι μυρωδιές της νύχτας ανακατεμένες με την υγρασία, την πρασινάδα, τα δέντρα και όλα αυτά που φτιάχνουν το τέλειο, ανοιξιάτικο χαρμάνι… η δε θερμοκρασία?! δεν υπάρχει καλύτερη για μακροβούτια… οι στάλες του ιδρώτα άρχισαν να φτιάχνουν φωτοστέφανο στο μέτωπό μου κι εγώ ασυναίσθητα έκανα αέρα με το χέρι μου…

…οκ, κοιμήθηκα αρκετές ώρες – τις περισσότερες της σημερινής ημέρας - αλλά όχι τόσες που να πηδήξω το χειμώνα – οι εποχιακοί μου αισθητήρες άρχιζαν να τα παίζουν… δεν πέρασε ούτε μισό λεπτό βεβαιότητας για το είδος της εποχής που διανύουμε… δεν είμαι σίγουρη καν εάν έχω ίωση πια… είτε ξύπνησα σε ένα παράλληλο σύμπαν, είτε τα ονειρεύτηκα όλα αυτά...

…δεν βαριέσαι… πάντα ήθελα να ήμουν τροπικό φρούτο…


SMALL UPDATE

Ξεχάστε τις γαλότσες και κατεβάστε από το πατάρι τη σανίδα του surf!
Φύγαμε για τις ακτές του Ειρηνικού με τους Beach Boys (κάποιος θα τους θυμάται, δεν μπορεί!?)

I want to lay down on a bed of roses

...you... me... and the bloody virus infection!

...for tonight I sleep on a bed of nails

(Σ)εξουσια

…άλλο ποστ ονειρευόμουνα για τη συνέχεια και συγκεκριμένα έλεγα πώς θα γράψω για την νέα ταινία του τεράστιου Woody – αφού θα την έβλεπα εννοείται – αλλά κάτι που συνουσιαζόμουνα όλο το πρωινό με το client service τραπεζών, δημοσίου και λοιπών δαιμονίων… κάτι που εγκυμονώ δεινόσαυρο… δεν με βλέπω να πηγαίνω σινεμά απόψε… και σιγά δηλαδή μην ξεμείνω από θέμα… αφού όλη μέρα με πρόφαση τις γραφειοκρατικές δουλειές μάζευα υλικό για το blog…

…εγώ θέμα με την εξουσία γενικά δεν είχα ποτέ… ή μάλλον δεν το είπα σωστά… η εξουσία (όπως τη συναντά ο καθένας μας στις διάφορες φάσεις της ζωής του) δεν είχε ποτέ θέμα μαζί μου… φρόντισε για αυτό η φύση κατ’ αρχήν, αφού με προίκισε με χαρακτήρα χαμηλού προφίλ όσον αφορά το φαίνεσθαι, όσον αφορά το είναι .. its a whole different story… ως τέτοιος παλιοχαρακτήρας πάντα επεδίωκα να κάνω τις δουλειές μου όπως ακριβώς θέλω με τη λιγότερη δυνατή φασαρία… δεν είμαι από τους ανθρώπους που ανοίγουν μέτωπα παντού για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους… εάν προσθέσεις σε αυτό και την εγγενή (τελειο)μανία μου φτιάχνεις έναν ωραίο νευρωτικό άνθρωπο... χαχαχα.. που όμως ήταν πάντα το αγαπημένο παιδί της εξουσίας χωρίς ποτέ να προσπαθήσει ή να επιδιώξει κάτι τέτοιο.. συγκυριακά, ας πούμε... ωστόσο, μπορώ να ομολογήσω ότι τα αισθήματα δεν ήταν/είναι πάντα αμοιβαία μωρό μου…

…κυκλοφορεί μια φήμη ότι η εξουσία είναι αφροδισιακή… για ποιον όμως δεν έχω καταλήξει ακόμα… για αυτόν που την ασκεί; ή για αυτόν που την υφίσταται; προσωπικά, αν και σύμφωνα με όσα έγραψα παραπάνω θα έπρεπε να είμαι το Νο1 θύμα της «γοητείας της εξουσίας», δεν νιώθω πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι μου όταν έρχομαι τετ-α-τετ με εκπροσώπους της... κάθε άλλο… εδώ αμφισβητώ τον εαυτό μου 24 x 7 (και τις αργίες) που ξέρω τις προθέσεις μου και τα κίνητρά μου… δεν θα αμφισβητήσω τον καρεκλοκένταυρο απέναντι που δεν ξέρω τίποτα γι' αυτόν?! ή ακόμα χειρότερα όταν ΞΕΡΩ! και η αμφισβήτηση δεν ήταν ποτέ καλό αφροδισιακό… εικάζω ότι πρόκειται για φήμη-δράκο…

…για το τέλος όμως σας άφησα το καλύτερο…

…σήμερα ήρθα αντιμέτωπη με μια ευχάριστη έκπληξη… είδα αυτό που λένε το «ανθρώπινο πρόσωπο» της εξουσίας να δουλεύει στο ΤΤ (Ταχ. Ταμιευτήριο)… δεν ξέρω αν παίζει ρόλο που το προσωπικό ήταν ως επί το πλείστον γυναίκες, αλλά έπρεπε να δείτε εξυπηρέτηση στους ηλικιωμένους που ήταν το 90% των πελατών! …μάλλον το ΤΤ συγκεντρώνει τους περισσότερους συνταξιούχους… έμεινα άφωνη... ευγένεια, κατανόηση έως και τρυφερότητα θα μπορούσα να πω… έτσι μου ΄ρθε να φωνάξω τα κανάλια… να δούμε επιτέλους και τίποτα καλό σε αυτές τις ειδήσεις, μια πραγματικά αισιόδοξη εικόνα αυτής της χώρας που η φήμη της είναι λίγο καλύτερη από εκδιδομένης γυναικός…

Μηπως ως θεατροφιλοι… να συνδικαλιστουμε?!

…ρωτάει η Ιλειάνα Δημάδη (idimadi@athinorama.gr) στο εισαγωγικό άρθρο της με τίτλο Επιδοτούμενος θεατής, στη σελίδα Θέατρο – Χορός του αθηνοράματος

…και επειδή η θεατρική σαιζόν μόλις άρχισε, βρήκα εξαιρετικά επίκαιρο και ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άρθρο σε συνδυασμό με το σοκ που έπαθα όταν ανακάλυψα ότι τα εισιτήρια για την περίφημη Μήδεια (2) του Δ. Παπαϊωάννου ξεκινούν από 20 ευρώ (!) και σκαρφαλώνουν μέχρι τα 100 (!!!).. και βέβαια, δεν ξέρω τα 20 ευρώ πού σε τοποθετούν σε σχέση με τη σκηνή σε μια εικαστική παράσταση, χωρίς διαλόγους που το οπτικό σου πεδίο παίζει καθοριστικό ρόλο… κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι μια παράσταση για το «ευρύ κοινό» αλλά έστω κι έτσι.. ποιος μου λέει ότι το άλλο, το «ειδικό κοινό», έχει την οικονομική δυνατότητα να την παρακολουθήσει; δεν θέλω να αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση την αξία της παράστασης, απλά να υπογραμμίσω με τη σειρά μου τη σημασία που έχουν κινήσεις όπως αυτή της βρετανικής κυβέρνησης, όπως θα διαβάσετε παρακάτω…


Επιδοτούμενος θεατής

Δυόμισι εκατομμύρια λίρες: με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό θα επιδοτήσει η βρετανική κυβέρνηση 95 θέατρα. Σκοπός της είναι τα επόμενα δύο χρόνια να διατεθούν δωρεάν στους θεατρόφιλους κάτω των 26 ετών ένα εκατομμύριο εισιτήρια. Το όριο ηλικίας επελέγη ούτως ώστε, σε συνδυασμό με τη φοιτητική κάρτα απεριορίστων διαδρομών, οι νεαροί θεατρόφιλοι να κερδίζουν μια σχεδόν εξολοκλήρου «free night out». Το συμπέρασμα; Η Αγγλία έχει παράδοση στο θέατρο -αυτό είναι γνωστό- κι επενδύει αδιάκοπα σ' αυτό. Εξίσου είναι γνωστό πως, ανεξάρτητα από τα όσα μπορούμε να καταλογίσουμε στην εξωτερική πολιτική της, διαθέτει κράτος πρόνοιας και μια πιο εύρωστη οικονομία από τη δική μας.

Τι γίνεται όμως εδώ; Υπάρχει αδιαμφισβήτητα ένα δυναμικό θεατρόφιλο κοινό - δεν εξηγείται διαφορετικά το φαινόμενο της πληθωρικής προσφοράς θεαμάτων. Το θέατρο, ως αγαθό πολυτελείας, τιμολογείται αντίστοιχα, με τα εισιτήρια να κυμαίνονται μεταξύ € 22-25 για τους ενήλικους και € 10-18 για τους νέους. Οι προσφορές, όπως εκείνες του Θεάτρου Τέχνης, και η κάρτα συνδρομής που πρόσφατα εισήγαγε το Εθνικό Θέατρο δίνουν μια ώθηση. Το «αθηνόραμα», με τη σειρά του, παρέχει συστηματικά, εδώ και αρκετά χρόνια με τις avant premieres και τα εκπτωτικά κουπόνια, ένα ισχυρό κίνητρο ώστε -αντί για ακόμη μία βραδιά με DVD- να βγούμε στο θέατρο της γειτονιάς μας.

