Ω γλυκυ μου εαρ!

Ήρθε η άνοιξη – τουλάχιστον εδώ στα Άνω Πατήσια, όπου ζω τα τελευταία 37 χρόνια της ζωής μου – αν και κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, ο ερχομός της είναι κάθε φορά και διαφορετικός ίσως και πιο επεισοδιακός… αλλάζει το τοπίο βλέπετε και αυτή η δόλια προσπαθεί κάθε χρόνο να βρει το δρόμο της ανάμεσα σε νέες πολυκατοικίες, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μαγαζιά και κάπου-κάπου αναστατωμένα δέντρα και μικρές πράσινες ελπίδες που την περιμένουν ανυπόμονα για να βγουν έστω και λίγο απ’ την αφάνεια και να γιορτάσουν μια προσωρινή νίκη, εκεί που κάποτε ήταν οι φυσικοί κυρίαρχοι…

Έτσι ένα πρωί – σαν το σημερινό, ας πούμε – ξυπνάς και τα ρουθούνια σου γαργαλάει μια λησμονημένη μυρωδιά φρεσκάδας και νεότητας, στο κορμί σου ταξιδεύει ένα χάδι που ξεπαγώνει τις αισθήσεις σου και στην ψυχή σου σκάει το πρώτο μπουμπούκι!!! Υπό άλλες – καιρικές συνθήκες – θα το μπέρδευες άνετα με έρωτα…και ίσως είναι, μόνο που σε αυτό τον έρωτα δεν υπάρχουν κατακτητές και αιχμάλωτοι (ευτυχώς). Είναι ένας έρωτας θεράπων που αντί να ανοίγει κλείνει πληγές.

Ντοπαρισμένη, λοιπόν, με τους χυμούς της άνοιξης να κάνουν το σύμπαν μέσα σου άνω – κάτω, ορμάς έξω και αφήνεσαι σε μια ακόμα άνοιξη της ζωής σου, που εύχεσαι αυτή τη φορά να ήρθε στην ώρα της – για το δικό σου καλό.. Χαζεύεις τα νεογέννητα ζευγάρια – ελπίζω με την κρυφή επιθυμία να βρεθείς γρήγορα στη θέση τους και όχι απαξιώνοντας – κλείνεις το μάτι στον ξέγνοιαστο καβαλάρη που μύρισε το θηλυκό επάνω σου και τινάζοντας αγέρωχα τη χαίτη σου αφουγκράζεσαι τον παλμό της φύσης και χαμογελάς από – την πλέον αθώα – ηδονή. Καλώς όρισες Άνοιξη!!

Αυτάάάάά…… κι ελπίζω να μου βάλει καλό βαθμό η δασκάλα ;)

Σκοτωνουν τα αλογα οταν γερασουν

Χάζευα προ ημερών στην TV μια συνέντευξη της Μπόκοτα – της επί σειρά ετών ελληνίδας οικοδέσποινας της Eurovision – και δεδομένου ότι δεν ήξερα λεπτομέρειες για τα παρασκήνια του διαγωνισμού και την απομάκρυνσή της άκουσα με ενδιαφέρον αυτά που έλεγε για τη θητεία της στο διαγωνισμό… το αποτέλεσμα ήταν να κουδουνίσει στο μυαλό μου αυτό που βλέπω να γίνεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια στον επαγγελματικό στίβο, όπου επαγγελματισμός και ήθος μοιάζουν έννοιες ασύμβατες πια - για να μην πω ακόμα χειρότερα - αμοιβαία αποκλειόμενες...

Και επειδή δεν συνηθίζω να ηθικολογώ βλέποντας παντού εχθρούς της ηθικής, σπεύδω αμέσως να εξηγήσω τι εννοώ…

Δεν είναι ανήθικο κατά τη γνώμη σας ένας άνθρωπος να εργάζεται για χρόνια με τις πιο αντίξοες συνθήκες πολλές φορές και να παραμένει συνεπής και όχι μόνο, αλλά και αποτελεσματικός στο ρόλο του και επειδή οι καιροί άλλαξαν και βασιλεύει η βλαχογκλαμουριά να έρχεται ο άλλος – ο νέος illustration – και να κάνει καριέρα σε 2 τέρμενα?! Το θέμα όπως ελπίζω να καταλάβατε δεν είναι η Eurovision αλλά τα σύγχρονα σιχαμερά bussiness ethics που πολλοί έχουν αντιμετωπίσει και στο δικό τους επαγγελματικό χώρο… όπου άνθρωποι 40-45 ετών παραγκωνίζονται και από τη μια μέρα στην άλλη γίνονται outsiders, ίσως στο καλύτερο σημείο της επαγγελματικής τους ζωής από πλευράς εμπειρίας και ωριμότητας. Πιστεύω πως ποτέ στο παρελθόν – οκ αυτό που θυμάμαι εγώ – δεν υπήρξε μεγαλύτερη απαξίωση για την επαγγελματική εμπειρία και αφοσίωση…

Κάποιοι θα βιαστούν να πούνε… έτσι είναι η ζωή! αλλά αυτό το γαμοκλισέ δεν το καταλαβαίνω … μήπως εμείς δεν είμαστε αυτή η ζωή για την οποία μιλάμε σε τρίτο πρόσωπο όταν ζορίζουν τα πράγματα?!

