Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

Θελω να γραψω, αλλα τι;

…έτσι νιώθω όλη μέρα…

..θέλω να γράψω, σημαίνει θέλω να εξωτερικεύσω πράγματα, θέλω να απλώσω γέφυρες επικοινωνίας, θέλω αλισβερίσι ρε παιδί μου…

..αλλά τι; σημαίνει ότι δεν κυριαρχεί κάποια σκέψη, είναι όλες μαζί κρεμασμένες σαν τσαμπιά στο αμπέλι του μυαλού μου… ώριμα, νόστιμα, μεθυστικά..

..ίσως φταίει και ότι τον τελευταίο μήνα τον περισσότερο χρόνο μου τον απορρόφησε η δουλειά… το καθήκον με κάλεσε και αφού προτίθετο να με ανταμείψει καλά.. δήλωσα παρούσα… έσκυψα για λίγο και άρχισα να σπάω πέτρες… το ανησυχητικό είναι ότι δεν με πείραξε ιδιαίτερα… εντάξει, για να είμαι ειλικρινής στην αρχή μέχρι να βρω το τέμπο, ήμουνα μες στη γκρίνια σκεφτόμουνα ο,τιδήποτε ΑΛΛΟ θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να δουλέψω… ακόμα και το κατούρημα μου φαινότανε θαυμάσια αφορμή για απόδραση :)) σιγά-σιγά όμως άρχισα να παράγω – για δημιουργία ούτε λόγος – σαν καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι…

…είναι κι αυτή η σχέση με το χρήμα που αναπτύσσω και δεν μ’αρέσει καθόλου… αλλά μου βγαίνει φυσικά… δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.. σαν την αναπνοή ένα πράγμα… όταν μου προτείνουν να κάνω κάτι, με όρους εργασίας φυσικά… δηλ. σαφείς και απαράβατες προϋποθέσεις, εάν δεν υπάρχει αμοιβή που να με ικανοποιεί αρνούμαι πεισματικά…όλο και πιο σπάνια μου προκύπτουν πράγματα που θα τα έκανα για το ονόρε… επειδή γουστάρω ρε παιδί μου… έτσι απλά.. επίσης, εκτός από αυτό θεωρώ ότι η εκάστοτε αμοιβή ή έστω ανταμοιβή συμβολίζει την εκτίμηση που τρέφει ο άλλος για σένα ως επαγγελματία… αυτή η σκέψη έχει καρφωθεί μόνιμα πλέον στο μυαλό μου…

..εκτός από δουλειά… το’ ριξα στο διάβασμα.. σπάνιο πράγμα… πέτυχα όμως ένα βιβλίο που μου φάνηκε ενδιαφέρον και δεν μπορούσα να περιμένω… το «Ως εκ θαύματος» του Κων/νου Τζούμα, τύπου αυτοβιογραφία, δεν το έχω τελειώσει ακόμα… τι το ήθελα!? με ξεμυάλισε τελείως… ο τελευταίος Έλληνας εστέτ – έτσι τον αποκαλούν συχνά – ένας αθεράπευτος μπουρζουάς που είχε πάντα το μυαλό του στην καλοπέραση, την τέχνη - της ζωής και την άλλη – και η ζωή του μοιάζει με ταινία… ίσως ακολουθήσει το βιβλίο, ποιος ξέρει; διαβάζω κανένα 3ωρο το βράδυ και πού να κοιμηθώ μετά; με τέτοιο κοσμοπολίτικο ντοπάρισμα; θέλω να σηκωθώ, να ντυθώ μέχρι και φαμ-φατάλ και να χαθώ στα στέκια που συχνάζουν οι Τζούμες σήμερα… …αντ’ αυτού κοιτάζω την πυτζάμα μου, τύπου Woonie the Pooh και αναρωτιέμαι πόσο καλά είναι κρυμμένη η μποέμικη φύση μου?!

