Δεν θελω να το κουβεντιασουμε!

…λοιπόν, εχθές γύρισα λίγο μετά τις 10 μμ στο σπίτι από μια βόλτα στην χριστουγεννιάτικη Αθήνα, η οποία παρεπιμπτόντως ήταν φανταστική… με το ζόρι κρατήθηκα να μην ανέβω στο καρουζέλ :P όχι επειδή ντράπηκα, αλλά επειδή η ουρά ήταν πολύ μεγάλη :) περπάτησα τόσο πολύ όμως που όταν γύρισα σπίτι η μόνη σωματική προσπάθεια που μπορούσα να καταβάλλω ήταν η χρήση του τηλεκοντρόλ… για καλή μου τύχη έπεσα πάνω στο σήριαλ του ALPΗA «Υπέροχα Πλάσματα».. το’ χα ξαναδεί μια-δυο φορές και μου άρεσε αλλά εχθές ήταν όλα τα λεφτά! είχα να γελάσω τόσο στην TIBI από το «Παρά πέντε»… να μην σας τα πολυλογώ όμως.. περνάω κατ’ ευθείαν στο ψητό…

…το Μητσάκι (Μ. Αλικάκη) κάνει σχέση με τον Προκόπη, έναν διανοούμενο από αυτούς που ζούνε μάλλον μια κινηματογραφική ζωή – με ταξίδια σε όλο τον κόσμο, εκπομπή στην τηλεόραση (νομίζω) και άποψη από πρώτο χέρι για πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν στον πλανήτη - αρχικά, φαίνεται σαν το Μητσάκι να τράβηξε τον πρώτο αριθμό του λαχείου... έλα όμως που η θεωρία για τον τέλειο γκόμενο απέχει (συνήθως) παρασάγγας από την πράξη δηλ. από το να τα φτιάξεις τελικά με αυτόν που σ’ έχει κατακτήσει στη φαντασία σου… καθώς ο Προκόπης καθότι θεωρητικός ήταν ικανός να σου αναλύσει μέχρι και τον κατάλογο των Goodies… τι θα φάμε; ρωτούσε το Μητσάκι.. κάτσε να το κουβεντιάσουμε, απαντούσε ο Προκόπης… πάμε κάπου για δυο μέρες; ρωτούσε το Μητσάκι… να το δούμε, απαντούσε ο Προκόπης… όσο για σεξ… είδε κι έπαθε το Μητσάκι να τον ρίξει στο πάτωμα… ευτυχώς ο Προκόπης ΔΕΝ μιλούσε στο σεξ… όπως καταλαβαίνετε το Μητσάκι ήταν ένα τσιγάρο δρόμο από το Δρομοκαΐτειο με τον Προκόπη που έμπλεξε…

…κι ερχόμαστε στη φοβερή σκηνή - επίλογο της σχέσης με τον Προκόπη, όταν το Μητσάκι σε μια έξοδο με τον Προκόπη κι ένα φίλο του, τα παίρνει εντελώς στο κρανίο και εκρήγνυται μέσα στο μπαρ όπου εξελισσόταν η σύνοδος κορυφής του Προκόπη με το φίλο του... μιλάμε ακόμα το θυμάμαι και γελάω.. κρίμα ρε γμτ να μην θυμάμαι όλα τα λόγια να τα γράψω… αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι το Μητσάκι στο τέλος έκραξε «Δεν θέλω να το κουβεντιάσω άλλο!!! θέλω να πάω στο Λε Πα να πετάω γαρύφαλλα» χαχαχαχα

…καλά, ένιωσα σαν να έβλεπα τη ζωή μου κανένα χρόνο πριν, όταν είχα μπλέξει με ένα αντίστοιχο μοντέλο… εγώ βέβαια άντεξα κάτι παραπάνω από το Μητσάκι αλλά μου έμεινε η φράση-κλειδί… «να το κουβεντιάσουμε»… oh! my Jes! δηλ. και το πιο απλό πράγμα έπρεπε να το κουβεντιάσουμε.. και δώστου ανάλυση.. και η ώρα να περνάει κι εμείς να μην κάνουμε τίποτα στο τέλος, εκτός από το να κουβεντιάζουμε... έλεος... οποιαδήποτε δραστηριότητα που απαιτούσε να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέρη του σώματός μας εκτός του στόματος και του μυαλού, π.χ. τα ποδαράκια μας για να πάμε καμιά βόλτα, να πιούμε κανένα ποτάκι, να πάμε καμιά εκδρομή κτλ. έπρεπε να συνοδεύεται από 10τομη εγκυκλοπαίδεια... στο τέλος, και μόνο στην ιδέα της οποιασδήποτε κουβέντας με οποιονδήποτε άνθρωπο έβγαζα έρπη ζωστήρα... ένας Θεός ξέρει πώς δεν έμπλεξα στο καπάκι με κανέναν νταβραντισμένο κρεοπώλη, υδραυλικό, ψυκτικό, ένα χειρονάκτη, ρε παιδί μου, με λεξιλόγιο των 100 λέξεων το μέγιστο για να λέει μόνο τα απαραίτητα… μάλλον επειδή δεν ήξερα κανέναν εκείνη την εποχή... χαχαχα

…το ανέκδοτο με τους μεξικάνους το ξέρετε;

Είναι τρεις μεξικανοί σε ένα μπαρ και κοιτάνε το άπειρο.
Περνά μία ώρα, δύο ώρες και λέει ο ένας:
- Ρε παιδιά, πείτε κάτι...
Μετά από άλλες τρεις ώρες λέει ο δεύτερος:
- Ε, πες εσύ!
Μετά από άλλες τρεις-τέσσερις ώρες λέει ο τρίτος:
- Παιδιά, αν έχετε όρεξη για κουβέντα, εγώ να φύγω.

...καλό χαμογελαστό απόγευμα!

X-mas Checklist

Αφού δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, τουλάχιστον ας τα απολαύσουμε... ο λόγος για τα Χριστούγεννα φυσικά, που έρχονται κάθε χρόνο την ίδια πάντα ημερομηνία για να σε ξεβολέψουν κυρίως και να σταθούν αφορμή για καλοσύνες που παίρνεις ξεδιάντροπα πίσω αμέσως μόλις οι δείκτες του ρολογιού περάσουν τις 12:00 τα μεσάνυχτα της νέας χρονιάς… ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλικάντζαροι για να μην νιώθω τόση μοναξιά :PP

…έτσι κάθε χρόνο φτιάχνω τη χριστουγεννιάτικη λίστα με τα DOs και DONt's και λέω φέτος να την μοιραστώ μαζί σας… που ξέρετε!?.. μπορεί να βρείτε καμιά σωτήρια συμβουλή... :)

...πάμε λοιπόν..

…ίσα που προλαβαίνω ν’ αγοράσω γκυ για να βουτήξω τον πρώτο ταλαίπωρο που θα βρεθεί στο δρόμο μου και να τον φιλήσω ετσιθελικά, όπως το απαιτεί η παράδοση… μετά μπορώ να τον ξαποστείλω και να βρω την ησυχία μου... μάθατε εσείς ποτέ τι απέγιναν όλα αυτά τα ζευγάρια μες τα μέλια μόλις απομακρύνθηκαν από το γκυ?!

…να καταπολεμήσω τη ζήλεια μου για τα ψώνια των άλλων, ακόμα κι αν αυτά περιορίζονται μόνο στην τσουρομαδημένη γαλοπούλα, δεδομένου ότι μπορώ να αποκτήσω ό,τι έχουν στη μισή τιμή, αμέσως μόλις αρχίσουν οι εκπτώσεις δηλ. σε κανένα 15νθήμερο...

…να προσπαθήσω να μην δείχνω τα δόντια μου, και κυρίως να μην τα δοκιμάζω, στα παιδάκια όλου του κόσμου που με τριγυρίζουν σε έξαλλη κατάσταση αυτή την εποχή…

…στα κάλαντα, να υπομένω χαμογελαστή τις παραφωνίες, τα χαμένα λόγια καθώς και κάτι μαντράχαλους που θεωρούν τα κάλαντα εποχιακή απασχόληση και αρπάζουν το ψωμάκι μέσα από τα χέρια των παιδιών...

...να φάω όλα τα σοκολατένια μελομακάρονα που αγόρασα και καλά για τους επισκέπτες – και το σημαντικότερο χωρίς ίχνος ενοχής μετά - σε αυτό πιστεύω θα βοηθήσει εάν θάψω νωρίτερα τη ζυγαριά στο φίκο και την «ξεχάσω» εκεί μέχρι την επόμενη χρονιά...

…να μην παρασυρθώ σε καλοσύνες που είναι αδύνατον να υποστηρίξω μόλις τελειώσουν οι γιορτές… εάν ήθελα να είμαι καλή με κάποιον/α θα το έκανα και χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο…

…να αποφύγω πάσει θυσία το φλουρί της βασιλόπιτας… εν ανάγκη, ας το καταπιώ.. ακόμα θυμάμαι τις χρονιές που το κέρδισα και αναδείχθηκα σε Μις Κακότυχη οφ δε γίαρ..

…να σκεφτώ την προηγούμενη χρονιά και να αναλογιστώ τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου.. εάν εμφανίσω συμπτώματα δηλητηρίασης, να διακόψω άμεσα την ομφαλοσκόπηση και να πιω ένα σφηνάκι Jack Daniels..

..και τέλος,

…να προσπαθήσω κάθε μου συναίσθημα που επικοινωνώ στους γύρω μου να είναι όσο γίνεται πιο αληθινό.. όχι λόγω Χριστουγέννων, αλλά γιατί έτσι μου επιβάλλει η διάθεσή μου... έτσι, τουλάχιστον, θα αντέξει περισσότερο στο χρόνο…


X Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α!

Του Αγ. Συγχρονισμου… βοηθεια μας!

…άτιμο πράγμα το timing ή ο συγχρονισμός, όπως προτιμάτε, καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας στη ζωή μας σε όλους τους τομείς… μην φανταστείτε ότι είμαι από τους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από την τύχη… κάθε άλλο… δεν πιστεύω στην τύχη και ίσως γι’ αυτό δεν πιστεύει κι αυτή σε μένα και μου βγάζει τη γλώσσα περιπαιχτικά… δεν παίζω τυχερά παιχνίδια, είμαι πολύ εργατική όταν θέσω κάποιον στόχο και γενικά δεν μ’ αρέσει να αφήνω τα πράγματα στο έλεος του όποιου Θεού μας κυβερνά… αυτό που πιστεύω σίγουρα όμως είναι στο συγχρονισμό, δηλ. να βρεθείς τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος... να βρεθείς τετ-α-τετ με την ευκαιρία… και να μην κοιμάσαι με τα τσαρούχια σου ώστε να την δεις και να την αρπάξεις…

…αυτή τη στιγμή με απασχολεί ο κακός συγχρονισμός στα προσωπικά μου... έτσι είναι… την προσοχή σου συνήθως προσελκύει ο τομέας που πάσχει αφού έχεις ιεραρχήσει τις προτεραιότητές σου… έτσι, αφού να φάμε έχουμε, να κοιμηθούμε έχουμε, να κάνουμε και κανένα κέφι τρελλό που και που έχουμε, τι μένει!? να ασχοληθούμε και λίγο με το άλλο μας μισό, αν πιστέψουμε τη θεωρία που το θέλει να υπάρχει...

…έτσι κι εγώ, όπως οι περισσότεροι είχα έναν καημό, έναν νταλκά βρε αδερφέ, εδώ και κάμποσο καιρό… αδύνατον όμως να συγχρονιστούμε εγώ και το αντικείμενο του πόθου μου... ή εγώ θα ήμουν αλλού για αλλού με τα διάφορα που μου έτυχαν την αποφράδα χρονιά που μας πέρασε, ή αυτός θα ήταν υπό την επήρεια της πρώην, της πιο πρώην κοκ.. αδέσμευτος μεν, μπλοκαρισμένος δε, η προσωπική μου διάγνωση… δεν ένιωθα πώς ήταν πραγματικά διαθέσιμος κι έτσι δεν έκανα καμία κίνηση… αφήστε που δεν είμαι οπαδός του ρητού «ο έρωτας με έρωτα περνάει»… και δεν μ’ αρέσει να κάνω το σωσίβιο σε συναισθηματικές φουρτούνες… θέλω καθαρό μυαλό και προ παντός καθαρή καρδιά για να ανάψω πράσινο…

…κάπου εκεί έμπλεξα κι εγώ με έναν άλλον που βγαίναμε εκείνο τον καιρό και μου ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη όσον αφορά την πραγματική του διαθεσιμότητα… ατυχής απόφαση, όπως αποδείχτηκε αργότερα… δεν τα βρήκαμε… και όσο θυμίζω στον εαυτό μου ότι τα ζητήματα καρδιάς δεν πρέπει να τα χειρίζεσαι με τη λογική τόσο το ξεχνάω… βέβαια, η ακαταλληλότητα του ενός δεν χρήζει αυτόματα τον άλλον κατάλληλο, απλά τον ξαναφέρνει στο προσκήνιο… ο νταλκάς μου, εν τω μεταξύ, αποφάσισε να με μιμηθεί με αποκορύφωμα να τα φτιάξει στο τέλος με τη νυν… για να μου επιβεβαιώσει την αίσθηση που είχα πάντα ότι μεταξύ μας διεξάγεται μια κούρσα στην οποία αναμετρούνται διαρκώς οι εγωισμοί μας… αποκαρδιωτικό

…είδα κι απόειδα κι εγώ και λέω, άστο το παλικάρι, αφού δεν σας θέλει... κι έτσι αποχώρησα διακριτικά από το τοπίο και έπαψα να ασχολούμαι… διατηρήσαμε επαφή, αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα μου έχω παγώσει… δεν νιώθω όπως παλιά… δεν βγαίνω πια με την κοινή μας παρέα γιατί δεν νιώθω κανένα σκίρτημα στην ιδέα ότι θα τον δω… βαρέθηκα το παιχνιδάκι της γάτας και του ποντικού με εναλλαγή ρόλων… πάντα υποστήριζα ότι το ωραιότερο κομμάτι σε μια σχέση είναι το παιχνίδι της αρχής... όταν όλα ακόμα παίζονται, τίποτα δεν είναι δεδομένο και κάθε σημάδι ενθάρρυνσης σε απογειώνει… όμως, έχει κι αυτό ημερομηνία λήξης… κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξεις πίστα ρε παιδί μου... να ανέβεις επίπεδο... αλλιώς ξεμένεις από κίνητρο...

…κι ερχόμαστε στο παρόν… έχω την αίσθηση ότι ο νταλκάς μου έχοντας αντιληφθεί ότι το πουλάκι πάει πέταξε προσπαθεί να κρατήσει τις γέφυρες ανοιχτές… να φυσήξει ανέμους εκεί που δεν κουνιέται φύλλο πια… τι κρίμα να μην έχω ανάλογη διάθεση… τι κρίμα να μην μπορούμε να συγχρονιστούμε ρε γμτ… πολύ φοβάμαι ότι ο νταλκάς έπαψε να είναι νταλκάς πια… δεν έχει την ίδια επιρροή επάνω μου όπως παλιά… τον ακούω στο τηλέφωνο και είναι σαν να μιλάω με εκπρόσωπο εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, απ' αυτούς που με παίρνουν συχνά για να βολιδοσκοπήσουν τη διάθεσή μου για αλλαγή τηλεπικοινωνιακού συντρόφου... ακόμα κι εγώ εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου διότι με έχει απασχολήσει ουκ ολίγο καιρό… πώς γίνεται να ανατραπούν έτσι τα πράγματα?!... δεν έχω ιδέα…

[ψιθυριστά: τώρα βέβαια αν μας προκύψει καμιά δραστική κίνηση, όπως π.χ. να χωρίσει δεν υπόσχομαι τίποτα ;) χαχα]

Η οικογενεια της οδου Πολεμη

…αν είμαι για κάτι περήφανη στη γειτονιά μου, αυτό είναι τα ονόματα των δρόμων της.. θαρρείς και κυκλοφορείς στους διαδρόμους κάποιας βιβλιοθήκης... Κρυστάλλης, Πολέμης, Παλαμάς, Γαβριηλίδης, Βιζυηνός και πολλοί άλλοι - κυρίως ποιητές - σου ψιθυρίζουν στίχους μιας γλώσσας που δεν μιλάμε πια, καθώς τριγυρνάς στα στενάκια της… σε ένα από αυτά τα εμπνευσμένα δρομάκια, την οδό Πολέμη, ζει μια οικογένεια… όχι ακριβώς σαν όλες τις άλλες, πιο πολυμελής, χωρίς δεσμούς εξ' αίματος κι αυτό τους κάνει σίγουρα πιο ξεχωριστούς, αφού τους ενώνουν κάτω από την ίδια στέγη που τους προσφέρει ένα προσωρινό καταφύγιο...

…είναι η κ α τ ά λ η ψ η της οδού Πολέμη…

…για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πότε έγινε η κατάληψη του υπέροχου μεν, ερείπιου δε, νεοκλασικού γιατί φαντάζομαι ότι πρέπει να ήταν πολύ διακριτική για ευνόητους λόγους… προφανώς δεν είναι από τις περιστάσεις που σηκώνουν εγκαίνια για να παρευρεθεί όλη η γειτονιά… οι περισσότεροι το πήραμε είδηση όταν πια τα παιδιά είχαν εγκατασταθεί για τα καλά και η κίνηση από και προς το σπίτι-φάντασμα είχε αυξηθεί ξαφνικά…

…θυμάμαι τη μέρα που το συνειδητοποίησα… περπατούσα νωρίς το πρωί την Πολέμη για να βγω στη στάση του τρόλει που με πήγαινε στη δουλειά… μου άρεσε να χαζεύω τις εγκαταλελειμμένες μονοκατοικίες της γειτονιάς για να ξεχνώ το θλιβερό καθήκον που με ήθελε τέτοια ώρα στο δρόμο... ταυτόχρονα ζούσα και τη φαντασίωσή μου που με ήθελε πυργοδέσποινα σε μία από αυτές, μια φαντασίωση που μου καίει το μυαλό ακόμα...

…ενώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου, το μάτι μου έπεσε ξαφνικά σε κάτι παράταιρες λεπτομέρειες σ’ ένα από τα σπίτια που ζαχάρωνα… φρέσκα λουλούδια ξεπηδούσαν εκεί που πριν έχασκαν τα ξεχαρβαλωμένα πατζούρια, χρωματιστοί ανεμόμυλοι καρφωμένοι στο χώμα και πρόχειρα απλωμένες μπουγάδες προειδοποιούσαν για τη ζωή που καρδιοχτυπούσε στα ενδότερα... ζωηρά γκράφιτι πάσχιζαν να εξαφανίσουν τη νεκρίλα από τους τοίχους και κάτι ποδήλατα ακουμπούσαν λαχανιασμένα στο κεφαλόσκαλο ενώ περίμεναν τους αναβάτες τους… σαν να πέταξε κάποιος μπουχτισμένος στο καθωσπρέπει αστικό τοπίο μια πινελιά υστερικού κόκκινου κι αυτή απλώθηκε αυθάδικα παντού…

…έτσι, αθόρυβα καλωσορίσαμε τους νέους μας γείτονες και ομολογώ πώς μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί το παραμικρό συμβάν που θα τους καταδίκαζε σε εχθρούς της (αμφίβολης) τάξης και ηθικής των περίοικων... πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να τους μιλήσω… μια καλημέρα και δυο κουβέντες… μήπως χρειάζονται κάτι... αλλά η παραμικρή πιθανότητα να φανώ στα μάτια τους σαν Γιαπωνέζος που ατενίζει την Ακρόπολη, με σταματούσε πάντα… μπήκα στη θέση τους… και σκέφτηκα ότι δεν θα μου άρεσε να επιβεβαιώνω στα μάτια των άλλων αυτό που πιθανόν σκέφτομαι για τον εαυτό μου… το αξιοπερίεργο, το εκτός κλίματος, το δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό εν τέλει… έστω και αν επιλέγω να μην σκέφτομαι έτσι, μπορεί αν ερχόμουν αντιμέτωπη με μια εξωφρενική – για τα δεδομένα μου πάντα – διάσταση της πραγματικότητάς τους, να μην κατάφερνα να κρυφτώ καλά, να έδινα λαβές για άσχημες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού… και είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να συμβεί…

…είμαι πολύ επιφυλακτική πλέον με τις αγαθοεργίες… είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον γιατί πολύ απλά μπορείς… και στο να θεωρήσει ο άλλος ότι τον λυπάσαι, επειδή βρίσκεσαι σε πλεονεκτικότερη θέση και τον πλησιάζεις αφ’ υψηλού… ο ρομαντικός εαυτός μου επαναστατεί στην ιδέα της οριοθετημένης ζωής μας… αλλά ο άλλος… ο ορθολογιστής… ομολογεί πώς καλύτερα έτσι… παρά να γίνει ο παρορμητισμός - και η άγνοια ίσως - αφορμή να πληγώσεις και να πληγωθείς…

Τι μερα ειναι!? Τι ωρα!? Εγω που βρισκομαι?!

…για να γράφω ποστ τέτοια ώρα, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα... σήμερα ξύπνησα από τις 9 το πρωί… επειδή βρέθηκα σε λάθος μέρος, λάθος στιγμή, ευτυχώς όχι και με λάθος πρόσωπο... συγκεκριμένα, εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα στον καναπέ του σαλονιού – σαν εξόριστος σύζυγος - όπου τα εξώφυλλα δεν κλείνουν ποτέ, με ανοιχτά φώτα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, θερμοσίφωνα και λοιπές οικοσυσκευές... φαντάζεστε σε τι κατάσταση σοκ ξύπνησα πρωί-πρωί.. όταν φύση και τεχνολογία μου επιτέθηκαν ύπουλα… το φως χτύπαγε με τέτοια επιμονή τα βλέφαρά μου που άρχισα να παραμιλάω... μόνος μου σύμμαχος, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, στο Cafe Society στον Εν Λευκώ.. πω πω μήνες είχα να τον ακούσω.. κι αυτός ρε παιδί μου αξημέρωτα κάνει εκπομπή... 10-12 πμ… το ωραίο είναι ότι με την καλημέρα σχολίασε το ίδιο πράγμα … «Πού είναι εκείνες οι ωραίες εποχές που γύρναγες αργά τα βράδια και δεν έπρεπε να σηκωθείς στις 7 το πρωί!?»

…κατ’ αρχήν, έχω τόσο καιρό να ξυπνήσω τόσο νωρίς που πραγματικά νιώθω πολύ άβολα… σαν να ξύπνησα σε ξένη πόλη ένα πράγμα... ξέρετε, όταν πας σε ένα ξένο μέρος πως νιώθεις τις πρώτες μέρες που δεν ξέρεις την τύφλα σου... εεε έτσι κι εγώ... έπιασα να κάνω την πρωινή ρουτίνα… ήπια καφέ, έκανα αρκετά τσιγάρα και έκατσα στον υπολογιστή… κοίταξα το ρολόι του… Jesus!!! είναι ακόμα 11:53!!! τι θα τις κάνω τόσες χρονομονάδες μπόνους?!

…τώρα πρέπει να δουλέψω… αλλά σκέφτομαι ότι αν αρχίσω να δουλεύω από τώρα θα βγάλω τόση δουλειά που τις υπόλοιπες μέρες δεν θα’χω τι να κάνω… δεν λέει… άσε που μπορεί να μου γίνει και συνήθεια… είδα κι έπαθα να τις κόψω αυτές τις συνήθειες… τώρα θα ξανακυλίσω!? ΠΟΤΕ!!

…καπουτσίνο ήπια?! όχι… μμμμ.. για να δούμε θα τον πετύχω?! :)

Μια πεταλουδα στην κουρτινα

…τρύπωσε σε ανύποπτο χρόνο και λιάζεται εδώ και ώρα πίσω από την προστατευτική σκιά της κουρτίνας.. όταν την είδα ενθουσιάστηκα και είπα να την φωτογραφήσω (με το κινητό) και να την βάλω στο blog.. δυστυχώς, δεν φαίνεται καλά όμως και δεν θέλω να πλησιάσω άλλο μήπως την τρομάξω και φύγει.. τα φτερά της εκρηκτικά, μαύρο βελούδο με πορτοκαλί πινελιές, τα ανοιγοκλείνει που και που προσπαθώντας (φαντάζομαι) να κρατήσει την ισορροπία της πάνω στην κουρτίνα που χορεύει με το ελαφρύ αεράκι.. ρε γμτ.. σαν άνοιξη είναι, όχι χειμώνας... τώρα πείτε με προληπτική, αλλά να.. την θεωρώ καλό σημάδι ρε παιδί μου.. που μπήκε στο σπίτι και έκατσε πάνω στην κουρτίνα μου.. ενώ αν ήταν καμιά κατσαρίδα.. μπλιαχ.. σίγουρα θα φανταζόμουνα καταστροφές… η αλήθεια είναι ότι εχθές έμαθα ένα πολύ άσχημο νέο και όσο να’ ναι η διάθεσή μου έχει επηρεαστεί… έτσι αυτή η πεταλουδίτσα είναι σαν να’ ρθε μέχρι το δωμάτιό μου για να μου θυμίσει ότι η ζωή είναι ωραία, αν και εύθραστη όπως κι αυτή…

..την καλημέρα μου!

[…τραγούδι με πεταλούδα στην κουρτίνα δεν βρήκα, αλλά έχω του Πλιάτσικα το «Μια πεταλούδα στο ψυγείο», δικό σας!]

Οι ρομαντικοι της επικοινωνιας

…ίσως έχετε προσέξει ότι οι περισσότεροι συγγραφείς όταν τους ρωτάνε «Πότε αρχίσατε να γράφετε;» δίνουν απαντήσεις του τύπου «Γράφω από 10 χρονών» ή «Άρχισα να γράφω στη σχολική εφημερίδα, εε και μετά μου’ μεινε» ή το δημοφιλές κλισέ «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα» και άλλα παρόμοια …

…έτσι λοιπόν κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κόλλημα με την επικοινωνία και δη τη γραπτή… δεν είναι το γράψιμο τελικά που μου αρέσει τόσο, όσο το να επικοινωνώ μέσο αυτού με ανθρώπους που δεν γνωρίζω ή ακόμα και με αυτούς που γνωρίζω… οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις σε γνωστούς και φίλους, αφού έτσι κι αλλιώς τους συναναστρέφεσαι τακτικά.. και όμως γράφοντας μπορεί ο άλλος να σε κεράσει ανομολόγητες σκέψεις και εσώτερα δρώμενα που ούτε καν υποπτευόσουνα… δεν είναι το ίδιο με την προσωπική επαφή, είναι ένα άλλο είδος επαφής, πιο αποκαλυπτικής μερικές φορές… θυμηθείτε πόσες φορές γράψατε ένα SMS που δεν θα μπορούσατε να αρθρώσετε στον παραλήπτη του δια ζώσης… όταν κάποιος γράφει είναι μόνος με τον εαυτό του, ακόμα κι αν όσα γράφει απευθύνονται σε κάποιον που θα τα διαβάσει ή όχι, στο τέλος…

…από πολύ μικρή έδειξα μια ξεκάθαρη προτίμηση σε κάθε μέσο που πρόσφερε η εποχή για γραπτή επικοινωνία με τους γύρω μας και όχι μόνο… στο σχολείο διατηρούσα αυτοσχέδια λευκώματα που έφτιαχνα με πολύ μεράκι προκειμένου να πείσω τους φίλους και συμμαθητές μου να μου εμπιστευτούν τις σκέψεις τους… τα έχω φυλαγμένα ακόμα και σήμερα ως κόρη οφθαλμού, γιατί μοσχοβολάνε το άρωμα της (χαμένης) αθωότητας των χρόνων εκείνων… τι σημασία είχε που με τους περισσότερους βλεπόμασταν καθημερινά?! σπάνια μιλούσαμε ανοιχτά για το κομμάτι του εαυτού μας που εναποθέταμε στις λευκές σελίδες ενός λευκώματος, στο οποίο συνυπήρχαμε όλοι συνωμοτικά…

…το καλύτερό μου όμως ήταν η αλληλογραφία... κατ' αρχήν, όλο το χειμώνα αλληλογραφούσα με τα παιδιά που έκανα παρέα στο χωριό όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι… δυο φίλες από τη γειτονιά και τις ξαδέρφες μου… έτσι είχα πάντα μια γεύση από καλοκαίρι μες το χειμώνα και μάθαινα τα νέα του χωριού από πρώτο χέρι… με μια ξαδέρφη μου μόνο μας χάλασαν τη διασκέδαση, όταν ο πατέρας της σε ένα παραλήρημα βλαχιάς της απαγόρευσε να αλληλογραφούμε καθώς δεν το χωρούσε ο νους του… «τι είστε?! λεσβίες? και αλληλογραφείτε!?» ήταν ο αποστομωτικός επίλογος… σήμερα βέβαια, που το καλοσκέφτομαι, του αναγνωρίζω ένα μικρό δίκιο καθώς στα χρόνια του συνήθιζαν να αλληλογραφούν μόνο οι ερωτευμένοι, ελλείψει της δυνατότητας να συναντιούνται ελεύθερα… οπότε σύμφωνα με όσα ήξερε ορθώς παρεξήγησε…

…εκτός από τους καλοκαιρινούς μου φίλους, το μεγάλο μου πάθος ήταν η αλληλογραφία με παιδιά από το εξωτερικό.. εκείνη την εποχή – ξέρετε λίγο μετά τους παγετώνες - ήταν της μόδας τα pen friends… υπήρχε μια υπηρεσία, το Pen Pal, που σου έστελνε τα στοιχεία άλλων παιδιών από όποια χώρα του κόσμου ήθελες για να αλληλογραφείς μαζί τους, έναντι μιας πολύ μικρής αμοιβής… έτσι έκανες φίλους από όλο τον κόσμο με απώτερο σκοπό – ιδανικά - να επισκεφτεί κάποτε ο ένας τον άλλον και να γνωρίσει τη χώρα του… μιλάμε για τρέλα.. δεν με έφτανε το διάβασμα και το γράψιμο για το σχολείο... είχα και κοτζάμ αλληλογραφία να απαντήσω, εσωτερικού και εξωτερικού... κατέληξα να αλληλογραφώ με δύο παιδιά, μια συνομήλικη Ολλανδέζα και ένα μεγαλύτερο Βραζιλιάνο, σταθερά για 2 χρόνια και δεν έβλεπα την ώρα να τους συναντήσω…

…κάποια στιγμή, οι γονείς μου πρότειναν να καλέσουμε την Ολλανδέζα το καλοκαίρι στο εξοχικό μας για να γνωριστούμε από κοντά και ίσως με άφηναν να πάω κι εγώ στην Ολλανδία μετά... κούνια που με κούναγε… κατ’ αρχήν, στην ηλικία των 17 δεν είχα ιδέα τι εστί Ολλανδία και πώς το τρίβουν το πιπέρι οι μικρές Ολλανδέζες.. χαχαχα.. και έτσι τις 2 εβδομάδες που έμεινε στην Ελλάδα παραλίγο να κάνει εξώφυλλο στο Playboy… με το που προσγειώθηκε στο Ελληνικό πρέπει να πέταξε το βρακί της, μια και θα της ήταν άχρηστο τις υπόλοιπες μέρες αφού περνούσε τον περισσότερο καιρό με τα πόδια ανοιχτά!!! ..που να φανταζόμουνα τέτοιο ταμπεραμέντο 17 χρονών κορίτσι?! και που να την κρύψω!? …που κατεβαίναμε στην παραλία και μας περιτριγύριζαν τα καμάκια, όπως οι μύγες το μέλι?! και όλα αυτά σε ένα χωριό της Αχαϊας τη δεκαετία του ’80… που πηγαίναμε ντισκοτέκ με τη συνοδεία ενήλικα πάντα… τι κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω ότι στο Ελλάντα είμαστε ακόμα Οθωμανοί σε μερικά πράγματα..χαχαχα.. εκείνη το χαβά της, ήθελε να περάσει ονειρεμένες διακοπές στα μπράτσα κάποιου χλιμίτζουρα από αυτούς που σέρναμε ξωπίσω μας… πέρασα δύο εβδομάδες εφιαλτικές… και ούτε λόγος φυσικά να την επισκεφτώ στην Ολλανδία!

…μετά ήρθε η σειρά του Βραζιλιάνου… μου έγραψε κάποια στιγμή ότι θα κάνει ένα tour στην Ευρώπη και φυσικά θα έρθει και στην Ελλάδα για μερικές μέρες… μετά το φιάσκο με την Ολλανδέζα, έσπευσα να του εξηγήσω τα ντόπια ήθη και έθιμα για να αποφύγω τα διπλωματικά επεισόδια… τελικά, αποδείχτηκε πολύ καλό παιδί και πολύ διακριτικός για να με φέρει σε δύσκολη θέση... κάτι που δεν συνέβη ποτέ.. σκέφτηκα να κάνω μια κρούση στους δικούς μου για να τον φιλοξενήσουμε… αλλά μόλις άκουσε ο πατέρας μου για 25χρονους Βραζιλιάνους που κάνουν τουρισμό στην Ευρώπη, έναν ντουβρουτζά τον έπαθε… χαχαχα.. παραλίγο να μου απαγορέψει την κυκλοφορία εκείνες τις μέρες… έτσι κι εγώ τον βόλεψα σε ένα Youth Hostel στην Κυψέλη και έκανα να πατήσω στη Σχολή καμιά δεκαριά μέρες που έμεινε στην Αθήνα και αλητεύαμε… ρομάντσο δεν είχε η υπόθεση, αλλά περάσαμε καταπληκτικά!

…και κάπως έτσι συνέχισα και μεγαλώνοντας να επιδιώκω την επικοινωνία μέσω του γραπτού λόγου… οι συνθήκες άλλαξαν βέβαια, τα μέσα εκσυγχρονίστηκαν, τη θέση των φακέλων με τα πολύχρωμα γραμματόσημα πήραν τα e-mail με τα ποικιλόμορφα συνημμένα, ανακαλύψαμε σιγά-σιγά τα φόρα και τελευταία τα blogs.. και έτσι το χούι δεν κόβεται… κάθε άλλο αναζωπυρώνεται… και η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται αλλά έχουν την ίδια αγάπη για αυτό τον τρόπο έκφρασης ενδυναμώνεται… φιλίες χτίζονται, έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν με ταχύτητες 100.0Μbit/sec και μια παράλληλη ζωή, χαμηλότερων τόνων διαδραματίζεται δίπλα στη θορυβώδη, real time ζωή των εναπομείναντων ρομαντικών της επικοινωνίας…

Σφηνακι

…η πλέον αποτυχημένη διαφήμιση της χρονιάς πρέπει να είναι μακράν το τηλεοπτικό σποτ της COSMOTE που παίζεται αυτό τον καιρό στους δέκτες μας… σας θυμίζω το σενάριο που παίρνει βραβείο ηλιθιότητας για όσους (ευτυχώς) δεν το έχουν πρόχειρο στο μυαλό τους…

…τύπος αλά executive account manager ετσετερά, ετσετερά, μπαίνει σε μπαρ και αφού πλησιάσει στη μπάρα, αρχίζει να ανταλλάσει ματιές με μια γυναίκα που πίνει το ποτό της στην άλλη άκρη, παρέα με μια φίλη της... δεν πρέπει να έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και πλησιάζει τις κοπέλες για να αμολήσει τη φονική ατάκα... «Πάμε σπίτι μου, ΤΩΡΑ!»… και μένουμε όλοι κάγκελο για να δούμε πώς στα κομμάτια συνδέεται αυτό το ρεσιτάλ θράσους, βλακείας και χοντροκοπιάς με τον τηλεπικοινωνιακό φορέα… «Έχεις COSMOTE» απαντά η Πανωραία με ύφος γάτας με πέταλα.. το μήνυμα της διαφήμισης εξακολουθεί να παραμένει ανεξιχνίαστο ώσπου σπεύδουν να μας ενημερώσουν ότι ο τύπος χάρις στην COSMOTE έχει μάθει να μιλά ξεκάθαρα.. δηλ. η COSMOTE τον έκανε το γουρούνι που απολαύσαμε λίγες στιγμές πριν… ΜΠΡΑΒΟ της!!!