Δεν ξέρω, μπορεί να με πειράζει ο Γκάντι που έμαθα πρόσφατα ότι κρύβω μέσα μου, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ αυτή την επίπεδη φιλοσοφία που προάγει λαμπερούς, high-flyers με babe-face και απαξιώνει τον μόχθο, την αφοσίωση και εν τέλει την αξιοπιστία ενός έμπειρου επαγγελματία με εμφανή τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό του…

Χαντρα στο κομπολοι του

… το νέο επιτυχημένο καθημερινό σήριαλ με θέμα τις ζωές των εργένηδων σημειώνει μεγάλη επιτυχία… λανσάρει ξανά το παλιό γνωστό κομπολόι στα χέρια των ανδρών, ενώ για τις γυναίκες προτείνει ένα νέο – όχι και τόσο - ρόλο αυτό της … χάντρας! Αφού ερμήνευσαν αριστουργηματικά μέχρι τώρα τους ρόλους, της γλάστρας, της πάπιας (κάνω), του μαϊδανού, του Κώτσου-πιάνεσαι και άλλων απαιτητικών ως προς τις υποκριτικές ικανότητες ρόλων… σειρά έχει τώρα άλλη μια μοναδική ερμηνεία… η χάντρα, φίλοι και φίλες!

Χάντρα στο κομπολόι του… είσαι χωρίς να το ξέρεις φυσικά, απλά το υποψιάζεσαι καθώς σας περιβάλλουν και άλλες “χάντρες” διαφόρων χρωμάτων, μεγεθών και προσόντων… και με τον καιρό σιγουρεύεσαι καθώς <ο γόης> ξεθάβει το κομπολόι του και ανάλογα με τα κέφια “παίζει” και με άλλη χάντρα…

Θα επιχειρήσω ένα εις βάθος ψυχολογικό προφίλ του ανδρός με το σύνδρομο του κομπολογιού… Δυστυχώς το σύνδρομο αυτό δεν ανιχνεύεται εύκολα γιατί δεν χτυπά εκεί που θα το περίμενε κανείς… που?! ξέρω κι εγώ βρε παιδιά, εγώ θα περίμενα να διαθέτει “κομπολόι” ένας άντρας με τα όλα του – στην κυριολεξία όμως – που είναι νέος (σχετική έννοια αυτή βέβαια), ωραίος (δυστυχώς εδώ υπάρχει αντικειμενικότητα), φραγκάτος-bon viveur (γιατί όχι?!), γοητευτικός (τουλάχιστον) και με ένα σωρό αντίστοιχα προσόντα που είναι αμαρτία να τα απολαμβάνει μία και μοναδική χάντρα… όχι πώς προσωπικά θα μου άρεσε ο ρόλος της χάντρας έστω κι έτσι… αλλά θα είχε έστω μια λογική εξήγηση το φαινόμενο…

Αντ’ αυτού, βλέπεις κάτι τύπους που αν ήταν αυτοκίνητα θα ήταν σε απόσυρση και έχουν το θράσος και κρατούν και κομπολόι τρομάρα τους… θα μου πείτε “είδες τι κάνει η υψηλή αυτοεκτίμηση?!”, θα σας πω “είδες τι κάνει η χαμηλή αυτοεκτίμηση (των γυναικών εννοείται)”… γιατί αυτή είναι που φτιάχνει κομπολόγια και συναφή ανδρικά αξεσουάρ… και τέλος πάντων είναι απορίας άξιο πώς κάποιος με προσόντα κάτω του μετρίου (αντικειμενικά λέμε) μπορεί να πείσει τον εαυτό του πρώτα και μετά τους άλλους ότι είναι τέτοιο κελεπούρι που αξίζει να κρέμονται στο κομπολόι του?!

Θα μου πείτε τώρα πως προσεγγίζω ζητήματα καρδιάς με την κοινή – ο Θεός να την κάνει – λογική… αλλά δεν μπορεί κάπου πρέπει να μπαίνει και η λογική στη μέση… δηλ. δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα μπορεί ξαφνικά να συναγωνίζεται σε γοητεία τον Νίκο Κούρκουλο στη Λόλα!