Η ανύπαρκτη όμως δημοσιονομική πολιτική και η μείωση του εισοδήματος του μέσου πολίτη καθιστούν το κοινό ολοένα και πιο ευπαθές απέναντι στην προσφορά πνευματικών αγαθών. Τι πρέπει να γίνει; Συστηματικές πιέσεις προς τους αρμόδιους κρατικούς φορείς και ακόμη περισσότερες ιδιωτικές πρωτοβουλίες από την πλευρά των θεάτρων. Διαφορετικά, το θέατρο, υπακούοντας αργά ή γρήγορα στο νόμο της φθίνουσας οριακής χρησιμότητας, όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι, θα αρχίσει να εκτιμάται ως κατώτερο αγαθό και θα αντικατασταθεί από άλλες, πιο «επείγουσες» ανάγκες του μέσου καταναλωτή.

Μήπως τελικά πρέπει ως θεατρόφιλοι... να συνδικαλιστούμε;

Πεντε ερωτησεις που καλυτερα να αποφυγεις

..αν δεν αντέχεις τις απαντήσεις :)

..προ ημερών ο koulpa με φώναξε να παίξουμε, αλλά εγώ είχα τον α’ γυναικείο ρόλο στο αλησμόνητο «Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους πρώην» και το ξέχασα… τώρα που θέλω να ξεχάσω ότι έπαιξα σε αυτό το έργο γιατί πήγε άπατο… είμαι πρόθυμη να παίξω μέχρι και κουτσό :P

..το παιχνίδι των πέντε ερωτήσεων φαίνεται απλό και σε ξεγελά, αλίμονο… όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι τις ερωτήσεις καταλαβαίνεις ότι την πάτησες :) διότι όταν έχεις μόνο ΜΙΑ ερώτηση για κάθε περίπτωση, είναι λίγο σαν το «κάνε μία ευχή», ανυπομονείς να έρθει και σένα η σειρά σου να πραγματοποιήσεις επιτέλους μία ευχή σου και μετά όλα όσα επιθυμούσες σου φαίνονται ξαφνικά μικρά και ασήμαντα… και δεν θες να χαραμίσεις τη μοναδική σου ευκαιρία να γίνεις λίγο περισσότερο ευτυχισμένος… έτσι και με αυτές τις ερωτήσεις... θα ήθελες να είναι οι πιο αποκαλυπτικές, οι πιο ουσιαστικές, για να μην χαραμίσεις τη μοναδική ευκαιρία σου να έρθεις λίγο πιο κοντά στην αλήθεια…

Οι κανόνες έχουν ως εξής:

Πέντε ερωτήσεις που θα έκανες...

Σε έναν φιλόσοφο
«Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη απόλαυση της ζωής;»

Σε έναν παλιό έρωτα
«Όταν με σκέφτεσαι τι νιώθεις;»

Σε ένα μέντιουμ
«Μα πώς αντέχετε να γνωρίζετε ότι θα συμβεί κάτι άσχημο;»

Σε ένα παιδί
«Αλλάζουμε ζωές για μία μέρα;»

(Τι το σκέφτεσαι ρε μπάσταρδο!? για μία ημέρα είπα!
αδύνατον να ξεγελάσεις τα σημερινά παιδιά…)

Στον καθρέφτη σου
«Μα δεν μπορείς να μου πεις ψέμματα έστω για ΜΙΑ μέρα?!»


Δεν θα καλέσω κανέναν αυτή τη φορά, γιατί αυτοί που θα ήθελα γνωρίζω ότι δεν είναι διαθέσιμοι προς το παρόν.

Ασεβεις Ποθοι, η απαντηση

…η παρούσα ανάρτηση δεν θα προέκυπτε ποτέ, εάν δεν πίστευα ότι έλαβα μια πληρωμένη απάντηση από το σύμπαν για όσα έγραψα στους Ασεβείς Πόθους πριν λίγες μέρες… και μάλιστα το σύμπαν βιάστηκε να μου στείλει την απάντηση προφανώς για να μην χρονοτριβώ σε λάθος μονοπάτια…

..την Παρασκευή το βραδάκι έκλεισα τον υπολογιστή και υποσχέθηκα να μην τον ξανανοίξω πριν τη Δευτέρα – άντε την Κυριακή το βράδυ, το νωρίτερο – η ζέστη και περισσότερο η υγρασία όλη μέρα ήταν ανυπόφορες και για μετακινήσεις ούτε λόγος… έπιασα λοιπόν στασίδι στη βεράντα όταν δρόσισε και αποφάσισα να ανοίξω το κινητό και να δοκιμάσω την τύχη μου... ποιος ξέρει αν - και τι - θα έβρισκα μετά από τόσες ημέρες που ήταν κλειστό...

…πράγματι, λοιπόν, βρήκα μήνυμα από πρώην με τον οποίο είχαμε μιλήσει τελευταία φορά στη γιορτή μου… αφού του εξηγώ ότι ζω την απόλυτη σπαρίλα και πεινάω σαν λύκος αλλά στο σπίτι δεν υπάρχει ούτε φρυγανιά, μου στέλνει ένα αφοπλιστικό μήνυμα, στο οποίο μου λέει ότι θα πάρει κινέζικο, αν θέλω κάτι άλλο εκτός από καπνό – ΧΩΡΙΣ να ζητήσω – και πριν το καταλάβω θα είναι σπίτι μου… εννοείται πώς δεν το σκέφτηκα καθόλου… οι ασεβείς πόθοι μου εισακούστηκαν με μια-δυο μέρες διαφορά… να μην τα πολυλογώ, περάσαμε ένα ΠΣ σούπερ και μετά χωρίσαμε τα τσανάκια μας… εκείνος επιχείρησε κάτι ερωτήσεις του τύπου "τι θα κάνεις αύριο, μεθαύριο, το άλλο ΣΚ, τον Αύγουστο κτλ.?!?" αλλά δεν απαντήθηκαν ποτέ.. δεξιοτεχνικά πάντα γιατί δεν προσβάλλουμε κανέναν και ειδικά όταν είναι κύριος…

…και σας ερωτώ; γιατί να είναι πρώην και να μην (ξανα)γίνει νυν?! και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να το βρείτε, θα σας το πω εγώ… ίσως γιατί όταν είμαστε μαζί εκτός του χαβαλέ που έχει την αξία του δεν λέω, των γαστριμαργικών εξορμήσεων που κάνουμε – ο τύπος είναι αυθεντικός γκουρμέ, όχι σαβουροφάης σαν κι εμένα – και του πολύ καλού σεξ… αααα.. η αλήθεια να λέγεται... παίρνει 9/10 στο σεξ, (το 10 είναι για το Θεό)… ίσως λοιπόν, εάν εξαιρέσεις τα παραπάνω, φταίει που νιώθω εγκεφαλικά νεκρή όταν είμαστε μαζί πάνω από 1-2 μέρες … μιλάμε για εγκεφαλικό στιμιουλάρισμα μηδέν!!! .. έτσι ρε παιδί μου να φιλοσοφήσουμε λίγο, χωρίς συγκεκριμένο θέμα με πρακτική αξία… να σ υ ζ η τ ή σ ο υ μ ε για τη ζωή, τον έρωτα, το θάνατο, την προδοσία… ξέρω κι εγώ?! τόσα πράγματα υπάρχουν… δεν το’χει με τίποτα λέμε… ίσως φταίει και το γεγονός ότι δεν έχουμε ιδιαίτερα κοινά ενδιαφέροντα π.χ. όταν ήμασταν μαζί του είχα κάνει πλύση εγκεφάλου να πάμε κανένα θέατρο… καμιά συναυλία... καμιά εναλλακτική εκδρομή (καλά το παράχεσα κι εγώ.. χαχαχα)… δεν μπορεί τα «κουλτουριάρικα», ήταν πάντα η απάντηση...

…αυτά σκεφτόμουνα αφού έμεινα μόνη και έκλεισα ξανά το κινητό... άγνωστο για πόσες μέρες πάλι... και για ασεβείς πόθους ούτε συζήτηση ξανά… αύριο πρωί-πρωί θα παραγγείλω και την καφετιέρα-home cinema που μου σύστησε ο kakaskimos και καθάρισα! :))

Ασεβεις ποθοι

…σήμερα ήμουν όλη μέρα κουρασμένη.. κάτι το χθεσινό μπούρου-μπούρου στο τηλέφωνο μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα.. κάτι το λίκνισμα (λέμε τώρα) και το head banging υπό τους ήχους του Now You're Messing With a Son of a Bitch των Nazareth - πριν το τηλεφώνημα – που μου προέκυψε αυθόρμητα χθες το βράδυ και το συνιστώ ως εξαιρετική εκτόνωση, κάτι που αύριο παραδίδω projectaki και δεν έχω την πολυτέλεια του "άστο για αργότερα"… σερνόμουνα λοιπόν όλη μέρα… κατά το απόγευμα απόλαυσα κι ένα φανταστικό γεύμα – τσιπουρίτσα λιμανίσια που την είχε πιάσει η μάνα μου πρωί-πρωί – οπότε ήρθα κι έγινα αλοιφή… μιλάμε όπου κι αν ακουμπούσα έπαιρνα το σχήμα του καθίσματος… σαν σακί ένα πράγμα… απεφάνθη λοιπόν ότι καλύτερα να πάω να την πέσω για καμιά ωρίτσα και να συνεχίσω αργότερα διότι θα ρίσκαρα την επαγγελματική μου φήμη εάν συνέχιζα να μεταφράζω εν απουσία του πνεύματός μου...