…όχι πείτε μου δηλαδή… εάν υποθέσουμε ότι σας πλησιάσει κάποιος ενώ πίνετε το ποτό σας και σας πει κάτι ανάλογο δεν θα τον επιβραβεύσετε με δυο μαυρισμένα μάτια ή τουλάχιστον με ότι βρισιά σας έρθει εκείνη την ώρα στο μυαλό!?!? πώς φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται μαγκιά η αγένεια, δεν το κατάλαβα... και καλά η διαφημιστική χτύπησε limit-up στη βλακεία, εκείνοι οι άνθρωποι του μάρκετινγκ της COSMOTE που εγκρίνουν τις διαφημίσεις, τι στο καλό έπαθαν και άφησαν να βγει αυτό το χάλι στον αέρα?!!?

[…τα’ χω πάρει άσχημα λέμε…]

Παιχνιδι για δυο (!?)

…το φετινό καλοκαίρι θα την έβρισκε στην Κέρκυρα.. ένα φιλικό ζευγάρι διατηρούσε στα βόρεια του νησιού ένα παλιό οικογενειακό αρχοντικό και όπως κάθε χρόνο, την προσκάλεσαν και φέτος να περάσουν μαζί καμιά 10ριά μέρες… τις προηγούμενες χρονιές είχε αρνηθεί ευγενικά, καθώς προτιμούσε να δει καινούργιους τόπους στην ολιγοήμερη άδεια που είχε στη διάθεσή της… φέτος όμως, ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί τις διακοπές της με οικεία πρόσωπα σε ένα γνώριμο σκηνικό και να τις περάσει πιο «οικογενειακά»… δεν είχε διάθεση για ντόλτσε βίτα και εφήμερους καλοκαιρινούς έρωτες που θα τροφοδοτούσαν την παρέα με γαργαλιστικές λεπτομέρειες τις πρώτες μελαγχολικές ημέρες του φθινοπώρου… αποζητούσε τις ήσυχες καλοκαιρινές μέρες που έλιωναν κάτω από τον ήλιο και περνούσαν χωρίς να τις καταλάβεις, παραδομένη σε μια ρουτίνα από μπάνιο, διάβασμα, φαγητό, ύπνο και κανένα χαλαρό ποτό τα βράδυα στο γνωστό μπαράκι που είχε βαρεθεί να τη βλέπει όλη μέρα…

[…εν τω μεταξύ, κάποιος, κάπου εκεί ψηλά γελούσε με την καρδιά του καθώς την άφηνε να νομίζει ότι τα είχε όλα υπό έλεγχο και ότι θα περνούσε τις ήσυχες διακοπές που είχε στο μυαλό της..]

…οι πρώτες μέρες των διακοπών την βρήκαν να λιάζεται πάνω σε μια τεράστια, μπορντώ πετσέτα πεταμένη σε μια γωνιά της παραλίας με ελάχιστο κόσμο… στα δέκα βήματα από πάνω ένα μπαράκι με τα στοιχειώδη και κυρίως πολύ καλή μουσική… εκεί σύχναζαν οι τρεις τους μέχρι τη δύση του ηλίου… μετά ανηφόριζαν για το σπίτι και αν είχαν διάθεση κατέβαιναν ξανά το βράδυ για απρόβλεπτες μεταμεσονύχτιες συναναστροφές με τους ντόπιους και τους ελάχιστους ξένους τουρίστες και για τα πραγματικά καθαρά ποτά που σέρβιρε το μαγαζί…

…εκείνο το απόγευμα είχαν πιεί κάμποσα ποτά στην παρέα και έτσι το κέφι και τα πειράγματα ξεκίνησαν από τη μπάρα που κρεμόντουσαν οι τρεις τους αλλά δεν άργησαν να εξαπλωθούν στις παρέες τριγύρω... τα μάτια της σκάλωσαν σε μια αντρική φιγούρα που δεν μπορούσε να πει μετά βεβαιότητας εάν ήταν Έλληνας ή ξένος… έκπληκτη, διαπίστωσε ότι αδιαφορούσε πλήρως για την έλλειψη διακριτικότητας με την οποία τον κατακεραύνωνε... εκείνος είχε συλλάβει το βλέμμα της, και το ανταπέδιδε χωρίς να εκτίθεται – έτσι νόμιζε – χάρις στα γυαλιά ηλίου που φορούσε... είναι αστείο που τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι κρυβόμαστε πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά… το βλέμμα, αγαπητοί μου, μπορεί να γίνει τόσο διαπεραστικό ώστε να το νιώσεις και μέσα από τοίχο...

…«ας είναι», σκέφθηκε, «άστον να νομίζει ότι είμαι η μόνη που εκτίθεται»... και με περισσότερο θράσος αυτή τη φορά, άρχιζε να τον χτενίζει από πάνω έως κάτω... μμμμ.. γνήσια βόρεια ομορφιά, ωραίο χρυσαφί δέρμα, ψιλόλιγνο κορμί που το κυκλοφορούσε με τέτοια χάρη, που σε έκανε να αναρωτηθείς πώς στο καλό κουμαντάριζε τόσο επιδέξια τα δυο του μέτρα παρά κάτι… και ένα πρόσωπο σαν ήρωας παιδικού παραμυθιού… όταν γελούσε σε έκοβε στα δύο… αν σε κοιτούσε κιόλας ταυτόχρονα, ξεχνούσες να ανασάνεις… τα ζυγωματικά του σκαρφάλωναν στα γελαστά του μάτια και δύο ρυάκια έτρεχαν στα ισχνά του μάγουλα...

…από την ημέρα που τον πρόσεξε για πρώτη φορά, ακολούθησαν αμέτρητα βλέμματα, πιο καυτά και από την άμμο κάτω από τα πόδια τους… προς μεγάλη της χαρά διαπίστωσε ότι ήταν θαμώνας του μαγαζιού… κυκλοφορούσε με ένα φίλο του, εξίσου ωραίο άντρα και μια θηλυκιά σκύλα, πολύ παιχνιδιάρα… οδηγούσε ένα κάμπριο - άγνωστης μάρκας για εκείνη - με γερμανικές πινακίδες… στο μπαράκι περνούσαν κάθε άλλο παρά απαρατήρητοι είτε λόγω της εξωτερικής τους εμφάνισης, είτε - συχνότερα - λόγω της συμπεριφοράς τους… ήταν πολύ χαρούμενοι για Γερμανοί και πείραζαν τους πάντες…

…κάποια στιγμή, μια παρτίδα τάβλι ανέλαβε ρόλο προξενήτρας και τους γνώρισε από κοντά… για να παίξεις έπρεπε να κάνεις ρεζερβέ από την προηγούμενη μέρα, καθώς μετά δυσκολίας έβρισκες τάβλι μετά τις 1-2 το μεσημέρι… εκείνη δε, ήταν τόσο σχετική με το τάβλι όσο και οι Γερμανοί με την ποντιακή σούστα… ωστόσο, δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία και απείλησε τη φίλη της, που ήταν έξπερτ στο άθλημα, ότι αν δεν της μάθει τα βασικά εντός ημίωρου θα πει στον μπάρμαν το βράδυ ότι είναι η θεά του καραόκε και δεν φεύγει από το μαγαζί αν δεν τραγουδήσει!!!

…το σχέδιο δούλευε ρολόι και το ηλιοβασίλεμα τους βρήκε να ρίχνουν τα ζάρια και να χτυπούν τα πούλια σαν συνταξιούχοι καφενόβιοι - τι ρομαντικό! – είχαν όμως την ευκαιρία να γνωριστούνε καλύτερα… Αλεξάντερ, ηθοποιός και σκηνοθέτης από το Βερολίνο, έκανε διακοπές με τον κολλητό και συγκάτοικό του, Ματίας, και τη σκύλα τους και θα έμενε όσο περίπου κι εκείνη στο νησί... εκείνη, ζαλισμένη από την αναπάντεχη γνωριμία τους και κυρίως από την επίδραση του Αλεξάντερ στις ορμόνες της, άρχισε να πιστεύει ότι κάποια φάρσα παιζόταν σε βάρος της… δεν είχε συνηθίσει σε τόση εύνοια της τύχης στα προσωπικά της κι έτσι έριχνε κλεφτές, καχύποπτες ματιές γύρω της να δει από πού θα ξεφυτρώσει η Candid Camera για να πάρει το ηλίθιο, συγκαταβατικό χαμόγελο του κορόιδου, εις βάρος του οποίου γελάνε οι άλλοι…

…αντ’ αυτού, έγινε θεατής και πρωταγωνίστρια σε ένα καλοκαιρινό ειδύλλιο από αυτά που συμβαίνουν πάντα στους ΑΛΛΟΥΣ και έχεις μόνο ακουστά… οι ώρες περνούσαν και ένιωθε ότι είχαν μείνει μόνοι στην παραλία, στο νησί, στον κόσμο ολάκερο παιδί μου... αχχ τι παραισθησιογόνο που είναι ο έρωτας… βάλτε μου κι άλλο… σκεφτόταν… το τουρνουά τάβλι έκλεισε με ένα ραντεβού για το βράδυ στο χωριό που έμεναν οι Γερμανοί… ο Αλεξάντερ πρότεινε να βρεθούν όλοι μαζί... αυτό κάπως τη χάλασε, αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που το ξέχασε αμέσως... μετά ήρθε κι εκείνο το αλμυρό φιλί, που ακόμα όταν το θυμάται ξεχνάει το όνομά της... πού μυαλό για συνειρμούς και αρνητικές σκέψεις?!

…ακολούθησαν πυρετώδεις προετοιμασίες στο σπίτι και τα σχετικά σχόλια από τους φίλους της που θέλοντας να είναι ειλικρινείς, ομολόγησαν ότι δεν καλοβλέπανε αυτό το πρώτο ραντεβού με γονείς και κηδεμόνες… για να μην της χαλάσουν το χατίρι όμως προθυμοποιήθηκαν να μείνουν για ένα ποτό και μετά να αποχωρήσουν διακριτικά… μέσα της ευχόταν να κάνει το ίδιο και ο Ματίας και να μην της μπαστακωθεί όλο το βράδυ...

…φθάνοντας στο χωριό των Γερμανών, αποφάσισαν να βολτάρουν για λίγο στο λιμανάκι μέχρι την ώρα του ραντεβού... τα βήματά τους, ωστόσο τους έφεραν νωρίτερα στο μέρος της συνάντησης για να γίνουν μάρτυρες ενός τρικούβερτου καβγά σε ακατάληπτα γερμανικά… η κατάληξη του οποίου ήταν ο Αλεξάντερ να σηκωθεί να φύγει χωρίς καμία εξήγηση και να τους αφήσει όλους σύξυλους… ο Ματίας ψέλλισε κάτι απρόθυμες συγνώμες και έφυγε επίσης προς άγνωστη κατεύθυνση...

…την επόμενη μέρα στην παραλία, φανερά κακόκεφη, προσπαθούσε να βρει εξήγηση με το μυαλό της για όλη αυτή την παράλογη συμπεριφορά… η εξήγηση δεν άργησε να έρθει, και μάλιστα από έγκυρη γερμανική πηγή - εφάμιλλη της Ντόιτσε Βέλε - τον Ματίας, ο οποίος κατέπλευσε στην παραλία μόνος και χωρίς να χάσει χρόνο την πλησίασε αποφασισμένος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, από την οποία προφανώς είχαν ξεφύγει τις τελευταίες μέρες...

…κάθησε δίπλα της και άρχισε να μιλάει λαχανιασμένα πριν ξεσπάσει σε λυγμούς… ο Αλεξάντερ είναι ένα τέρας… είναι πέντε χρόνια μαζί και ενώ ο Ματίας τον έχει κορώνα στο κεφάλι του, αυτός τον τελευταίο χρόνο του ψήνει το ψάρι στα χείλη… φλερτάρει ασύστολα, ακόμα και μπροστά του, δεν τον υπολογίζει καθόλου και υποψιάζεται ότι του τα φοράει κανονικά εντός και εκτός Γερμανίας… αποφάσισαν από κοινού να πάνε τον έρωτά τους διακοπές στην Κέρκυρα, μπας και αναζωπυρωθεί… αλλά, αλίμονο… βρέθηκε εκείνη μπροστά τους και άρχισαν τα μαρτύρια του Ματίας… δεν πίστευε ποτέ ότι ο Αλεξάντερ θα τραβούσε τόσο πολύ το φλερτ του και μάλιστα με μια γυναίκα!!! και δώστου μυξοκλάμα…

…δεν πίστευε στα αυτιά της… νόμιζε ότι τα βότσαλα είχαν σηκωθεί και τη χτυπούσαν αλύπητα στο κεφάλι… για μια στιγμή είχε την αίσθηση ότι είχε απέναντι καμιά κολλητή της και προσπαθούσε να την παρηγορήσει για τις γουρουνιές του δικού της… μεταξύ του σοκ και της απελπισίας, της ερχόταν να βάλει τα γέλια… εεε όχι, αυτό δεν της είχε ξανατύχει ποτέ!!... τι άλλο θα άκουγαν τα αυτιά της πια…. τέτοιο σουξέ!! εδώ δεν μπορούσε να τα βρει με τους στρέιτ άντρες που γνώριζε... οι γκέι ή μπάι-μπάι της έλειπαν… το fun-club της είχε ξεχειλωθεί ανεξέλεγκτα..

…οι επόμενες 2-3 ημέρες κύλισαν μες το πένθος... το ζεύγος εμφανίστηκε ξανά στην παραλία αλλά δεν αντάλλαξαν ούτε μια κουβέντα, ο Αλεξάντερ κι εκείνη... καλύτερα, γιατί της ερχόταν να τον ταϊσει κιμά στη σκύλα του... απέφευγαν ο ένας τον άλλον συστηματικά και έζησαν με τα μούτρα ως τις φτέρνες τις υπόλοιπες μέρες… την τελευταία μέρα, καθώς τους έβλεπε να φεύγουν με το κάμπριο και το σκύλο... δεν κρατήθηκε… ξέσπασε σε γέλια με τους άλλους... ήταν τόσο οικογενειακή αυτή η σκηνή… σαν τις διακοπές που ήθελε να περάσει στην Κέρκυρα…

Perfect Day

Just a perfect day,
Drink Sangria in the park,
And then later, when it gets dark,
We go home.
Just a perfect day,
Feed animals in the zoo
Then later, a movie, too,
And then home...

…τραγουδά ο Lou Reed και κλωτσά το κουβάρι με τις σκέψεις μου που ξετυλίγεται για να μου φέρει στο μυαλό μια τέλεια μέρα, ή καλύτερα μια – σχεδόν – τέλεια μέρα, αφού πάντα υπάρχουν περιθώρια τελειοποίησης ή/και αναθεώρησης του τέλειου, όπως το γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα...

…κατ’ αρχήν, εννοείται ότι σε μια τέτοια μέρα δεν έχει καμία θέση η δουλειά, παρά μόνον αν είναι να εισπράξεις δεδουλευμένα (τα μάτια σου κάνουν τζακ-ποτ με δολαριάκια να στριφογυρίζουν πάνω-κάτω ενώ αστραποβολάς από φιλαργυρία), να κλείσεις συμφωνία για καμιά ενδιαφέρουσα – οικονομικά ντε – δουλειά ή ιδανικά να σου ανακοινώσουν ότι σου δίνουν άδεια μετ’ αποδοχών για τον επόμενο χρόνο ώστε να βρεις χρόνο για ομφαλοσκόπηση, που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι καθόλου επικερδής δραστηριότητα, αντιθέτως καταπίνει πόρους αμάσητα όταν γίνεται σωστά…

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

…αφού ξεμπέρδεψες με τη δουλειά, δεν έχεις καμία δικαιολογία να ξυπνήσεις πριν τις 2… έτσι μόλις χαράξει μεσημέρι, ανακλαδίζεσαι αργά και νωχελικά και περιμένεις τον εγκέφαλο να ανάψει πράσινο για να αρχίσει η κυκλοφορία… ακολουθεί το πρελούδιο μιας τέλειας ημέρας, μηχανικές κινήσεις μεν, απόλυτα εναρμονισμένες δε με μια συνωμοτική μελωδία ευτυχίας, καθώς οι πιθανότητες να εκπληρώσεις κάθε σου καπρίτσιο σήμερα είναι σκανδαλιστικά πολλές...

…το σώμα σου αντιδρά αμέσως με ευχαρίστηση στη μυρωδιά του αχνιστού καφέ, το στομάχι σου συσπάται ανυπόμονα στη θέα της φρέσκιας σοκολατόπιτας, ενώ τα χέρια σου προετοιμάζουν ευλαβικά μικρές ρουφηξιές αρωματικού καπνού… εννοείται πως μια τέτοια μέρα, όλα τα απαραίτητα βρίσκονται σε αφθονία στο σπίτι – γάλα, καπνός/χαρτάκια, καφές, γλυκά – δεν ξυπνάς και με την τσίμπλα στο μάτι να τρέχεις σε περίπτερα και μίνι-μάρκετ για ανεφοδιασμό… αυτά συμβαίνουν μόνο τις ημέρες που γιορτάζουμε τον πολιούχο Μέρφυ – μακριά από εμάς…

Just a perfect day,
Problems all left alone,
Weekenders on our own.
It's such fun.
Just a perfect day,
You made me forget myself.
I thought I was someone else,
Someone good.