Κι έτσι εξακολουθώ να παρατηρώ με κοινωνιολογικό ενδιαφέρον τα εν λόγω μοντέλα όποτε τα συναντάω μπας και τα αποκρυπτογραφήσω κάποια στιγμή για το καλό όλης της εργένικης κοινότητας.

Η τεχνη του φλερταρειν

[… ή αλλιώς δεν περνά η ώρα με τίποτα – περιμένω και τον Χατζηνικολάου να φλερτάρω κατά τις 8 και εν τω μεταξύ γράφω για να μην χάνομαι … ]

… αναρωτιέμαι αν το φλερτ τελικά είναι τέχνη, όπως το τύλιγμα του σαρμά ένα πράγμα, κι αν ναι … γιατί αυτή δεν διδάσκεται στους ανεπίδεκτους; πώς πάει κάποιος και μαθαίνει οδήγηση, ας πούμε; για να μην παίρνει σβάρνα αθώους συμπολίτες του!? … [συγνώμην για τον συνειρμό αλλά να ακούω και τον Πλιάτσικα στο “είναι η αγάπη ένα αμάξι με φτερά” και μου’ρθε…] γιατί το “που πας ρε Καραμήτρο” δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στην καυτή άσφαλτο αλλά και στην χλιαρή ερωτική ζωή μας που μισοκοιμάται… και περιμένει το φιλί της ζωής για να αφυπνιστεί…

…διάφοροι προβληματισμοί με ταλανίζουν εν τω μέσω καύσωνος…

…κατ’ αρχήν να μοιραστώ μαζί σας την στρεβλή - ενδεχομένως - αντίληψη που έχω … ότι στο φλερτ το επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι ο άλλος και ουχί ο εαυτός μας, έτσι δεν μπορεί να θεωρείται επιτυχημένο φλερτ όταν κατακλύζουμε τον άλλον με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα – πόσο μάλλον όταν αυτά είναι τόσο <ειδικά> όσο το πέταγμα αετού γωνία Σόλωνος & Σίνα… μα θα μου πείτε… άμα αυτά είναι τα ενδιαφέροντά μου?!?! πάω πάσο … άμα επιμένεις σε αυτά τα ενδιαφέροντα και θες οπωσδήποτε να συγκινούν και τον άλλον …. τότε μην κοιτάς εκεί που δεν πρέπει … ας πούμε μια νόστιμη νεαρά με τα μανικιούρ της και τα τατού της – ας επιλέξουμε ένα τυχαίο στυλ τώρα – άντε το πολύ-πολύ να ενδιαφέρεται να πετάξετε αετό τα Κούλουμα…

…αυτό που θέλω να πω είναι ότι το φλερτ είναι κατ’ αρχήν επικοινωνιακό σπορ - και σε καμία περίπτωση ομαδικό - με σκοπό να γνωριστούν δύο άνθρωποι … δεν συνιστάται επομένως με το καλησπέρα σας να αρχίσεις για την φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας του Κορνήλιου, όσο αφροδισιακή κι αν τη βρίσκεις, εκτός κι αν είσαι τόσο τυχερός που έπεσες σε φαν του είδους… επειδή όμως η τύχη είναι συνήθως fully booked και δεν μπορούμε να την μονοπωλήσουμε … ας βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι … ας μην προσπαθήσουμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο με το αντικείμενο του πόθου μας, τόσοι και τόσοι επιστήμονες ασχολούνται με αυτά… τι θέτε τώρα; να τους φάμε το ψωμί?!

…θυμάμαι μια περίπτωση τώρα… χαχαχα - πριν κάτι χρόνια στις Σπέτσες – όταν τον γνώρισα ενθουσιάστηκα με την προσωπικότητά του … και όχι άδικα φυσικά … αλλά η καθημερινότητα σκληρή-μπετόν αρμέ… αδύνατον να συντονιστούμε ….αυτός υπερ-εγκεφαλικός – δηλαδή με συχνά επεισόδια – και μονίμως σε άλλη διάσταση που όσο μεγάλο νούμερο κι αν φοράω αδυνατώ να την καλύψω … διανοούμενος της κλίμακας Κιούμπρικ που δεν συνιστάται για παρέα αν θες να πιείς ένα καφεδάκι και να λιώσεις μετά από μια κουραστική μέρα… χωρίς υπερβάσεις, ανατάσεις, διαστάσεις και λοιπές τάσεις που σε μεγάλη δόση απαιτούν αμφεταμίνες για να ανταπεξέλθεις…. κι έτσι αντί για βαρκάδα στα νερά του έρωτα καταλήξαμε στο βυθό σαν τον Τιτανικό … καλή του ώρα :)

… γι’ αυτό κατέληξα… πάρτο αλλιώς που λένε… αφού έτσι βρίσκεις … τα σοβαρά θα μας βρούνε θέλουμε, δεν θέλουμε στην πορεία δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε… όμως το φλερτ είναι μια ειδική αποστολή που απαιτεί να οπλιστείς με φρεσκάδα, ελαφρότητα, διάθεση για παιχνίδι, χιούμορ – ερωτικό, όχι 2 έργα σεξ – για να ανθίσει το λουλούδι του έρωτα, να δυναμώσει και να αντέξει όταν θα αρχίσουν τα αστραπόβροντα…

Σας εχω πει για το χωριο μου το Γκουανταναμο!?