…εκεί που είχα γίνει ένα κουβάρι με τα σκεπάσματα και ζούσα ανεπανάληπτες στιγμές τεμπελιάς μου φάνηκε ότι μύρισα καφέ φίλτρου αρωματικό… τρελλάθηκα (!!)..τον ήθελα τόσο απελπισμένα που είχα αρχίσει να έχω παραισθήσεις, δεν εξηγείται διαφορετικά… και τι δεν θα έδινα, σκέφθηκα, να σηκωνόμουν και έτσι μισονυσταγμένη να βρω σερβιρισμένο αχνιστό το καφεδάκι μου και ένα γλυκάκι από δίπλα… πωωωω πωωω… αυτή κι αν ήταν ηδονή… διότι η αξία ενός τέτοιου καφέ είναι απλά ανεκτίμητη, όπως θα μας έλεγε και η διαφήμιση… αυτή η μικρή κίνηση έχει τόση φροντίδα και προσφορά μέσα της που δίνει στην καθημερινότητα που μοιράζεσαι άλλη γεύση… είμαι μια κίνηση προορισμένη να περάσει στην αιωνιότητα…

… και ας έρθουμε στα δικά μας τώρα… ελλείψει συντρόφου και μπάτλερ – που είναι ένα εξαιρετικό υποκατάστατο του συντρόφου :P – εγκατέλειψα την κλίνη μου βρίζοντας ανελέητα και σούρθηκα με τα μάτια κλειστά μέχρι την καφετιέρα, την οποία είναι θαύμα πώς δεν έσπασα με τη μανία που πάτησα το διακόπτη της... έβγαλα μια γκοφρέτα δημητριακών από το κουτί - την τελευταία ευτυχώς !!! γιατί ένας Θεός ξέρει τι θα σκεφτόντουσαν οι γείτονες για μένα έτσι και ΔΕΝ έβρισκα! – έβγαλα το γάλα, κλώτσησα την πόρτα του ψυγείου και έκατσα στην καρέκλα έτσι χαμογελαστή και καλοσυνάτη να απολαύσω τον καφέ μου.. εννοείται πως σε λίγο με πιάσανε τα γέλια με το χάλι μου...χαχαχα

…γι’ αυτό σας λέω κορίτσια… όποια ΤΟΝ έχει βρει... ας τον κρατήσει, κομμάτια να γίνει.. δεν θέλετε να καταντήσετε σαν κι εμένα.. χαχαχα .. τώρα βέβαια αν δεν σας φτιάχνει ποτέ καφέ όταν ξυπνάτε, τι να τον κάνεις!? εύχομαι τουλάχιστον να μην ξεβάφει τα ρούχα στο πλυντήριο.. :P

Purple Rain*

*Ήθελα να ακούσετε οπωσδήποτε αυτή την ερμηνεία του Purple Rain από την Randy Crawford

Ατακτο ανακοινωθεν

Προσεχώς ανακαίνισης

…τον τελευταίο καιρό τόσο το blog όσο και η ιδιοκτήτριά του αισθάνονται την ανάγκη ανανέωσης.. συνήθως τέτοιες τάσεις ξεκινάνε με μία ή περισσότερες εξωτερικές αλλαγές που απλά προετοιμάζουν το έδαφος για τις αναγκαίες εσωτερικές ή συμπεριφορικές αλλαγές…

…για αρχή λοιπόν, αποφασίσαμε (το blog μου κι εγώ) να προχωρήσουμε σε μια στυλιστική ανανέωση και είδωμεν για τη συνέχεια... για φέτος επιλέξαμε minimal στυλ – μέσα κι έξω – λέγοντας όχι στα πλουμίδια και αποφεύγοντας κάθε τι πληθωρικό… από εμφάνιση μέχρι έκφραση… στόχος; μια πιο σωστή οικονομία… το νέο ύφος ίσως αρχικά σας φανεί λίγο μουντό... ειδικά τα χρώματα.. αλλά είναι στο πνεύμα της εποχής που έρχεται.. λίγο έως πολύ γκρι, λίγο κόκκινο, λίγο άσπρο και κάποιες πινελιές μαύρο… και όλα αυτά σε μικρές δόσεις που θα ανασαίνουν ελεύθερα σε ένα άνετο, μινιμαλιστικό template… αρκετά είπα όμως και θα καταστρέψω τελείως το στοιχείο της έκπληξης…

…όσον αφορά τώρα, την ιδιοκτήτρια του blog… αυτή άλλαξε ήδη template και προτίμησε κάτι πιο σύγχρονο και μοντέρνο… κατάλληλο να επενδύσει και να προειδοποιήσει για την ανησυχία με την οποία αντιμετωπίζει τον κόσμο που την περιβάλλει και την αγάπη της πάντα για το διαφορετικό… ενδεχομένως να προοιωνίζει και την αποβολή ενός συντηρητισμού που την περιορίζει πια… έτσι, ένα ζεστό και υγρό απόγευμα – εδώ στον Τροπικό του Καρκίνου που ζούμε - μπήκε στο πιο τρέντυ κομμωτήριο της περιοχής και βγήκε μετά από αρκετή ώρα με λίγες μόνο ψαλιδιές να την ξεχωρίζουν από την Annie Lenox της δεκαετίας του ’80 (α! και το χρώμα.. αυτό δεν το πείραξε ακόμα).. στη συνέχεια, κατευθύνθηκε αποφασισμένη προς την Πλάκα, όπου επισκέφτηκε τον περιβόητο Nick Tattoo, στα χέρια του οποίου εμπιστεύτηκε την μυτούλα της για να της περάσει σκουλαρίκι... ο Nick αποδείχτηκε ψυχρός εκτελεστής καθώς σούβλισε τη μύτη της με μια βελόνα και δεν πετάρισε ούτε βλέφαρο… αντίθετα με κείνη που έχυσε μαύρο, ανεξέλεγκτο δάκρυ... στο τέλος, την κέρασε χαρτομάντιλο, συμπάθεια και φυσιολογικό ορό για να καθαρίζει το τραύμα και όταν εκείνη συνήρθε από το σοκ, πήρε την πληγωμένη μύτη της και επέστρεψε τάχιστα στο καταφύγιό της, εκεί όπου επουλώνει όλα τα τραύματα της ενήλικης ζωής της...

…νομίζω ότι ήμουν αρκετά σαφής για το στίγμα της εποχής και τις προθέσεις μου τη νέα σεζόν... ας ελπίσουμε να αποδειχτούν γόνιμες και δημιουργικές...

Αριθμητικη

Τελος Εποχης

.. βιάζομαι; :)

.. είναι που ξυλιάσανε τα δαχτυλάκια μου τόση ώρα ξυπόλητη στην άμμο.. πρώτη φορά.. φέτος..

.. η πόλη μπορεί να αχνίζει ακόμα.. αλλά η ανάσα της θάλασσας είναι κρύα..

.. ο αέρας κουβαλά φθινοπωρινά μηνύματα.. μην ακούτε τα τζιτζίκια.. απλά βαριούνται να τα μαζέψουν και να φύγουν..

.. ο ουρανός άρχισε κιόλας να κλαίει που και που..

.. και ο Σεπτέμβρης είναι σαν φιλί στο λαιμό.. σε ανατριχιάζει αλλά ταυτόχρονα σε ζεσταίνει ως το μεδούλι..

.. φθινόπωρο το λένε…

.. ήταν οι λιγοστές σκέψεις απόδρασης που κατάφερα σήμερα..

Thrill me hunny, hunny

…τις τελευταίες δύο μέρες μιλάω με έναν τύπο στο τσατ, παντρεμένο από Θεσσαλονίκη, ο οποίος μετά από αρκετή κουβέντα προσπαθεί να με παρασύρει σε cyber-sex.. αφού έχω εξαντλήσει όλες τις ντρίπλες που σκαρφίστηκα του λέω, στο τέλος, ότι δεν μπορώ γιατί δεν το επιτρέπει η θρησκεία μας… χαχαχα – νομίζω αυτή ήταν η πιο ευφάνταστη δικαιολογία που έχω βρει μέχρι σήμερα – και καταλαβαίνω ότι είναι στα όρια να το χάψει… και μετά σου λένε ότι το Internet δεν είναι δημιουργική απασχόληση… μα ποιο άλλο μέσο εξασκεί τη φαντασία σου σε τέτοιο βαθμό?!?!

...με τα πολλά καταλήγουμε να συζητάμε περί cyber sex – αφού δεν το κάνουμε – και ναι, είναι γεγονός… όσο περισσότερο συζητάς για το σεξ, τόσο λιγότερο το κάνεις… ο τύπος αποδεικνύεται πρωταθλητής στο απλό ανδρών και κατά συρροή μοιχός, οπότε μου προέκυψε η εξής λίστα με τα υπέρ και τα κατά του cyber sex..

…υπέρ

…είναι το πιο καθαρό, ασφαλές και υγιεινό σεξ που υπάρχει (για δύο… γιατί μετά έχει σειρά η ακαταμάχητη version του μοναχικού σεξ, και ως γνωστόν, αν πετύχει η μαλακία τύφλα να έχει η συνουσία)

…μπορείτε να το απολαύσετε ΟΛΟΙ! ναι! κι εσύ ακόμα που είσαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς!

…μπορείς να κάνεις cyber sex με τον άντρα/την γυναίκα των ονείρων σου… σε αντίθεση με την πραγματικότητα που ο άντρας/η γυναίκα των ονείρων σου σε καμαρώνουν μέσα από τη ντουλάπα..

…είναι ΤΖΑΜΠΑ! …είναι το μόνο σεξ χωρίς έξοδα παραστάσεως

…το έχεις όποτε θέλεις… με ένα απλό κλικ μπορείς να μπεις στο βρακί του άλλου


και τώρα κατά…

…μπορεί να σου γίνει συνήθεια – ειδικά εάν είναι πολύ καλό - και να κόψεις το πραγματικό σεξ – ειδικά εάν είναι πολύ κακό…

…δεν έχει αγκαλίτσα μετά την κορύφωση…
(πώς είπατε?! γιατί ΠΟΥ έχει αγκαλίτσα!? να πάμε να σταθούμε στην ουρά!)

…υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να κουνηθεί η κάμερα και να δεις τον άλλον κατάφατσα… για να διαπιστώσεις ότι τόση ώρα χαμουρεύεσαι με το διαχειριστή της πολυκατοικίας σου!!!

…εάν είσαι ανορθόγραφος.. ΞΕΧΝΑ ΤΟ!!!
δεν υπάρχει τίποτα πιο ντεκαβλέ από μια κλοιτορύδα

…δυστυχώς είσαι έρμαιο της τεχνολογίας… είναι να μην σου κοπεί η σύνδεση πάνω στο καλύτερο...

Dream On Babe

...σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στα όνειρα.. και όταν λέμε όνειρα εννοούμε μεγάλα, γενναιόδωρα, ίσως άπιαστα… δεν θέλω τσιγκουνιές όταν ονειρεύομαι… εάν το όνειρο είναι τσίπικο, φαντάσου την υπόλοιπη ζωή σου… πριν λίγες μέρες λοιπόν, βρήκα το σπίτι των ονείρων μου... στην επαρχία της Σητείας στην Κρήτη… μιλάμε για love at first sight ή coup de foutre που λένε και οι Γάλλοι.. ή χοντρή καψούρα, που λέμε εμείς οι Έλληνες…

…ξεκίνησα να ψάχνω για κανένα παραθαλάσσιο σπιτάκι κοντά στην Αθήνα… και μπήκα για τα καλά στον κόσμο του real estate… γρήγορα διαπίστωσα ότι οι τιμές ενοικίασης σπιτιών για την καλοκαιρινή σεζόν ήταν λίγο πιο κάτω από τις τιμές ενοικίασης για όλο το χρόνο… άρα σε συμφέρει καλύτερα να νοικιάσεις το σπίτι για όλο το χρόνο με λίγα παραπάνω λεφτά και να το απολαμβάνεις πολύ περισσότερο... στη συνέχεια, επειδή με τα ενοίκια δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.. δηλ. τα θεωρώ πεταμένα λεφτά… λέω δεν ρίχνεις και μια ματιά στις τιμές αγοράς σπιτιών κυρίως στα νησιά; … βέβαια, τα νησιά που κοιτούσα εγώ ήταν κοντά στην Αθήνα... Άνδρος, Αίγινα, Εύβοια κτλ. μέχρι που το είδα!

…ο από μηχανής αναζήτησης θεός το παρουσίασε μπροστά μου – λόγω έλλειψης καταχωρημένης τιμής του σπιτιού - και εγώ έμεινα να το κοιτάω όπως κοιτούσα τον Ροκ Χάτσον στα νιάτα μου... ξελιγωμένη… ξέρετε εκείνο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος;... έτσι ένιωσα κι εγώ… δεν θέλω πλέον να δω κανένα άλλο σπίτι... δεν με νοιάζει αν υπάρχουν καλύτερα, φθηνότερα, ομορφότερα κοκ σπίτια… εγώ σε αυτό βρίσκω τον εαυτό μου 100%... έτσι λειτουργούσα και με τους άντρες μέχρι πρότεινος, αλλά στους άντρες δεν πιάνει γιατί μπορούν πάντα να σε εκπλήξουν δυσάρεστα... ενώ το σπιτάκι όχι.. ότι βλέπεις, παίρνεις... τέλος πάντων, το σχόλιο για τους άντρες ήταν σφήνα, μπορούμε να το ξεχάσουμε προς το παρόν.. ή μάλλον και γενικότερα… μην ξεκινήσουμε τη σεζόν με γκρίνια…

…το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι πώς κάνεις ένα τέτοιο όνειρο πραγματικότητα… με τη βοήθεια στεγαστικού δανείου προφανώς – ευτυχώς δεν έχω πάρει ποτέ – και με κανονική έως αρκετή δουλειά από δω και μπρος... πρέπει να βγάλω το χιτώνα του σορολόπ και να φορέσω φόρμα εργασίας, και μάλιστα πολύ απορροφητική στον ιδρώτα από κάματο… δεν ξέρω ακόμα αν θέλω να μπω σε τέτοιο λούκι... από την άλλη θα μου εξασφαλίσω ωραιότατα μποέμικα γεράματα... εάν καταλήξουν μοναχικά, τουλάχιστον θα μπορώ να σέρνομαι ως την υπέροχη βεράντα και να μιλάω με τα ξωτικά της άγριας κρητικής φύσης… ή να μετακομίσω εκεί σε καμιά δεκαριά χρόνια και να γράψω επιτέλους εκείνο το βιβλίο - απόσταγμα σοφίας - δοκίμιο για τη ζωή...

Ποια ειμαι;

1. Πώς σε λένε;

2. Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

3. Πού μεγάλωσες;

4. Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;

5. Το αγαπημένο σου ποτό;

6. Οι διακοπές των ονείρων σου;

7. Το αγαπημένο σου γλυκό;

8. Το αγαπημένο σου σημείο στον πλανήτη;

9. Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

10. Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή;

11. Μια λέξη που σε περιγράφει;

12. Το όνομα του ιστολογίου σου.

[Για τους αδύναμους λύτες, παρέχεται και λυσσάρι upon request.]



Ήταν μια ευγενική προσφορά του αγαπητού Jean Valjean. Μου άρεσε πολύ και το υιοθέτησα αμέσως. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Αντί να λύνετε Sudoku, ας πούμε.

Εκπτωσεις

…μια από τις χαρές που έχει μείνει στους παραθεριστές του Αυγούστου στο κλεινόν άστυ είναι αναμφίβολα οι εκπτώσεις… [εάν όμως παραθερίζεις στην Αθήνα λόγω έλλειψης ρευστού τότε πήγαινε κατ’ ευθείαν στην τρίτη παράγραφο γιατί θα γίνουν τα νεύρα σου φιόγκοι, εάν συνεχίσεις στην επόμενη…]

…20%, 30%, 50% και βάλε, ανάλογα με τις ορέξεις και την τσέπη του εμπόρου και το πολυπόθητο εμπόρευμα γίνεται δικό σου... κάπως έτσι καταλήγεις να αγοράσεις εκείνο το τουρκομπαρόκ τασάκι που δεν έχεις φυσικά πουθενά να το βάλεις εκτός αν διατηρείς διαμέρισμα-μαυσωλείο... αλλά αυτό το γεγονός από μόνο του δεν είναι ικανό να σου στερήσει τη χαρά μιας πολύ συμφέρουσας αγοράς και την εφήμερη – έστω – ικανοποίηση ότι επιτέλους δεν είσαι θύμα της καταναλωτικής σου μανίας και των αδίστακτων εμπόρων… δύο φορές το χρόνο τους τη φέρνεις κι εσύ - ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεις, που από ψυχολογική άποψη μας κάνει το ίδιο…

…κάτι τέτοιες περιόδους το μυαλό μου γυρνάει στις εκπτώσεις που κάνουμε εμείς καθημερινά προκειμένου να κατοχυρώσουμε ένα «τουρκομπαρόκ τασάκι» που δεν έχει καμία θέση στη ζωή μας, αλλά ελλείψει του «κρυστάλλινου μουράνο» που θα θέλαμε αλλά δεν βρίσκουμε σε τιμή ευκαιρίας ή ακόμα και καθόλου, χτυπάμε το αμέσως επόμενο που μπορούμε ή είναι διαθέσιμο... για να αισθανθούμε αμέσως λίγη ανακούφιση μέχρι ότου βέβαια εμφανιστεί η σύνεση και μας φέρει το τασάκι στο κεφάλι…

..είπαμε να κάνουμε εκπτώσεις, αλλά ας παραδειγματιστούμε τουλάχιστον από την αγορά καταναλωτικών αγαθών – είδες πουθενά έκπτωση σε Prada πάνω από 20 άντε 30 τοις εκατό; όχι βέβαια… όχι ότι ψωνίζω Prada.. ούτε μπορώ, αλλά ούτε και μου λείπει… πώς να σου λείψει κάτι που δεν είχες ποτέ; αλλά μάτια έχω και βλέπω… είδες τον Καλογήρου – για να πιάσουμε κι έναν ιθαγενή - να ξεπουλάει όσο-όσο τα πανάκριβα και εν προκειμένω άριστης ποιότητας παπούτσια του; μόνο στον ύπνο σου και μετά ξύπνησες και διαπίστωσες ότι μπέρδεψες τον κ. Καλογήρου με τον Κινέζο της γειτονιάς σου…

…έτσι είναι αγαπητοί μου… το καλό πράγμα κοστίζει – ακόμα και στις εκπτώσεις εξακολουθεί να είναι ακριβό… οπότε μην βιάζεστε να αγοράσετε ή να πουλήσετε «κάτω του κόστους» γιατί αργά ή γρήγορα θα το μετανιώσετε… πείτε ναι στις εκπτώσεις, αλλά όχι στην κακή ποιότητα… όπως θα λέγατε ούτως ή άλλως ακόμα και εάν σας χάριζαν ένα «προϊόν αμφιβόλου ποιότητας»…

…και με ελαφριά τη συνείδησή μου μετά από αυτό το κοινωνικό μήνυμα σας αφήνω και πάω να αδειάσω τις σακούλες μου :)

Στιγμιοτυπα θερινης νυκτος

…ήσυχο και ανέλπιστα δροσερό και το αποψινό βράδυ, μου θυμίζει κάτι παμπάλαια καλοκαίρια προ 25ετίας και βγάλε, όταν περνούσαμε οικογενειακώς το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού στην Αθήνα, αφού οι γονείς εργάζονταν και οι δύο, παπουδογιαγιάκες δεν μας είχαν μείνει, και εξοχικό απέκτησε η οικογένεια μετά από πολλά χρόνια αποκεφαλισμένων επιθυμιών στο βωμό του οικογενειακού ονείρου για λίγα τετραγωνικά παραθαλάσσιου ευ ζην…

