Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Καυσωδια

… είναι η παρωδία της ζωής μας υπό συνθήκες καύσωνα την οποία έχουμε δυνατότητα να παρακολουθήσουμε 3-4 φορές το χρόνο και δη τους καλοκαιρινούς μήνες, οπότε άνετα θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και να σταθεί επάξια δίπλα σε αρχαίες κωμωδίες και τραγωδίες, αφού αποτελεί το σύγχρονο είδος αυτών…

… η έμπνευση με χτύπησε κατακέφαλα μόλις εχθές καθώς περίμενα καθισμένη στα σκοτάδια της εισόδου της πολυκατοικίας τον ερχομό του από μηχανής θεού – με τη μορφή του ηλεκτρικού ρεύματος αυτή τη φορά - να με απαλλάξει από τα δεινά μου… που ήταν οι τέσσερις όροφοι που έπρεπε να ανέβω σαν τυφλόμυγα για να βρεθώ ξανά στην θαλπωρή – πω πω ζεσταίνομαι και μόνο που τη λέω αυτή τη λέξη - του σπιτιού μου, χωρίς ενδιάμεση στάση όμως στο ΚΑΤ… καλά μιλάμε για mission impossible! Τελικά, με λυπήθηκε ένα φιλικό μου ζευγάρι που μένει στον 1ο και με μάζεψε περί τις δύο ώρες που διήρκεσε η διακοπή ρεύματος!!! Έτσι μαζευτήκαμε όλοι – το ζεύγος, 2 αεικίνητα παιδάκια, εγώ ένα βήμα πριν την αφυδάτωση και η απαραίτητη γιαγιά που κρύβει κάθε οικογένεια γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι με αναμμένα κεριά έτοιμοι για τη συνάντηση ρουτίνας με τα πνεύματα της περιοχής…

… έχουμε και λέμε λοιπόν… οι ήρωες της καυσωδίας, είναι κάτι ταλαίπωροι σαν και του λόγου μας που έχουν ξεμείνει ακούσια ή εκούσια στο κλεινόν άστυ και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά στη μάχη με τις διαταραγμένες κλιματολογικές συνθήκες… στο πλευρό τους στέκεται, όπως πάντα εξάλλου σε στιγμές εθνικής κρίσης, η πολιτεία – όχι το προάστιο της Κηφισιάς – με κάθε μέσο που διαθέτει δηλ. το εξής ένα: το ασθενοφόρο που θα σε περιμαζέψει από την άσφαλτο που σωριάστηκες και ψήνεσαι σαν χταπόδι στα κάρβουνα για να σε μεταφέρει σε ένα ωραιότατο, σκιερό ράντσο κάποιου εφημερεύοντος νοσοκομείου με την ευχή η θερμοπληξία να σε βαρεθεί και να σε εγκαταλείψει προτού εσύ εγκαταλείψεις τα εγκόσμια… εντάξει, παρέχονται και χώροι αναψυχής με κλιματιστικά για τους μη προνομιούχους πολίτες, που δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν 3 κλιματιστικά εκτός λειτουργίας και να ιδρώνουν με την ησυχία τους στην άνεση του σπιτιού τους…