... όπως λένε οι σοφοί άνθρωποι όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος - και βάλε να προσθέσω εγώ – έτσι λοιπόν η ώρα τράβηξε τον κλήρο και έλαχε σε μας αυτή τη φορά … αποφάνθηκε Πρωτοχρονιάτικα ότι είχε κάτι χρωστούμενα μαζί μας και μας τα πέταξε στα μούτρα εκεί που καθόμασταν ωραία-ωραία και προβληματιζόμαστε οικογενειακώς τι σχήμα να δώσουμε φέτος στη βασιλόπιτα… και πώς θα γίνει να βουτήξουμε το παλιόφλουρο πριν προλάβει κανένας άλλος…

… βρεθήκαμε λοιπόν οικογενειακώς στο εξοχικό μας έξω από την Πάτρα – που είχα να επισκεφτώ από τότε που αποφοίτησα από το νηπιαγωγείο – να ασχολούμαστε με διόλου ευχάριστα πράγματα και ως εκ τούτου να προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τους πρωταγωνιστές του Sirvivor για να τα βγάλω πέρα – αν και η αλήθεια είναι ότι προτιμούσα να τα βάλω με το ανακόντα παρά με όλο το χωριό και τα εθιμοτυπικά του…

… έτσι λοιπόν προέταξα τη μαμά μου που εκτός από φύσει ευγενικός και πολιτισμένος άνθρωπος έχει και διδακτορικό στην Υπομονετική και δεν είναι αγριοκάτσικο σαν και του λόγου μου να τα βγάλει πέρα με τα κοινωνικά και ακολούθησα εντατικό πρόγραμμα επιβίωσης σε αντίξοες συνθήκες, οι οποίες εκτός του συναισθηματικού τουρλουμπουκίου συνοψίζονταν στα εξής:

... τελεταί και κόντρα εθιμοτυπικαί διαδικασίαι με στόχο την εξόντωση των υπόλοιπων μελών της οικογένειας του εκλιπόντος, τακτικές και έκτακτες – αυτές ήταν οι χειρότερες όλων – επισκέψεις από γείτονες, συγγενείς 8ου βαθμού και πέρα, περαστικών που δεν είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν και κάθε πικραμένου που η φάτσα του ήταν τόσο οικεία όσο οι περαστικοί που σε σκουντάνε στην Ομόνοια…

… στη συνέχεια αφού κόπασε το λεφούσι, σειρά είχε το έργο “πώς γεμίζουμε τις ώρες μας δημιουργικά” σε αυτό τον επικοινωνιακό κόμβο και εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο η αγάπη μου για τη φύση – την οποία αγνοούσα. Πράγματι οι μεγάλοι περίπατοι στην εξοχή είχαν κατασταλτικό χαρακτήρα – κι ευτυχώς γιατί πόσα αναβολικά να πάρει ένας άνθρωπος?!?! - δεδομένου ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν καταπληκτικές και η φύση που με περιέβαλλε ήταν αξεπέραστη σε ομορφιά – χωρίς πλάκα - δίπλα στο σπίτι μου βρίσκεται ένας πρώην αμπελώνας που σήμερα απλώνεται σαν ένα τεράστιο χαλί από γκαζόν και θα γινόταν θαυμάσιο γήπεδο του γκολφ εάν δεν ήταν μια μεγάλη ταϊστρα για αγελάδες…

Κάθησα λοιπόν side by side with the αγελάδες and πρόβατα και χάζευα ασύστολα τις κορφές του Παναχαϊκού που ήταν τίγκα στο χιόνι και αστραποβολούσαν μες στη λιακάδα… και ο χρόνος σταμάτησε εκεί για κάμποσο μέχρι που μου την έπεσαν οι μύγες – μην ξεχνιόμαστε … οι αγελάδες εκεί δεν έχουν καμμία σχέση με τις αγελάδες της Αθήνας που φορούν περιδέραια και δαντέλες και συχνάζουν έξω από την Μ. Βρετάνια..