…oh! yes, I am the great pretender…

(θα συμφωνήσω με τον Τζούμα στην εισαγωγή του βιβλίου)

...αυτό ήταν…

..τελικά έγραψα… αλλά τι; :)

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

ΛΙΩΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ

…γίνεται η ψυχή του ανθρώπου όταν βρεθεί δίπλα σε κάτι καυτό… όπως το πάθος, για παράδειγμα.. τουλάχιστον γι’ αυτό προσπάθησαν να μας πείσουν οι συντελεστές της ομώνυμης παράστασης στο θέατρο Χώρα… άλλη μια παράσταση αντι-θεάτρου… εμένα αυτές οι παραστάσεις κανονικά μου αρέσουν.. πολύ μπορώ να πω… μ' αρέσει να βλέπω μια σκηνή άδεια από μηχανισμούς υποστήριξης της θεατρικής ερμηνείας αλλά ξέχειλη από υποκριτικό ταλέντο - στην καλύτερη περίπτωση – που σε κάνει να ξεχνάς ό,τι ήξερες για το θέατρο στη συμβατική του μορφή και εκπαιδεύει το μυαλό σου ώστε να απορροφά σαν σφουγγάρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, η οποία όμως στην περίπτωση του αντι-θεάτρου κρίνει όλη την παράσταση… και αυτό είναι το στοίχημα… γι' αυτό το αντιθέατρο είναι δύσκολο και προσωπικά θεωρώ ότι απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, κι ας είναι τα όρια δυσδιάκριτα και φαινομενικά δείχνει χαλαρό... γιατί αν μερικές καίριες λεπτομέρειες αποδειχθούν ατίθασες και δεν ενταχθούν στην κεντρική θεατρική ιδέα.. τότε έχουμε απλά έναν παρεϊστικο χαβαλέ και όχι παράσταση...

..κάτι τέτοιο συνέβη – όπως το εισέπραξα ως θεατής - στο ξεκίνημα της παράστασης... η υπόθεση του έργου αντλείται από τα αστυνομικά αρχεία και αφορά σε ένα έγκλημα πάθους που συγκλόνισε τη Β. Ελλάδα στη δεκαετία του 60… ένας άντρας σκοτώνει την ερωμένη του τυφλωμένος από το πάθος του επειδή τον έχει εγκαταλείψει για να κάνει την ντιζέζ σε νυχτερινό κέντρο της εποχής και να ζήσει έντονη ζωή που περιλαμβάνει βέβαια και αρκετούς εραστές… μετά το έγκλημα παραδίδεται απολύτως ψύχραιμος στην αστυνομία… δεν πρόκειται για κοινό εγκληματία, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε αυτά τα εγκλήματα, αλλά για έναν κοινό άνθρωπο που για μια μοιραία στιγμή η ψυχή του έγινε λιωμένο βούτυρο και προέβη στο απονενοημένο... ο ίδιος μέσα από το κελί του μας λέει κάποια στιγμή ότι οι αληθινοί άντρες δεν λερώνουν τα χέρια τους με το αίμα τέτοιων γυναικών αλλά αποδεσμεύονται συναισθηματικά και τις εγκαταλείπουν… δεν θα το σχολιάσω, απλά σας το δίνω σαν τροφή για σκέψη ;)

…η σκηνοθετική (;) ιδέα, να μας διαβάζουν οι ηθοποιοί το αστυνομικό ρεπορτάζ από εφημερίδα της εποχής και να μας εξηγούν πώς θα το μεταφέρουν στη σκηνή, αφενός κράτησε π ο λ ύ, αφετέρου παραήταν χαλαρό... πρόχειρο... φοβάμαι θα πω βαρετό… δεν ήταν ότι καλύτερο για να σε προετοιμάσει για τη συνέχεια, η οποία ε υ τ υ χ ώ ς αποδείχθηκε αρκετά καλή, αν κριθεί επί του συνόλου της…

…στο ίδιο μοτίβο έπαιξε και το θεατρικό διάλειμμα… που πάλι μας βρήκε λίγο άτσαλα… και για να είμαι ειλικρινής κατάλαβα ότι επρόκειτο για διάλειμμα όταν ο Μανώλης Μαυροματάκης άρχισε να διαφημίζει τη διπλανή παράσταση που παιζόταν στη σκηνή Μικρή Χώρα και άρχισε να κυκλοφορεί ένα κουτί με βουτήματα που έφερε η Έλενα Μαυρίδου για να μοιραστούν στους θεατές… και ήταν το λιγότερο που έκανε η νεαρή ηθοποιός για εμάς, αφού ξεχώρισε για την καταπληκτική ερμηνεία της, με αποκορύφωμα το ρόλο της Λίτσας, φίλης του θύματος στον οποίο πραγματικά αποθεώθηκε ...αναμφίβολα ήταν το highlight της παράστασης...

