Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Δεν θελω να το κουβεντιασουμε!

…λοιπόν, εχθές γύρισα λίγο μετά τις 10 μμ στο σπίτι από μια βόλτα στην χριστουγεννιάτικη Αθήνα, η οποία παρεπιμπτόντως ήταν φανταστική… με το ζόρι κρατήθηκα να μην ανέβω στο καρουζέλ :P όχι επειδή ντράπηκα, αλλά επειδή η ουρά ήταν πολύ μεγάλη :) περπάτησα τόσο πολύ όμως που όταν γύρισα σπίτι η μόνη σωματική προσπάθεια που μπορούσα να καταβάλλω ήταν η χρήση του τηλεκοντρόλ… για καλή μου τύχη έπεσα πάνω στο σήριαλ του ALPΗA «Υπέροχα Πλάσματα».. το’ χα ξαναδεί μια-δυο φορές και μου άρεσε αλλά εχθές ήταν όλα τα λεφτά! είχα να γελάσω τόσο στην TIBI από το «Παρά πέντε»… να μην σας τα πολυλογώ όμως.. περνάω κατ’ ευθείαν στο ψητό…

…το Μητσάκι (Μ. Αλικάκη) κάνει σχέση με τον Προκόπη, έναν διανοούμενο από αυτούς που ζούνε μάλλον μια κινηματογραφική ζωή – με ταξίδια σε όλο τον κόσμο, εκπομπή στην τηλεόραση (νομίζω) και άποψη από πρώτο χέρι για πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν στον πλανήτη - αρχικά, φαίνεται σαν το Μητσάκι να τράβηξε τον πρώτο αριθμό του λαχείου... έλα όμως που η θεωρία για τον τέλειο γκόμενο απέχει (συνήθως) παρασάγγας από την πράξη δηλ. από το να τα φτιάξεις τελικά με αυτόν που σ’ έχει κατακτήσει στη φαντασία σου… καθώς ο Προκόπης καθότι θεωρητικός ήταν ικανός να σου αναλύσει μέχρι και τον κατάλογο των Goodies… τι θα φάμε; ρωτούσε το Μητσάκι.. κάτσε να το κουβεντιάσουμε, απαντούσε ο Προκόπης… πάμε κάπου για δυο μέρες; ρωτούσε το Μητσάκι… να το δούμε, απαντούσε ο Προκόπης… όσο για σεξ… είδε κι έπαθε το Μητσάκι να τον ρίξει στο πάτωμα… ευτυχώς ο Προκόπης ΔΕΝ μιλούσε στο σεξ… όπως καταλαβαίνετε το Μητσάκι ήταν ένα τσιγάρο δρόμο από το Δρομοκαΐτειο με τον Προκόπη που έμπλεξε…

…κι ερχόμαστε στη φοβερή σκηνή - επίλογο της σχέσης με τον Προκόπη, όταν το Μητσάκι σε μια έξοδο με τον Προκόπη κι ένα φίλο του, τα παίρνει εντελώς στο κρανίο και εκρήγνυται μέσα στο μπαρ όπου εξελισσόταν η σύνοδος κορυφής του Προκόπη με το φίλο του... μιλάμε ακόμα το θυμάμαι και γελάω.. κρίμα ρε γμτ να μην θυμάμαι όλα τα λόγια να τα γράψω… αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι το Μητσάκι στο τέλος έκραξε «Δεν θέλω να το κουβεντιάσω άλλο!!! θέλω να πάω στο Λε Πα να πετάω γαρύφαλλα» χαχαχαχα