… ευτυχώς στο σπίτι ανακάλυψα ένα ξεχασμένο λάπτοπ του αδερφού μου κι έτσι αποκαταστάθηκε η επικοινωνία με τον έξω κόσμο μετά τα φανάρια Χαϊδαρίου κι άρχισα να νιώθω καλύτερα ... γράψε, γράψε παιδί μου λέω να ξεθυμάνεις γιατί το “γράψιμο” είναι ευλογία σε κάθε εκδοχή του…

Οταν ο ερωτας γλυστραει κατω απο τη χαραμαδα

… φταίει που ξέχασες να βάλεις αεροστόπ?! μπααααα μακάρι να ήταν πρακτικό το θέμα… τι εύκολα που λύνονται τα πρακτικά όμως!! με 1 ευρώ (τόσο κάνει ένα αεροστόπ θέλω να πιστεύω) έχεις καθαρίσει … το κοτσάρεις κάτω από την πόρτα και σου μένει ο έρωτας … σαν θηρίο ανήμερο μέσα στο σπίτι να ψάχνει την έξοδο κινδύνου.. χαχα

… όμως για κακή μας τύχη το ζήτημα του ολισθένοντος έρωτος δεν είναι πρακτικό γμτ… είναι από κείνα τα άλλα τα παλιοσυναισθηματικά που δεν βολεύονται τόσο εύκολα… και γιατί ολισθαίνει ένας έρωτας περικαλώ; και γίνεται παραβατικός; και σου σπάει τα @@@@@!? (ας με συγχωρήσουν στην προκειμένη περίπτωση οι άρρενες φίλοι που δανείζομαι μέρος των γεννητικών τους οργάνων…)

… μια συνήθης αιτία που δεν έχει βρει γιατριά ακόμα είναι επειδή δεν έρχεται μόνος του αλλά φέρνει και παρέα …. απαιτήσεις, προσδοκίες, υποδείξεις, συμβουλές και άλλους ανεπιθύμητους επισκέπτες… εεε που να χωρέσουμε όλοι αυτοί σε ένα τσαρδί?!?! δηλ. με το που σε καλωσορίσαμε πρέπει να φέρουμε τη ζωή μας τα πάνω-κάτω?! να πάψουμε να δουλεύουμε όπως δουλεύαμε, να ανοίξουμε το σπίτι μας να περιδιαβαίνει κόσμος, να πίνουμε κρασί αντί για κόκα-κόλα, να δούμε τα πράγματα γενικώς και ειδικώς με “άλλο” μάτι – λες και το δικό μας πάσχει από στραβισμό - και πάει λέγοντας… οι ριπές καταφθάνουν από παντού καθώς όσο πιο πολύ βολεύεται τόσο εντοπίζει σημεία βελτίωσης σε όλους τους τομείς

… και μένεις να αναρωτιέσαι ……. μα καλά… μπας και έκανε λάθος στο κουδούνι?!

... εν τέλει κύριε έρωτα… μας ζάλισες τον έρωτα..

... επί της ουσίας τώρα… σίγουρα όλοι μας έχουμε περιθώρια βελτίωσης και ανάγκη για αλλαγές, όμως αυτό είναι προσωπική υπόθεση, δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από εμάς, σε καμμία περίπτωση δε ένα φρέσκο έρωτα – ο οποίος ρε φούστη μου υποτίθεται ότι έρχεται γιατί έγινε εκείνο το ρημαδοκλικ και βρίσκει ο ένας τον άλλον απλά υπέροχο… n’ est pas?! – τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου και διάθεσης και θα έρθουν στην ώρα τους… οπότε μπορεί και να σε καμαρώσει … αν δεν τον έχει φάει η μαρμάγκα ;)

… τι θα τον συμβούλευα κλείνοντας!? να αράξει στη γωνιά του πανευτυχής - για την ώρα – με την εύνοια της τύχης που του χάρισε μια πιθανότητα να γίνει σημαντικός και αγαπημένος σε έναν άλλον άνθρωπο και να αφήσει τις “επιδιορθώσεις” στους μάστορες που είναι και η δουλειά τους.

Privacy ή χαρισε μου δυο σταγονες ησυχιας (επιτελους!)