…όσο για την πλοκή της καυσωδίας… αααα θα την ζήλευε και η πιο ακριβή και φιλόδοξη παραγωγή τηλε-ριάλιτι καθώς το σενάριο κρύβει τόσες εκπλήξεις και ανατροπές που θα έστελναν και το Φώσκολο στο ντιβάνι του ψυχίατρου με ισχυρή κρίση ταυτότητας… ενδεικτικά αναφέρω… διακοπές ρεύματος συχνές-πυκνές και πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να κορυφώνεται η αγωνία, εγκλωβισμοί σε ασανσέρ που είναι μια καλή ευκαιρία για να δεις αν έχεις ξεπεράσει εκείνη την κλειστοφοβία που σε ταλαιπωρεί από παιδί… αν βαρεθήκατε το ασανσέρ, μπείτε στο μετρό και αν βγείτε δοξάστε πρώτα το Θεό που πιστεύετε και εν συνεχείας ρουφήξτε τη ζωή ως το μεδούλι γιατί δεν θα’ στε πάντα τόσο τυχεροί… επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού… έχουμε και τις αναπάντεχες γνωριμίες με αμφίβολη εξέλιξη, βέβαια, στη διάρκεια των μπλακ-άουτ, τη σύσφιξη των σχέσεων με τους γειτόνους, όπως εκείνος ο εργένης που ‘χεις βάλει στο μάτι από πέρυσι το χειμώνα … και ως εδώ ήταν το ‘αμιγές καλού’… συνεχίζουμε με εμπρησμούς από όσους ονειρεύονται ένα σπιτάκι στο δάσος δίπλα στους Τσίπ και Ντέιλ αλλά η πτάνα η ζωή τους έριξε μόλις σε ένα δυάρι στην Βικτώρια, πυρκαγιές από αμέλεια – ναι, υπάρχουν και οι εμπρηστές από αφηρημάδα ή καθαρή βλακεία – και πολλά άλλα που υπόσχονται να μην πλήξετε ούτε λεπτό…

…τέλος, το σκηνικό της καυσωδίας είναι post-modern και απεικονίζει μια έρημη πόλη όπως ακριβώς την ονειρεύεστε όταν είστε μποτιλιαρισμένοι στις 8.30 το πρωί στην Κηφισίας… αχνιστή άσφαλτος που περιμένει πεινασμένη κανένα δύστυχο αυτοκίνητο να ξεμυτίσει, αμέτρητες ελεύθερες θέσεις πάρκινγκ ακόμα και μπροστά στο Μπακάκο στην Ομόνοια, λιγοστοί πεζοί που διασχίζουν την πόλη ακολουθώντας τις σκιές που τους προσφέρει, ακόμα και τα αδέσποτα έχουν εξαφανιστεί ενώ τα πουλιά έχουν ελαττώσει τις πτήσεις τους στο ελάχιστο και η ατμόσφαιρα θυμίζει χαμάμ χωρίς ωστόσο την λυτρωτική παρουσία του νερού…

… και κάπως έτσι τελειώνει η καυσωδία και μας αφήνει να αναρωτιόμαστε… και καλά τον καύσωνα τον υποστήκαμε σαν ανεπιθύμητο συγγενή που ήρθε αλλά δεν θα μείνει για πολύ, με την υπόλοιπη ζωή μας που επιστρέφει σε «φυσιολογικούς» ρυθμούς τι κάνουμε; πόσο οξύμωρο είναι τελικά να αποκαλούμε «φυσιολογικό» τον τρόπο ζωής μας όλο τον υπόλοιπο καιρό;

Κυριακή 22 Ιουλίου 2007

Συντομο ψυχαγωγικο διαλειμμα

Πάρτε κι ένα γρίφο για την παραλία… κι αν το μυαλό σας δεν έχει ήδη γίνει κουρκούτι από τη ζέστη, θα σας βοηθήσω εγώ…

Όταν ο έρωτας έκανε κοπάνα από το σχολείο, οι υπόλοιποι μάθαιναν ορθογραφία… Πόσα ορθογραφικά λάθη χωράνε σε ένα μήνυμα τριών λέξεων??!

[όχι δεν είμαι παράξενη… είμαι ΠΟΛΥ παράξενη!]

α. Δεν μας παρατάς κυρά μου, εσύ και η ορθογραφία σου! Δεν φτάνει που βρέθηκε άνθρωπος να σου στείλει μήνυμα (τέτοιος τζόρας που είσαι) θες να του κάνεις και spell-check!

β. 8, το βρήκα?!
(κοντά έπεσες αν λάβουμε υπόψη και τα σημεία στίξης… η τελευταία μόδα είναι κάθε λέξη να χωρίζεται από την άλλη με τελεία… ήμαρτον Θεέ μου!)