…καλά, ένιωσα σαν να έβλεπα τη ζωή μου κανένα χρόνο πριν, όταν είχα μπλέξει με ένα αντίστοιχο μοντέλο… εγώ βέβαια άντεξα κάτι παραπάνω από το Μητσάκι αλλά μου έμεινε η φράση-κλειδί… «να το κουβεντιάσουμε»… oh! my Jes! δηλ. και το πιο απλό πράγμα έπρεπε να το κουβεντιάσουμε.. και δώστου ανάλυση.. και η ώρα να περνάει κι εμείς να μην κάνουμε τίποτα στο τέλος, εκτός από το να κουβεντιάζουμε... έλεος... οποιαδήποτε δραστηριότητα που απαιτούσε να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέρη του σώματός μας εκτός του στόματος και του μυαλού, π.χ. τα ποδαράκια μας για να πάμε καμιά βόλτα, να πιούμε κανένα ποτάκι, να πάμε καμιά εκδρομή κτλ. έπρεπε να συνοδεύεται από 10τομη εγκυκλοπαίδεια... στο τέλος, και μόνο στην ιδέα της οποιασδήποτε κουβέντας με οποιονδήποτε άνθρωπο έβγαζα έρπη ζωστήρα... ένας Θεός ξέρει πώς δεν έμπλεξα στο καπάκι με κανέναν νταβραντισμένο κρεοπώλη, υδραυλικό, ψυκτικό, ένα χειρονάκτη, ρε παιδί μου, με λεξιλόγιο των 100 λέξεων το μέγιστο για να λέει μόνο τα απαραίτητα… μάλλον επειδή δεν ήξερα κανέναν εκείνη την εποχή... χαχαχα

…το ανέκδοτο με τους μεξικάνους το ξέρετε;

Είναι τρεις μεξικανοί σε ένα μπαρ και κοιτάνε το άπειρο.
Περνά μία ώρα, δύο ώρες και λέει ο ένας:
- Ρε παιδιά, πείτε κάτι...
Μετά από άλλες τρεις ώρες λέει ο δεύτερος:
- Ε, πες εσύ!
Μετά από άλλες τρεις-τέσσερις ώρες λέει ο τρίτος:
- Παιδιά, αν έχετε όρεξη για κουβέντα, εγώ να φύγω.

...καλό χαμογελαστό απόγευμα!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

X-mas Checklist


Αφού δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, τουλάχιστον ας τα απολαύσουμε... ο λόγος για τα Χριστούγεννα φυσικά, που έρχονται κάθε χρόνο την ίδια πάντα ημερομηνία για να σε ξεβολέψουν κυρίως και να σταθούν αφορμή για καλοσύνες που παίρνεις ξεδιάντροπα πίσω αμέσως μόλις οι δείκτες του ρολογιού περάσουν τις 12:00 τα μεσάνυχτα της νέας χρονιάς… ευτυχώς που υπάρχουν και οι καλικάντζαροι για να μην νιώθω τόση μοναξιά :PP

…έτσι κάθε χρόνο φτιάχνω τη χριστουγεννιάτικη λίστα με τα DOs και DONt's και λέω φέτος να την μοιραστώ μαζί σας… που ξέρετε!?.. μπορεί να βρείτε καμιά σωτήρια συμβουλή... :)

...πάμε λοιπόν..

…ίσα που προλαβαίνω ν’ αγοράσω γκυ για να βουτήξω τον πρώτο ταλαίπωρο που θα βρεθεί στο δρόμο μου και να τον φιλήσω ετσιθελικά, όπως το απαιτεί η παράδοση… μετά μπορώ να τον ξαποστείλω και να βρω την ησυχία μου... μάθατε εσείς ποτέ τι απέγιναν όλα αυτά τα ζευγάρια μες τα μέλια μόλις απομακρύνθηκαν από το γκυ?!

…να καταπολεμήσω τη ζήλεια μου για τα ψώνια των άλλων, ακόμα κι αν αυτά περιορίζονται μόνο στην τσουρομαδημένη γαλοπούλα, δεδομένου ότι μπορώ να αποκτήσω ό,τι έχουν στη μισή τιμή, αμέσως μόλις αρχίσουν οι εκπτώσεις δηλ. σε κανένα 15νθήμερο...

…να προσπαθήσω να μην δείχνω τα δόντια μου, και κυρίως να μην τα δοκιμάζω, στα παιδάκια όλου του κόσμου που με τριγυρίζουν σε έξαλλη κατάσταση αυτή την εποχή…

…στα κάλαντα, να υπομένω χαμογελαστή τις παραφωνίες, τα χαμένα λόγια καθώς και κάτι μαντράχαλους που θεωρούν τα κάλαντα εποχιακή απασχόληση και αρπάζουν το ψωμάκι μέσα από τα χέρια των παιδιών...

...να φάω όλα τα σοκολατένια μελομακάρονα που αγόρασα και καλά για τους επισκέπτες – και το σημαντικότερο χωρίς ίχνος ενοχής μετά - σε αυτό πιστεύω θα βοηθήσει εάν θάψω νωρίτερα τη ζυγαριά στο φίκο και την «ξεχάσω» εκεί μέχρι την επόμενη χρονιά...