… εντάξει είπαμε ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον – σύμφωνα με μια θεωρία βέβαια, ευτυχώς που υπάρχουν τόσες θεωρίες όσες μας βολεύουν ;) – αλλά πόση κοινωνικότητα μπορεί να αντέξει ένας οργανισμός πριν σκεφτεί να αποδράσει προς άγνωστη κατεύθυνση και μάλιστα να σκηνοθετήσει και τη δολοφονία/αυτοκτονία του πίσω ώστε να σιγουρευτεί ότι δεν θα τον ενοχλήσει κανείς ξανά με το ρητορικό ερώτημα “Πήρα να μάθω αν ΖΕΙΣ?!?!” (παρόλο που την προηγούμενη εβδομάδα εις γνώση του έχαιρες άκρας υγείας)΄... οι απαντήσεις πολλές ανάλογα με τη διάθεση, “Καλά ειδήσεις δεν βλέπεις!??!” ή “Όχι δεν ζω… μην το πάρεις τοις μετρητοίς που απαντάω…πιθανόν το αστρικό μου σώμα κάνει πλάκα και στους δύο”

… και φυσικά δεν αναφέρομαι στα άτομα του στενού μας κύκλου - ο Θεός να τον κάνει - ο οποίος δέχεται απόπειρες ξεχειλώματος κατά διαστήματα, αλλά σε περιπτώσεις που πας να δώσεις την παλάμη και σου τρώνε το χέρι… συνήθως δε, να επισημάνω ότι κάτι ονομαστικές εορτές, γενεθλίατα (που στο καλό τα θυμούνται!??!?!) κάτι Χριστούγεννα, Πάσχατα, Δεκαπενταύγουστοι και τα συναφή αποτελούν αφορμή κοινωνικού πυρ… έχω ένα παράδειγμα πρόσφατο ανταλλαγής e-mail με παλιά φιλική γνωριμία … ειλικρινά χάρηκα πολύ που επικοινωνήσαμε και ανταλλάξαμε τα νέα μας γιατί είχαν μεσολαβήσει 2-3 χρόνια… αλλά όμως στο 8ο ημερήσιο e-mail τύπου chat…ΕΛΕΟΣ!!!!!!

… άλλο παράδειγμα… δυστυχώς πρόσφατο κι αυτό… τηλεφωνείς σε κάποιον και δεν απαντά χωρίς να ξέρεις το λόγο – σίγουρα όμως βρίσκεται ακόμα ανάμεσά μας ;) – θα τον βομβαρδίσεις με τηλεφωνήματα ή μηνύματα μέχρι να απαντήσει!??!?! εεεε κάποιοι εγκέφαλοι δίνουν θετικό σήμα σε αυτό το ερώτημα…

… και σας ρωτώ !? οποία η θέσις μου!?

α) εγώ κάνω την πάπια για να το πάρει μόνος/η του/της “το γράμμα” - διαβάζοντας τα σήματα… και ελπίζοντας να γνωρίζει από σημειολογία της καθημερινής ζωής – όχι τίποτα πολύπλοκα πράγματα μην φαντάζεστε…

β) η πάπια έχει αρχίσει να φουσκώνει σαν γαλοπούλα… και αναρωτιέται για το μέλλον της ?! αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά εγχείρηση αλλαγής ζώου, κάτι σε πύθωνα της φαίνεται κατάλληλο για την περίσταση…

γ) η πάπια μας τελείωσε…. τώρα σειρά έχει ο πύθωνας που λέγαμε…
(ααχχχ τα’πα και ξελάφρωσα και αμαρτία ουκ έχω…)

Πυτζαμα και ξερο ψωμι

…το θέμα έθεσε ένας φίλος παραπονούμενος για τις γυναίκες που εμφανίζονται με τα πυτζαμάκια τους κατά τις πρώτες καυτές νύχτες με το νέο τους σύντροφο…

…χαίρομαι που μου έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσω και μια άλλη πτυχή του εαυτού μου … αυτή που σκάει μύτη την <πρώτη νύχτα> και όποιον πάρει ο χάρος… εχμ… συγνώμην ο έρως ήθελα να πω...

… εγώ θα μιλήσω εκ μέρους των πυτζαμοφορουσών γυναικών που τόσο αλύπητα έχουν χτυπηθεί στην ερωτική λογοτεχνία γιατί δήθεν δεν διαθέτουν φλογερό ταμπεραμέντο και την ικανότητα να εμπνεύσουν πάθος μέσα από την βαμβακερή πανοπλία τους… εεεε λοιπόν τρίχες αγαπητέ μου… όποιος πιστεύει ότι η τέχνη του έρωτος ντύνεται μόνο στου Αεράκη απατάται οικτρά…

…μας αρέσουν οι πυτζάμες μας γιατί με αυτές νιώθουμε άνετα, ζεστά και πιο ευδιάθετες και με αυτές τις προϋποθέσεις λύνεσαι και πιο εύκολα ειδικά σε μια αμήχανη – κατά κανόνα – <πρώτη νύχτα> - παρά αν προσπαθήσεις να λανσάρεις μια femme fatale – την οποία εννοείται ότι δεν γνωρίζεις ούτε εξ’ όψεως – εξαιρούνται οι κυρίες που γνωρίζουν το σπορ φυσικά, αλλά όπως έχετε καταλάβει ήδη δεν είμαι σε θέση να μιλήσω εκ μέρους τους…

