ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ;

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΨΑΡΟΝΤΟΥΦΕΚΑΣ

[…μετά από άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια για διάβασμα, των Δύσκολων Ερώτων του Καλβίνο αυτή τη φορά, το μόνο που παρήγαγε ο νωθρός εγκέφαλός μου ήταν μια φαντασιακή ιστορία από τις φετινές διακοπές… κατά τα άλλα βαρέθηκα αφόρητα και τον Καλβίνο και τους Δύσκολους Έρωτές του… τι φταίω κι εγώ;]

Γκααπ! ..άφησε την τελευταία παραγγελία πάνω στο τρύπιο τραπεζομάντηλο, που ανέμιζε περήφανο τις τρύπες του στον θαλασσινό αέρα, δύο φραπέδες και νερά, κι έφυγε τρέχοντας προς τα μέσα… εκεί που είχε φύγει εδώ και πολύ ώρα με τη σκέψη του …πίσω της έτρεξαν οι κατάμαυρες μπούκλες του, τα μελαμψά του πόδια και τα μακριά του χέρια που τον κρατούσαν σε ισορροπία έτσι όπως καταχεριάζαν τον αέρα… ένα μαυροτσούκαλο που δημιουργούσε μια τόσο ωραία αναταραχή γύρω του δύσκολα θα το αγνοούσες…

…σε λίγο ένα ζευγάρι σαγιονάρες εκτοξεύτηκαν στο νερό μπροστά στα τρύπια τραπεζομάντηλα - πάει τελείωσε ο μικρός είχε ταλέντο στη φασαρία - και ακολούθησε η έξοδός του και η έκπληξή μου... βγήκε από την ξύλινη παράγκα τουλάχιστον σαν μικρός αυτοκράτορας, χωρίς συνοδεία ωστόσο, αλλά με όλη τη μεγαλοπρέπεια… σαν να ακολουθούσε ξαφνικά ένα μαλακό τέμπο, οι κινήσεις του έγιναν απαλές και μου έφερναν μια μικρή ανατριχίλα καθώς τις παρακολουθούσα…

…περπάτησε αργά μέχρι το νερό και μπήκε μέχρι τα γόνατα … φόρεσε τη μάσκα του που δάμασε εκείνη την αφάνα που είχε για μαλλί και άφησε να φανεί το μέτωπό του… τα βατραχοπέδιλα έπλεαν δίπλα του χωρίς να τολμούν να ξεμακρύνουν κι εκείνος είχε δώσει όλη του την προσοχή στο ψαροντούφεκο που κρατούσε στα χέρια του… καμία σχέση με τα φραπεδονερά που κουβαλούσε μέχρι πριν λίγο… το ψαροντούφεκο είχε γίνει η προέκταση του κορμιού του… ένιωθες το δέος του καθώς το αγκάλιαζε και ετοιμαζόταν για τη βουτιά του… σαν βιολιστής που κουρδίζει το βιολί του … βουτηγμένος στο νερό…

…φόρεσε τα βατραχοπέδιλα, κατέβασε τη μάσκα του που έκανε τις μπούκλες του να τιναχθούν σαν ελατήρια πάλι κι έπεσε απαλά στο νερό… αυτό ήταν… ούτε εντυπωσιακά μακροβούτια, ούτε τίποτα… γλίστρησε και χάθηκε κάτω απ’ το νερό… περιέργως ένιωθα ότι τον ακολούθησα κι ας μην έβλεπα πια παρά μόνο την έξοδο του αναπνευστήρα του… με είχε παρασύρει με τις χορευτικές κινήσεις του μαζί του στο βυθό… τώρα βλέπαμε μαζί όλα όσα έκρυβε η θάλασσα μέσα της και ψάχναμε ο καθένας για το θησαυρό του…

…εκείνος κανένα καλό ψαράκι, έστω κανένα χταπόδι… εγώ πάλι κανένα χαμένο δαχτυλίδι του Τάδε και της Τάδε, που η Τάδε το πέταξε στη θάλασσα αφού εκείνος τη χώρισε κάτω από την ομπρέλα που την προστάτευε μόνο από τον αδυσώπητο ήλιο και όχι από τον αδυσώπητο Τάδε… ή αχινούς που τους ξεραίνεις στον ήλιο κι αποκτούν εκείνα τα ωραία χρώματα και τους κουβαλάς σαν τρόπαια από την επιδρομή σου στις παραλίες …