…να μην παρασυρθώ σε καλοσύνες που είναι αδύνατον να υποστηρίξω μόλις τελειώσουν οι γιορτές… εάν ήθελα να είμαι καλή με κάποιον/α θα το έκανα και χωρίς χριστουγεννιάτικο δέντρο…

…να αποφύγω πάσει θυσία το φλουρί της βασιλόπιτας… εν ανάγκη, ας το καταπιώ.. ακόμα θυμάμαι τις χρονιές που το κέρδισα και αναδείχθηκα σε Μις Κακότυχη οφ δε γίαρ..

…να σκεφτώ την προηγούμενη χρονιά και να αναλογιστώ τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου.. εάν εμφανίσω συμπτώματα δηλητηρίασης, να διακόψω άμεσα την ομφαλοσκόπηση και να πιω ένα σφηνάκι Jack Daniels..

..και τέλος,

…να προσπαθήσω κάθε μου συναίσθημα που επικοινωνώ στους γύρω μου να είναι όσο γίνεται πιο αληθινό.. όχι λόγω Χριστουγέννων, αλλά γιατί έτσι μου επιβάλλει η διάθεσή μου... έτσι, τουλάχιστον, θα αντέξει περισσότερο στο χρόνο…


X Ρ Ο Ν Ι Α Π Ο Λ Λ Α!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Του Αγ. Συγχρονισμου… βοηθεια μας!

…άτιμο πράγμα το timing ή ο συγχρονισμός, όπως προτιμάτε, καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας στη ζωή μας σε όλους τους τομείς… μην φανταστείτε ότι είμαι από τους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από την τύχη… κάθε άλλο… δεν πιστεύω στην τύχη και ίσως γι’ αυτό δεν πιστεύει κι αυτή σε μένα και μου βγάζει τη γλώσσα περιπαιχτικά… δεν παίζω τυχερά παιχνίδια, είμαι πολύ εργατική όταν θέσω κάποιον στόχο και γενικά δεν μ’ αρέσει να αφήνω τα πράγματα στο έλεος του όποιου Θεού μας κυβερνά… αυτό που πιστεύω σίγουρα όμως είναι στο συγχρονισμό, δηλ. να βρεθείς τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος... να βρεθείς τετ-α-τετ με την ευκαιρία… και να μην κοιμάσαι με τα τσαρούχια σου ώστε να την δεις και να την αρπάξεις…

…αυτή τη στιγμή με απασχολεί ο κακός συγχρονισμός στα προσωπικά μου... έτσι είναι… την προσοχή σου συνήθως προσελκύει ο τομέας που πάσχει αφού έχεις ιεραρχήσει τις προτεραιότητές σου… έτσι, αφού να φάμε έχουμε, να κοιμηθούμε έχουμε, να κάνουμε και κανένα κέφι τρελλό που και που έχουμε, τι μένει!? να ασχοληθούμε και λίγο με το άλλο μας μισό, αν πιστέψουμε τη θεωρία που το θέλει να υπάρχει...

…έτσι κι εγώ, όπως οι περισσότεροι είχα έναν καημό, έναν νταλκά βρε αδερφέ, εδώ και κάμποσο καιρό… αδύνατον όμως να συγχρονιστούμε εγώ και το αντικείμενο του πόθου μου... ή εγώ θα ήμουν αλλού για αλλού με τα διάφορα που μου έτυχαν την αποφράδα χρονιά που μας πέρασε, ή αυτός θα ήταν υπό την επήρεια της πρώην, της πιο πρώην κοκ.. αδέσμευτος μεν, μπλοκαρισμένος δε, η προσωπική μου διάγνωση… δεν ένιωθα πώς ήταν πραγματικά διαθέσιμος κι έτσι δεν έκανα καμία κίνηση… αφήστε που δεν είμαι οπαδός του ρητού «ο έρωτας με έρωτα περνάει»… και δεν μ’ αρέσει να κάνω το σωσίβιο σε συναισθηματικές φουρτούνες… θέλω καθαρό μυαλό και προ παντός καθαρή καρδιά για να ανάψω πράσινο…