…το σπίτι απόψε μου μυρίζει έντονα παρελθόν, χωρίς ωστόσο άμεσες αναφορές σε αυτό... περισσότερο συμβολικές θα έλεγα ότι είναι.. κάποιες κινήσεις - ναι, σίγουρα κάποιες κινήσεις - είναι ξεπατικωμένες από τότε... οι κουρτίνες ξεσηκώθηκαν από τον αέρα και τινάζουν από πάνω τους τη σκόνη που μοιάζει να ήρθε για να μείνει… περιφέρω το σαρκίο μου άσκοπα και κάπου-κάπου ξεμυτίζω στη βεράντα για μια γερή δόση δροσιάς… φοράω μια παλιά νυχτικιά που κοντεύει να λιώσει πάνω μου αλλά έχω εμμονή μαζί της τους καλοκαιρινούς μήνες και, χωρίς να το θέλω, μου θυμίζω τη μάνα μου! …σε όλα εκτός από το άσκοπο σουλάτσο… δεν τη θυμάμαι ποτέ να χαράμισε ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή της… ίσως με τα δικά μου κριτήρια να χαράμισε πολύ περισσότερο αλλά και αυτό διαπραγματεύσιμο μου φαίνεται πια…

…καθόμαστε στο χωλ… οι γονείς μου στο ντιβάνι, με τον πατέρα μου ξαπλωμένο στα πόδια της μάνας μου να του χαϊδεύει τα μαλλιά… μιλάμε για πολύ οριεντάλ σκηνικό… εγώ κάθομαι στο μωσαϊκό και ο αδερφός μου στο βάθος, στο δωμάτιό του ακούει μουσική... α! έχουμε κι εμείς μουσική.. ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει κυρίως ελληνική μουσική και είμαι σίγουρη ότι η μάνα μου το έχει ράψει στη φανέλα του πατέρα μου... πάντα στην ίδια θέση... πάντα ελληνικά... πάντα εκείνος σιγοτραγουδά ενώ απολαμβάνει τα χάδια της οδαλίσκης του…

…τα μάτια μου ψάχνουν τη βεράντα… ακουμπώ στα κάγκελα και αφουγκράζομαι τη γειτονιά… χαζεύω την πλατεία που δεσπόζει και πάλι καθαρό και στοχαστικό το άγαλμα του Χαλεπά – εκεί έτρεχα και έπεφτα εναλλάξ, πάντα υπό το άγρυπνο μάτι του πατέρα μου – τότε έμοιαζε ολυμπιακών διαστάσεων, πρόθυμη να συνωμοτήσει και με την πιο ακραία παιδική φαντασία… στο τέλος κάθε περιπέτειας με περίμενε ένα παγωτό χωνάκι για τρόπαιο και επιστροφή στο σπίτι σχεδόν πάντα με το ζόρι…

…δεν ξέρω το αντίδοτο στη νοσταλγία, όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω ας με διαφωτίσει… :)

γ α λ α ζ ο α ι μ α τ η

Με ένα της κύμα μόνο στερεύει μια ζωή

Ένα της κύμα πάλι απλώνει υδάτινο χαλί

Δεν φτάνει να την αγαπάς, πιότερο να τη λογαριάζεις

Στην αγκαλιά της σαν γυρνάς, μαζί της στοίχημα μην βάζεις

Φιλιά και χάδια δροσερά, σε παρασύρουν στα βαθιά της

Παλιούς, κρυμμένους θησαυρούς γεμάτη είναι η καρδιά της

Έναν κουρσάρο καρτερεί να έρθει να την κλέψει

Να την δαμάσει, αν μπορεί, κι η γη ας ορφανέψει.

Ενα οχι θα με πειραζε, δεν λεω...

…αλλά δεν θα με έκανε και νύχτες να κλαίω… τραγουδούσε η Ελ. Αρβανιτάκη…

...εμένα πάλι μπορεί να με έκανε και νύχτες να κλαίω… και ένα «ναι» το ίδιο… και ένα «ποτέ»… και ένα «πάντα»… και πολλά άλλα λόγια… αν αποτιμώνται ως αυθεντικά… αν έχουν σφραγίδα γνησιότητας… μέγα θέμα στην εποχή μας η αξιοπιστία… ή μάλλον η έλλειψή της… οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ ρευστοί… σχετικοί… ευέλικτοι (λέει)… σαν κινούμενη άμμος, τελικά, που δεν ξέρεις πότε θα σε αφανίσει…

…εχθές το βράδυ φιλοσοφούσαμε με τα κουμπαράκια μου στην πολύ ωραία ομολογουμένως αυλή τους… κάποια στιγμή με άσχετη αφορμή προσπαθούσαμε να σκεφτούμε για ποιον από όσους γνωρίζουμε (οι παρόντες εξαιρούνταν για ευνόητους λόγους) θα βάζαμε το χέρι μας στη φωτιά... άκρα του τάφου σιωπή… ο κουμπάρος μου δήλωσε για κανέναν... η κουμπάρα μου μετά από πολύ σκέψη βρήκε έναν... και εγώ άλλον έναν… δεν είναι τρομακτικό το ποσοστό?! ..ίσως αυτό να εξηγεί γιατί δυσκολεύομαι πια να κάνω φίλους… για τους φίλους που είχα στο παρελθόν, όχι μόνο θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά… αλλά θα έκοβα και το κεφάλι μου… και άλλα σχετικά splatter…

…σήμερα τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά… όλες οι σχέσεις υποφέρουν από τη «νόσο της σχετικότητας»… είμαστε (σχετικά) φίλοι, (σχετικά ίσως) γκόμενοι, συνάδερφοι (δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, αλλά σχετικό είναι εάν θα σου συμπεριφέρομαι ως συνάδελφο), συγγενείς (αυτό κι αν είναι σχετικό!)… όλα είναι σχετικά (για όσο μας βολεύουν, μεταφράζεται αυτό ίσως στην πραγματικότητα?!)… εξάλλου, ουδείς αναντικατάστατος θα βιαστεί να σου πει ο αναξιόπιστος… ναι σύμφωνοι, αλλά από πότε η αξιοπιστία ενός ατόμου κυμαίνεται σύμφωνα με το πόσο απαραίτητος/σημαντικός είναι αυτός που έχει απέναντί του!? δηλ. αντίστοιχα θα έπρεπε να αυξομειώνεται και η τιμιότητά του… μερικές φορές να κλέβει, για παράδειγμα, ενώ άλλες πάλι όχι…

…ή είσαι αξιόπιστος άνθρωπος, ή δεν είσαι... «μ’αρέσει η τάδε/ο τάδε» δηλώνεις… για σήμερα; για αύριο; για πάντα;… οκ, το «αύριο» δεν το διαπραγματεύομαι… το «για πάντα» πάλι φυσικά και το διαπραγματεύομαι… αλλά θα πρέπει την ώρα της δήλωσης να καίγεσαι για την αλήθεια του, να βγαίνει μέσα από την καρδιά σου… η οποία δεν πρέπει να θυμίζει αστικό λεωφορείο, φίλε/η μου…

...ξέρω, ξέρω.. να μην προβληματίζομαι καλοκαιριάτικα ε;

Τι εχω λοιπον στο μυαλο μου;

…όσον αφορά τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε…

…η αλήθεια είναι ότι αν δεν με ρωτούσε ο koulpa για το συγκεκριμένο θέμα, το μυαλό μου θα απασχολούσαν οι συνήθεις σκέψεις μου που δεν συχνάζουν σε αυτό τον τομέα… η πολιτική και οι πολιτικοί με την έννοια της κυβέρνησης, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των όσων αποκαλούν πολιτική όλοι αυτοί, με κάνουν και πλήττω αφόρητα [για να μην πω ότι εκνευρίζομαι κιόλας]… αυτή είναι η αλήθεια… κατά καιρούς, ωστόσο, τυχαίνει και παρακολουθώ κάποια «πολιτικά» θέματα.. ή κάποιες «πολιτικές» δηλώσεις… έτσι διαπίστωσα ότι έχω μια προτίμηση στην τοπική αυτοδιοίκηση… ίσως γιατί αισθάνομαι ότι με αφορά περισσότερο – είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα - ή κυρίως γιατί πιστεύω ότι μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική και να δω διαφορά στην καθημερινότητά μου…

..αυτά τα ολίγα περί της σχέσης μου με την πολιτική… τώρα τι θα ήθελα να πω με τρεις προτάσεις στους πολιτικούς μας;

«Η εξουσία πάντα διέφθειρε τους ανθρώπους.

Ίσως γι’ αυτό η παρατεταμένη σχέση με αυτή να μην κάνει τελικά καλό σε κανέναν.

Κάντε χώρο στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν και που έχουν ακόμα όραμα, χωρίς όραμα δεν υπάρχει πολιτικό μέλλον.»