…δεν έχω βουτήξει ποτέ με παρέα – και μόνη μου πάνε πολλά χρόνια - αλλά ήταν σαν να ήξερα όλα τα κόλπα…

…ένα δυνατό σφύριγμα διέκοψε το ταξίδι μας στο βυθό πάνω που δεν είχαμε βρει τίποτα… ο πατέρας - μάλλον - του μικρού ψαροντουφεκά έκρινε πώς αρκετά σουλατσάρισε στο βυθό.. άρχιζε να σουρουπώνει και θα πλάκωνε η βραδινή πελατεία… τέρμα οι φραπέδες, τώρα είχαν σειρά οι μπύρες και τα ούζα… και ο μικρός πρίγκηπας θα γινόταν πάλι Σταχτομπούτος στη Χρυσή Ακτή που σήμερα δεν του χάρισε καμία συγκίνηση…

…δεν πειράζει μικρέ μου, η θάλασσα θα είναι πάντα εκεί… ευτυχώς όχι και οι θαμώνες του μαγαζιού… ;)

Η ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Όποιος πραγματικά πιστεύει ότι ο εφιάλτης της λευκής σελίδας χτυπάει μόνο όσους γράφουν, μάλλον δεν έχει σταθεί ποτέ μπροστά σε λευκό χαρτί πλημμυρισμένος ιστορίες από γραμμές να προσπαθήσει να σχεδιάσει ή να ζωγραφίσει… και να μην μπορεί… να μην υπάρχει καμία συνεννόηση ανάμεσα στο χέρι και το μυαλό… να σχεδιάζει αδέξια σκαριφήματα που ουδεμία σχέση έχουν με το πρωτότυπο της έμπνευσης… η ιστορία μιας γραμμής είναι τόσο δύσκολο να ειπωθεί στο χαρτί όσο και μια ζωηρή σε ενδιαφέρον παράγραφος… και αν αυτός που θέλει να γράψει αλλά δεν ξέρει πώς είναι σε δύσκολη θέση, εκείνος που θέλει να ζωγραφίσει και ξέρει τι και πώς αλλά δεν μπορεί είναι σε απόγνωση… η άγονη γραμμή γίνεται ο εφιάλτης του…

…σκεφθείτε ότι το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνουν είναι να μιλάμε και αμέσως μετά να γράφουμε… δεν μας μαθαίνει κανείς τίποτα για τα σχήματα, τα χρώματα και τις γραμμές που υπάρχουν γύρω μας… ζούμε μέσα σε έναν παραζαλισμένο καμβά γεμάτο ιστορίες που συνήθως κανείς δεν είναι πρόθυμος να μας διηγηθεί… κι έτσι, αν μας κινήσει την περιέργεια ο καμβάς αρχίζουμε να τον ψάχνουμε μόνοι μας…

…η ιστορία μιας γραμμής μπορεί να ξεκινήσει οπουδήποτε και αλίμονο να μην ολοκληρωθεί ποτέ… μπορεί να ξεκινήσει σαν την τέλεια καμπύλη που σχηματίζει ο λαιμός της ερωμένης σου, να σου διηγηθεί μια φανταστική ιστορία που σε ταξιδεύει σε όλο το κορμί της και τη στιγμή που θα θελήσεις να την μεταφέρεις στο χαρτί να ζήσεις μια απίστευτη απογοήτευση… καθώς τίποτα δεν θυμίζει εκείνο το θαυμάσιο κόσμο που απλώθηκε πριν λίγο μπροστά στα μάτια σου… αν δεν είναι αυτό μαρτύριο για κάποιον που ζωγραφίζει τότε τι είναι;

…η άγονη γραμμή πληγώνει πολύ, κι όχι το χαρτί όπως θα έπρεπε, αλλά το μυαλό που αδυνατεί να οδηγήσει το χέρι σωστά… και όσο το χέρι θέλει να γλιστρήσει πάνω στο χαρτί και να κάνει εκείνη την άγονη γραμμή να ζωντανέψει και να μιλήσει στο χαρτί, τόσο η αγωνία κορυφώνεται, τόσο η πίεση μεγαλώνει, τόσο οι προσδοκίες χτίζουν τη δική τους πυραμίδα… κι αν όλο αυτό δεν βρει διέξοδο σύντομα, τόσο συσσωρεύονται τα τσαλακωμένα χαρτιά, τα σπασμένα μολύβια και τα λιωμένα κάρβουνα… για να μιλήσω για τον προσωπικό μου εφιάλτη… αχ αυτό το κάρβουνο!