[αυτό το τραγουδάμε δις γιατί μας αρέσουν οι στίχοι…]

…έχοντας αφιερώσει τουλάχιστον μία ώρα στο πρωινό σου, αισθάνεσαι έτοιμος να συνδεθείς με το μηχάνημα υποστήριξης ζωής - τον υπολογιστή σου, τι άλλο?! - τον ανοίγεις (εάν υποθέσουμε ότι τον έκλεισες και ποτέ) και όσο καθρεφτίζεσαι στην TFT, σκέφτεσαι τις αγαπημένες σου ιστοσελίδες και αναρωτιέσαι όλο προσμονή τι καλούδια σου επιφυλάσσουν για σήμερα... ιδανικά, πέφτεις πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα – χωρίς καμία πρακτική αξία συνήθως και αυτό είναι που το καθιστά άκρως ενδιαφέρον μια τέτοια μέρα - που αναπτύσσεται κάπου, κάποτε, από κάποιον blogger, και πυροδοτεί μια ιδιαιτέρως ζωηρή φιλοσοφική συζήτηση… ξέρετε τώρα, από αυτές του τύπου "η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;" που μπορεί να διαρκέσει 2-3 ώρες και να προσφέρει στο πνεύμα σου τη σουηδική που έχει ανάγκη για να κρατιέται σε φόρμα... ικανοποιημένος από το virtual socializing, απομακρύνεσαι από τον υπολογιστή σου σαν χορτασμένη τίγρης…

…είναι ήδη απόγευμα… δηλ. η ώρα της ανοιχτής γραμμής επικοινωνίας με καμιά φιλενάδα για λίγο ανώδυνο gossiping που μπορεί να παραδώσει τη σκυτάλη σε ευκαιριακό shopping ή μανικιούρ ή άλλου είδους εφήμερου beaute… ώρες που μπορεί να μην είναι δημιουργικές οι ίδιες, αλλά είναι θρεπτικότατες για τη δημιουργικότητά σου για να μην αναφέρω τη θηλυκότητά σου που είναι συνήθως ριγμένη από πλευράς ρόλου στο σενάριο της ζωής σου…

Oh it's such a perfect day,
I'm glad I spent it with you.
Oh such a perfect day,
You just keep me hanging on,
You just keep me hanging on.

…και πριν καλά-καλά στεγνώσει το βερνίκι νυχιών, ήρθε το βράδυ… η ώρα που είσαι πιο ευάλωτη, τότε που η μοναξιά από καχεκτική φιγούρα που έσερνε με το ζόρι τα πόδια της όλη μέρα, θεριεύει και μόλις που χωράτε και οι δύο στον ίδιο σπίτι… ουστ!! δεν θα μου χαλάσεις τη μέρα, σκέφτεσαι… κάτι θα βρω να σε ξορκίσω… πιάνεις την πρώτη ταινία που φτάνουν τα χέρια σου και ταΐζεις το DVD… ωραία, το μυαλό το απασχολήσαμε, τώρα πρέπει να απασχολήσεις και το στόμα σου με κάτι, κατά προτίμηση ελαφρύ… το τελευταίο μου χούι είναι ο πασατέμπος, προκειμένου να μην τρώω το βράδυ μπροστά στην τηλεόραση και χτυπήσει tilt η ζυγαριά καμιά ώρα…

…καθώς η ώρα περνά και οι τίτλοι του έργου πέφτουν νυσταγμένοι, εσύ μοιάζεις με μεταξοσκώληκα χωμένο στο κουκούλι του έτσι όπως έχεις διπλωθεί με την κουβέρτα… ο Μορφέας σε παίρνει αγκαλιά και μόλις που προλαβαίνεις να ψιθυρίσεις τους τελευταίους στίχους…

You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow,
You're going to reap just what you sow

Ανοιξε η αυλαια

…του φετινού θεατρικού χειμώνα με την πρώτη παράσταση που παρακολούθησα την Παρασκευή το βράδυ.. «Μια τρελή μέρα» του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ στο θέατρο Ροές, στο Γκάζι… πέρυσι με το τέλος του χειμώνα κι αφού ούτε απ' έξω από θέατρο δεν κατάφερα να περάσω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη χρονιά δεν θα υποκύψω στον εκφοβισμό «τρελάθηκες και θα πας μόνη σου στο θέατρο!?" σημειώνοντας το σοκαριστικό σκορ 0-ν υπέρ ταβερνών, μεζεδοπωλείων και συναφών εξόδων… έλεος! θα έλεγε κανείς ότι ο ουρανίσκος μας καβάλησε τον εγκέφαλό μας και επιβάλλεται σε όλες μας τις επιλογές...

…έτσι όταν άκουσα τη διαφήμιση στο ραδιόφωνο για το εν λόγω έργο, άρχισα τη δημοσκόπηση… εφόσον το έργο δεν έπεισε κανέναν, οπλίστηκα με θάρρος και αποφασιστικότητα και αποφάσισα να πάω μόνη μου.. έλα καημένη, είπα στον εαυτό μου, στη χειρότερη περίπτωση θα κάτσεις δίπλα σε κανένα χούφταλο και αν το έργο αποδειχθεί Τιτανικός μέχρι το τέλος της παράστασης θα τον έχεις πείσει να φάτε μαζί σύνταξη και εφάπαξ στα Φίτζι...

…φτάνω στο θέατρο στο τσακ να αρχίσει το έργο, διότι το Γκάζι ως γνωστόν προσαρτήθηκε πρόσφατα στο Δήμο Αθηναίων και δεν πρόλαβαν ακόμα να το χαρτογραφήσουν, με αποτέλεσμα κάθε επίσκεψη σε θέατρο ή άλλο χώρο τέχνης να θυμίζει λίγο από Camel Trophy… και να φανταστείτε ότι τηλεφώνησα στο θέατρο για να μου πούνε πώς ακριβώς να πάω... σκέψου να μην είχα ρωτήσει κιόλας... οκ, ξέρω η τέχνη συχνάζει σε χώρους εναλλακτικούς και εμένα κανονικά μου αρέσουν αυτοί οι χώροι αλλά βάλτε και καμιά ταμπελίτσα ρε παιδιά... έστω εναλλακτική… δεν είστε δα και στο Μπρόντγουει που όλοι το ξέρουν σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων…

… φτάνοντας συνειδητοποιώ ότι είμαστε λίγοι… πολύ λίγοι για την ακρίβεια... ωραία, λέω θα γνωριστούμε και μεταξύ μας - χαχαχα – δεν ανησύχησα για το έργο, γιατί ήμουν ήδη υποψιασμένη… κωμωδία μεν – τουλάχιστον έτσι το διαφήμιζαν – αλλά όποιος διάβαζε προσεκτικά τις κριτικές του έργου καταλάβαινε ότι ο χαρακτήρας του ήταν πάνω από όλα φιλοσοφικός… βασικός χαρακτήρας, ο φιλόσοφος και εγκυκλοπαιδιστής Ντιντερό (Γιώργος Κοτανίδης) μια ημέρα που ποζάρει στη ζωγράφο Τερμπούς (Κερασία Σαμαρά), στη διάρκεια της οποίας συμβαίνουν πολλά και διάφορα… άλλα ξεκαρδιστικά, άλλα σοκαριστικά, άλλα ασήμαντα... όλα όμως έχουν εντέχνως ως κύριο άξονα την έννοια της «ηθικής» - που είναι η αμέσως επόμενη πρωταγωνίστρια του έργου μετά τη φιλοσοφία – κάτι που μας θυμίζει διαρκώς ο γραμματέας του Ντιντερό που τον κυνηγάει για να συμπληρώσει το λήμμα περί «Ηθικής» για την νέα έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας (ή Λεξικού αλφαβητικά ταξινομημένου των τεχνών και των επαγγελμάτων, αποτελεί δε την πρώτη εγκυκλοπαίδεια με την σημερινή σημασία της λέξεως)..

…πλούσιο έργο και βαρύ θα το χαρακτήριζα παρά τις ανάλαφρες πινελιές του, που απλά υπηρετούσαν τη φιλοσοφική χροιά του τόσο όσο να μην κουραστεί ο θεατής… παρ’ όλα αυτά εγώ κουράστηκα σε κάποια σημεία γιατί οι μονόλογοι - φιλοσοφικά παραληρήματα - ήταν πολύ πυκνοί νοηματικά και μάλλον συχνοί… αν και το προβάδισμα σε αυτούς είχε ο Κοτανίδης, θα προτιμήσω τη Σαμαρά με αποκορύφωμα τον επίλογό της…

…και κάπως έτσι έλαβε τέλος η πρώτη μου θεατρική απόπειρα για φέτος χωρίς να θρηνήσουμε θύματα ευτυχώς... ραντεβού στην επόμενη παράσταση!

Τα παθη του Βενιαμιν

...η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν οι περισσότεροι φίλοι μου ήταν μεγαλύτεροι από μένα, οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας μου φαίνονταν πάντα πιο ενδιαφέροντες, αν και το κριτήριο δεν ήταν ποτέ αυστηρά η ηλικία αλλά οι αποσκευές που κουβαλούσε ο καθένας.. έτσι ή αλλιώς όμως περιτριγυριζόμουν από ανθρώπους που είχαν πολλά να πούνε και δυστυχώς δεν είχαν διάθεση, αντοχές, χρόνο ή δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω.. να ακούσουν.. αυτό το τελευταίο δεν το συνειδητοποίησα σε real time... αλλά πολύ αργότερα όταν κι εγώ με τη σειρά μου έψαχνα ανθρώπους να με ακούσουν…

…το να είσαι τελικά ο μικρότερος, στην οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους ή σε οποιονδήποτε κύκλο τελικά δεν είναι και ότι καλύτερο… ίσως οι περισσότεροι νομίζουν ότι είσαι χαϊδεμένο και αυτό σου εξασφαλίζει ζωή και κότα, αλλά τελικά τα πράγματα έχουν και μια άλλη όψη.. κατ' αρχήν, τα προβλήματα των άλλων είναι πάντα πιο σημαντικά από τα δικά σου με αντικειμενικά κριτήρια, γιατί με υποκειμενικά ο καθένας βιώνει το πρόβλημά του ως πιο σημαντικό και οι άλλοι ας πάνε να κόψουν το λαιμό τους... δηλ. τι να κάνω τώρα εγώ που η κολλητή μου τα τελευταία χρόνια έχει κάνει δύο παιδιά και είναι μονίμως πνιγμένη (λες και είναι η μόνη...)!? οκ, ιερό πράγμα η οικογένεια δεν λέω… αλλά αυτό τι σημαίνει?! ότι δεν θα πρέπει να ασχοληθούμε ποτέ ουσιαστικά με τα δικά μου προβλήματα επειδή αυτά δεν πάνε σχολείο?!?! ένα παράπλευρο ζήτημα είναι ότι εφόσον στα μάτια τους είσαι η αιώνια παιδική χαρά, υποβαθμίζοντας τα όποια προβλήματά σου, περιμένουν από σένα να παίζεις πάντα το ρόλο του καταλύτη των εντάσεων, του μυοχαλαρωτικού κοκ. κι αυτό επειδή έτσι έκανες κάποτε, έτσι σε γνώρισαν ή τελικά έτσι βολεύτηκαν...

…οι σχέσεις επομένως που έχουν καβατζώσει τη δεκαετία εμφανίζουν όλο και πιο έντονα τα παραπάνω συμπτώματα… και είναι φυσικό... όταν κάποιοι σε γνώρισαν στα 25 και τώρα είσαι 35 ουσιαστικά μιλάμε για δύο διαφορετικούς ανθρώπους... μπορεί στα 25 να «γέμιζες» ακούγοντας τους πιο έμπειρους ανθρώπους και αυθόρμητα να τους χάριζες την ανεμελιά και την αναλαφρότητα της νεότητάς σου, όμως στα 35 φυσιολογικά έχεις έρθει στη θέση τους και δεν είσαι πια ο μικρός, χαρωπός βενιαμίν
που ακούει τα πάντα μαγεμένος και συνεχίζει ακάθεκτος όταν τα άλλα αρκουδάκια τα' χουν φτύσει...

…ο βενιαμίν μεγάλωσε, βάρυνε, προβληματίζεται, θέλει να τον παίρνουν στα σοβαρά – το κυριότερο – και εκτός από αυτιά να του αναγνωρίζουν και στόμα και μιλιά.. ίσως γι' αυτό στρέφεται και κείνος με τη σειρά του σε πιο νέες σε ηλικία συναναστροφές γιατί αυτές μπορούν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα… σκεφτόμουνα πρόσφατα ότι εάν είχα παντρευτεί σε νεαρή ηλικία θα είχα πάρει διαζύγιο χωρίς αμφιβολία... ευτυχώς, μια εσωτερική φωνή με απέτρεψε από μια τέτοια κίνηση… αισθανόμουνα τόσο ευμετάβλητη που μου φαινόταν αδύνατον να ενδώσω σε μια τέτοια δέσμευση εφ’ όρου ζωής... εξάλλου, άλλαξαν και τα γούστα μου στους άντρες - χαχαχα - εκείνη η εμμονή μου με τους μεγαλύτερους άντρες – μιλάμε για διαφορά δεκαετίας - με εγκατέλειψε ευτυχώς μαζί με τις ανοχές μου και σήμερα διαπιστώνω ότι οποιαδήποτε διαφορά ηλικίας μεγαλύτερη των 2-3 ετών μου φέρνει πανικό…

…θα κλείσω με μια φράση που διάβασα σε ένα blog - δυστυχώς θα με συγχωρήσει ο ιδιοκτήτης του δεν θυμάμαι ποιο ήταν – έλεγε λοιπόν καλή ώρα… γράφω γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσω χωρίς να με διακόπτουν.. χαχαχαα

Ελάτε να παίξουμε!

Σήμερα η δασκάλα βλ. diVa μας έβαλε να παίξουμε ένα παιχνίδι για να γνωριστούμε με τα άλλα παιδάκια [... και έτσι ίσως σταματήσουμε να μαλλιοτραβιόμαστε] θα παρουσιάσουμε τα αγαπημένα μας αντικείμενα… ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να συστηθούμε!?

Έτσι για αρχή θα παρουσιάσω την εξάρτησή μου… τον καπνό μου φυσικά, στο σακουλάκι με τα εξαρτήματα καπνιστή.. στα άλλα κοριτσάκια αν ψάξεις την τσάντα τους θα βρεις τσαντάκι με καλλυντικά κατά 80%.. στη δική μου καπνό, χαρτάκια, καμιά ταμπακέρα και συναφή εργαλεία αποδόμησης της θηλυκότητας…

Επίλογος: πολλές φορές σκέφτομαι ότι χωρίς οξυγόνο ίσως και να επιζήσω… χωρίς καπνό αποκλείεται!



Στη συνέχεια, έχουμε το κρεββάτι μου!! Εκεί περνάω τουλάχιστον ένα 10ωρο ύπνου/χουζουρέματος που ως γνωστόν είναι το καλύτερο καλλυντικό και το σημαντικότερο δωρεάν… τι κρέμες ημέρας, νυκτός και τρίχες κατσαρές... κοιμήσου καλά και θα με θυμηθείς.. τύφλα να'χει το botox!



Συνεχίζουμε με τα καύσιμα της ημέρας… η απαραίτητη σοκολάτα σε διάφορες μορφές υγιεινής και μη διατροφής… αν δεν φουλάρω το ρεζερβουάρ δεν πάω πουθενά λέμε!! ... οι ευεργετικές ιδιότητες της σοκολάτας είναι γνωστές τοις πάσοι οπότε να μην σας κουράζω άλλο... κοπιάστε!



Φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω το κέντρο των επιχειρήσεών μου... εκεί που βιώνω όλες τις παρακρούσεις, τις συγκινήσεις και λοιπές συναισθηματικές διαταραχές... μετά το κρεββάτι είναι το μέρος όπου περνάω τις περισσότερες ώρες της ημέρας καλωδιωμένη… σαν την εντατική, ας πούμε (α πα πα μακριά από μας και από σας)



…και θα τελειώσω με έναν από τους ζωντανούς οργανισμούς που μοιράζομαι αυτό το σπίτι… το κυκλαμινάκι μου, έφθασε πρόσφατα και λέει να μείνει.. αν δεν το φάει η μαρμάγκα λόγω αμέλειας εκ μέρους μου…



…και κάπου εδώ τελειώνει η παρουσίαση, σας ζητούμε συγνώμην για τυχόν ίχνη ακαταστασίας που προσέξατε, αλλά γενική κάνουμε μία φορά το μήνα και όπως πολύ σωστά καταλάβατε αυτή η φορά δεν ήρθε ακόμα... :)

...και επειδή μόλις αντελήφθην ότι πρέπει να δώσεις πάσα και σε άλλους... καλώ τους x-oyranoy και kakaskimos να μας δείξουν τα "παιχνίδια" τους!

Φτου ξελεφτερια!

…έριξα την τελευταία ματιά για διορθώσεις που (σίγουρα) διέφυγαν της προσοχής μου, έκλεισα αρχεία, οδηγίες, εργαλεία και κάθε λογής πορτοπαράθυρο και έστειλα τα παραδοτέα όσο πιο μακριά γίνεται με τη σχετική ευχή που δίνουμε αφειδώς εμείς οι Έλληνες – μαγικό μου φαίνεται ακόμα το πώς μπορείς να στείλεις οτιδήποτε σε ψηφιακή μορφή 2.300 km μακριά σε ένα χασμουρητό, μια τζουρίτσα από το τσιγάρο σου ή τέλος πάντων σε άλλες μικρομονάδες μέτρησης του χρόνου – τι κρίμα που δεν μπορούμε ακόμα να καβαλήσουμε την ευρυζωνικότητα και να καλπάσουμε εύκολα και ανέξοδα στον προορισμό που λαχταράμε ανά πάσα στιγμή... μόνη μου ελπίδα ο διακτινισμός... μα τι κάνει αυτή η επιστημονική κοινότητα πια?!

…έμεινα να χαζεύω το πακέτο καθώς απομακρυνόταν και να ονειρεύομαι πώς θα μπορούσα να ζιπαριστώ και να επισυναφθώ σε ένα μήνυμα που θα με ταξιδέψει εντός ολίγων στιγμών πάνω στους ευρυζωνικούς χάρτες και θα με αφήσει σε μια γωνιά του Λονδίνου για μια επίσκεψη αστραπή στο Camden Town όπου θα αναπνεύσω μποεμ αέρα και θα ψωνίσω την γκαρνταρόμπα της σεζόν, μια γρήγορη γεύση από βασιλικό Λονδίνο στο Westminster και πρόχειρο finger food σε ένα από τα πολλά εστιατόρια του Soho.. και γεμάτη πολυπολιτισμικές εικόνες να επιστρέψω πάλι στη βάση μου χωμένη σαν λαθρομετανάστης στα βαγόνια της ευρυζωνικότητας...