γ. Ο έρωτας λάθη δεν κοιτά
(εγώ όμως?!?!)

δ. Αυτά κάνετε εσείς οι σημερινές γυναίκες – αυτό προφέρεται με αποστροφή παρακαλώ - και το μόνο στεφάνι που θα δείτε είναι στον προσεχή Επιτάφιο! Βρε ουστ!

ε. 3, μπορεί να έλειπε στο μάθημα της ορθογραφίας αλλά στην αρμονία ήταν εκεί… λεξούλα και λαθάκι το χρυσούλι μου…

Τετέλεσται!

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007

Στην κουζινα, το σαλονι των μικροαστων

… διαδραματίζονται οι ζωές μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… όχι πως λείπουν τα σαλόνια από τα μικροαστικά μας σπίτια – άντε τη δεύτερη γενιά των μεσοαστικών σπιτιών – και σαλόνι έχουμε και Home Cinema και τίβι ρουμ μην σου πω, και πλήθος άλλων σύγχρονων υποσχέσεων αναψυχής… αλλά κάποιο ακαταμάχητο μυστικό καθιστά την κουζίνα εδώ και χρόνια, την καρδιά των γεγονότων που δονούν το μικρόκοσμό μας…

.. πώς μου ήρθε τώρα αυτό το φλας και αποδίδω τα εύσημα στις απανταχού κουζίνες!? κάποια στιγμή το απομεσήμερο με βρήκε ζαβλακωμένη στην κουζίνα μου να πίνω νερό και ενώ η έδρα των επιχειρήσεών μου είναι ασυζητητί το σαλόνι και πρωταγωνιστής ο καναπές, εν τούτοις, ένιωσα την επιθυμία να ξαποστάσω για λίγο σε μια από τις καρέκλες που δρόσιζε ο δυνατός αέρας καθώς ορμούσε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο… κοίταξα τις καρέκλες με ζήλια ερωμένης που πιάνει στα πράσα τον αγαπημένο της να χαρίζει τα χάδια του σε άλλη και αποφάσισα να διεκδικήσω μερίδιο στην απόλαυση… τράβηξα την πλησιέστερη καρέκλα και κάθισα, άναψα τσιγάρο και άφησα τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά και να ανακουφίζει το πυρακτωμένο δέρμα μου με τέτοια μαεστρία που η τσαλακωμένη νυχτικόμπλουζα μόλις που έφερνε αντίσταση..

… ακολούθησαν κάποιες στιγμές που ξέφυγαν από το χρόνο που μετρούσε αδιάλειπτα και έτσι όπως αιωρούμουν μεταξύ πραγματικού και φανταστικού καθισμένη στην καρέκλα, έκλεισα τα μάτια μου και διακτινίστηκα στο κατάστρωμα κάποιου πλοίου με προορισμό άγνωστη νήσο της Μεσογείου… η φαντασίωση αυτή δεν άργησε, ωστόσο, να υποχωρήσει πρόθυμα μπροστά στις μνήμες που ξεχύθηκαν απ’ το χρονοντούλαπο των παιδικών μου χρόνων… σύντομα βρέθηκα σε μια άλλη κουζίνα με πόρτες διάπλατα ανοιχτές και κλαριά από λεμονιές να στριμώχνονται στα παράθυρα, ο φούρνος ψήνει γεμιστά κι εμείς έχουμε λιώσει κάτω από το βάρος του καλοκαιριάτικου μεσημεριού… λίγες κουβέντες, νωχελικά κορμιά και η προσμονή του απογευματινού μπάνιου έκδηλη στα πρόσωπά μας – τουλάχιστον εμάς των παιδιών, για τους μεγάλους δεν ξέρω πόσο γλυκιά ήταν αυτή η προσμονή – είμαστε στην κουζίνα του εξοχικού μας και μπορώ να πω πια μετά βεβαιότητας ότι είναι η μόνη κουζίνα που αγάπησα στη ζωή μου… ίσως γιατί αν και εκτελούσε αγόγγυστα τα καθήκοντά της έμοιαζε περισσότερο με υπαίθριο καθιστικό έτσι όπως ήταν εκτεθειμένη στα τρία σημεία του ορίζοντα… ή ίσως ακόμα καλύτερα γιατί σε κείνη την κουζίνα μάς θυμάμαι όλους πιο χαρούμενους και αγαπημένους από κάθε άλλη εποχή του χρόνου…