… ωστόσο, για να μην απογοητευτούν οι άνδρες που έπεσαν στον έρωτα μιας πυτζαμοφορούσας, έχω να προσθέσω ότι το εν λόγω μοντέλο επιδέχεται θεαματική βελτίωση – εδώ φαντασιώνεστε ελεύθερα – αν του συμπεριφερθούν με αγάπη και τρυφερότητα και μπορεί να εκπλήξει το σύντροφό του με περιβολή που δεν μπορώ να σας περιγράψω γιατί θα μας κόψει το ΕΡΣ – αλλά αυτά θέλουν χρόνο και υπομονή…

Με τιμή
Pyjama Lover

Friends For Ever (or not?)

"Φίλοι για πάντα εγώ κι εσύ,
φίλοι για όλα στη ζωή,
φίλοι για όσα έχουμε ζήσει,
τίποτα δεν θα μας χωρίσει"

...λένε οι ρομαντικοί "Φίλοι για Πάντα" αλλά πέραν τούτης της υπόσχεσης αιώνιας φιλίας δεν μας λένε και τη συνταγή για το πετυχημένο "αυγολέμονο", όπως αποκαλούνται συχνά οι κολλητοί.

Και όμως, ο χωρισμός δεν χτυπάει μόνο τις πόρτες εραστών και αγαπημένων, αλλά και φίλων, κολλητών, αδερφών ψυχών ή όπως αλλιώς τους λέμε, τέλος πάντων. Ο χωρισμός δεν έχει φύλο ή προτίμηση στις σχέσεις... κάτι σαν το "μπροστά στο θάνατο είμαστε όλοι ίσοι", αλλά στο πιο light!

Γιατί χωρίζει κάποιος από τον/την καλύτερο/η φίλο/η του/της ή μπορεί τελικά να μην χωρίσει που είναι ίσως και το ζητούμενο; Τι είναι αυτό που τον κάνει από μοναδικό να γίνεται ξαφνικά σαν παλιό τατουάζ που εκτός από το ότι μας θυμίζει κάποια νεανική τρέλα τώρα πια προσπαθούμε να το κρύψουμε διακριτικά; Ποιος άλλαξε; αυτός ή εμείς; μάλλον δεν έχει σημασία, όσο κι αν το αναλύσουμε θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο, μόνο που θα έχουμε κουραστεί πρώτα αν επιλέξουμε την οδό της ανάλυσης μέχρι τελικής πτώσης, ποιο σημείο; μα ότι δεν φταίει κανείς φυσικά, με την ενοχική χροιά της λέξης...

Και γιατί να "φταίει" δηλαδή κάποιος επειδή θεωρεί ότι το απόγειο της διασκέδασης είναι να τρως στην ίδια συνοικιακή ταβέρνα, κάθε Κυριακή μεσημέρι και μάλιστα καλαμαράκια και τυροκροκέτες επί δεκαετία χωρίς να μπεις καν στον πειρασμό να παραγγείλεις κάτι διαφορετικό και στη συνέχεια να παραδίνεσαι στη χειμερία νάρκη της τηλεοπτικής Κυριακής... ή γιατί να φταίει η φίλη σου που από τότε που μυήθηκε στην επαγγελματική ζωή την έχει αναγάγει σε θρησκεία και την υπηρετεί με τέτοιο ζήλο που θα έκανε και τον πιο φανατικό μουτζαχεντίν να μοιάζει με άπιστος μπροστά της...

Τα πράγματα, όπως μας λένε, είναι απλά (?!?) - ακολουθώντας ο καθένας τη δική του μοναχική πορεία ενηλικίωσης - αφού έτσι κι αλλιώς σε αυτή τη διαδρομή είμαστε όλοι μοναχικοί ταξιδιώτες - κατεβαίνουμε σε διαφορετικούς προορισμούς και ανεβαίνουμε ξανά με διαφορετικές αποσκευές... άλλοι σταματούν σε κάθε προορισμό για να συναντήσουν τη μοίρα τους, άλλοι προτιμούν ένα ήσυχο ταξίδι χωρίς πολλά check-in, check-out.

Είμαι σίγουρη ότι αν το καλοσκεφτούμε θα βρούμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που παίζουν κάποιο ρόλο στην καθημερινή ή την ευρύτερη κοινωνική ζωή μας και έχουν κάποιες σοβαρές συνήθειες με τις οποίες το βρίσκουμε αδύνατον πια να συμβιβαστούμε κι έτσι η ιδέα του "χωρισμού" περνάει όλο και πιο συχνά από το μυαλό μας...