...εάν σας αρέσει να πειραματίζεστε και να δοκιμάζετε το αισθητήριό σας, είναι σίγουρα μια παράσταση που δεν θέλετε να χάσετε…


Στην παράσταση ακούγονται τα τραγούδια:

Ζαχαρίας και Αντζουλίνα
Πέφτουν της βροχής οι στάλες
Μη μου ξαναφύγεις πια
Η Σεράχ



ΛΙΩΜΕΝΟ ΒΟΥΤΥΡΟ του ΣΑΚΗ ΣΕΡΕΦΑ

Δραματουργική επεξεργασία ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΡΑΝΑ
Σκηνοθεσία ΣΙΜΟΣ ΚΑΚΑΛΑΣ
Σκηνικά-Κοστούμια ΚΕΝΝΥ ΜΑΚ ΛΕΛΛΑΝ
Μουσική ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ
Μάσκες ΜΑΡΘΑ ΦΩΚΑ
Φωτισμοί ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΛΗΣ

ΔΙΑΝΟΜΗ ΡΟΛΩΝ

Έλενα Μαυρίδου
Λούλα, Νταίζη, Λίτσα, Φάνης

Μανώλης Μαυροματάκης
Συγγραφέας, Νταίζη, Ξενοδόχος, Μάρκος, Σάββας

Θοδωρής Οικονομίδης
Τάσος, Νταίζη, Ιατροδικαστής Φιλίππου

ΘΕΑΤΡΟ ΧΩΡΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ COYOT
ΣΚΗΝΗ ΝΕΑ ΧΩΡΑ
Αμοργού 18-20, Αθήνα
Τηλ. 210-8673945
e-mail:
info@coyot.gr
site: www.coyot.gr

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Ελα στη Μαβιλη με το μαξιλαρι σου!



Ότι πιο funky αυτή την εποχή...

δεν ξέρω για εσάς...

αλλά εγώ το βρήκα ΣΟΥΠΕΡ ΦΑΣΗ με ΤΡΕΛΛΟ ΓΕΛΙΟ!

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Μια ανθρωπινη κυψελη

Το ραντεβού κανονίστηκε για τις 6 μμ. στην περιοχή με το εξωτικό όνομα Φωκίωνος Νέγρη... όσοι δεν το γνωρίζουν - μεταξύ των οποίων κι εγώ μέχρι πριν μιάμιση ώρα – η περιοχή πήρε το όνομά της από τον μεταλλειολόγο, πολιτικό και πρώτο πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Φωκίωνα Νέγρη… δεν ήταν ποτέ αγαπημένο μου στέκι, το ομολογώ, κι ας φιλοξενούσε ανέκαθεν μεγάλες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών, όπως έμαθα… Γκάτσος, Εγγονόπουλος, Ελύτης, Εμπειρίκος, Χειμωνάς και άλλοι πολλοί…

…η πρώτη γνωριμία με την περιοχή έγινε τα φοιτητικά μου χρόνια στην ΑΣΟΕΕ… για κάποιο λόγο η φοιτητική κοινότητα ήταν διχασμένη… οι «φλώροι» σύχναζαν στη Φωκίωνος και «οι άλλοι» στα Εξάρχεια.. έτσι καταχωρήθηκε στη μνήμη μου ως απαγορευμένη «τρέντυ» περιοχή κι έτσι έμεινε μέχρι πρόσφατα… οκ, στα 20 ο διαχωρισμός αυτός είχε νόημα και ήταν απαραίτητος για τον αυτοπροσδιορισμό σου... αλλά σήμερα, αφενός οι ταμπέλες είναι πλέον άχρηστες έως επικίνδυνες, αφετέρου έτσι όπως ξεπλένονται οι περιοχές και τα στέκια της Αθήνας σιγά-σιγά από την ιστορία τους, μπορεί να είναι και εντελώς άσχετες με την πραγματικότητα πια… αυτό το τελευταίο δεν το είπα για καλό, όμως μπορεί να λειτουργήσει υπέρ ορισμένων περιοχών που άλλαξαν ή αλλάζουν προφίλ προς μια κατεύθυνση πιο ανθρωποκεντρική, ας πούμε…