…κάπου εκεί έμπλεξα κι εγώ με έναν άλλον που βγαίναμε εκείνο τον καιρό και μου ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη όσον αφορά την πραγματική του διαθεσιμότητα… ατυχής απόφαση, όπως αποδείχτηκε αργότερα… δεν τα βρήκαμε… και όσο θυμίζω στον εαυτό μου ότι τα ζητήματα καρδιάς δεν πρέπει να τα χειρίζεσαι με τη λογική τόσο το ξεχνάω… βέβαια, η ακαταλληλότητα του ενός δεν χρήζει αυτόματα τον άλλον κατάλληλο, απλά τον ξαναφέρνει στο προσκήνιο… ο νταλκάς μου, εν τω μεταξύ, αποφάσισε να με μιμηθεί με αποκορύφωμα να τα φτιάξει στο τέλος με τη νυν… για να μου επιβεβαιώσει την αίσθηση που είχα πάντα ότι μεταξύ μας διεξάγεται μια κούρσα στην οποία αναμετρούνται διαρκώς οι εγωισμοί μας… αποκαρδιωτικό

…είδα κι απόειδα κι εγώ και λέω, άστο το παλικάρι, αφού δεν σας θέλει... κι έτσι αποχώρησα διακριτικά από το τοπίο και έπαψα να ασχολούμαι… διατηρήσαμε επαφή, αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα μου έχω παγώσει… δεν νιώθω όπως παλιά… δεν βγαίνω πια με την κοινή μας παρέα γιατί δεν νιώθω κανένα σκίρτημα στην ιδέα ότι θα τον δω… βαρέθηκα το παιχνιδάκι της γάτας και του ποντικού με εναλλαγή ρόλων… πάντα υποστήριζα ότι το ωραιότερο κομμάτι σε μια σχέση είναι το παιχνίδι της αρχής... όταν όλα ακόμα παίζονται, τίποτα δεν είναι δεδομένο και κάθε σημάδι ενθάρρυνσης σε απογειώνει… όμως, έχει κι αυτό ημερομηνία λήξης… κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξεις πίστα ρε παιδί μου... να ανέβεις επίπεδο... αλλιώς ξεμένεις από κίνητρο...

…κι ερχόμαστε στο παρόν… έχω την αίσθηση ότι ο νταλκάς μου έχοντας αντιληφθεί ότι το πουλάκι πάει πέταξε προσπαθεί να κρατήσει τις γέφυρες ανοιχτές… να φυσήξει ανέμους εκεί που δεν κουνιέται φύλλο πια… τι κρίμα να μην έχω ανάλογη διάθεση… τι κρίμα να μην μπορούμε να συγχρονιστούμε ρε γμτ… πολύ φοβάμαι ότι ο νταλκάς έπαψε να είναι νταλκάς πια… δεν έχει την ίδια επιρροή επάνω μου όπως παλιά… τον ακούω στο τηλέφωνο και είναι σαν να μιλάω με εκπρόσωπο εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, απ' αυτούς που με παίρνουν συχνά για να βολιδοσκοπήσουν τη διάθεσή μου για αλλαγή τηλεπικοινωνιακού συντρόφου... ακόμα κι εγώ εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου διότι με έχει απασχολήσει ουκ ολίγο καιρό… πώς γίνεται να ανατραπούν έτσι τα πράγματα?!... δεν έχω ιδέα…

[ψιθυριστά: τώρα βέβαια αν μας προκύψει καμιά δραστική κίνηση, όπως π.χ. να χωρίσει δεν υπόσχομαι τίποτα ;) χαχα]

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2007

Η οικογενεια της οδου Πολεμη

…αν είμαι για κάτι περήφανη στη γειτονιά μου, αυτό είναι τα ονόματα των δρόμων της.. θαρρείς και κυκλοφορείς στους διαδρόμους κάποιας βιβλιοθήκης... Κρυστάλλης, Πολέμης, Παλαμάς, Γαβριηλίδης, Βιζυηνός και πολλοί άλλοι - κυρίως ποιητές - σου ψιθυρίζουν στίχους μιας γλώσσας που δεν μιλάμε πια, καθώς τριγυρνάς στα στενάκια της… σε ένα από αυτά τα εμπνευσμένα δρομάκια, την οδό Πολέμη, ζει μια οικογένεια… όχι ακριβώς σαν όλες τις άλλες, πιο πολυμελής, χωρίς δεσμούς εξ' αίματος κι αυτό τους κάνει σίγουρα πιο ξεχωριστούς, αφού τους ενώνουν κάτω από την ίδια στέγη που τους προσφέρει ένα προσωρινό καταφύγιο...