…η επίσκεψη μιας σφήκας που πιθανότατα με πέρασε για νεκρή φύση ιδανική για μια στάση μετά από ατελείωτες ώρες πτήσης με επανέφερε στην πραγματικότητα… ανοίγοντας τα μάτια μου έριξα μια ματιά στη δική μου κουζίνα πια και δεν μπόρεσα να αποφύγω μερικές σημειολογικές παρατηρήσεις…

…συνταγές από το Μαρόκο έχασκαν ανοιχτές πάνω στο τραπέζι, με ολοφάνερη τη φιλοδοξία να γίνουν το τιμώμενο πιάτο μιας ημέρας μαγειρικού οίστρου που ομολογώ ότι σπανίως με επισκέπτεται… ο νεροχύτης άστραφτε καθαρός αν και τελευταία τον διακρίνει ένα παράπονο γιατί νιώθει παραμελημένος… μόλις που φιλοξενεί ποτήρια του φραπέ, μαχαιροπήρουνα άντε και κανένα τάπερ από λαδερό.. τα υπόλοιπα περνάνε κατευθείαν στην ανακύκλωση… το ψυγείο μου ωστόσο είναι πολύ καλύτερο από αυτό του μέσου εργένη όσον αφορά το περιεχόμενό του… το βλέμμα μου στέκεται περήφανα στο πρόσφατα αποκτηθέν τραπέζι της κουζίνας στο οποίο κάνουν παρέα τέσσερις καρέκλες σε ένα ωραιότατο ροζ μελανζέ … είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σπίτι αφού το είδα σε εστιατόριο και το παρήγγειλα κατευθείαν από τον προμηθευτή του… κατά τα άλλα, σκόρπια εδώ και εκεί κάποια σουβενίρ από την αρχαιότητα δηλ. την εποχή της συμβίωσης που η κουζίνα γνώρισε μεγάλες δόξες… καμμιά φορά την πιάνω μελαγχολική να αναρωτιέται εάν θα γνωρίσω ποτέ κανέναν άλλον που να της φέρεται με τόση λατρεία… η αλήθεια είναι ότι μετά το χωρισμό η κουζίνα έπεσε στην αφάνεια, ποτέ δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιά του σε αυτό τον τομέα…

…αρκετά όμως, γιατί τα μαλακά μου μόρια πιάστηκαν πάνω στην ψάθινη καρέκλα και αποζητούν το βαθούλωμα του καναπέ που έχουν σμιλέψει τόσο αριστοτεχνικά για αμέτρητες ώρες… ωραίο το ταξιδάκι με θέμα τις κουζίνες της ζωής μου αλλά το παρόν στέκεται ανυπόμονο μπροστά μου και δεν μπορώ – ούτε και θέλω - να το αγνοήσω άλλο…