…και αφού ενέδωσα στο ανέφικτο, άρχισα να επανέρχομαι σταδιακά στην πραγματικότητα που έσκαγε μύτη στις χαραμάδες του μυαλού μου... ελεύθερος χρόνος, ύπνος κατά βούληση, γράψιμο, χάζεμα, τα λουλούδια μου, ο μικρόκοσμός μου άρχισε να χοροπηδάει ατάκτως στο μυαλό μου… και η πρώτη αίσθηση ευφορίας τύλιξε σαν φλόγα την καρδιά μου... άκουγα την αρμαθιά με τα κλειδιά του δεσμοφύλακα να κουδουνίζουν όλο και πιο δυνατά καθώς πλησίαζε το κατώφλι της ελευθερίας μου… σαν κατάδικος που εξέτησε την ποινή του και είναι έτοιμος για το ραντεβού με τη ζωή του έξω από τα κάγκελα...

…θα σκεφτεί κανείς - έτσι όπως τα γράφω - ότι έχω κακή σχέση με τη δουλειά μου και θα έχει εν μέρει δίκιο… έχω κακή σχέση με οποιαδήποτε δουλειά για τον απλούστατο λόγο ότι γίνεται εις βάρος του ελεύθερου χρόνου μου... χαχα.. έχω ξανατοποθετηθεί πάνω στο θέμα στο παρελθόν... αν η δουλειά ήταν καλό πράγμα δεν θα μας πλήρωναν για να την κάνουμε... η αλήθεια είναι ότι η αγαπητή diVa το έθεσε ά ρ ι σ τ α σε απάντηση σχολίου στο πρόσφατο ποστ «Ομολογώ εις άφεση αμαρτιών» (http://www.e-diva.eu/2007/10/blog-post_09.html)

«Δυστυχώς η επιθυμία για Γνώση όμως λειτουργεί με τον χρόνο όπως ο έρωτας με τον γάμο. Η καθοδηγούμενη μάθηση εντός χρονικών ορίων σκοτώνει την επιθυμία».

…εεε εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα… και στη θέση της γνώσης βάζουμε τη δουλειά και αντί της καθοδηγούμενης μάθησης έχουμε τις απαράβατες προθεσμίες και την εφιαλτική καταγραφή της παραγωγικότητας… σαν τα νούμερα της ΑGB ένα πράγμα... πώς να είσαι δημιουργικός υπό τέτοια πίεση!? και άντε πες ότι είσαι... για πόσο?!

Idle Mode: On, για πόσο δεν ξέρω…

Υ.Γ. ..μου έλειψες πολύ μικροχαϊδεμένο μου blog καθώς και η συναναστροφή με τους απανταχού bloggers..

Δεσποινις ετων 39

…ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι μια κωμωδία του Σακελλάριου που γράφτηκε πριν 53 χρόνια θα ήταν τόσο επίκαιρη σήμερα... ίσως τα αδέρφια μας να μην θυμίζουν σε τίποτα τον ταλαίπωρο Μάχο αλλά η Χρυσάνθη πάει κι έρχεται στο τότε και στο σήμερα με μια αναποφασιστικότητα που δεν την αφήνει να πατήσει γερά τα πόδια της κάπου τελικά – όπου κι αν είναι αυτό το κάπου - και να βρει την ταυτότητά της…

… ο περιορισμός κατ’ οίκον τα τελευταία χρόνια, όπως αποκαλώ συχνά την σημερινή μου επαγγελματική κατάσταση, με έφερε σταδιακά σε επαφή με τις παιδικές μου φίλες που μένουν ακόμα στην ίδια γειτονιά και με τις οποίες δεν είχα καμμία επαφή μέχρι πρόσφατα με αποτέλεσμα να αγνοώ πλήρως την εξέλιξή τους όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν... με αφορμή κάποια τυχαία γεγονότα, έγινε η επανασύνδεση, αλλάξαμε τηλέφωνα και σιγά-σιγά φθάσαμε και στις εκατέρωθεν εξομολογήσεις ζωής…πώς, που, πότε, γιατί κοκ…

…οι δύο από αυτές είναι παντρεμένες με παιδιά, σκυλιά και όλο το πακέτο τέλος πάντων και μου έδωσαν την εντύπωση ότι μια χαρά περνάνε μέσα σε αυτό το σκηνικό ζωής που έχουν στήσει… με τις άλλες δύο ομολογουμένως έχουμε περισσότερα κοινά - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον – κι έτσι έδωσα κάποιες παραπάνω ευκαιρίες στην εκ νέου γνωριμία μας… καθώς αρχίσαμε να ξετυλίγουμε τα κουβάρια της ζωής μας αρχίσαμε να σκοντάφτουμε πάνω σε θέσεις και αντιλήψεις, όπως όταν περπατά κανείς στο σκοτάδι και πέφτει πάνω στα έπιπλα που στέκονται εμπόδιο στην πορεία του... ενώ πίστευα ότι αυτές έμεναν πια ερμητικά κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους των μικροαστικών μας πατρικών σπιτιών και εκτός μιας νοσταλγίας για την παιδική μας ζωή δεν μπορούσαν να μας προκαλέσουν τίποτα πια... αλίμονο, δεν έχουν ακριβώς έτσι τα πράγματα…

…τι κι αν έφυγες από το σπίτι σου και σπούδασες τόσα χιλιόμετρα μακριά?! τι κι αν βρήκες δουλειά μόνη σου χωρίς να υποχρεωθείς σε κανέναν!? τι κι αν αγόρασες με τους κόπους σου το σπίτι σου!? το αυτοκίνητό σου!? …τίποτα δεν έχει σημασία πια, αφού παραμένεις ανύπαντρη μια ανάσα από τα 40... το λεξιλόγιό σου περίεργο εν έτει 2007… «αποκατάσταση» [εγώ ξέρω ότι οι τραυματίες, οι ανάπηροι και τέλος πάντων οι άρρωστοι άνθρωποι χρειάζονται αποκατάσταση… και πάλι αυτή έχει την έννοια της ανάκτησης της υγείας τους για να σταθούν στα πόδια τους]… «συμβιβασμός» [καλός είναι μωρέ ο Δ. αλλά να… έχει ένα ελάττωμα… το καφενείο και τους φίλους του… έρχεται σπίτι, κοιμάται, τρώει και μετά φεύγει για το καφενείο… χαρακτήρας της δεκαετίας του ’50 ο Δ. κι ας είναι μόλις 30]… και κάπως έτσι αρχίζει μια τρελλή κούρσα «αποκατάστασης» με έπαθλο τον έγγαμο βίο με τυχαίο εκπρόσωπο του αντίθετου φύλλου... και μετά περαστικά σου!

…δεν μπορώ να καταλάβω… σπουδάσαμε, δουλέψαμε, ταξιδέψαμε για να ακυρώσουμε οι ίδιες τον εαυτό μας στην αυγή των 40!? για να γίνουμε σύγχρονες Χρυσάνθες με πτυχία, χρήμα και άποψη!? …για να κάνουμε έναν κύκλο και να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο αντί η ζωή μας να ξεκινά από ένα σημείο στο χωροχρόνο και να ακολουθεί τη δική της πορεία μέχρι τέλους?! ..όχι, δεν θέλω να καταλάβω τελικά… προτιμώ να ζω στον κόσμο μου... εκεί τουλάχιστον δεν υπάρχουν Χρυσάνθες...

Διανοια vs. συναισθηματικης νοημοσυνης

…από τη μία έχουμε την ανεπτυγμένη διάνοια, όπως κι αν εκφράζεται αυτή, μέσα από τις επιστήμες, τις τέχνες ή απλά την ίδια τη ζωή που έχουν αναγάγει σε τέχνη και επιστήμη οι φέροντες το υψηλό ΙQ… οι ικανότητές τους και οι απότομες στροφές που τόσο δεξιοτεχνικά παίρνουν με το μυαλό τους, αποτελούν πόλο έλξης για τους εκλεκτούς που τους καταλαβαίνουν αλλά και για πολλούς που δεν τους καταλαβαίνουν αλλά τους θαυμάζουν… μην σας πω ότι όσο πιο ακαταλαβίστικους τους βρίσκουν τόσο περισσότερο τους θαυμάζουν… μην ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση όσο και αν έχει μελετηθεί είναι συχνά ανεξήγητη...τους ξεχωρίζεις εύκολα τις περισσότερες φορές γιατί σε πρώτο επίπεδο η εμφάνισή τους προδίδει κάτι το διαφορετικό… η πρώτη εντύπωση μπορεί να είναι και απωθητική… οι διάνοιες ουδέποτε έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον για την εξωτερική τους εμφάνιση ή αλλιώς δεν διαθέτουν ίχνος φιλαρέσκειας, προτιμούν να την καθίζουν στο εδώλιο ως κατηγορούμενη για τις ασυγχώρητες αμαρτίες της ελαφρότητας και της στέρησης περιεχομένου… κάτι το οποίο πάντα μου έκανε εντύπωση καθώς η αισθητική έχει απασχολήσει και ως φιλοσοφική έννοια διάφορους στοχαστές, δεν παύει όμως να είναι αδιάφορη για τους σκεπτόμενους υψηλής τάσης..

…εάν δεν τους καταλάβεις αμέσως – ίσως έχουν καλό στυλίστα – θα τους καταλάβεις τα αμέσως επόμενα κλάσματα του δευτερολέπτου... οπότε και θα σε αιχμαλωτίσουν με την ευγλωττία, την οξύτητα αλλά και την ευρύτητα πνεύματος που διαθέτουν και πιθανότατα τις ειδικές τους γνώσεις, εάν είσαι από τους τυχερούς που μπορούν να τις μοιραστούν μαζί τους... τα προβλήματα, ωστόσο, ξεκινούν όταν γίνει η πρώτη απόπειρα επαφής με το συναισθηματικό τους κόσμο... εκεί (συνήθως) σε περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη με πολλά πρόσωπα.. αυταρχισμός, έλλειψη υπομονής και κατανόησης απέναντι σε <διαφορετικές> θέσεις ζωής, νοσηρή εγωπάθεια, ακόμα και παραβατικές συμπεριφορές, όπως αλκοολισμός, έλλειψη ευαισθησίας σε ζητήματα που δεν κρίνονται σημαντικά από τους ίδιους και, και, και... θα μου πείτε οι διάνοιες πάντα ήταν ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες και εγώ απλά θα συμφωνήσω μαζί σας…

…από την άλλη μεριά έχουμε τη συναισθηματική νοημοσύνη… μπορεί μια παρτίδα σκάκι μαζί της να διαρκεί 7 λεπτά μαζί με το διάλειμμα, αλλά είναι αυτή που ξέρει να αποκρυπτογραφεί όλους τους τόνους της φωνής σου και κάθε βλέμμα που προβάρεις στο ακριβές συναίσθημα που τα προκαλεί… χωρίς λόγια και κινήσεις περιττές… και γνωρίζει ενστικτωδώς και τον κατάλληλο χειρισμό τους… μοναδικό χάρισμα.. ίσως στο σχολείο να έμεινε μεταξεταστέα κανα δυο χρονιές, αλλά στο σχολείο της ζωής σκίζει... εκφράζει μια άλλη μορφή αντίληψης της οποίας η αξία αναγνωρίστηκε πρόσφατα σχετικά, αλλά αποδείχθηκε κρίσιμος παράγοντας επιτυχίας… αντισταθμίζει την απουσία (ίσως) βαθύτερων προβληματισμών με την αποτελεσματικότητα στις καθόλου ευκαταφρόνητες απαιτήσεις της καθημερινής ζωής.. άλλα προσόντα!? αποφασιστικότητα - δεν υποφέρει αιωνίως από διλλήματα που τροφοδοτούνται από την πολύ και άχρηστη σκέψη - αμεσότητα στην έκφραση συναισθημάτων – ναι, μου αρέσουν οι διακοπές στο βουνό, τέλος! …χωρίς if, then, else.. - υψηλός δείκτης ανθρωπιάς, συγκινείται με τα συγκινητικά, στεναχωριέται με τα στενάχωρα, χαίρεται με τα χαρούμενα και όλα αυτά μαζί μας κάνουν έναν αληθινό άνθρωπο που χαίρεσαι να τον έχεις φίλο, σύντροφο, μάνα, πατέρα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο...

…τελικά είναι αντιστρόφως ανάλογες μεταξύ τους – όπως δυστυχώς έχω πειστεί - ή δεν συνδέονται με κανένα τρόπο - όπως ανέφερε σε κάποιο άλλο post ο φίλος koulpa?! και μάλιστα είχε αρχίσει μια ενδιαφέρουσα επιχειρηματολογία…

Grinia's Day

…all day.. ειλικρινά δική σας.. τίποτα δεν θα πραγματεύεται το παρόν ποστ.. κι αυτό είναι υπόσχεση… όχι προειδοποίηση.. :)

..ωραία, ξεκουμπίστηκε το καλοκαίρι και έτρεξα στο κεφαλόσκαλο να το αποχαιρετίσω όλο χαρά… μπήκε ο Σεπτέμβρης που είναι και ο αγαπημένος μου μήνας.. δρόσισε επιτέλους - εχθές κοιμήθηκα χωρίς a/c πρώτη νύχτα - και τι άλλο?! άρχισε η δουλειά........... ωιμέέέέέ... εκεί που είχα μισο-αποφασίσει να μην εργαστώ φέτος ως free-lancer και να ψάξω με την ησυχία μου για κανονική δουλειά... μάλλον πρυτάνευσε η λογική και τσουπ! να' σου το πρώτο translation request στο Inbox μου … και ενέδωσα… γμτ… κάτι τόσα χρόνια πελάτης μου - ο συγκεκριμένος, κάτι που ένα 2μηνο τώρα είμαι ένα αξιοζήλευτο ρεμάλι, κάτι που βαριέμαι να κάθομαι και όλη μέρα, κάτι που δεν μου πάει να <τρώω> από τα έτοιμα, κάτι που μέχρι να βρω κανονική δουλειά όπως τη θέλω και να με θέλει κι αυτή μπορεί να είμαι ήδη στη σύνταξη… μωρέ σαν πολλά κάτι μαζευτήκανε!!!

… κι άντε τώρα να ξεμάθω από το χύμα που ήμουνα εδώ και 2 μήνες... δεν ξέρω από πού να με πρωτομαζέψω... τα μυαλά μου?! τα ωράριά μου?! τις συνήθειές μου?! μπορεί να μην πήγα διακοπές αλλά ήρθαν οι διακοπές σπίτι μου… μου'ρχεται να κλαίω νυχθημερόν :(( …πετάγομαι στον ύπνο μου και φωνάζω "δεν θέλω να πάω σχολείο ρε μαμάάάάά"… ευτυχώς λείπει και ο kakaskimos που θα μου’ λεγε «σκάσε και κολύμπα»… δεν θα άντεχα τόση συμπαράσταση… σήμερα πρόσεξα ότι μίκρυνε πολύ η μέρα... να.. νύχτωσε κιόλας έξω...

…τελικά, όλες οι εποχές είναι ωραίες αρκεί να μην δουλεύεις... αλλά σκέφτομαι ότι αν παραπονιέμαι και με τη δουλειά που έχω τώρα… εεε το επόμενο στάδιο είναι να μην δουλεύω καθόλου!!!… πράγμα δύσκολο γιατί δεν παίζω τυχερά παιχνίδια, δεν περιμένω καμιά κληρονομιά, από τη δουλειά – απ’ ότι λένε – δεν πλούτισε κανείς… shit inside δηλ… μου θυμίζω ένα φίλο μου, που παραπονιόταν για όλες τις σχέσεις του και μας περιέγραφε την ιδανική σχέση, που ήταν ακριβώς όπως όταν δεν έχεις σχέση :))) κάπως έτσι κι εγώ...

…κλαψ, λυγμ.. και ματα-κλαψ και ματα-λυγμ…

Μις Αντικοινωνικοτης

…φαίνεται πώς δεν τον γλυτώνω τον τίτλο τελικά… φέρτε μου στέμμα και κορδέλα να τα φορέσω όλο τρέλα… παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειές μου να τον πετάξω σε κανέναν άλλον περαστικό, κατά το «πάρτον παπά» που λέγαμε στα πολύ νιάτα μου… κάνω ότι μπορώ ο άνθρωπος – ναι, κι εγώ ανήκω σε αυτό το είδος, παρότι σε πρώτο επίπεδο μπορεί να σε ξεγελάσω και να με περάσεις για άλιεν – ας όψεται η μάνα μου, που έτσι και μάθει ότι με κάλεσαν κάπου και εμένα με πήρε ο ύπνος ή ξεχάστηκα στο δίκτυο θα μου φάει αργά και βασανιστικά ότι μυαλό μου έχει απομείνει, με τη γκρίνια της…

…έτσι ξεκινάω με καλούτσικες προθέσεις - αν και συνήθως βαριέμαι όταν πρόκειται απλά για κοινωνικές γνωριμίες – και πάω σαν καλό κορίτσι όπου με καλούνε… την πρώτη φορά … αλλά συνήθως δεν υπάρχει δεύτερη… γιατί!? γιατί πολύ απλά βαριέμαι να βρίσκομαι κάπου και να λέω άρες μάρες κουκουνάρες για να περάσει η ώρα… το ξέρω πως έτσι είναι οι κοινωνικές επαφές αλλά δεν μπορώ αδέρφια μου… κάθομαι εκεί και σκέφτομαι πότε θα γυρίσω στο σπιτάκι μου, στον υπολογιστή μου, στον κόσμο μου γενικά...