…πόσο το μισώ.. πόσο αδέξια με κάνει να νιώθω… πόσο γρήγορα με επανέφερε στο μηδέν των ζωγραφικών μου δεξιοτήτων πάνω που πίστευα ότι σχεδιάζω καλά… μέχρι που το έπιασα στα χέρια μου και όλη μου η αυτοπεποίθηση εξατμίστηκε… τι κακουργήματα βγήκαν από τα χέρια μου, δεν μπορώ – ούτε θέλω - να περιγράψω… ούτε 5χρονο δεν ζωγραφίζει έτσι, για την ακρίβεια μπορεί να ζωγραφίζει καλύτερα! Και δεν θέλω να το ξέρω…

…πρέπει να βρω έναν δάσκαλο – κάθε φορά που τα βρίσκω σκούρα καταφεύγω στην αυθεντία - είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ… κάποιον που θα μου μάθει τα μυστικά του κάρβουνου… δεν μπορεί θα υπάρχουν… αλλιώς τι; …αλλιώς πρέπει να παραδεχτώ πώς μέχρι εδώ ήταν το ταλέντο μου… :(

ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΚΟΝΤΕΥΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ

…κι εγώ πρέπει να προλάβω… αυτή ήταν τουλάχιστον η επιθυμία των αγγελιοφόρων για την μοίρα των ροδάκινων… πριν αρχίσουν να χορεύουν το χορό του Γκουαντάναμο το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, να είμαι εκεί... να μας χωρίζει πια τόση απόσταση - πραγματική αλλά και μεταφορική - που να μπορώ να απλώσω κι εγώ το χέρι μου να τα μαζέψω… πριν πέσουν κατά γης παραδομένα στους νόμους της φύσης… να τα προλάβουν κάποια χέρια που να λαχταράνε να τα μυρίσουν κατ’ αρχήν και να τα γευτούν στη συνέχεια… οι ειδήμονες επί των ροδάκινων ισχυρίζονται ότι το καλό ροδάκινο έχει άρωμα και γεύση… οι άσχετοι περί των ροδάκινων - και πιο εικαστικοί τύποι - εστιάζουν στην όψη και την αφή… τα θέλουν ροδοκόκκινα από την πλευρά που τα κοιτάνε έτοιμοι να τα γευτούν και με όλες τις υπόλοιπες αποχρώσεις στριμωγμένες στην αθέατη πλευρά… όσο για την αφή, μαλακό και χνουδωτό το ροδάκινο πρέπει να θυμίζει βελούδο… (άσχετοι μεν, με τις ιδιαιτερότητές τους δε…)

…τα ροδάκινα κοντεύουν να πέσουν στο Γκουαντάναμο και δεν φταίει τελικά ο σεισμός της Φουκουσίμα ή οι ασταμάτητες βροχές του Ιουνίου ή κάποιο άλλο φαινόμενο… όχι, δεν πρόκειται για τη θεωρία του χάους που φέτος χτύπησε το μικρό Γκουαντάναμο… όπως προσπάθησα ανεπιτυχώς να ετοιμολογήσω … τα ροδάκινα ΘΕΛΟΥΝ να πέσουν αλλά περιμένουν να τα μαζέψει κάποιος που ενδιαφέρεται , κάποιος που θα εκτιμήσει την τόση δουλειά της φύσης πάνω τους, κάποιος που θα τα βοηθήσει να εκπληρώσουν το σκοπό τους, να προσφέρουν απόλαυση… αλλιώς θα γυρίσουν εκεί από όπου ξεκίνησαν στη μάνα γη και θα ελπίζουν σε καλύτερη μοίρα την επόμενη χρονιά… είναι καταπληκτικός ο κύκλος των φρούτων, αν το καλοσκεφτείς… τόση δουλειά μέχρι να γίνουν και εάν δεν βρεθεί κάποιος να τα μαζέψει μιλάμε για την απόλυτη ακύρωση…