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Καλοκαιρινοι μυθοι

… ή αλλιώς ξορκίζοντας τους καλοκαιρινούς μου δαίμονες…

… άλλο ένα προκλητικό καλοκαίρι έσκασε μύτη – γεγονός που δεν παραδέχομαι ποτέ πριν μπει για τα καλά ο Ιούλιος και αναθερμάνω τις σχέσεις μου με τα οικιακά a/c - μαζί με αυτό εμφανίστηκε και ο γνώριμος πανικός που με διακατέχει παιδιόθεν κάθε φορά που το ημερολόγιο αρχίζει να ιδρώνει για τρεις συνεχόμενους μήνες … έφηβη ακόμα, αρνιόμουνα να βγάλω τα μακρυμάνικα και τα στρατιωτικά – ήταν της μόδας τότε το μιλιτέρ λουκ – μέχρι που το κορμί μου αγανακτούσε και σε ένδειξη διαμαρτυρίας πέταγε κάτι περίεργα εξανθήματα, προκειμένου να αλλάξω γκαρνταρόμπα… με αυτό τον τρόπο εξέφραζα την άρνησή μου για αυτή την εποχή που σηματοδοτούσε την αρχή της μιζέριας μου…

… σήμερα αφού πια έχω καταλήξει ότι το καλοκαίρι επηρεάζει κατά κανόνα αρνητικά την ψυχολογία μου, αποφάσισα να το ψάξω λίγο παραπάνω για να καταλάβω γιατί κάθε φορά που μυρίζει καλοκαίρι στον αέρα νιώθω σαν αγουροξυπνημένη πολική αρκούδα εν τω μέσω της χειμερίας νάρκης της…

… σαν άνθρωπος ομολογώ ότι ικανοποιούμαι δύσκολα – μην ανησυχείτε δεν θα πάει βαθιά το νυστέρι της ψυχανάλυσης, δεν θα απομακρυνθώ πολύ από την ακτή – οι ειδικοί που έχω συμβουλευτεί κατά καιρούς όταν αισθανόμουνα ζορισμένη τείνουν, ωστόσο, στην άποψη ότι όσο κι αν έχω οικειοποιηθεί αυτή τη συμπεριφορά κατά βάθος πρόκειται για κληρονομικό χάρισμα και όχι για προσωπική κατάκτηση… το DNA μου είναι σαν την κοπέλα της διαφήμισης με το αθώο βλέμμα και την βελούδινη πατούσα που τσακίζει ανήλεα την άμοιρη αράχνη… όμορφο αλλά ζόρικο…

[… και αφού σκιαγράφησα μια πτυχή του εαυτού μου που συνδέεται άμεσα με το θέμα μας συνεχίζω…]

… η δυστυχία μου λοιπόν ξεκινούσε όταν με την άφιξη του καλοκαιριού, η ζωή μου δεν συμβάδιζε με τα καλοκαιρινά ήθη και έθιμα – όπως προσδιορίζονται αυτά από τις αόρατες δυνάμεις που υπάρχουν, έχω καταλήξει, για να μας κάνουν να αισθανόμαστε δυστυχείς. Παιδί ακόμα, ενώ με το τέλος του σχολείου όλοι μου οι φίλοι έφευγαν για τα εξοχικά με τη μαμά τους, διότι στις περισσότερες οικογένειες εκείνα τα χρόνια εργάζονταν μόνο οι πατεράδες, εγώ έμενα στην Αθήνα δεδομένου ότι και οι δυό μου γονείς εργάζονταν και είχαν μόνο 20 μέρες άδεια από τη δουλειά τους… έτσι κάτι το οποίο μου χάριζε θετικές διακρίσεις και με έκανε περήφανη όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ξαφνικά γινόταν αφορμή για να είμαι δυστυχής.. μια χρονιά αποπειράθηκαν οι άνθρωποι να με στείλουν για 20 μέρες κατασκήνωση μαζί με τον αδερφό μου και έγινε Αρμαγεδώνας… αφού σήκωσα όλη την κατασκήνωση στο πόδι για 3 συνεχόμενες μέρες - απορώ που δεν έπαθα αφυδάτωση από το κλάμα – στο τέλος, αναγκάστηκε ο μπαμπάς μου να έρθει να με πάρει και κείνη τη μέρα έχασα το βρακί μου από την σαστισμάρα! Έτσι κάθε καλοκαίρι ζούσα(με) το ίδιο δράμα… η μόνιμα εγκατεστημένη εικόνα των ιδανικών καλοκαιρινών διακοπών στον εγκέφαλό μου απείχε από την πραγματικότητα όσο το Λουτράκι από τη Μαγιόρκα…