Όμως ίσως αυτός ο "χωρισμός" τελικά να μην είναι αναγκαίο κακό και αυτό που χρειάζεται να είναι απλά ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας με τους κολλητούς μας ... ναι, δεν μπορώ να προσκυνώ κάθε Κυριακή στην εν λόγω ταβέρνα και έτυχε ο ουρανίσκος μου να είναι πιο γκουρμέ βρε αδερφέ, όμως μπορώ να μοιράσω το χρόνο μου ώστε να συμπεριλάβω στο πρόγραμμά μου και τον κολλητό που γίνεται πια φίλος ανάμεσα σε φίλους, εξίσου αγαπημένους. Σαν να ακούγεται και πιο "ενήλικο" αυτό.... ίσως τελικά η έννοια του "κολλητού" να μας αποχαιρετά μαζί με τα σπυράκια της εφηβείας, να παραχωρεί τη θέση της σε μια άλλη σχέση λιγότερο αποκλειστική και απαιτητική και περισσότερο ευέλικτη και ευχάριστη, άρα και με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής.

Το κίνητρο, φυσικά, είναι να εξακολουθήσουμε να απολαμβάνουμε τα θετικά στοιχεία αυτής της σχέσης, που εξυπακούεται ότι πρέπει να είναι σημαντικά για μας. Σκεφθείτε λοιπόν, τι σας προσφέρει αυτή η σχέση σε όλα τα επίπεδα, αν και αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το συναισθηματικό συνήθως. Αν ο φίλος ή η φίλη μας, μας συμπαραστέκονται όταν τους χρειαζόμαστε, ξέρετε έχουν εκείνον τον περιβόητο ώμο που εμφανίζεται ως δια μαγείας για να ακουμπήσουμε όταν χρειάζεται, ίσως δεν αξίζει να το ρισκάρουμε και να τους αποκλείσουμε από τη ζωή μας.

Αυτό είναι και το κλειδί ... και όταν το ξεκαθαρίσουμε, όλα τα άλλα τα βρίσκουμε.

...και εκείνο το τραγουδάκι ξέρετε έχει και συνέχεια...

"Σαν παραμύθι απ' τα παλιά,
στην παιδική μας γειτονιά
Εικόνες χρόνου, αναμνήσεις
θα είσαι κει να μου θυμίζεις
Φίλοι για πάντα εγώ κι εσύ
... τίποτα δεν θα μας χωρίσει!"

Το Βαζο

Ένα βάζο, ένα άλικο τριαντάφυλλο, ένας έρωτας… μια καινούργια αρχή… ήταν τα λόγια ενός φίλου που κοιτάζει το βάζο με το τριαντάφυλλο και βλέπει τον έρωτά του να ανθεί και να μοσχοβολά…

Τι μου θύμισες τώρα βρε Γ. με το βάζο… έχω δει – αλίμονο βέβαια όχι την ρομαντική εκδοχή – αλλά την άλλη την πιο κοινή και μπρουτάλ … σπάσε το βάζο, τα μουράνο τασάκια, το πέταλο-γούρι και ότι γυαλικό φιγουράρει τέλος πάντων στη βιτρίνα της ζωής μας στην καρκάλα του αγαπημένου (?!) σου – καθώς τον ξεπροβοδίζεις στο κατώφλι της εφ εξής μπακουρουζωής του ή τον παραδίδεις στη νέα μούσα του μαζί με την προίκα του…

Και αναρωτιέμαι γιατί οι παλιάνθρωποι στη θέα ενός τόσο fragile αντικειμένου να μην σκεφτόμαστε μια κίνηση όλο χάρη και αβρότητα παρά να είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας όταν μας καβαλάει ο βελζεβούλης – που έλεγε και η ζαζά μου?! κι έτσι αντί τα βάζα να φιλοξενούν ανάσες φρεσκάδας του έρωτά μας, κοινώς λελουδικά για τους λιγότερο μυημένους στην καψουρο-λογοτεχνία, να αποκτούν μια νέα χρηστική αξία στα χέρια μας, αυτή των ιπτάμενων όπλων…

Έτσι σε μια στιγμή λαμπρής αυτοκυριαρχίας, από αυτές που σπάνια βιώνω ομολογουμένως, αποφάσισα να ξελαφρώσω το σπίτι από τα πυρομαχικά ούτως ώστε στην επόμενη ηρωϊκή έξοδο να μην θρηνήσουμε θύματα… αλλά πρέπει να σε θέλει βρε παιδί μου… και άμα ο επόμενος εμφανίζεται στην πόρτα με το βαζάκι και το ανάλογο λελουδικό του καλωσορίσματος, δεν σε θέλει!! Οπότε το βάζεις κι εσύ σε περίοπτη θέση και εύχεσαι να έχει καλύτερη τύχη από τον προηγούμενο…