…κι έτσι κι αρχίσεις να το καλοσκέφτεσαι, αποφασίζεις να γίνεις κάποιος που ενδιαφέρεται κι ας μην είσαι ο καλύτερος υποψήφιος, είσαι ο πλησιέστερος συγγενής των ροδάκινων κι αυτό φτάνει για να σε γεμίσει ευθύνες απέναντί τους… κι αρχίζεις να προβάρεις την ενδυμασία της συγκομιδής, γαλότσα ή κανένα παλιοπάπουτσο που ξεθάβεις από την αποθήκη, άνετα παλιά ρούχα και απαραιτήτως καπέλο – ο ήλιος είναι ανελέητος στο Γκουαντάναμο ειδικά με τους άσχετους που μαζεύουν ροδάκινα σε μια κρίση ευαισθησίας για τη φύση, το σόι τους και τους ίδιους… που αν δεν υπήρχε το Γκουαντάναμο, φέτος θα έκαναν εναλλακτικές διακοπές φτιάχνοντας νερατζάκι από τα νερατζόδεντρα της Πατησίων…

…μπαίνεις στο χωράφι, όταν ο ήλιος έχει πέσει πια, μην μας βρει και καμιά ηλίαση έτσι άμαθοι που είμαστε στις αγροτικές εργασίες, βρίσκεις μια ροδακινιά που την κουλαντρίζεις, την πλησιάζεις κι αρχίζεις να κοζάρεις τα ροδάκινα… τα πιάνεις στο χέρι σου, τα ζουλάς λίγο κι αν ανταποκριθεί η χυμώδης σάρκα τους και δεν παραμένει σκληρή σαν κοτρώνι, το ροδάκινο ερρίφθη! Το κόβεις με μια αποφασιστική κίνηση, δεν ταλαιπωρείς το δέντρο καμιά ώρα κούνα πέρα-δώθε, και το ρίχνεις στο λεκανάκι! Απλό μάλλον… τώρα επανέλαβε χ φορές, όπου χ τείνει στο άπειρο…

[…κάποιος βέβαια έπρεπε να είχε αραιώσει λίγο τον καρπό γιατί γίνεται της τρελής πάνω στα κλαριά! Και δεν θα τελειώσουμε ποτέ, αδερφέ…]

…τα ροδάκινα είναι έτοιμα να πέσουν στο Γκουαντάναμο κι εγώ συνεχίζω να γράφω παπαριές εκμεταλλευόμενη το δράμα τους αντί να πάω να ντυθώ μπαρμπα-Στάθης και να πιάσω δουλειά…

ΛΙΩΝΕΙΣ ΣΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ;

…Κυριακή, μεσημέρι, Ιούλιος, ζέστη του θανατά, βαρεμάρα… οι αισθήσεις δουλεύουν στο ρελαντί.. ένα δεύτερο σώμα θερμότητας με ακολουθεί παντού… η αύρα μου - που θα έλεγαν και οι ειδικοί - φωτιά… δεν βοηθάει καθόλου οποιαδήποτε δραστηριότητα… βαριέμαι να κουνηθώ… το μυαλό ταξιδεύει τεμπέλικα και ακατάστατα… αρνείται να σταματήσει οπουδήποτε για πολύ.. ίσως μόνο σε ανάλαφρες σκέψεις με μια δόση σκανταλιάς… τότε νιώθω να δροσίζομαι λίγο από μέσα προς τα έξω… παγώνουν για λίγο τα σταγονίδια του ιδρώτα που κοσμούν μόνιμα το άνω χείλος, εις μάτην του κλιματιστικού που τα καταπολεμά αθόρυβα αλλά όχι τόσο σθεναρά - το’χω σε υψηλή για την εποχή θερμοκρασία γιατί δεν το αντέχω και πολύ…