[…ακολουθεί τυχαίο περιστατικό που ενδυναμώνει την επιχειρηματολογία μου υπέρ της στοχευμένης αντικοινωνικότητας…]

… πρόσφατα, συνάντησα τυχαία μια παιδική μου φίλη που είχαμε να βρεθούμε πολλά χρόνια… μες τον ενθουσιασμό αποφασίσαμε να βγούμε για καφέ να τα πούμε… στον καφέ επάνω λοιπόν, μαθαίνω ότι χώρισε πρόσφατα - και τώρα ξέρετε είναι σε κείνη τη φάση που για να μην είσαι μόνος/η βγαίνεις και με τον περιπτερά σου – και μάλιστα μένει πολύ κοντά στο σπίτι μου... ωραία, λέμε και οι δύο, να κάνουμε παρέα... ήμασταν στην αρχή της κουβέντας ακόμα… εκεί λοιπόν που πήγα να χαρώ για την απρόσμενη φιλενάδα που εμφανίστηκε στη ζωή μου... αρχίζει να μου διηγείται διάφορα από τη ζωή της που ομολογουμένως με εξέπληξαν – για παράδειγμα, ότι οι σχέσεις της πλάκας που είχε διήρκεσαν περίπου 2 χρόνια ενώ οι σοβαρές από 5 έως 12 η τελευταία, δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο - χωρίς πλάκα - με τέτοιο παρελθόν… χαχαχα… που να τολμήσω να πω ότι η μόνη σχέση μου που άντεξε στο χρόνο ήταν για δύο χρόνια και αυτό το θεωρώ κατόρθωμα μέχρι σήμερα χαχαχα... για να καταλήξει πώς δεν αντέχει καθόλου να είναι μόνη, σε σημείο που δεν μπορεί ούτε να πάει να πιεί έναν καφέ… κι εκεί που πάω να ανοίξω το στόμα μου να πω ότι κάποιες μέρες την εβδομάδα που βγαίνω για πρωινές δουλειές μ' αρέσει πολύ να πίνω ένα καφεδάκι – μόνη μου φυσικά – στο γειτονικό καφέ πριν επιστρέψω σπίτι... μου λέει πόσο λυπάται τους ανθρώπους που βλέπει να τρώνε ή να πίνουν καφέ μόνοι τους κάπου – ααααααα… άστο καλύτερα λέω… ας πούμε για μπάλα καλύτερα… χαχαχα… εκ τοτε, ξαναβγήκαμε για καφέ 2-3 φορές - ποτέ κάτω από πέντε άτομα - αυτός δεν είναι καφές είναι διαδήλωση, χρυσή μου... τέλος πάντων, για την ώρα καταχωρήθηκε στον κύκλο των γνωστών για περαιτέρω διερεύνηση...

…κι επειδή το' χω ψάξει το θέμα απ’ ολούθε, ορίστε και τα πορίσματα... η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες σχέσεις μου – φιλικές και ερωτικές - στο παρελθόν προέρχονταν από τον ευρύτερο επαγγελματικό μου χώρο... κι αυτό ερχόταν πάντα φυσικά… γιατί με αυτούς τους ανθρώπους μοιραζόμασταν σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια άγχη, τις ίδιες χαρές... εάν προσθέσεις σε αυτό και την καθημερινή τριβή ή έστω την συχνή επαφή για λόγους δουλειάς... έχεις την τέλεια συνταγή… και καλώς ή κακώς έτσι λειτουργούσα ανέκαθεν… ανατρέχω στο κοντινό μου περιβάλλον για σύναψη σχέσεων... διαφορετικά, μου είναι πολύ δύσκολο να συντηρώ σχέσεις με τις οποίες δεν με συνδέει κάτι στο παρόν... αν σκεφτείς, τώρα, ότι τα τελευταία πέντε χρόνια δουλεύω μόνη μου, καταλαβαίνεις ότι ο κύκλος στενεύει αρκετά... έτσι κάπως μου προέκυψε και το Διαδίκτυο... και όσο και αν φαίνεται παράδοξο στους ανθρώπους που δεν ασχολούνται με το δίκτυο... συχνά νιώθω πιο κοντά με άτομα που μοιράζομαι σήμερα κάτι κοινό στο δίκτυο π.χ. άλλους bloggers, παρά με φίλους που η σχέση μας είναι πια οικογενειακού τύπου… ή απλά ισχύει το «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω» που είναι μια ακόμη ευγενική προσφορά της μαμάς μου…

Εδω οι καλοι προβληματισμοι

…όταν ήμουνα μικρή και σκεφτόμουνα τον εαυτό μου στο μέλλον - που φαινόταν τόσο μακρινό και όμορφο όσο και το φεγγάρι τις νύχτες – πίστευα ότι στην ηλικία που είμαι σήμερα θα είχα πάρει κάποιες τουλάχιστον βασικές αποφάσεις ζωής και θα είχα στήσει μια ζωή με όλα τα <κομφόρ> που τότε φάνταζαν δελεαστικά... σπίτι, καριέρα, οικογένεια κτλ… αν ερχόταν μια κακιά – τι άλλο?! - μάγισσα και μου έλεγε ότι η ζωή μου θα έπαιρνε τη μορφή που έχει σήμερα, το πιθανότερο θα αρνιόμουνα να μεγαλώσω και να ζήσω από πρώτο χέρι τέτοια ντροπή!! :))))

… αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά [ο καύσωνας θα μείνει ως την Κυριακή οπότε χρόνο έχουμε..]

…το σπίτι, ας πούμε, που είναι βασική σταθερά στη ζωή μου και πραγματικά με αντιπροσωπεύει σαν χώρος, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε αυτό... η ιδέα να μετακομίσω σε κάποιο μέρος κοντά στην Αθήνα αλλά που να μην θυμίζει τίποτα από αυτήν, π.χ. στην Αίγινα, με επισκέπτεται όλο και πιο συχνά τελευταία… ένα μέρος που θα συνδυάζει θάλασσα, σχετικά αναπτυγμένη ζωή όλο το χρόνο - δεν είμαι ερημίτισσα αλλά δεν με νοιάζει αν δεν έχει sushi bar ή μπουτίκ του Γαβαλά – εύκολη πρόσβαση χωρίς αυτοκίνητο, ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα – στην τελευταία περιλαμβάνονται και οι άνθρωποι και that's it!... θα μπορώ να πηγαινοέρχομαι στην Αθήνα όποτε θέλω αλλά την καθημερινότητά μου την ονειρεύομαι πιο μποέμικη...

…η δουλειά μου… χμμμμ... άλλος δείκτης σταθερότητας σε αμφισβήτηση... στο παρελθόν έχω αλλάξει αρκετές δουλειές - σχετικές με το αντικείμενό μου πάντα, όχι άσχετες - αλλά τα τελευταία 5 χρόνια είχα απορρίψει την εξαρτημένη σχέση εργασίας και προτίμησα ένα πιο ελεύθερο, και μοναχικό είναι αλήθεια, επάγγελμα... ήθελα να αποστασιοποιηθώ για λίγο από εταιρείες, μανατζουρίες, παραγωγικότητες και μπόνους και πάει λέγοντας… όλο αυτό το σύστημα που όταν το βιώνω πάνω από 2-3 χρόνια με πιάνουν – και με ταράζουν - τα ψυχοσωματικά μου… πρόσφατα όμως, αισθάνθηκα ότι αυτή η περίοδος διαλογισμού - ας την πούμε - φτάνει στο τέλος της και ένιωσα πάλι την επιθυμία να κατέβω στο γήπεδο και να τους αλλάξω τα φώτα... :)))) κάποιοι φίλοι που το συζητήσαμε με συμβούλεψαν να το σκεφτώ δις και τρις, ειδικά τώρα που έχω φέρει τα πράγματα στα μέτρα μου, από πλευράς ωραρίου, εισοδήματος, πελατών κτλ… όμως αυτό ακριβώς είναι κι ένας λόγος που σκέφτομαι την αλλαγή... μου λείπει η πρόκληση.. από τότε που όλα μπήκαν σε μια σειρά... βαρέθηκα του θανατά και βάλε...

…και τι μένει?!

…η αγία οικογένεια… αχα! εδώ γελάνε που λένε.. όπως αποδεικνύει περίτρανα το παρελθόν μου δεν είμαι ο τύπος της συμβατικής συζύγου-μητέρας, ούτε που ακούμπησα δηλαδή… μια φορά στη ζωή μου έφτασα κοντά σε αυτό το σενάριο αλλά ο σκηνοθέτης – από ψηλά - είχε άλλα σχέδια... και άλλη μια φορά το σκέφθηκα αλλά προτού αλέκτωρ λαλήσει τρις – κι εγώ μία για πάντα - επενέβη πάλι ο από μηχανής θεός για να με σώσει – εεε δύο φορές να σου περάσει η ιδέα μέχρι τα 38 είναι αρκετές νομίζω και για τους πιο τολμηρούς!!

…όπως καταλαβαίνετε, η ζωή μου από μόνη της είναι ένας δείκτης αστάθειας που θα ζήλευαν πολλοί… όλοι οι βασικοί τομείς είναι σε αναμπουμπούλα και επειδή είναι τέτοιο το ύφασμά μου - που λένε οι σοφοί γεροντότεροι - δεν προβλέπεται σταθεροποίηση πριν κλείσω τα … 75 [αισίως και με λίγη βοήθεια άνωθεν]… life is more intriguing than it seems [το λέει και το τραγούδι] και ενώ γύρω μου «οι άλλοι» χτίζουν σπίτια, κάνουν παιδιά, αγοράζουν χρονομερίδια διακοπών για τα επόμενα 50 χρόνια [άλλη διαστροφή αυτή…] και, γενικά, αναλαμβάνουν ένα σωρό υποχρεώσεις ικανές να γονατίσουν μέχρι και τρισέγγονα, εγώ αισθάνομαι ότι η εξόφληση των λογαριασμών του σπιτιού είναι η μέγιστη δέσμευση που μπορώ να αναλάβω για τα επόμενα 10 χρόνια, οπότε και ως ώριμος μεσήλιξ πια θα αποφασίσω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω… κατά τα άλλα, οι ζωές τους μου μοιάζουν με ταινίες τρόμου που όμως δεν τελειώνουν σε 2 ώρες…

Υ.Γ. Αυτά παθαίνω εγώ με τους καύσωνες, άλλοι υποφέρουν από αναπνευστικά, καρδιακά και λοιπά… εγώ από υπαρξιακά…

the Holiday

…ήταν ο τίτλος του DVD που έπιασα στα χέρια μου εχθές το βράδυ και μου φάνηκε ότι έπρεπε για κάποιον που δεν πήγε διακοπές για να αποφύγει τα συνηθισμένα και ήθελε να αποδράσει κάπου που τίποτα δεν θα ήταν οικείο και πραγματικά θα διέκοπτε κάθε συνειρμό με την πραγματικότητά του… όπως ακριβώς και οι ήρωες της ταινίας… η οποία αποδείχτηκε εκ των υστέρων καταπληκτική επιλογή… οκ, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι αντικειμενικά (ίσως) κατατάσσεται στα chicks movies, όμως εκτός από μια ε υ χ ά ρ ι σ τ η και α ι σ ι ό δ ο ξ η ταινία, εμένα μου χάρισε ένα 2ωρο ιδανικών διακοπών σε έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς…

…ποιος είναι ο σκοπός εξάλλου μιας ταινίας ή ενός βιβλίου που επιλέγεις?! να σου κρατήσουν συντροφιά οι ήρωες και να γίνεις για λίγο μέλος της παρέας τους… έτσι, για εχθές είχα αποφασίσει ότι ήθελα μια παρέα ανάλαφρη μεν, ενδιαφέρουσα δε και οι δύο τουλάχιστον από τους πρωταγωνιστές, οι Jude Law και Kate Winslet, μου έκλεισαν το μάτι όλο υπόσχεση... υπέροχος ο Jude Law, ως άγγλος φιλόλογος με σοφιστικέ στυλάκι και ταυτόχρονα ζεστός, αυθόρμητος, γήινος – χαρακτηριστικά που σπάνια συναντάς σε διανοούμενους - εεε και βέβαια άκρως ερωτεύσιμος... αδερφός της Kate Winslet στην ταινία, ζουν στο Surrey στην Αγγλία και υποφέρουν από συναισθηματικά κυρίως προβλήματα… η αγαπημένη Winslet – που ανήκει σε μια άλλη εποχή με κρινολίνα και μπούκλες να πλαισιώνουν το τέλειο πρόσωπό της – στην ταινία ζει σε ένα τυπικό αγγλικό cottage από αυτά που ζαχαρώνω εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να αφυπνιστεί απότομα το απωθημένο μου με την Αγγλική εξοχή...

…τόσα check-in, check-out και ούτε μια φορά με προορισμό την Αγγλία... ξέρω πώς οι περισσότεροι θεωρούν τους Άγγλους ξενέρωτους και δεν τρέφουν ιδιαίτερα φιλικά συναισθήματα γι’ αυτούς – σε αυτό, βέβαια, έχουν παίξει μεγάλο ρόλο η πολιτική και οι Άγγλοι τουρίστες στο Φαληράκι και στη Χερσόνησο - αλλά προσωπικά τους λατρεύω για άλλους λόγους… πιο συγκεκριμένα, είναι ίσως η μόνη χώρα στην Ευρώπη που γνωρίζω με θεατρική παράδοση, με ηθοποιούς-κολοσσούς όπως οι Jeremy Irons, Vanessa Redgrave, Anthony Hopkins, Emma Thomson, Sean Connery και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, με μουσική σκηνή που δεν εξαργυρώνει τόσα χρόνια μετά την επιτυχία των Beatles, αλλά παραμένει παραγωγική και δημιουργική με νέες τάσεις και γκρουπς που θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια, όπως μας έχει συνηθίσει… και, φυσικά, λατρεύω το χιούμορ και το φλέγμα των Βρετανών, για να μην πω για το ανεπανάληπτο british accent!

…πίσω στην ταινία τώρα, αν υποθέσουμε ότι ένα στοιχείο που καθιστά επιτυχημένη μια ταινία είναι να μπορούν οι θεατές να ταυτιστούν με τους ήρωες, νομίζω αρκετές γυναίκες θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τις δύο ηρωϊδες – εντάξει, ίσως μόνο με την Winslet, αφού το πρότυπο της Cameron Diaz είναι περισσότερο η γυναίκα της διπλανής έπαυλης παρά πόρτας - ωστόσο, αν εξαιρέσεις το κοινωνικό status που τις χωρίζει και μοιάζει χαοτικό – έχουν τα ίδια συναισθηματικά προβλήματα, τα οποία ως γνωστόν δεν κάνουν διακρίσεις ταξικές, είναι 30άρες οπλισμένες με το δίκοπο μαχαίρι «μόνες και ανεξάρτητες», με όλες τις σύγχρονες νευρώσεις αυτού του ηλικιακού γκρουπ, παλεύουν να απαλλαγούν από τις τοξικές σχέσεις της ζωής τους και έχουν εφόδιο έναν νεανικό παρορμητισμό για να ισορροπούν μεταξύ απογοήτευσης και ενθουσιασμού…

…τέλος, η ταινία αποδεικνύει πως ακόμα και μια διανοούμενη Αγγλίδα μπορεί να περάσει πραγματικά υπέροχες διακοπές στο σουπερφίσιαλ L.A. αφού ενδιαφέροντες άνθρωποι υπάρχουν τελικά παντού…

Ενα ραντεβου στα τυφλα παρακαλω!

… πόση τόλμη και γοητεία πρέπει να διαθέτει κανείς για να ανταπεξέλθει σε μια τέτοια αποστολή; και καλά, θα μου πείτε, γιατί να επιχειρήσεις εξ’ αρχής ένα τέτοιο εγχείρημα; ας πούμε, γιατί «Αισθάνεσαι τυχερός» που λέει και ο Γκούγκλης και είναι λίγος καιρός που φλερτάρεις με ιδέες υψηλού ρίσκου… αυτές δεν είναι που έχουν και τη μεγαλύτερη απόδοση, αν υποθέσουμε ότι σου κάθονται καλά?! αν υποθέσουμε το αντίθετο, τι είχαμε, τι χάσαμε?! τίποτα ελπίζω…

… εκτός από τους επαγγελματίες του dating, που έχουν πάρει στα σοβαρά το όλο θέμα και αναλώνουν αρκετό χρόνο και κόπο βλ. προφίλ ικανά να σε προσλάβουν ακόμα και στη NASA, ώστε να αυξήσουν τις πιθανότητες τα ραντεβού τους να τους φέρουν πιο κοντά στο ταίρι που ψάχνουν – απόψε κιόλας – υπάρχουν κι άλλοι οι «είδα φως και μπήκα» - είναι single, δεν λένε όχι σε μια σχέση, αλλά δεν κόβουν και το λαιμό τους για να τη βρούνε, λατρεύουν το φλερτ, το παιχνίδι με το άγνωστο και την έκπληξη που σου επιφυλάσσει ένα blind date. Όχι πάντα, ωστόσο. Πρέπει να έχουν διάθεση και οι συγκυρίες να το ευνοούν. Είναι ένα από τα παιχνίδια τους και όποτε βαριούνται το αφήνουν και μετά πάλι το πιάνουν, εεε και άμα τους κάτσει ... bingo!!! Γι΄ αυτούς το dating δεν είναι αυτοσκοπός. Νομίζω αυτό το τελευταίο τραβά και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς και τους επαγγελματίες.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να κρύψω την προτίμησή μου κατά την περιγραφή μου, αλλά πάντα ανήκα στους δεύτερους, δεν είχα την απαραίτητη προσήλωση στο στόχο που έλεγε και μια γνωστή μου – αν υπήρχε εθνική ομάδα dating είμαι σίγουρη ότι θα έπαιζε βασική ενδεκάδα – γι’ αυτό και τα σκορ μου ήταν πάντα αδιάφορα :))) Ίσως τελικά να έχω προκατάληψη σε λανθάνουσα μορφή με αυτό το είδος γνωριμιών κι έτσι άθελά μου να σαμποτάρω τα ραντεβού... μπααα, όχι την έχω βρει την απάντηση αφού έκανα γεώτρηση μέσα μου… δεν είναι θέμα προκατάληψης... είναι το στημένο τελικά που με χαλάει... εε βέβαια, αφού το παιχνίδι είναι στημένο εξ' αρχής… σε θέλω, με θέλεις, υποφέρω κι υποφέρεις… ναι, εντάξει δεν υπόσχεσαι ποτέ τίποτα και ανά πάσα στιγμή μπορείς να φύγεις με πρόφαση ότι ψυχομαχάει το ροντβάιλέρ σου ΑΛΛΑ ένα τέτοιο ραντεβού έχει πάντα τις εξής δύο εκδοχές [εκτός αν σου κρεμάσει ξαφνικά το σαγόνι με το σερβιτόρο ή τη σερβιτόρα και γίνεις ρεζίλι]: μ' αρέσεις ή δεν μ' αρέσεις, κάτι που πρέπει να αποφασίσεις εκείνη την ώρα για να δώσεις και την κατάλληλη συνέχεια… εεε δεν μ’ αρέσεις!!