…αυτά.. και υπόσχομαι να μην το ακουμπήσω ξανά το θέμα… υπάρχουν άλλωστε πιο ικανοί bloggers γι' αυτό… ;)

Τι εστι αληθεια;

…με ρώτησε ο μικρός μου φίλος ο Alexis… και δεδομένου ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη ηλικία όσον αφορά τη διαμόρφωση απόψεων για τη ζωή… θα προσπαθήσω να του πω μόνο την αλήθεια... τη δική μου φυσικά.. :)

...η μόνη αλήθεια που παραδέχομαι πια ως απαραίτητη είναι αυτή απέναντι στον εαυτό σου… είναι ο μόνος που δεν πρέπει να παραμυθιάζεις… αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλους τους άλλους σερβίρουμε αβασάνιστα δράκους και νεράιδες... αλλά αν δεν είσαι εκ πεποιθήσεως ψεύτης ή μαλάκας… τα ψέμματα που λες θεωρώ ότι είναι μόνο κατά συνθήκη… ή για να προστατέψεις τους άλλους.. ή για να αποφύγεις δυσάρεστες για όλους καταστάσεις… αυτές οι κατηγορίες ψεύδους κατ’ εμέ δεν είναι εγκληματικές… οπότε μην πιστεύετε και το αρχαίο κινέζικο ρητό που λέει ότι «η αλήθεια είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία»… :P

Οταν τo dating χτυπαει κοκκινο

…η αλήθεια είναι ότι έκανε βαρεμάρα αυτό τον καιρό από πλευράς εξελίξεων στα προσωπικά… η μέγιστη συγκίνηση ήταν μάλλον ένα μήνυμα από προϊστορικό πρώην που εστάλη - εικάζω - σε στιγμή απόγνωσης και καλοκαιρινής ραστώνης… απαντήθηκε διεκπεραιωτικά και ακολούθησε προδιαγεγραμμένη πορεία εις την ανακύκλωση.. έχουμε και οικολογική συνείδηση αμ πώς?! εξάλλου αν το ανακυκλώσεις μπορεί κάλλιστα να επιστρέψει σε ανύποπτη στιγμή ως άκρως ενδιαφέρον μήνυμα και να σου χαρίσει ένα πλατύ χαμόγελο… εντάξει, είμαι οικολόγος από υστεροβουλία.. πειράζει?! :P

…για να μην κυλίσω κι εγώ λοιπόν στην αξιολύπητη κατάσταση που περιγράφεται ως εξής "γεια σου με θυμάσαι?! είμαι η Σ. που τα είχαμε στις Πανελλήνιες από το φροντιστήριο.. ποιες Πανελλήνιες!? μα του ‘87 φυσικά!!!..σαν χθες δεν ήταν?! ε; ε; ε;» αποφάσισα να καταφύγω στην on-line προξενήτρα που χρησιμοποιώ όταν on-life δεν κουνιέται φύλλο και έχω διάθεση για γνωριμίες.. από δω και κάτω, είμαι σίγουρη ότι θα έχω τουλάχιστον έναν ένθερμο αναγνώστη, τον x-oyranoy, μια και είναι ο μόνος που γνωρίζω ότι διακατέχεται από παρόμοια πάθη, βλ. on-line dating...

…τέλος πάντων, μιλάω με έναν χριστιανό ορθόδοξο - από μάνα και πατέρα - κι αφού η συζήτηση μετά τα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου δεν αφορά στην αγαπημένη μου στάση στο σεξ.. αλλά έχει απογειωθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα διανόησης :P σκέφτομαι προχώρα το... συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, αν γλυτώσεις τη σεξοκουβέντα, όλα τα άλλα τα παλεύεις.. μέχρι που μου άρεσε σε κάποια στιγμή… ώπα! λέω, εδώ είμαστε.. λες ο Θεός του dating να έχει αράξει στις γεωγραφικές μας συντεταγμένες; και δώστου τηλέφωνα, κινητά, MSN… όλη η τεχνολογία δούλευε για μας... βγήκαμε και για ποτό... περάσαμε και το live τεστ... και φτάνουμε στο δια ταύτα...

Αυτός: «Ξέρεις είμαι σε μια περίεργη φάση… δεν ξέρω αν μπορώ να μπω σε μια σχέση»

(φοβάσαι μην δεν μπορείς να βγεις ε;)

Εγώ: «Δηλαδή, προτιμάς κάτι πιο ελεύθερο με βασικό άξονα το σεξ;»

(ο πολιτισμός μας επιβάλλει να περιγράψουμε τις ξεπέτες σαν να πρόκειται για εξαγωγή φρονιμίτη)

Αυτός: «Δεν θέλω αυτό ακριβώς μαζί σου… αλλά δεν ξέρω κι αν μπορώ να ανταποκριθώ σε μια σχέση μαζί σου»

(ρε γμτ.. που με κατάλαβε ότι είμαι τόσο απαιτητική?! αφού κρύβομαι καλά… και τι να θέλει τελικά!? λες να το βρω στον Καζαμία!?)

Εγώ: «Ε άστο ρε πουλάκι μου τότε… και όταν μάθεις τι θες ακριβώς κι εγώ δεν περπατάω με Π μου το σφυρίζεις; εντάξει;» χαχαχα

...έλεοςςςςςςςςςςςςςςς

…και να σκεφτείς ότι συνειδητά επιλέγω μικρούς, δηλ. γύρω στα 32-33 για να αποφύγω τα περίπλοκα και τα προβλήματα που κουβαλάμε οι άνθρωποι στην ηλικία μου… με τους μικρούς έχεις άλλα προβλήματα, πιο ευχάριστα συνήθως :)

…δεν αποθαρρύνομαι όμως.. είναι γεγονός ότι το καλοκαίρι έχω μεγαλύτερη έφεση στη σαχλαμάρα :) οπότε και επιχειρώ συχνότερα τέτοιες απονενοημένες πράξεις… stay tuned, λοιπόν!

Οσα παιρνει ο ανεμος

είναι ευτελή αντικείμενα…

… μια πολυκαιρισμένη εφημερίδα που βγήκε από την αφάνεια λίγο πριν μπαγιατέψουν επικίνδυνα οι ειδήσεις της – φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που διαβάζει εφημερίδες μετά το πέρας της ημερομηνίας λήξης – στάχτες από τσιγάρο που κάνουν πιρουέτες στον αέρα πριν σκορπιστούν στη θάλασσα σαν απομεινάρια μιας ζωής, και τέλος, η μοναδική ατράνταχτη απόδειξη ενός μοναχικού καφέ, το χαρτάκι της ταμειακής…

…ή ευτελείς σκέψεις

…που αλλιώς θα λίμναζαν στο κεφάλι σου μέχρι που δεν θα άντεχες άλλο και θα τις ξερνούσες σε κανένα κομμάτι χαρτί ή σε κανένα πρόθυμο ή – εδώ που τα λέμε πιθανότερο - τυχαίο αυτί… νιώθεις ευγνωμοσύνη για τούτο τον τροπικό αέρα που ήρθε απρόσκλητος να αναστατώσει τον καφέ σου αλλά τελικά κατάφερε να καθαρίσει το μυαλό σου απ’ τ’ άχρηστα και τα περιττά…

…ή ευτελείς παρουσίες

δεν άντεξαν οι θαμώνες το αδικαιολόγητο μένος του αέρα απέναντί τους και πήραν την αγανάκτησή τους κι έφυγαν… μείναμε δύο… εγώ και ένας αμερικάνος τουρίστας που δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι και με την πρώτη ευκαιρία παραγγέλνει μια Κόκα Κόλα… αυτό θα πει εθνική συνείδηση (;) ... αναγνωρίζεται εύκολα κυρίως από όσους δεν διαθέτουν...

ο άνεμος, μέσα κι έξω, κόπασε πια... σαλπάρουμε...

κι αυτοί κι εγώ…

Βαλκανικη αναμετρηση

vs.

…σημειώσατε 2

αχ βρε Ιμπραΐμ… μας έσκισες τα δίχτυα και την καρδιά με αυτό το γκολ...

[..το άλλο γκολ δεν θα το σχολιάσω μιας και έμοιαζε με ελληνο-σουηδικός τσάμικος..]

Εφυγαν κοκονα μου τα περιστερακια;

...ο παρακάτω διάλογος – ή μάλλον μονόλογος – είναι αληθινός… τον κρυφάκουσα εχθές το απόγευμα στη βόλτα μου στην πλατεία…

..ο παππούς σκυμμένος πάνω από το καροτσάκι της μικρής, της μιλάει και στάζει μέλι το στόμα του..

- έφυγαν κοκόνα μου τα περιστεράκια;
- νιεεεεεε
- πέταξαν κοπελίτσα μου τα πουλάκια;
- νιεεεεεε

…μεγαλώνει την κοκόνα του με χάδια και γλυκόλογα, κι εκείνη θα μεγαλώσει νομίζοντας ότι όλοι άντρες είναι σαν τον παππού… αλίμονο…

Καλο καλοκαιρι

…σε αυτή την ανάρτηση, οι δικές μου λέξεις θα παραχωρήσουν πολύ ευχαρίστως τη θέση τους στους στίχους του Σαββόπουλου που μιλάνε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον για το φοβερό ελληνικό καλοκαίρι :)

…επί τη ευκαιρία, η παρούσα ανάρτηση είναι και επετειακή καθώς πέρυσι τέτοιο καιρό περίπου μου ήρθε η θεία φώτιση και άνοιξα αυτό το blog... θα ήθελα να την αφιερώσω στους 2 πρώτους μου - και πιστούς μέχρι σήμερα – αναγνώστες, τον koulpa και τον x-oyranoy.