…πετάγομαι από το κρεββάτι στον καναπέ και τούμπαλιν και νιώθω πως και τα καλύμματα και τα σεντόνια βαρέθηκαν να με κουβαλάνε… ξαφνικές επιδρομές στο ψυγείο για διαλείμματα δροσιάς - δεν εννοώ πώς μπαίνω μέσα – κανένα παγωτό, καμιά κόκα λάιτ, νερό και πάλι νερό… η ιδέα της θάλασσας μου φαίνεται έτσι κι έτσι… θα βρω κανέναν ίσκιο; εξάλλου έχει πολύ ζέστη… θα μου πεις και πότε πάνε στη θάλασσα; όταν κάνει κρύο; ναι, αλλά όταν έχει πολύ ζέστη είναι πολύ κουραστικό να βρίσκεσαι έξω συνέχεια… αφήστε που μόνη μου βαριέμαι γρήγορα ακόμα και στη θάλασσα…

…και μην πιάσουμε και το θέμα μόνος, μόνη τώρα γιατί θα κόψουμε τας φλέβας μας... λες και όλα είναι φτιαγμένα για να τα κάνεις με παρέα, αλλιώς σε εκδικούνται... πολύ ύπουλο πράγμα η μοναξιά ρε παιδί μου, σε χτυπάει όταν μυριστεί ότι έχεις πεσμένες άμυνες… για παράδειγμα Κυριακή, μεσημέρι, Ιούλιο, με ζέστη του θανατά, και βαρεμάρα να σου δένει τα πόδια…

(…το’ πιασα είχα δεν είχα το θέμα της μοναξιάς, φυλαχτείτε…)

…και δεν είναι η σχέση το θέμα, δεν με απασχολούσε ποτέ τόσο το γκομενικό.. είναι που στην ηλικία μου οι φίλοι είναι αλλού οι περισσότεροι… με άλλο τρόπο ζωής, βλ. παιδιά, σκυλιά, στεγαστικά και τα συναφή, περιορισμένο παρορμητισμό και διάθεση για αυθόρμητες εκδηλώσεις…

…το μόνο που μπορεί να μου φτιάξει τη διάθεση είναι καλή παρέα... για να σας δω :)

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

Σεληνιακό τοπίο, απόλυτη σιωπή, σκοτάδι και σκιές από τους βράχους παντού να στήνουν τη δική τους θεατρική σκηνή. Οι βράχοι αχνίζουν ζεστοί από τον ήλιο της ημέρας, σε φιλοξενούν άνετα και δεν συγκρίνονται με τίποτα για τη θέα που προσφέρουν μια ανάσα από το θεό. Κι έπειτα με όλα αυτά τα μοναστήρια τριγύρω είναι και πιο εύκολο να νιώσεις κοντά στο θεό. Τα μόνα φώτα είναι αυτά που φαίνονται κάτω στο βάθος από την Καλαμπάκα και το Καστράκι. Αν κοιτάξεις γύρω σου μπορεί και να σου κοπεί η ανάσα από το απόκοσμο σκοτάδι και τις σκιές, γι' αυτό θέλει καλή παρέα και ένα φακό απαραίτητα για να σκαρφαλώσεις στους βράχους. Αν τύχει δε να βρεθείς την ώρα που ξυπνούν οι καλόγεροι κι αρχίζουν να χτυπάνε τα σήμαντρα και πλημμυρίσει ο τόπος μοναστηριακούς ήχους μιλάμε για εμπειρία μέγκασταρ!

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ

…ταπεινής προέλευσης η έμπνευσή μου, μόλις μια τηλεοπτική διαφήμιση και μάλιστα για αυτοκίνητο στάθηκε αφορμή για να θυμηθώ όλες αυτές τις στιγμές ευφορίας που έχω ζήσει όταν κάποιο αξιοθρήνητο κλισέ καταρρίπεται για να ξεπηδήσει στη θέση του ένα υπέροχο παράδοξο… κι ενώ ζούμε τη δικτατορία των κλισέ, να’ σου μια όμορφη, γεμάτη δύναμη εικόνα ζωής να ανατρέπει το δοξασμένο κλισέ και να με γεμίζει αισιοδοξία και ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε και κυρίως ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΥΣ οι κατεστημένες αντιλήψεις που μας κρατάνε πίσω καταρρίπτονται…

…η έρημος δεν είναι (παντού) ξερή, τα κορίτσια δεν είναι (πάντα) αδύναμα, τα τριαντάφυλλα δεν είναι (μόνο) κόκκινα, οι διαδρομές με το αυτοκίνητο δεν είναι (απαραίτητα) μονότονες, το χειμώνα δεν κάνει (παντού) κρύο, κοκ. – στη θέση καθενός από τα παραπάνω κρυμμένα κλισέ η διαφήμιση μας προσφέρει μια ωραία, ζωντανή ανατροπή που ξαφνικά συνειδητοποιούμε όλοι μας ότι δεν μας είναι τόσο ξένη...