… μετά μεγάλωσα και τα πράγματα απλά χειροτέρεψαν… γιατί ως παιδί μπορεί να πάλευα με τη βαρεμάρα το καλοκαίρι στην Αθήνα και να μου έλειπαν οι φίλοι μου, αλλά τουλάχιστον … δεν δούλευα! Μεγαλώνοντας όμως, στους καλοκαιρινούς μου δαίμονες ήρθε να προστεθεί και η δουλειά! Δηλαδή, δουλεύεις όλο το χρόνο και περιμένεις μέσα σε 15 μέρες που θα πας διακοπές το καλοκαίρι να χωρέσουν όλα τα ευφάνταστα καλοκαιρινά σενάρια που τεχνηέντως σου έχουν περάσει – μην με ρωτήσετε πάλι ποιοι, είπαμε οι αόρατες σκοτεινές δυνάμεις - από την ανακάλυψη παρθένας παραλίας στη Μύκονο (!) έως το φλογερό ειδύλλιο με πρωτεργάτη της Γένοβας που οργανώνει το κίνημα στη χώρα της Αμοργού και όλως τυχαίως έχει στήσει αντίσκηνο δίπλα στο δικό σας… αλλιώς, μην τολμήσεις και φέρεις φωτογραφίες από το οικογενειακό εξοχικό στο Αυλάκι… έλεος πια!

… ναι, το ομολογώ όλα αυτά τα χρόνια είμαι θύμα αυτής της μυστικής συνομωσίας που καλλιεργεί ανάμεσα σε άλλους και τους καλοκαιρινούς μύθους… φέτος όμως αποφάσισα να ξορκίσω τους δαίμονές μου και να μείνω στην Αθήνα χωρίς φόβο και πάθος, δεδομένου ότι δεν βλέπω να βραβεύεται καμμία από τις υποψηφιότητες διακοπών για το φετινό καλοκαίρι… η μόνη πιθανότητα είναι το οικογενειακό εξοχικό - όχι στο Αυλάκι - αλλά κάτω από αυτό… και θα ανέβαζα και φωτογραφίες αλλά η οικογένειά μου είναι σοβαροί άνθρωποι και νομίζουν ότι τόσες ώρες στο Internet γράφω ρομαντικά διηγήματα ή περιπέτειες πάντα με φανταστικούς πρωταγωνιστές, οπότε δεν λέει να ξεκινήσω οικογενειακό εμφύλιο κατακαλόκαιρο…

Τρίτη 3 Ιουλίου 2007

Make an elephant out of your ant

...ήταν το σλόγκαν ενός από τα δεκάδες διαφημιστικά e-mail προϊόντων τόνωσης του ανδρισμού που κατακλύζουν το inbox μου καθημερινά και μου φάνηκε hilarious πραγματικά.. όχι δεν είμαι καμιά χοντρόπετση με έλλειψη ευαισθησίας στα προβλήματα του άλλου φύλου - που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι μόνο του άλλου αλλά και δικό μας – αλλά σκέφθηκα .. καλά υπάρχει πραγματικά τόσο έντονο πρόβλημα στους άνδρες ή πρόκειται για μαρκετινίστικες υπερβολές? δηλ. αφού πουλήσαμε τα πάντα - εκτός ίσως από την Ακρόπολη – δημιουργούμε και μια εικονική ζήτηση για προϊόντα ενίσχυσης των ανδρικών σεξουαλικών επιδόσεων… ή μήπως όχι?!