Καλοκαίρι

Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ' το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ' το παρτέρι
καλοκαίρι
μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη

Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ' τα πεύκα και στ' αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο 'να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι

Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Ορκιζομαι να ειπω την αληθεια

…και φταίει ο koulpa γι'αυτό :)

…μα είναι καιροί τώρα αυτοί για αλήθειες?! και μάλιστα αλήθειες για τον εαυτό μας?! αφού κανένας δεν θέλει να ξέρει την αλήθεια… ούτε για σένα, ούτε και για τον ίδιο του τον εαυτό… θέλει μόνο να ακούσει ένα παραμύθι και να πέσει για ύπνο… για μια ζωή… και αλίμονο σε όποιον τον ξυπνήσει ;)

…για να χωνέψετε πιο εύκολα την αλήθεια, θα την ανακατέψω με 2-3 ψέμματα – ομολογώ η μυθοπλασία ήταν το πιο απολαυστικό κομμάτι αυτού μπλογκοπαίχνιδου – και άμα βρείτε την αλήθεια… σφυρίχτε τη :)

…πάμε λοιπόν…

1. Πριν χρόνια είχα πάει να ακούσω τη Μελίνα Κανά, πρωτοεμφανιζόμενη τότε στην Αθήνα. Στο διάλειμμα του προγράμματος, με πλησίασε και με παρακάλεσε να της αγοράσω ένα φόρεμα ίδιο με αυτό που φορούσα. Ήταν έγκυος και δεν ήθελε να εμφανίζεται με ρούχα εγκυμοσύνης που δεν ήταν ότι καλύτερο για να βγαίνεις στη σκηνή και να τραγουδάς. Εγώ!? Όχι, δεν ήμουν έγκυος… χαχαχα

2. Έχω πέσει με αλεξίπτωτο. Με έσπρωξε – μεταφορικά και κυριολεκτικά - ο φίλος μου την εποχή εκείνη που ήταν λάτρης του – άντε να το πω – σπορ. Μόλις προσγειώθηκα, τον χώρισα!

3. Όταν ήμασταν μικροί με τον αδερφό μου, το σκάσαμε από το σπίτι – δεν θυμάμαι για ποιο λόγο - αδειάζοντας το συρτάρι όπου φύλαγαν τα μετρητά οι γονείς μου. Μιλάμε τύφλα να΄χουν οι Μπόνυ και Κλάιντ! Στο δρόμο, αλλάξαμε γνώμη και τα αγοράσαμε ΟΛΑ τσίχλες με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών που ήταν τότε πολύ τρέντυ. Μας έδερναν 3 μέρες και 3 νύχτες :(

4. Δεν λέω ποτέ ψέμματα. :P

Βοήθειά σας!

…θα φωνάξω τον Alexi να παίξει μαζί μας και τον ΑΤΙΑFEDERATION για να κατέβει λίγο από το ποδήλατο αυτό το παιδί :)

Το παιχνίδι είναι απλό:

- Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα. Μόνο μία από αυτές είναι αλήθεια.

- Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποιά απ’όλες είναι αληθινή.

Αντιο Μαη

…ήταν μια φορά ένας Μάης αλλόκοτος… μεταλλαγμένο θα μπορούσες να τον πεις σήμερα… αποχαιρέτησε φίλους και δικούς πίσω στις εξοχές και κίνησε για την πόλη… αντί να ζήσει παρέα με τα δέντρα, τα λουλούδια και την ευλογημένη χλωρίδα του τόπου του και να περιμένει τη σειρά του κάθε χρόνο για να ντύσει τη φύση… εκείνος αποζητούσε το τοπίο με τα τσιμεντένια γλυπτά της πόλης…


…προτιμούσε να ζει ανάμεσα σε κλιματιστικά που βρυχώνται… απλωμένα ρούχα που στέγνωναν στο σκονισμένο αέρα τα ασθενικά τους χρώματα… και βουνά από πολυτελή σκουπίδια που εάν δεν ανέδυαν αποφορά, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν μια υπαίθρια έκθεση σύγχρονων καταναλωτικών τάσεων... κι ενώ όσοι ζούσαν εκεί το μόνο που ήθελαν ήταν να το βάλουν στα πόδια... ο Μάης υποδέχτηκε την πρόκληση με ένα πλατύ χαμόγελο...


…είναι αλήθεια ότι είχε μεγάλα σχέδια για τον ερχομό του… ήθελε να ζωντανέψει τα χρώματα αυτού του πένθιμου πίνακα… αν και τον είχαν προειδοποιήσει για την αφιλόξενη αγκαλιά της πόλης, εκείνος ήρθε με τον αέρα μεγάλου κατακτητή…


…πάσχιζε κάθε μέρα να κατακτήσει ένα ακόμα μπαλκόνι, ένα ακόμα μελαγχολικό παράθυρο σκυμμένο πάνω από τον ακάλυπτο, ένα ακόμα ζαρωμένο πεζοδρόμιο… κι άλλο ένα, κι άλλο ένα… μέχρι που μια μέρα, σκαρφάλωσε και στο δικό μου μπαλκόνι που κρεμόταν βαριεστημένο και καθαρό και κρυφάκουγε τα λουλούδια που φλυαρούσαν στο γειτονικό περβάζι…


…η θέα του καθωσπρέπει μπαλκονιού τον αναστάτωσε... πάλεψε σώμα με σώμα με την πλήξη και την αδιαφορία του και αφού κατάφερε να τις διώξει… άφησε στη θέση τους ένα μικρό θησαυρό… ένα αγιόκλημα μωρό, ένα ατίθασο κινέζικο γιασεμί, μια ναζιάρα αφρικανική μαργαρίτα, μια πληθωρική γαρυφαλλιά και τριαντάφυλλα του φτωχού… κεφάτα και καταδεκτικά γεράνια…


…κι αφού μας χόρτασε γενναιοδωρία έφυγε… ανανέωσε το ραντεβού του για τον επόμενο χρόνο… με την ελπίδα όταν θα ξανάρθει τα λουλούδια να έχουν πάρει μπόι… το μπαλκόνι να τα κρατά στην αγκαλιά του με ζεστασιά... και η ψυχή που ζει ανάμεσα τους να χαμογελά ικανοποιημένη...

Πανσεληνος, Ανω Πατησια, 4ος οροφος

Η αποψινή πανσέληνος με βρήκε κρεμασμένη σαν ρετάλι στην καρέκλα της βεράντας... δεν άργησα να σεληνιαστώ και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να της κάνω μια θυσία, όπως απαιτούν οι χριστιανικές παραδόσεις :P αλλά δυστυχώς ο kakaskimos έφυγε - πάνω στην ώρα δηλ. μάλλον το μυρίστηκε - και δεν έχω κανέναν άλλον πρόχειρο στο μυαλό μου που θα έκανε για αυτή τη δουλειά :))

Φευγα

…τελευταία έχω πάλι τάσεις φυγής… όχι ότι με εγκαταλείπουν και ποτέ… έχω μάθει πια να ζω με αυτές… απλά μερικές περιόδους ναρκώνονται και δεν με ενοχλούν… τώρα όμως ξύπνησαν και με τραβάνε από το μανίκι… άρχισα πάλι να φαντασιώνομαι μια παρένθεση ζωής… από μικρό παιδί τα ίδια… συνέχεια φαντασιώνομαι παρενθέσεις στην κανονική ζωή μου… σε βαθμό που η κανονική ζωή μου μοιάζει πια με παρένθεση στις φαντασιώσεις μου… ίσως φταίει και το γεγονός ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν εξερευνητής – λέει – και κυνηγός κεφαλών – ξαναλέει – όπως ανακάλυψα πρόσφατα…

…μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζω έτσι… transit δηλαδή… δεν είναι τόσο η ανάγκη να γνωρίσω μέρη άγνωστα και συναρπαστικά… ή να κάνω ταξίδια αναψυχής… όσο το να στήσω μια μικρογραφία ζωής για 3-6 μήνες κάπου που δεν ξέρω κανέναν… να τα κάνω όλα από την αρχή… να τους δώσω τη γεύση που θέλω… να τα απολαύσω ως το μεδούλι… και στο τέλος, να τα αφήσω… πριν προλάβουν να ξεφτίσουν, να γίνουν ρουτίνα, να γίνουν δικά μου…

…αυτή η αίσθηση του προσωρινού είναι πραγματικά λυτρωτική… δεν σε αφήνει καν να αρχίσεις να πλέκεις το πουλοβεράκι της ζωής σου στο μυαλό σου… ζεις πραγματικά το σήμερα… όλα ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς μέχρι την ώρα που θα γυρίσεις την πλάτη και θα τα αφήσεις πίσω σου… άλλη μια παρένθεση θα κλείσει…

Χρονος, ο μεγαλος συμμαχος

…οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουμε πολύ καλή σχέση με το χρόνο… κάποιοι τον φοβόμαστε γιατί κορφολογά αδιάκριτα τη νεότητά μας και στη θέση της μας αφήνει τα σημάδια μιας μη αναστρέψιμης ωρίμανσης... και όχι μόνο οι γυναίκες… οι κρίσεις ηλικίας δεν έχουν φύλο… όπως μια γυναίκα ψηλαφίζει ανήσυχη τις ρυτίδες που άρχισαν να κοσμούν το πρόσωπό της... έτσι κι ένας άντρας χαϊδεύει με ανασφάλεια το ακατοίκητο πλέον μέρος της κεφαλής του ή την καμπύλη ευημερίας - όπως έχει επικρατήσει να λέγεται η ανδρική κοιλίτσα…

…αλλά και όσοι δεν τον φοβόμαστε, τον βλέπουμε σαν τον αιώνιο αντίπαλο ή ορκισμένο εχθρό στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης... τον βάζουμε να στέκεται εκεί απέναντί μας για να μας θυμίζει πόσο αναποτελεσματικοί μπορεί να είμαστε στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών μας… και όπως κάθε ανταγωνιστική σχέση, έτσι και η σχέση μας με το χρόνο καταλήγει να μην είναι γόνιμη…