…πολύ μου άρεσε αυτή η διαφήμιση, γιατί είναι ο ύμνος στο παράδοξο… στο ωραίο, το δημιουργικό παράδοξο… αυτό που σου ανοίγει τα μάτια σε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που έχουμε συνηθίσει και πιστέψει μέχρι τα μπούνια... μια πραγματικότητα που όλα είναι δυνατά… μου θύμισε ότι καθημερινά αναζητώ αυτό το παράδοξο γύρω μου, εκεί που αναμενόμενα πια είναι τα κλισέ της καφρίλας, της ασυνειδησίας, της μιζέριας, της όποιας αντιπαθητικής συμπεριφοράς έχουμε συνηθίσει να αποδεχόμαστε ως νόμο στη ζούγκλα που ζούμε...

…κυνηγώντας λοιπόν το παράδοξο… αναζητώ κι εγώ άνθη εκεί που (λένε ότι) φυτρώνουν μόνο κάκτοι, χειμώνες που κάποιοι ζούνε σαν καλοκαίρι, ρωμαλέα και στιβαρά κορίτσια που τσακίζουν στο ξύλο τον αντίπαλό τους, πολύχρωμα τριαντάφυλλα και πάνω απ’ όλα συναρπαστικές διαδρομές εκεί που όλα προβλέπονται τελεσίδικα μονότονα…

…κυνηγώντας λοιπόν το παράδοξο… αναζητώ κι εγώ λίγη ευγένεια και καλή διάθεση στις καθημερινές συναναστροφές μου, αντί για γρυλίσματα και τρίξιμο των δοντιών… και ναι, το κλισέ είναι όποιος διεκδικεί δυναμικά να θυμίζει ταύρο σε υαλοπωλείο εν ονόματι του δίκιου του… αλλά εγώ μπορώ να θαυμάζω την ήρεμη δύναμη κι ας μην τα καταφέρει ποτέ να γίνει παντοδύναμο κλισέ?!

…αναζητώ γύρω μου αληθινούς και όχι γιαλατζί έρωτες, κρυφοκοιτάω στα ξένα δωμάτια με το ακτινολογικό μου μάτι και λέω πφφφ! όχι πια δευτεροτριτοτέταρτοι και καταϊδρωμένοι - έλεος πια μ' αυτό το γαμοκλισέ – δείξτε μου κάποιον που επέλεξε να ζήσει έναν έρωτα έτσι όπως του άξιζε (του έρωτα εννοείται) - μεγαλειώδης ή μη, δεν έχει σημασία - κάποιον που ξεβολεύτηκε χωρίς να υποτιμά τίποτα απ’ όσα είχε... αντιθέτως να τιμά τις επιλογές του, κι ας μην βγαίνουν πάντα σωστές...

…αναζητώ εντιμότητα στις συναλλαγές μου, κι ας βγάζουμε όλοι λιγότερα… εκτιμώ το <δωρεάν> κι ας μην επιτυγχάνει το σκοπό του...

…αναζητώ πρότυπα που ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους, ίσως γιατί εγώ καίγομαι συχνότερα απ΄όσο θα' θελα και θέλω τη δύναμή τους για να ξαναγεννηθώ κάθε φορά… ανθρώπους που έχουν συμφιλιωθεί με τις ανεπάρκειές τους και μπορούν να προχωράνε μαζί μ’αυτές, και ναι, ακόμα και να παράγουν έργο…

…εσείς κυνηγάτε το παράδοξο; κι αν ναι, ποιο είναι το δικό σας παράδοξο που σας γεμίζει αισιοδοξία κάθε φορά που το συναντάτε;

ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

…αναρωτιέμαι αυτή την εποχή, τι όνειρα μπορεί να κάνει κανείς?! κι αν κάνει, από τι υλικό είναι φιταγμένα τα όνειρά του?!