Δεν γίνεται να αποφασίσω αν κάποιος μ' αρέσει ενώ γνωρίζει ότι εκείνη την ώρα γίνεται το screening… και ούτε εγώ μπορώ να νιώθω ότι περνάω εξετάσεις… δηλ. εγώ θέλω να δω πώς ξύνεις το αυτί σου ρε αδερφέ, πώς είσαι χαλαρός εκτός κατάστασης εκτάκτου ανάγκης - «ραντεβού», κάτι το οποίο γίνεται τελικά μόνο όταν γνωρίζεις κάποιον ή κάποια στο άσχετο και όχι επί τούτου… εκεί και τότε που δεν έχει περάσει από κανενός το μυαλό να γίνετε ζευγάρι και μετά από αρκετές στιγμές τριβής, ανάβει μια σπίθα και, τέλος, σκάει το πυροτέχνημα στο κεφάλι σου και από εκείνη τη στιγμή ο άλλος κυκλοφορεί με ένα σύννεφο από κόκκινες καρδούλες να τον πλαισιώνει – χαχαχα- και δεν ξέρει ακόμα τίποτα… εεε η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας…

Σεξ, ο βασιλιας των σπορ

…απορώ που δεν έχει γίνει ακόμα ολυμπιακό άθλημα!? εδώ μιλάμε όλοι προπονούνται μέχρι τελικής πτώσεως, σεξ για το σεξ, και για οποιονδήποτε λόγο εκτός από το σωστό… θα μου πείτε και ποιος είναι ο σωστός λόγος για να κάνεις σεξ!? καλή ερώτηση και η απάντηση φυσικά είναι καθαρά υποκειμενική, όμως θα είχε ενδιαφέρον να γίνει διάλογος στην προκειμένη περίπτωση, οπότε καλωσορίζω και τις δικές σας απόψεις...

…γενικά, σήμερα ισχύει ο κανόνας ότι στο σεξ όλα επιτρέπονται αρκεί να γίνονται με τη συναίνεση όσων συμμετέχουν - βλέπετε η δυαδική εκδοχή του σεξ πάει άπατη πλέον, πολύ μπανάλ ρε παιδί μου αυτό το σεξ για δύο… φέρτε και κανέναν άλλον, κανέναν κουμπάρο, κανέναν μπατζανάκη, ό,τι σας βρίσκεται τέλος πάντων, μην πεθάνουμε από πλήξη βλέποντας μόνο ο ένας τον άλλον – και να μην θίγεται η αξιοπρέπεια κανενός, βράσε όρυζα δηλαδή, αυτό με την αξιοπρέπεια είναι πιο ανεξιχνίαστο και από την αλήθεια προεκλογικής ομιλίας… όλα κρίνονται φυσιολογικά, και πυκνοί καπνοί σκεπάζουν τα κρεββάτια μας καθώς αλατοπιπερώνουμε την σεξουαλική μας ζωή… αφού το γυναικάκι μου γουστάρει διαδήλωση στο κρεββάτι, γιατί όχι?! πάνε οι καιροί που μόνο και μόνο μια τέτοια η σκέψη αρκούσε για σε ρίξει στον Καιάδα με τα μιάσματα..

…και φυσικά για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να τονίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν αναπολώ τον σεξουαλικό Μεσαίωνα, αλίμονο!!... αυτό το οποίο αμφισβητώ είναι τα κίνητρα τέτοιων συμπεριφορών καθώς και τη συναισθηματική πληρότητα που τις συνοδεύει… και μην μου πείτε για το απαύγασμα της ανθρώπινης σοφίας ότι σεξ και συναίσθημα είναι δύο διαφορετικά πράγματα που δεν συνδέονται απαραίτητα μεταξύ τους... διότι διαφωνώ κάθετα... όχι ότι κάθε σεξουαλική πράξη διαθέτει απαραίτητα και την κατάλληλη συναισθηματική υπόκρουση, αλλά αυτό δεν (μπορεί να) είναι ο κανόνας… γιατί? γιατί πολύ απλά, το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών δεν σκέφτεται έτσι... μπορεί να υιοθετεί αυτή τη συμπεριφορά πολλές φορές αλλά εδώ κολλάνε οι λάθος λόγοι που έλεγα στην αρχή… οι άντρες είναι άλλο καπέλο, μιλάμε για φύσει διαφορετική αντιμετώπιση..

…ας επιστρέψω όμως στο καίριο ερώτημα, για ποιους λόγους κάνουμε σεξ!? [εντάξει προφανώς, δεν μιλάμε για τις απαράβατες δέκα εντολές, αλλά για τη στάση ζωής που έχουμε εν γένει…]

…προσωπικά, μου είναι πιο εύκολο να απαντήσω για ποιούς λόγους δεν (πρέπει να) κάνουμε σεξ:

- για να μην νιώθουμε μόνοι – υπάρχουν άλλες δραστηριότητες για κοινωνικοποίηση που δεν προϋποθέτουν να βγάλουμε τα ρούχα μας...

- για να κρατήσουμε (με νύχια και με δόντια) το σύντροφό μας – το μόνο που θα πετύχουμε είναι απλά μια αναβολή διάρκειας όσο και η σεξουαλική πράξη…

- για να φαινόμαστε «απελευθερωμένοι» - από τι ρε παιδιά!? ας μου απαντήσει κάποιος…

- ως αντάλλαγμα για οτιδήποτε – μην πω καλύτερα τι μου θυμίζει αυτή η συναλλαγή, είμαι βέβαιη ότι κάνουμε όλοι τους ίδιους συνειρμούς..

- γιατί σήμερα όλοι «το κάνουν», ναι, η Αθήνα είναι ένα μεγάλο κρεββάτι after all – επίσης «όλοι» πάνε στα μπουζούκια κάθε Σάββατο, σκάνε το μισό μηνιάτικο και περνάνε τον υπόλοιπο μήνα με τις ήδη υπερχρεωμένες πιστωτικές, θες να τους μοιάσεις?!

..λοιπόν, αισθάνομαι ότι κάλυψα τα βασικά, εάν έχετε κάποια άλλη ιδέα συμπληρώστε ελεύθερα τη λίστα – θα το κάνουμε διαδραστικό αυτό το ποστ ;)

… όμως, θέλω κλείνοντας να πω και γιατί θέλουμε να κάνουμε σεξ τελικά.. γιατί αγαπάμε ρε γαμώτο, θέλουμε να δώσουμε και να πάρουμε χαρά, απόλαυση, ηδονή γιατί ο άλλος μας «ξεκλειδώνει», γιατί, τέλος, όταν το κάνουμε νιώθουμε πραγματικά να κουμπώνουμε μαζί του κι αυτό το συναίσθημα όσο και να προσπαθήσεις δεν θα το βρεις στις σύγχρονες εκδοχές του ζευγαρώματος...

Ζωη, χορευουμε;

…ζωή, όχι όπως Ζωή Λάσκαρη, αλλά την άλλη που μετράμε με μέρες, μήνες και χρόνια και αγωνιούμε ποιανού είναι η πιο μεγάλη... χαχαχα… αρχικά σκέφτηκα "Ζωή, παλεύουμε?!» αλλά μου φάνηκε πολύ επιθετικό σε σχέση με τα γλυκόλογα που μου ενέπνευσε και θα ακολουθήσουν στη συνέχεια… απόψε δεν θέλω να σταθώ «απέναντι» από τη ζωή και να την δω σαν πρόκληση με ημερομηνία λήξεως που δεν μπορείς να της γυρίσεις την πλάτη, θέλω να την αγκαλιάσω και σαν δυο φίλοι που τα πίνουνε παρέα να οδεύσουμε με το ίδιο μεθυσμένο βήμα προς τον επόμενο σταθμό…

…είναι κάτι μέρες βρε παιδί μου, που αισθάνεσαι πως ζεις στη διαπασών, πως ότι κάνεις έχει νόημα, ακόμα κι αν μιλάμε για τα ασήμαντα – όπως απαξιωτικά αναφερόμαστε στη ρουτίνα της ζωής μας, αν και χωρίς αυτή προσωπικά τουλάχιστον αποσυντονίζομαι – τα υπαρξιακά σου έχουν πάρει ρεπό κι εσύ απολαμβάνεις μια σπάνια ισορροπία, σαν ακροβάτης που έλιωσε στις πρόβες και τώρα στέκεται αήττητος στη μέση του πουθενά να μιλά με το Θεό, με πλήρη συνείδηση ότι αρκεί ένα μικρό τίναγμα του σχοινιού και η παντοκρατορία σου θα λάβει τέλος… έστω κι έτσι όμως, τίποτα δεν μπορεί να σου μικρύνει αυτή τη μοναδική στιγμή θριάμβου… μια στιγμή που το μεγαλείο της ψυχής σου – γιατί όλοι κρύβουμε ένα τέτοιο - κατάφερε να θριαμβεύσει απέναντι στις μικρότητες, τις ανασφάλειες, τις πληγές που στάζουν μικρές αλλά ικανές ποσότητες δηλητήριου και κάθε τι άλλο που αφαιρεί ύψος από την ανθρώπινη ύπαρξη…

…εγώ μερικές φορές νιώθω έτσι όταν γράφω – όπως τώρα, όχι όταν απλά αναμεταδίδω στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μου σε μια έσχατη προσπάθεια επικοινωνίας έξω από τον κύκλο που έχω χαράξει και ξαφνικά μου φαίνεται ασφυκτικός – τότε, λοιπόν, εμφανίζεται από το πουθενά ένας θηριοδαμαστής που καταφέρνει να εξημερώσει προσωρινά το θηρίο της ψυχής μου, να το μετατρέψει σε χαδιάρα γάτα που γουργουρίζει ευχαριστημένη… μαλακώνει το μέσα μου, ομορφαίνει το έξω μου, το κορμί μου ακολουθεί ρυθμικά τη μελωδία της καρδιάς και μαζί δοκιμάζουν λαίμαργα καινούργιες γεύσεις ζωής… άλλες φορές πάλι δεν υπάρχει φανερή τουλάχιστον αιτία για αυτή την απρόσμενη βίζιτα θετικών συναισθημάτων και σκέψεων κι αυτό σε πετά ακόμα πιο ψηλά, καθώς ο φόβος να σε εγκαταλείψει η πηγή της ευφορίας σου δεν απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα..

...εύχομαι ωστόσο να με επισκέπτονταν συχνότερα τέτοιες σκέψεις και η ανάγκη να έρθει απ’ έξω μια αφορμή και να μου κολλήσει ένα χαμόγελο στη μούρη να εξαφανιστεί σιγά-σιγά...

Καυσωδια

… είναι η παρωδία της ζωής μας υπό συνθήκες καύσωνα την οποία έχουμε δυνατότητα να παρακολουθήσουμε 3-4 φορές το χρόνο και δη τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε άνετα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και να σταθεί επάξια δίπλα σε αρχαίες κωμωδίες και τραγωδίες, αφού αποτελεί το σύγχρονο είδος αυτών…

… η έμπνευση με χτύπησε κατακέφαλα μόλις εχθές καθώς περίμενα καθισμένη στα σκοτάδια της εισόδου της πολυκατοικίας τον ερχομό του από μηχανής θεού – με τη μορφή του ηλεκτρικού ρεύματος αυτή τη φορά - να με απαλλάξει από τα δεινά μου… που ήταν οι τέσσερις όροφοι που έπρεπε να ανέβω σαν τυφλόμυγα για να βρεθώ ξανά στην θαλπωρή – πω πω ζεσταίνομαι και μόνο που τη λέω αυτή τη λέξη - του σπιτιού μου, χωρίς ενδιάμεση στάση όμως στο ΚΑΤ… καλά μιλάμε για mission impossible! Τελικά, με λυπήθηκε ένα φιλικό μου ζευγάρι που μένει στον 1ο και με μάζεψε περί τις δύο ώρες που διήρκεσε η διακοπή ρεύματος!!! Έτσι μαζευτήκαμε όλοι – το ζεύγος, 2 αεικίνητα παιδάκια, εγώ ένα βήμα πριν την αφυδάτωση και η απαραίτητη γιαγιά που κρύβει κάθε οικογένεια γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι με αναμμένα κεριά έτοιμοι για τη συνάντηση ρουτίνας με τα πνεύματα της περιοχής…

… έχουμε και λέμε λοιπόν… οι ήρωες της καυσωδίας, είναι κάτι ταλαίπωροι σαν και του λόγου μας που έχουν ξεμείνει ακούσια ή εκούσια στο κλεινόν άστυ και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά στη μάχη με τις διαταραγμένες κλιματολογικές συνθήκες… στο πλευρό τους στέκεται, όπως πάντα εξάλλου σε στιγμές εθνικής κρίσης, η πολιτεία – όχι το προάστιο της Κηφισιάς – με κάθε μέσο που διαθέτει δηλ. το εξής ένα: το ασθενοφόρο που θα σε περιμαζέψει από την άσφαλτο που σωριάστηκες και ψήνεσαι σαν χταπόδι στα κάρβουνα για να σε μεταφέρει σε ένα ωραιότατο, σκιερό ράντσο κάποιου εφημερεύοντος νοσοκομείου με την ευχή η θερμοπληξία να σε βαρεθεί και να σε εγκαταλείψει προτού εσύ εγκαταλείψεις τα εγκόσμια… εντάξει, παρέχονται και χώροι αναψυχής με κλιματιστικά για τους μη προνομιούχους πολίτες, που δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν 3 κλιματιστικά εκτός λειτουργίας και να ιδρώνουν με την ησυχία τους στην άνεση του σπιτιού τους…

…όσο για την πλοκή της καυσωδίας… αααα θα την ζήλευε και η πιο ακριβή και φιλόδοξη παραγωγή τηλε-ριάλιτι καθώς το σενάριο κρύβει τόσες εκπλήξεις και ανατροπές που θα έστελναν και το Φώσκολο στο ντιβάνι του ψυχίατρου με ισχυρή κρίση ταυτότητας… ενδεικτικά αναφέρω… διακοπές ρεύματος συχνές-πυκνές και πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να κορυφώνεται η αγωνία, εγκλωβισμοί σε ασανσέρ που είναι μια καλή ευκαιρία για να δεις αν έχεις ξεπεράσει εκείνη την κλειστοφοβία που σε ταλαιπωρεί από παιδί… αν βαρεθήκατε το ασανσέρ, μπείτε στο μετρό και αν βγείτε δοξάστε πρώτα το Θεό που πιστεύετε και εν συνεχείας ρουφήξτε τη ζωή ως το μεδούλι γιατί δεν θα’ στε πάντα τόσο τυχεροί… επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού… έχουμε και τις αναπάντεχες γνωριμίες με αμφίβολη εξέλιξη, βέβαια, στη διάρκεια των μπλακ-άουτ, τη σύσφιξη των σχέσεων με τους γειτόνους, όπως εκείνος ο εργένης που ‘χεις βάλει στο μάτι από πέρυσι το χειμώνα … και ως εδώ ήταν το ‘αμιγές καλού’… συνεχίζουμε με εμπρησμούς από όσους ονειρεύονται ένα σπιτάκι στο δάσος δίπλα στους Τσίπ και Ντέιλ αλλά η πτάνα η ζωή τους έριξε μόλις σε ένα δυάρι στην Βικτώρια, πυρκαγιές από αμέλεια – ναι, υπάρχουν και οι εμπρηστές από αφηρημάδα ή καθαρή βλακεία – και πολλά άλλα που υπόσχονται να μην πλήξετε ούτε λεπτό…

…τέλος, το σκηνικό της καυσωδίας είναι post-modern και απεικονίζει μια έρημη πόλη όπως ακριβώς την ονειρεύεστε όταν είστε μποτιλιαρισμένοι στις 8.30 το πρωί στην Κηφισίας… αχνιστή άσφαλτος που περιμένει πεινασμένη κανένα δύστυχο αυτοκίνητο να ξεμυτίσει, αμέτρητες ελεύθερες θέσεις πάρκινγκ ακόμα και μπροστά στο Μπακάκο στην Ομόνοια, λιγοστοί πεζοί που διασχίζουν την πόλη ακολουθώντας τις σκιές που τους προσφέρει, ακόμα και τα αδέσποτα έχουν εξαφανιστεί ενώ τα πουλιά έχουν ελαττώσει τις πτήσεις τους στο ελάχιστο και η ατμόσφαιρα θυμίζει χαμάμ χωρίς ωστόσο την λυτρωτική παρουσία του νερού…

… και κάπως έτσι τελειώνει η καυσωδία και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε… και καλά τον καύσωνα τον υποστήκαμε σαν ανεπιθύμητο συγγενή που ήρθε αλλά δεν θα μείνει για πολύ, με την υπόλοιπη ζωή μας που επιστρέφει σε «φυσιολογικούς» ρυθμούς τι κάνουμε; πόσο οξύμωρο είναι τελικά να αποκαλούμε «φυσιολογικό» τον τρόπο ζωής μας όλο τον υπόλοιπο καιρό;

Συντομο ψυχαγωγικο διαλειμμα

Πάρτε κι ένα γρίφο για την παραλία… κι αν το μυαλό σας δεν έχει ήδη γίνει κουρκούτι από τη ζέστη, θα σας βοηθήσω εγώ…

Όταν ο έρωτας έκανε κοπάνα από το σχολείο, οι υπόλοιποι μάθαιναν ορθογραφία… Πόσα ορθογραφικά λάθη χωράνε σε ένα μήνυμα τριών λέξεων??!

[όχι δεν είμαι παράξενη… είμαι ΠΟΛΥ παράξενη!]

α. Δεν μας παρατάς κυρά μου, εσύ και η ορθογραφία σου! Δεν φτάνει που βρέθηκε άνθρωπος να σου στείλει μήνυμα (τέτοιος τζόρας που είσαι) θες να του κάνεις και spell-check!

β. 8, το βρήκα?!
(κοντά έπεσες αν λάβουμε υπόψη και τα σημεία στίξης… η τελευταία μόδα είναι κάθε λέξη να χωρίζεται από την άλλη με τελεία… ήμαρτον Θεέ μου!)

γ. Ο έρωτας λάθη δεν κοιτά
(εγώ όμως?!?!)

δ. Αυτά κάνετε εσείς οι σημερινές γυναίκες – αυτό προφέρεται με αποστροφή παρακαλώ - και το μόνο στεφάνι που θα δείτε είναι στον προσεχή Επιτάφιο! Βρε ουστ!

ε. 3, μπορεί να έλειπε στο μάθημα της ορθογραφίας αλλά στην αρμονία ήταν εκεί… λεξούλα και λαθάκι το χρυσούλι μου…

Τετέλεσται!