...εντάξει, πάντα υπήρχαν elephants and ants … τι να κάνεις!? να τα βάλεις με το Θεό!? το πρόβλημα όμως σήμερα δεν νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο με το μέγεθος και τη σημασία του – με αυτό έχουν ασχοληθεί διεξοδικά τόσοι και τόσοι και εν πάσει περιπτώσει είναι και πεπερασμένης επιχειρηματολογίας… το λόγο έχει η φύση – όσο με τις επιδόσεις των ανδρών στο σεξ που αφήνεται να εννοηθεί από τα τόσα διαφημιστικά πια ότι περνούν κρίση…

...φημολογείται ότι στις ηλικίες 40κάτι με ανοιχτό το πάνω όριο, η ανικανότητα που δεν οφείλεται σε παθολογικά αίτια κάνει θραύση, δηλ. η ψυχολογία των ανδρών σαμποτάρει την σεξουαλικότητά τους… μάλιστα σε μια συγκέντρωση που παρευρέθηκα πριν από μήνες κάποιος αυτού του ηλικιακού γκρουπ ανέφερε ότι σκεφτόταν να γράψει βιβλίο, σενάριο ?! - θα σας γελάσω και δεν το θέλω, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς - για το πρόβλημα της ανδρικής σεξουαλικής ανικανότητας στα 50 … διότι του είχε προκαλέσει εντύπωση η έκτασή του τη σημερινή εποχή – και δεν είναι ο μόνος υποθέτω…

...τι γίνεται ρε αγόρια!? τις και τι φταίει άραγε; είναι κι εδώ ο συνήθης ύποπτος για οτιδήποτε αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε, ο ένοχος; αναφέρομαι στο άγχος φυσικά… προσωπικά έχω μια υποψία που σταδιακά χτίζεται σε πεποίθηση … ότι το σεξ έπαψε να είναι το αγαπημένο σπορ των ανδρών – όχι δεν τα’ χω χαμένα, ξέρω ακούγεται παράλογο – αλλά τη θέση του πήραν άλλα σπορ με μεγαλύτερη πέραση στην εποχή μας… το κυνήγι του θησαυρού βλ. (νέο)πλουτισμού είναι το πιο δημοφιλές νομίζω… έτσι έχουμε χρήμα vs. σεξ… ίσως φταίνε και οι γυναίκες, αλλά πάλι όχι… αδυνατώ να πιστέψω ότι οι γυναίκες έσπρωξαν τους άνδρες προς αυτή την κατεύθυνση … δυστυχώς η ρίζα του προβλήματος είναι βαθύτερη και αγγίζει τα σύγχρονα πρότυπα που καταπίνουν τους πάντες… άνδρες και γυναίκες…

...έτσι νομίζω – διότι είναι παρακινδυνευμένο να μιλώ εκ μέρους των ανδρών, απλά υποθέσεις κάνω – ότι ο σύγχρονος άνδρας δεν επιβεβαιώνεται πρωτίστως πια από τη σεξουαλική του απόδοση, αλλά το σεξ έχει ρόλο γαρνιτούρας στη ζωή του ενώ το κυρίως πιάτο περιέχει χρήμα, καριέρα, status, Jeep Cherokee και άλλα δύσπεπτα… που να μείνει ενέργεια για οριζόντιες δραστηριότητες εκτός του ύπνου?! και όχι, δυστυχώς θα σας ξεβολέψω, αλλά δεν είναι απαραίτητα όλα αυτά στις γυναίκες, αλλά στους ίδιους κατ’ αρχήν… έχεις δει άντρα να κλείνει την τηλεόραση ενώ βλέπει τελικό Mundial, ας πούμε, επειδή το ζήτησε η συμβία του!? στοιχηματίζω πώς όχι, αλλιώς να κοιμίσω κουκουβάγια που λέει και η διαφήμιση…

...επιστροφή στις κλασσικές αξίες λοιπόν, στις οποίες ανήκει και το καλό σεξ, και ας βλέπουμε ελέφαντες, μυρμήγκια και λοιπά ζωοειδή μόνο σε κανένα ντοκυμαντέρ του National Geographic...