Ο ΑΠΟΓΡΑΦΕΑΣ

…της γειτονιάς με απευθείας ανάθεση της σπιουνιάς, μας επισκέφθηκε σήμερα στην πολυκατοικία… είχε κρεμασμένες στην πλάτη ένα σωρό αδιάκριτες ερωτήσεις που αδημονούσαν να απαντηθούν στις οποίες απάντησα καθώς πρέπει σαν κυρία που είμαι :P αλλά δεν μπορούσα να αποφύγω κάποιες σκέψεις που μου ερχόντουσαν αυτόματα στο μυαλό καθώς περνούσα την ιερά απογραφή…

…ας πούμε, ακριβής ημερομηνία γέννησης.. με έμφαση στο ακριβής (!) λες και υπήρχε περίπτωση να δώσει κανείς ημερομηνία γέννησης του τύπου γεννήθηκα στις 8 κάποιου βροχερού μήνα μιας χρονιάς σύμβολο.. ε; καλό; βρες την κ. απογραφέα μου τώρα… κι άμα σ’ άρεσε συνεχίζουμε έτσι να διασκεδάσουμε και λίγο… στο σημείο αυτό έχω βέβαια μια απορία.. ΑΝ η απογραφή είναι τόσο σοβαρή υπόθεση πώς στην ευχή δεν ζητάνε ταυτότητα?! εγώ έτοιμη την είχα…………

…άλλη ερώτηση.. φιλοξενείτε κανέναν άλλον σ΄αυτό το σπίτι?! άργησα να απαντήσω ομολογουμένως... τα φαντάσματα πιάνονται στην απογραφή?!?! κόλλησε το μυαλό μου τώρα! δεν ξέρω αν με πίστεψε όταν απάντησα τελικά όχι, αλλά βαριόταν να το ψάξει παραπάνω και το κατέγραψε… πάλι καλά γιατί εγώ μπορεί να φιλοξενώ τον άντρα της διπλανής πόρτας – και κυρίας πίσω από την πόρτα φυσικά - με τι μούτρα θα πάει αυτός μετά δίπλα να κάνει τις ερωτήσεις του!? κι αν του <ξεφύγει> τίποτα?! πολύ θέλει να γίνει το κακό?! είπαμε να απογραφούμε ο καθένας σπίτι του, τι μπλέκει τώρα τις <φιλοξενίες> στην έρευνα?!

…καλά οι λεπτομέρειες του σπιτιού με τσάκισαν… αν έχει διπλά τζάμια?! εδώ με το ζόρι έχουμε τζάμια κ. απογραφέα μου, αναρωτιέται το κράτος αν τα’χουμε και διπλά! Internet?! εε! ναι έχω και τζάμια και Internet, είναι τεκμήριο αυτό?! εάν κάνω ανακύκλωση?! και σε τι ποσοστό?! στο ποσοστό που χωράνε οι κάδοι της ανακύκλωσης! μετά απλά πετάω τα σκουπίδια γιατί δεν ταιριάζουν καθόλου με το πλακάκι της κουζίνας και το πλακάκι δεν μπορώ να το πετάξω φυσικά, οπότε ξεφορτώνομαι αναγκαστικά τα σκουπίδια, κ. απογραφέα μου…

…αυτοκίνητο, χώρους στάθμευσης κτλ. δεν έχω κι έτσι εξαντλήσαμε τα τετραγωνικά του σπιτιού… μια ερώτηση που θα θυμάμαι για πάντα είναι εάν το λουτρό/ντους βρίσκεται εντός της οικίας για την οποία μιλάμε?! με το ζόρι κρατήθηκα να μην του πω ότι ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν υπάρχει λουτρό/ντους στο σπίτι και αναγκάζομαι και κάνω τις ανάγκες μου βλ. ψιλό/χοντρό/μπάνιο κοκ. στο καφέ της πλατείας που εξυπηρετεί κι άλλους αναξιοπαθούντες σαν κι εμένα…

…και κάπου εκεί μας τέλειωσαν τα τετραγωνικά και η δική μου απογραφή κι άρχισε τις ερωτήσεις για τους γείτονες που λείπανε (!) κ. απογραφέα μου πολύ ευχαρίστως να σας απαντήσω με το ανάλογο αντίτιμο, πόσο πάει η απογραφή δια αντιπροσώπου?! είναι κι εκείνα τα διπλά τζάμια που λέγαμε…



υγ
…την απόδειξη απογραφής τη φυλάμε για 6 μήνες, γιατί; μετά δικαιούμαστε να αλλάξουμε απογραφικό στάτους; ενώ π.χ. στους 3 μήνες δεν δικαιούμαι να φιλοξενήσω κανέναν άνθρωπο;

ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ!