…και όμως ο χρόνος υπάρχει ή καλύτερα τον έχουμε εφεύρει για να λειτουργεί υπέρ μας… αν τον αφήσουμε δηλαδή… τότε μπορεί να μας απαλλάξει από ανεπιθύμητες αποφάσεις και επίφοβες κινήσεις… όλες τις φορές που δεν είμαστε σίγουροι για κάτι, πιεζόμαστε να πάρουμε μια απόφαση ή θέση απέναντι στα γεγονότα, νιώθουμε πώς πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά ή να κάνουμε μερικά βήματα πίσω αλλά δεν είμαστε έτοιμοι για τίποτα από τα δύο... μια είναι η απάντηση… ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!... κατά 99% ο χρόνος θα οδηγήσει τα πράγματα στη φυσική τους εξέλιξη… που είναι και η καλύτερη για μένα…

…για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να πω πώς δεν υποστηρίζω μια παθητική στάση ζωής... δυστυχώς, το "παθητικός" έχει κυριαρχήσει ως αρνητική έννοια στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, αν και δεν συμφωνώ καθόλου... φύση παρορμητική και ανυπόμονη κι εγώ η ίδια, δυσκολευόμουν να εφαρμόσω τα παραπάνω… τα τελευταία χρόνια όμως, έχω βεβαιωθεί ότι πρόκειται για αλάθητη μέθοδο … το είδα στην πράξη δηλαδή… όσες φορές είχα την ψυχραιμία να μην επέμβω δραστικά στις καταστάσεις… επήλθε μια αποκατάσταση που δεν ήταν πάντα αυτή που ήθελα, ήταν πάντα όμως αυτή που χρειαζόταν…

γιατί…

…You can't always get what you want
But if you try sometimes you might find
You get what you need…

Συλλογη «ΙδιογραφΩς»

…πρόκειται για μια πολύ πρωτότυπη και ζωντανή ιδέα που αφορά στη συλλογή ιδιόγραφων σημειωμάτων από ελληνόφωνους ιστογράφους… θα ήθελα να ευχαριστήσω τον αγαπητό koulpa για την πρόσκληση και να παρουσιάσω τη συμμετοχή μου σε επιστολόχαρτο με το οικόσημο της δυναστείας Σορολόπ που είναι τι άλλο?! το σαλιγκάρι!

…το πολύ πετυχημένο κείμενο προέρχεται επίσης από ελληνόφωνο ιστογράφο, τον Αλέξανδρο Ζήβα, ο οποίος το άφησε ως σχόλιο σε παλαιότερη ανάρτηση και το επέλεξα γιατί νομίζω ότι εκφράζει απόλυτα την διαδικτυακή περσόνα μου :)

…ζητάω με τη σειρά μου αυτόγραφα από τους σταρ νησοδέσποινα, itelli και x-oyranoy κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας αρνηθούν… ξέρετε τώρα τι ιδιότροποι που είναι οι σταρ καμιά φορά… ειδικά εάν έχουν καιρό να παίξουν σε κανένα “μπλοκμπάστερ” :P


Για το http://autographcollectors.blogspot.com

EasTer Go Home!

…αυτές οι γιορτές δεν με πήγαν με τίποτα λέμε… νιώθω ελαφρώς καλύτερα από το κατσίκι στο φούρνο της Δημουλά… δεν είναι που σακατεύτηκα στον Επιτάφιο… δεν είναι που τσακώθηκα με τη μάνα μου 12 παρά το βράδυ της Ανάστασης… δεν είναι που με βρήκε η Ανάσταση στο δρόμο για το σπίτι μου να κλαίω από τα νεύρα μου… δεν είναι που ξύπνησα ανήμερα το Πάσχα με τέτοια στενοχώρια που ήταν σχεδόν αμαρτία… δεν ήταν που έκλαιγα όλο το απόγευμα για όλα και για τίποτα… ήταν που όλα αυτά συνέβησαν Πασχαλιάτικα... διότι άμα τσακωθείς μια κάποια Πέμπτη μεσημέρι, δεν τρέχει τίποτα βρε αδερφέ… έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου να τα βρεις ή να μην τα βρεις... αν όμως σου συμβαίνουν μια τέτοια στιγμή μέσα στο χρόνο που κανονικά θα έπρεπε να αγκαλιάζεσαι και να φιλιέσαι με τους άλλους…. εεε τότε σου πέφτει βαρύ…

…μιλώντας με δυο φίλους μου κατά τα διαλείμματα της τραγωδίας μου, μου εξομολογήθηκαν ότι και στις δικές τους οικογένειες τέτοιες μέρες συνήθως γίνεται ο κακός χαμός… νεύρα, τσακωμοί… στα καλά καθούμενα… οι δε κουμπάροι μου έφυγαν μαλλιά κουβάρια για το νησί…

…και εύλογα αναρωτιέμαι… τι στο καλό συμβαίνει και μας καβαλάει ο βελζεβούλης τέτοιες μέρες?!?! μήπως φταίει που πρέπει σώνει και καλά να αγαπιόμαστε?!?! να χαιρόμαστε?!?! να γιορτάζουμε?!?! αφού εχθές σου έσουρα τα χίλια μύρια, πώς να κάτσω σήμερα να φάω μαζί σου και να σου ευχηθώ τα αντίθετα από όσα σου ευχόμουνα εχθές!?? η ζωή δεν σταματάει επειδή ήρθε το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, ο Δεκαπενταύγουστος κοκ. το αντίθετο μάλιστα… εάν νιώθεις ήδη άσχημα για οποιονδήποτε λόγο, ο εορταστικός ψυχαναγκασμός μόνο να χειροτερέψει τα πράγματα μπορεί… άσε που βγαίνεις και από τη σειρά σου... από τη ρουτίνα σου που σε προστατεύει από άσχημες σκέψεις… θεόσταλτη ρουτίνα… ένας Θεός ξέρει πόσο ανυπομονώ να αρχίσει η δουλειά (!!!)… να επιστρέψουν όλα στους κανονικούς τους ρυθμούς… να μπορώ να τσακώνομαι με όποιον γουστάρω χωρίς να νιώθω ενοχές…

ουφ!

Πασχα στο Φουρνο

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.
Άνοιξα το φούρνο με θυμό, τι φωνάζεις είπα;
σε ακούνε οι καλεσμένοι.
Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε
κάνε κάτι, αλλιώς θα μείνει νηστική
χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.

Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.
Παγωμένο το μέτωπο, τα πόδια, ο σβέρκος,
το χορτάρι, η βοσκή, τα κατσάβραχα,
η σφαγή.


Κική Δημουλά
από την ποιητική συλλογή «ΧΑΙΡΕ ΠΟΤΕ»

Μανιφεστο κατα της εργασιας

Εργασία μήτηρ πάσης κακίας

Όποιος εργάζεται σκοντάφει

Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν δεν δουλεύουν

Όποιος έχει τη μύγα, εργάζεται

Στο σπίτι του κρεμασμένου, δεν μιλάνε για δουλειά

Μάθε δουλειά κι άστηνε, κι άμα πεινάσεις πιάστηνε

Όποιος νύχτα περπατεί, δεν δουλεύει το πρωί

Είδε ο τρελλός αυτόν που δούλευε και φοβήθηκε

Μπρος δουλειά και πίσω ρέμα

Όλα τα είχε η Μαριωρή, η δουλειά της έλειπε.

Όποιος καεί απ΄τη δουλειά, φυσά και το γιαούρτι

Νηστικό αρκούδι δεν δουλεύει

Πίσω έχει η αχλάδα τη δουλειά

Πολλές φορές πάει η κολοκύθα για δουλειά, μία φορά πάει και δε γυρίζει

Κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουροδούλευε

Τη δουλειά πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς

Η δουλειά κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει

Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη

Καθαρός ουρανός, δουλειές δεν φοβάται

Όλα τα γουρούνια ίδια δουλειά έχουνε

Όλοι αντάμα και ο δουλευταράς χώρια

Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει δουλειά

Όσα φέρνει η δουλειά, δεν τα φέρνει ο χρόνος

Της δουλειάς τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά

Τι έχεις γέρο και δουλεύεις; δεν μ’αφήνουν τα δαιμόνια


Όπως θα καταλάβατε, φαντάζομαι, τον τελευταίο καιρό δουλεύω περισσότερο από όσο θα ήθελα, λιγότερο ωστόσο από το μέσο εργαζόμενο, αλλά ακριβώς όσο πρέπει για να μην ξαναδουλέψω τον υπόλοιπο μήνα – τουλάχιστον - και να αφοσιωθώ στις πολύ απαιτητικές δραστηριότητες που διατηρώ κατά τα άλλα… :P

Η Δεσποινις Σορολοπ

(και όμως υπάρχει!)

…τρίπρακτη οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη (1923-24). Η υπόθεση πλέκεται με επίκεντρο μια γοητευτική κοπέλα (φτου μου! :P) που, όντας η παλιά φιλενάδα του κυρίου Κορνελίδη, "συνάπτει σχέσεις" με το θείο του, τον κύριο Καλαθούνη. Τα πράγματα μπερδεύονται, όταν ο αυστηρός προϊστάμενος, του Κορνελίδη, ο Πρεζέντης, πιάνει "στα πράσα" τον υφιστάμενό του να φιλιέται με τη Σορολόπ (α! την τσούλα!). Εκείνος τη συστήνει ως γυναίκα του... Τελικά, οι παρεξηγήσεις λύνονται και όλοι τραγουδούν ευχαριστημένοι.

Το έργο πρωτοανέβηκε από το θίασο Σαμαρτζή στο Θέατρο "Αλάμπρα", με πρωταγωνίστρια την Αφροδίτη Λαουτάρη.

Από το "Λεξικό της Ελληνικής Μουσικής"
του Τ. Καλογερόπουλου

Πηγή: Musipedia