…καθώς περπατούσαμε, λοιπόν, στον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη… η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης

…για περισσότερα από 7 χρόνια παρέμενε κλειστή και εγκαταλελειμμένη… σήμερα όμως, είναι ένας ελεύθερος, δημοκρατικός, αντι-εμπορικός, αυτοδιαχειριζόμενος και ανοιχτός σε όλους χώρος πολιτισμού και κοινωνικής δράσης, όπως είδα με τα ίδια μου τα μάτια… η πρωτοβουλία να ανοίξει ο χώρος της Αγοράς αναλήφθηκε μετά τη συγκέντρωση 5000 υπογραφών από κατοίκους του 6ου Διαμερίσματος… τα τελευταία δύο χρόνια έχει φιλοξενήσει δεκάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, διαλέξεις κτλ… κάθε Δευτέρα διοργανώνονται λογοτεχνικές βραδιές καθώς και μαθήματα γερμανικών, λειτουργεί βιβλιοθήκη, ενώ κάθε Σάββατο πρωί αγορά βιοκαλλιεργητών Αττικής και 4 ημέρες την εβδομάδα γίνονται μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες με μεγάλη συμμετοχή…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ


…και επειδή ουδέν καλό, αμιγές κακού (!) ..την επιτυχία της πρωτοβουλίας των κατοίκων της Κυψέλης ήρθε να επισκιάσει τι άλλο; η πολιτική φυσικά… όπως αυτή εκφράζεται από το Δήμο Αθηναίων και τις δύο κυρίαρχες (καθεστωτικές) παρατάξεις που είναι γενικά επιθετική απέναντι σε ελεύθερους χώρους… στην περίπτωση της Κυψέλης θυμήθηκαν «ξαφνικά» την εγκαταλελειμμένη Αγορά και άρχισαν να παράγουν σχέδια για την «αξιοποίησή» της δηλ. την εμπορική εκμετάλλευσή της... με μοδάτα καφέ, (κι άλλα) καταστήματα, κάποιο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων, ή ίσως κάποιο πολιτιστικό κέντρο σαν άλλοθι πολιτισμού… σε κάθε περίπτωση, θα είναι ένας χώρος κλειστός στον οποίο θα μπαίνεις μόνο σαν καταναλωτής/θεατής με εισιτήριο…

…ευχόμαστε καλή τύχη στους κατοίκους της Κυψέλης γιατί αν είναι αυτοί τυχεροί, μετά μπορεί να είμαστε κι εμείς… οι υπόλοιποι εκατομμύρια κάτοικοι της Αθήνας που θέλουμε οι γειτονιές μας να ανήκουν σε μας και να αναβαθμίζουν πρώτα απ' όλα την καθημερινότητά μας…


Δημοτική Αγορά της Κυψέλης
Φωκίωνος Νέγρη 42



Το παραπάνω κείμενο για λόγους αξιοπιστίας και εγκυρότητας περιέχει αυτούσια αποσπάσματα από το ενημερωτικό υλικό που διανέμεται στην είσοδο της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

«…ΕΝΑ ΕΡΩΤΙΚΟ μυθιστόρημα που ξεκινάει από κάποιο Μεγάλο Καλοκαίρι στη δεκαετία του '80. Και τελειώνει, ή μάλλον ξαναρχίζει, σ' ένα άλλο Μεγάλο Καλοκαίρι, σε ένα ελληνικό νησί - στην άκρη του κόσμου.

ΜΙΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ, μια Βουλγάρα μπαργούμαν, δύο άντρες που κάνουν δουλειές της νύχτας… Τέσσερις losers που είναι ταυτόχρονα νικητές. Κανένας τους δεν ψάχνει «διέξοδο» και «σωτηρία» (θα το θεωρούσαν χαμένη υπόθεση) και όλοι ψάχνουν το Μεγάλο Έρωτα. Αλλά ακόμα και όταν τον βρίσκουν, δεν είναι σίγουροι… και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβουν τι έχει σημασία τελικά στη ζωή και τι όχι…»

της Μανίνας Ζουμπουλάκη
Εκδόσεις IntroBooks

…μια και το καλοκαίρι συνεχίζεται ακάθεκτο, αποφάσισα κι εγώ να διαβάσω ένα από τα «καλοκαιρινά» βιβλία που είχαν ξεμείνει για το επόμενο καλοκαίρι ή τις επόμενες διακοπές… δηλ. αν δεν αγόραζα ένα κατακόκκινο βιβλίο με τίτλο «Το Μεγάλο Καλοκαίρι» ξαπλωμένο πάνω σε ένα κρεββάτι, ντάλα καλοκαιριού, τι να αγόραζα?!

..τα ερωτικά μυθιστορήματα πλέον τα φοβάμαι... είναι λίγο που μεγάλωσα πια και είμαι πολύ δύσπιστη απέναντι και στο πιο καλοστημένο ερωτικό σενάριο… γι’ αυτό και αν και κάτι με έσπρωξε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο… το παράτησα πάνω στο κομοδίνο μου μέχρι να έρθει η «κατάλληλη στιγμή»… φοβόμουνα ότι με το που θα το ανοίξω θα ξεπηδήσουν τίποτα ιδανικοί εραστές που μόνο ως λογοτεχνικούς ήρωες μπορείς να τους συναντήσεις και τίποτα σενάρια σχέσεων από αυτά που σε κάνουν και τραβάς τα μαλλιά σου…

..προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, δεν συνέβη τίποτα από αυτά… θα μπορούσαν να είναι αληθινοί έρωτες που διαδραματίζονται σε άκρως ρεαλιστικές συνθήκες και οι χαρακτήρες - άντρες και γυναίκες – είναι πάνω-κάτω όπως αυτοί που συναντάμε στη καθημερινότητά μας… ας πούμε, οι άντρες δεν μιλούν πολύ, στο νου σου να το γράψεις κι όσο για την αγάπη τους τη δείχνουνε με πράξεις… κολοκύθια δηλ. αλλά τι να κάνουμε!? έτσι είναι οι περισσότεροι άντρες στο Ελλάντα και θα το κάνουμε γαργάρα… για να είμαι ειλικρινής εάν διάβαζα τέτοια μυθιστορήματα από μικρή και όχι τις Μικρές Κυρίες για παράδειγμα, θα είχα μάλλον πιο ισορροπημένη προσωπική ζωή και δεν θα έψαχνα ψύλλους στα άχυρα… τώρα είναι αργά πια και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο όσο και να χτυπιέσαι γνωρίζεις τη συνέχεια…

...οι ήρωες του βιβλίου δοκιμάζονται στην ερωτική αρένα… πόσο μακριά μπορεί να φτάσουν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – για έναν «αποτυχημένο» έρωτα… έναν έρωτα χωρίς ευτυχή έκβαση - και μην πάει ο νους σας στο κακό δεν εννοώ το γάμο – αλλά το να ζήσουν τον έρωτά τους μέχρι το μη περαιτέρω.. να τον εξαντλήσουν… και μετά χορτασμένοι να πούνε αντίο… εάν χορταίνεις ποτέ έναν Μεγάλο Έρωτα βεβαίως-βεβαίως… οι γνώμες τριχάζονται και βάλε επί τούτου... κυριολεκτικά μπορούν να φτάσουν έως στην Αλάσκα για να «ξεχάσουν», να περιφέρουν τον καημό τους από ήπειρο σε ήπειρο κι αυτός να μην ξεθυμαίνει ούτε λίγο βρε αδερφέ... και μεταφορικά απομακρύνονται τόσο πολύ από το κέντρο βάρους τους που κάνουν και 20 χρόνια μην σου πω, για να ξαναβρούνε την ισορροπία τους... εεε.. δεν είναι παίξε-γέλασε οι Μεγάλοι Έρωτες αγαπητοί μου...

…εάν γαργαλιέστε για έναν Μεγάλο Έρωτα και δεν τον ζείτε, τουλάχιστον διαβάστε Τον να παρηγορηθείτε!