…φυσικά εννοώ τη Eurovision :))

…είμαι φαν από τα μικράτα μου και δύσκολα μπορώ να την αποχωριστώ τώρα που μεγάλωσα… όσο κιτς κι αν γίνει, όσο μπας κλας, ό,τι κι αν γίνει τέλος πάντων εμένα θα μου θυμίζει πάντα δύο πράγματα: τον ερχομό της άνοιξης και μία από τις λίγες οικογενειακές στιγμές που θυμάμαι τόσο έντονα… ναι, ναι.. ήταν οικογενειακό χάπενινγκ... το περιμέναμε, το κανονίζαμε και το ζούσαμε άκρως οικογενειακά… δηλ. δεν θυμάμαι Χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν αλλά τη Eurovision τη θυμάμαι… καθόμαστε στριμωγμένοι στο καθημερινό καθιστικό δίπλα στην κουζίνα και κόβαμε και ράβαμε - τύφλα να'χουν τα σημερινά τηλεοπτικά πάνελ - ήμασταν 30 χρόνια μπροστά!

…αμ την άνοιξη πού την πας?! υπάρχει καλύτερη έναρξη από ένα πολυπολιτισμικό πανηγύρι που ουδεμία άλλη αξία έχει - από το να γιορτάσει η ευρωπαϊκή γειτονιά τη φολκλορικότητά της?! κι αν δεν ταιριάζει το φολκλόρ στην άνοιξη, τότε τι ταιριάζει ρε παιδί μου?! ιδανικός συνδυασμός αν θέλετε τη γνώμη μου... είναι σαν το πανηγύρι του Αη Σπυρίδωνα της γειτονιάς.. όπου μαζεύονται όλοι - άσχετοι ως επί το πλείστον - και άλλος πουλάει την πραμάτεια του, άλλος τραγουδάει και παίζει μουσική, άλλος ψήνει καλαμπόκια... ότι κάνει καλύτερα ο καθένας :) και μην μου πείτε ότι σκέφθηκε ποτέ κανείς να κρίνει με ποιοτικά κριτήρια - τρέχα γύρευε δηλαδή - το πανηγύρι του Αη Σπυρίδωνα! ή πάνε ή δεν πάνε - κι αυτοί που δεν πάνε… όταν πάνε κυκλοφορούν με κείνο το ανθυπομειδίαμα <ρε πού ήρθαμε?!> και στα ενδιάμεσα τσακίζουν και κανένα σουβλάκι :)

…φέτος αγαπημένοι οι Γάλλοι και οι Φινλανδοί :)

ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΠΕΠΛΑ

…τα φοράμε συνήθως χωρίς να το καταλαβαίνουμε, γι΄αυτό τα λέω διάφανα… τα υφαίνουμε σιγά-σιγά με τον τρόπο που υπάρχουμε και κάποια στιγμή μπορεί και να πυκνώσει η ύφανση… άμα ο <αργαλειός> μας δουλεύει εντατικά… και να βρεθούμε τελείως κουκουλωμένοι… να βλέπουμε και να μας βλέπουν θολά μέσα από αυτά σε σημείο – προχωρημένο ομολογουμένως – να αναρωτιόμαστε για την ύπαρξη – το νόημα εννοείται - τόσων πραγμάτων γύρω μας κι ' αυτά για τη δική μας…

…νομίζω πώς τα διάφανα πέπλα είναι πολύ της μόδας… αλλά θα΄ναι άλλη μια φορά που δεν θα ακολουθήσω τις επιταγές της… μπορεί και να με <κόβουν> είναι αλήθεια, αλλά αλήθεια δεν θα' ναι... οι άλλοι θα με βλέπουν αλλιώτικη κι αυτό μπορεί να είναι η αρχή ενός φαύλου κύκλου στον οποίο θα έλεγα ου μπεις..

…προτιμήστε τα τετραγωνάκια ή ακόμα καλύτερα τα τρίγωνα βλ. Πανοράματος.. :)