Στην κουζινα, το σαλονι των μικροαστων

… διαδραματίζονται οι ζωές μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… όχι πως λείπουν τα σαλόνια από τα μικροαστικά μας σπίτια – άντε τη δεύτερη γενιά των μεσοαστικών σπιτιών – και σαλόνι έχουμε και Home Cinema και τίβι ρουμ μην σου πω, και πλήθος άλλων σύγχρονων υποσχέσεων αναψυχής… αλλά κάποιο ακαταμάχητο μυστικό καθιστά την κουζίνα εδώ και χρόνια, την καρδιά των γεγονότων που δονούν το μικρόκοσμό μας…

.. πώς μου ήρθε τώρα αυτό το φλας και αποδίδω τα εύσημα στις απανταχού κουζίνες!? κάποια στιγμή το απομεσήμερο με βρήκε ζαβλακωμένη στην κουζίνα μου να πίνω νερό και ενώ η έδρα των επιχειρήσεών μου είναι ασυζητητί το σαλόνι και πρωταγωνιστής ο καναπές, εν τούτοις, ένιωσα την επιθυμία να ξαποστάσω για λίγο σε μια από τις καρέκλες που δρόσιζε ο δυνατός αέρας καθώς ορμούσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο… κοίταξα τις καρέκλες με ζήλια ερωμένης που πιάνει στα πράσα τον αγαπημένο της να χαρίζει τα χάδια του σε άλλη και αποφάσισα να διεκδικήσω μερίδιο στην απόλαυση… τράβηξα την πλησιέστερη καρέκλα και κάθισα, άναψα τσιγάρο και άφησα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά και να ανακουφίζει το πυρακτωμένο δέρμα μου με τέτοια μαεστρία που η τσαλακωμένη νυχτικόμπλουζα μόλις που έφερνε αντίσταση..

… ακολούθησαν κάποιες στιγμές που ξέφυγαν από το χρόνο που μετρούσε αδιάλειπτα και έτσι όπως αιωρούμουν μεταξύ πραγματικού και φανταστικού καθισμένη στην καρέκλα, έκλεισα τα μάτια μου και διακτινίστηκα στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου με προορισμό άγνωστη νήσο της Μεσογείου… η φαντασίωση αυτή δεν άργησε, ωστόσο, να υποχωρήσει πρόθυμα μπροστά στις μνήμες που ξεχύθηκαν απ’ το χρονοντούλαπο των παιδικών μου χρόνων… σύντομα βρέθηκα σε μια άλλη κουζίνα με πόρτες διάπλατα ανοιχτές και κλαριά από λεμονιές να στριμώχνονται στα παράθυρα, ο φούρνος ψήνει γεμιστά κι εμείς έχουμε λιώσει κάτω από το βάρος του καλοκαιριάτικου μεσημεριού… λίγες κουβέντες, νωχελικά κορμιά και η προσμονή του απογευματινού μπάνιου έκδηλη στα πρόσωπά μας – τουλάχιστον εμάς των παιδιών, για τους μεγάλους δεν ξέρω πόσο γλυκιά ήταν αυτή η προσμονή – είμαστε στην κουζίνα του εξοχικού μας και μπορώ να πω πια μετά βεβαιότητας ότι είναι η μόνη κουζίνα που αγάπησα στη ζωή μου… ίσως γιατί αν και εκτελούσε αγόγγυστα τα καθήκοντά της έμοιαζε περισσότερο με υπαίθριο καθιστικό έτσι όπως ήταν εκτεθειμένη στα τρία σημεία του ορίζοντα… ή ίσως ακόμα καλύτερα γιατί σε κείνη την κουζίνα μάς θυμάμαι όλους πιο χαρούμενους και αγαπημένους από κάθε άλλη εποχή του χρόνου…

…η επίσκεψη μιας σφήκας που πιθανότατα με πέρασε για νεκρή φύση ιδανική για μια στάση μετά από ατελείωτες ώρες πτήσης με επανέφερε στην πραγματικότητα… ανοίγοντας τα μάτια μου έριξα μια ματιά στη δική μου κουζίνα πια και δεν μπόρεσα να αποφύγω μερικές σημειολογικές παρατηρήσεις…

…συνταγές από το Μαρόκο έχασκαν ανοιχτές πάνω στο τραπέζι, με ολοφάνερη τη φιλοδοξία να γίνουν το τιμώμενο πιάτο μιας ημέρας μαγειρικού οίστρου που ομολογώ ότι σπανίως με επισκέπτεται… ο νεροχύτης άστραφτε καθαρός αν και τελευταία τον διακρίνει ένα παράπονο γιατί νιώθει παραμελημένος… μόλις που φιλοξενεί ποτήρια του φραπέ, μαχαιροπήρουνα άντε και κανένα τάπερ από λαδερό.. τα υπόλοιπα περνάνε κατευθείαν στην ανακύκλωση… το ψυγείο μου ωστόσο είναι πολύ καλύτερο από αυτό του μέσου εργένη όσον αφορά το περιεχόμενό του… το βλέμμα μου στέκεται περήφανα στο πρόσφατα αποκτηθέν τραπέζι της κουζίνας στο οποίο κάνουν παρέα τέσσερις καρέκλες σε ένα ωραιότατο ροζ μελανζέ … είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σπίτι αφού το είδα σε εστιατόριο και το παρήγγειλα κατευθείαν από τον προμηθευτή του… κατά τα άλλα, σκόρπια εδώ και εκεί κάποια σουβενίρ από την αρχαιότητα δηλ. την εποχή της συμβίωσης που η κουζίνα γνώρισε μεγάλες δόξες… καμμιά φορά την πιάνω μελαγχολική να αναρωτιέται εάν θα γνωρίσω ποτέ κανέναν άλλον που να της φέρεται με τόση λατρεία… η αλήθεια είναι ότι μετά το χωρισμό η κουζίνα έπεσε στην αφάνεια, ποτέ δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιά του σε αυτό τον τομέα…

…αρκετά όμως, γιατί τα μαλακά μου μόρια πιάστηκαν πάνω στην ψάθινη καρέκλα και αποζητούν το βαθούλωμα του καναπέ που έχουν σμιλέψει τόσο αριστοτεχνικά για αμέτρητες ώρες… ωραίο το ταξιδάκι με θέμα τις κουζίνες της ζωής μου αλλά το παρόν στέκεται ανυπόμονο μπροστά μου και δεν μπορώ – ούτε και θέλω - να το αγνοήσω άλλο…

Καλοκαιρινοι μυθοι

… ή αλλιώς ξορκίζοντας τους καλοκαιρινούς μου δαίμονες…

… άλλο ένα προκλητικό καλοκαίρι έσκασε μύτη – γεγονός που δεν παραδέχομαι ποτέ πριν μπει για τα καλά ο Ιούλιος και αναθερμάνω τις σχέσεις μου με τα οικιακά a/c - μαζί με αυτό εμφανίστηκε και ο γνώριμος πανικός που με διακατέχει παιδιόθεν κάθε φορά που το ημερολόγιο αρχίζει να ιδρώνει για τρεις συνεχόμενους μήνες … έφηβη ακόμα, αρνιόμουνα να βγάλω τα μακρυμάνικα και τα στρατιωτικά – ήταν της μόδας τότε το μιλιτέρ λουκ – μέχρι που το κορμί μου αγανακτούσε και σε ένδειξη διαμαρτυρίας πέταγε κάτι περίεργα εξανθήματα, προκειμένου να αλλάξω γκαρνταρόμπα… με αυτό τον τρόπο εξέφραζα την άρνησή μου για αυτή την εποχή που σηματοδοτούσε την αρχή της μιζέριας μου…

… σήμερα αφού πια έχω καταλήξει ότι το καλοκαίρι επηρεάζει κατά κανόνα αρνητικά την ψυχολογία μου, αποφάσισα να το ψάξω λίγο παραπάνω για να καταλάβω γιατί κάθε φορά που μυρίζει καλοκαίρι στον αέρα νιώθω σαν αγουροξυπνημένη πολική αρκούδα εν τω μέσω της χειμερίας νάρκης της…

… σαν άνθρωπος ομολογώ ότι ικανοποιούμαι δύσκολα – μην ανησυχείτε δεν θα πάει βαθιά το νυστέρι της ψυχανάλυσης, δεν θα απομακρυνθώ πολύ από την ακτή – οι ειδικοί που έχω συμβουλευτεί κατά καιρούς όταν αισθανόμουνα ζορισμένη τείνουν, ωστόσο, στην άποψη ότι όσο κι αν έχω οικειοποιηθεί αυτή τη συμπεριφορά κατά βάθος πρόκειται για κληρονομικό χάρισμα και όχι για προσωπική κατάκτηση… το DNA μου είναι σαν την κοπέλα της διαφήμισης με το αθώο βλέμμα και την βελούδινη πατούσα που τσακίζει ανήλεα την άμοιρη αράχνη… όμορφο αλλά ζόρικο…

[… και αφού σκιαγράφησα μια πτυχή του εαυτού μου που συνδέεται άμεσα με το θέμα μας συνεχίζω…]

… η δυστυχία μου λοιπόν ξεκινούσε όταν με την άφιξη του καλοκαιριού, η ζωή μου δεν συμβάδιζε με τα καλοκαιρινά ήθη και έθιμα – όπως προσδιορίζονται αυτά από τις αόρατες δυνάμεις που υπάρχουν, έχω καταλήξει, για να μας κάνουν να αισθανόμαστε δυστυχείς. Παιδί ακόμα, ενώ με το τέλος του σχολείου όλοι μου οι φίλοι έφευγαν για τα εξοχικά με τη μαμά τους, διότι στις περισσότερες οικογένειες εκείνα τα χρόνια εργάζονταν μόνο οι πατεράδες, εγώ έμενα στην Αθήνα δεδομένου ότι και οι δυό μου γονείς εργάζονταν και είχαν μόνο 20 μέρες άδεια από τη δουλειά τους… έτσι κάτι το οποίο μου χάριζε θετικές διακρίσεις και με έκανε περήφανη όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξαφνικά γινόταν αφορμή για να είμαι δυστυχής.. μια χρονιά αποπειράθηκαν οι άνθρωποι να με στείλουν για 20 μέρες κατασκήνωση μαζί με τον αδερφό μου και έγινε Αρμαγεδώνας… αφού σήκωσα όλη την κατασκήνωση στο πόδι για 3 συνεχόμενες μέρες - απορώ που δεν έπαθα αφυδάτωση από το κλάμα – στο τέλος, αναγκάστηκε ο μπαμπάς μου να έρθει να με πάρει και κείνη τη μέρα έχασα το βρακί μου από την σαστισμάρα! Έτσι κάθε καλοκαίρι ζούσα(με) το ίδιο δράμα… η μόνιμα εγκατεστημένη εικόνα των ιδανικών καλοκαιρινών διακοπών στον εγκέφαλό μου απείχε από την πραγματικότητα όσο το Λουτράκι από τη Μαγιόρκα…

… μετά μεγάλωσα και τα πράγματα απλά χειροτέρεψαν… γιατί ως παιδί μπορεί να πάλευα με τη βαρεμάρα το καλοκαίρι στην Αθήνα και να μου έλειπαν οι φίλοι μου, αλλά τουλάχιστον … δεν δούλευα! Μεγαλώνοντας όμως, στους καλοκαιρινούς μου δαίμονες ήρθε να προστεθεί και η δουλειά! Δηλαδή, δουλεύεις όλο το χρόνο και περιμένεις μέσα σε 15 μέρες που θα πας διακοπές το καλοκαίρι να χωρέσουν όλα τα ευφάνταστα καλοκαιρινά σενάρια που τεχνηέντως σου έχουν περάσει – μην με ρωτήσετε πάλι ποιοι, είπαμε οι αόρατες σκοτεινές δυνάμεις - από την ανακάλυψη παρθένας παραλίας στη Μύκονο (!) έως το φλογερό ειδύλλιο με πρωτεργάτη της Γένοβας που οργανώνει το κίνημα στη χώρα της Αμοργού και όλως τυχαίως έχει στήσει αντίσκηνο δίπλα στο δικό σας… αλλιώς, μην τολμήσεις και φέρεις φωτογραφίες από το οικογενειακό εξοχικό στο Αυλάκι… έλεος πια!

… ναι, το ομολογώ όλα αυτά τα χρόνια είμαι θύμα αυτής της μυστικής συνομωσίας που καλλιεργεί ανάμεσα σε άλλους και τους καλοκαιρινούς μύθους… φέτος όμως αποφάσισα να ξορκίσω τους δαίμονές μου και να μείνω στην Αθήνα χωρίς φόβο και πάθος, δεδομένου ότι δεν βλέπω να βραβεύεται καμμία από τις υποψηφιότητες διακοπών για το φετινό καλοκαίρι… η μόνη πιθανότητα είναι το οικογενειακό εξοχικό - όχι στο Αυλάκι - αλλά κάτω από αυτό… και θα ανέβαζα και φωτογραφίες αλλά η οικογένειά μου είναι σοβαροί άνθρωποι και νομίζουν ότι τόσες ώρες στο Internet γράφω ρομαντικά διηγήματα ή περιπέτειες πάντα με φανταστικούς πρωταγωνιστές, οπότε δεν λέει να ξεκινήσω οικογενειακό εμφύλιο κατακαλόκαιρο…

Make an elephant out of your ant

...ήταν το σλόγκαν ενός από τα δεκάδες διαφημιστικά e-mail προϊόντων τόνωσης του ανδρισμού που κατακλύζουν το inbox μου καθημερινά και μου φάνηκε hilarious πραγματικά.. όχι δεν είμαι καμιά χοντρόπετση με έλλειψη ευαισθησίας στα προβλήματα του άλλου φύλου - που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο του άλλου αλλά και δικό μας – αλλά σκέφθηκα .. καλά υπάρχει πραγματικά τόσο έντονο πρόβλημα στους άνδρες ή πρόκειται για μαρκετινίστικες υπερβολές? δηλ. αφού πουλήσαμε τα πάντα - εκτός ίσως από την Ακρόπολη – δημιουργούμε και μια εικονική ζήτηση για προϊόντα ενίσχυσης των ανδρικών σεξουαλικών επιδόσεων… ή μήπως όχι?!

...εντάξει, πάντα υπήρχαν elephants and ants … τι να κάνεις!? να τα βάλεις με το Θεό!? το πρόβλημα όμως σήμερα δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με το μέγεθος και τη σημασία του – με αυτό έχουν ασχοληθεί διεξοδικά τόσοι και τόσοι και εν πάσει περιπτώσει είναι και πεπερασμένης επιχειρηματολογίας… το λόγο έχει η φύση – όσο με τις επιδόσεις των ανδρών στο σεξ που αφήνεται να εννοηθεί από τα τόσα διαφημιστικά πια ότι περνούν κρίση…

...φημολογείται ότι στις ηλικίες 40κάτι με ανοιχτό το πάνω όριο, η ανικανότητα που δεν οφείλεται σε παθολογικά αίτια κάνει θραύση, δηλ. η ψυχολογία των ανδρών σαμποτάρει την σεξουαλικότητά τους… μάλιστα σε μια συγκέντρωση που παρευρέθηκα πριν από μήνες κάποιος αυτού του ηλικιακού γκρουπ ανέφερε ότι σκεφτόταν να γράψει βιβλίο, σενάριο ?! - θα σας γελάσω και δεν το θέλω, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς - για το πρόβλημα της ανδρικής σεξουαλικής ανικανότητας στα 50 … διότι του είχε προκαλέσει εντύπωση η έκτασή του τη σημερινή εποχή – και δεν είναι ο μόνος υποθέτω…

...τι γίνεται ρε αγόρια!? τις και τι φταίει άραγε; είναι κι εδώ ο συνήθης ύποπτος για οτιδήποτε αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε, ο ένοχος; αναφέρομαι στο άγχος φυσικά… προσωπικά έχω μια υποψία που σταδιακά χτίζεται σε πεποίθηση … ότι το σεξ έπαψε να είναι το αγαπημένο σπορ των ανδρών – όχι δεν τα’ χω χαμένα, ξέρω ακούγεται παράλογο – αλλά τη θέση του πήραν άλλα σπορ με μεγαλύτερη πέραση στην εποχή μας… το κυνήγι του θησαυρού βλ. (νέο)πλουτισμού είναι το πιο δημοφιλές νομίζω… έτσι έχουμε χρήμα vs. σεξ… ίσως φταίνε και οι γυναίκες, αλλά πάλι όχι… αδυνατώ να πιστέψω ότι οι γυναίκες έσπρωξαν τους άνδρες προς αυτή την κατεύθυνση … δυστυχώς η ρίζα του προβλήματος είναι βαθύτερη και αγγίζει τα σύγχρονα πρότυπα που καταπίνουν τους πάντες… άνδρες και γυναίκες…

...έτσι νομίζω – διότι είναι παρακινδυνευμένο να μιλώ εκ μέρους των ανδρών, απλά υποθέσεις κάνω – ότι ο σύγχρονος άνδρας δεν επιβεβαιώνεται πρωτίστως πια από τη σεξουαλική του απόδοση, αλλά το σεξ έχει ρόλο γαρνιτούρας στη ζωή του ενώ το κυρίως πιάτο περιέχει χρήμα, καριέρα, status, Jeep Cherokee και άλλα δύσπεπτα… που να μείνει ενέργεια για οριζόντιες δραστηριότητες εκτός του ύπνου?! και όχι, δυστυχώς θα σας ξεβολέψω, αλλά δεν είναι απαραίτητα όλα αυτά στις γυναίκες, αλλά στους ίδιους κατ’ αρχήν… έχεις δει άντρα να κλείνει την τηλεόραση ενώ βλέπει τελικό Mundial, ας πούμε, επειδή το ζήτησε η συμβία του!? στοιχηματίζω πώς όχι, αλλιώς να κοιμίσω κουκουβάγια που λέει και η διαφήμιση…

...επιστροφή στις κλασσικές αξίες λοιπόν, στις οποίες ανήκει και το καλό σεξ, και ας βλέπουμε ελέφαντες, μυρμήγκια και λοιπά ζωοειδή μόνο σε κανένα ντοκυμαντέρ του National Geographic...