…είναι η κ α τ ά λ η ψ η της οδού Πολέμη…

…για να είμαι ειλικρινής, δεν θυμάμαι πότε έγινε η κατάληψη του υπέροχου μεν, ερείπιου δε, νεοκλασικού γιατί φαντάζομαι ότι πρέπει να ήταν πολύ διακριτική για ευνόητους λόγους… προφανώς δεν είναι από τις περιστάσεις που σηκώνουν εγκαίνια για να παρευρεθεί όλη η γειτονιά… οι περισσότεροι το πήραμε είδηση όταν πια τα παιδιά είχαν εγκατασταθεί για τα καλά και η κίνηση από και προς το σπίτι-φάντασμα είχε αυξηθεί ξαφνικά…

…θυμάμαι τη μέρα που το συνειδητοποίησα… περπατούσα νωρίς το πρωί την Πολέμη για να βγω στη στάση του τρόλει που με πήγαινε στη δουλειά… μου άρεσε να χαζεύω τις εγκαταλελειμμένες μονοκατοικίες της γειτονιάς για να ξεχνώ το θλιβερό καθήκον που με ήθελε τέτοια ώρα στο δρόμο... ταυτόχρονα ζούσα και τη φαντασίωσή μου που με ήθελε πυργοδέσποινα σε μία από αυτές, μια φαντασίωση που μου καίει το μυαλό ακόμα...

…ενώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου, το μάτι μου έπεσε ξαφνικά σε κάτι παράταιρες λεπτομέρειες σ’ ένα από τα σπίτια που ζαχάρωνα… φρέσκα λουλούδια ξεπηδούσαν εκεί που πριν έχασκαν τα ξεχαρβαλωμένα πατζούρια, χρωματιστοί ανεμόμυλοι καρφωμένοι στο χώμα και πρόχειρα απλωμένες μπουγάδες προειδοποιούσαν για τη ζωή που καρδιοχτυπούσε στα ενδότερα... ζωηρά γκράφιτι πάσχιζαν να εξαφανίσουν τη νεκρίλα από τους τοίχους και κάτι ποδήλατα ακουμπούσαν λαχανιασμένα στο κεφαλόσκαλο ενώ περίμεναν τους αναβάτες τους… σαν να πέταξε κάποιος μπουχτισμένος στο καθωσπρέπει αστικό τοπίο μια πινελιά υστερικού κόκκινου κι αυτή απλώθηκε αυθάδικα παντού…

…έτσι, αθόρυβα καλωσορίσαμε τους νέους μας γείτονες και ομολογώ πώς μέχρι σήμερα δεν έχει σημειωθεί το παραμικρό συμβάν που θα τους καταδίκαζε σε εχθρούς της (αμφίβολης) τάξης και ηθικής των περίοικων... πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να τους μιλήσω… μια καλημέρα και δυο κουβέντες… μήπως χρειάζονται κάτι... αλλά η παραμικρή πιθανότητα να φανώ στα μάτια τους σαν Γιαπωνέζος που ατενίζει την Ακρόπολη, με σταματούσε πάντα… μπήκα στη θέση τους… και σκέφτηκα ότι δεν θα μου άρεσε να επιβεβαιώνω στα μάτια των άλλων αυτό που πιθανόν σκέφτομαι για τον εαυτό μου… το αξιοπερίεργο, το εκτός κλίματος, το δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό εν τέλει… έστω και αν επιλέγω να μην σκέφτομαι έτσι, μπορεί αν ερχόμουν αντιμέτωπη με μια εξωφρενική – για τα δεδομένα μου πάντα – διάσταση της πραγματικότητάς τους, να μην κατάφερνα να κρυφτώ καλά, να έδινα λαβές για άσχημες σκέψεις στο πίσω μέρος του μυαλού… και είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να συμβεί…

…είμαι πολύ επιφυλακτική πλέον με τις αγαθοεργίες… είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στο να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον γιατί πολύ απλά μπορείς… και στο να θεωρήσει ο άλλος ότι τον λυπάσαι, επειδή βρίσκεσαι σε πλεονεκτικότερη θέση και τον πλησιάζεις αφ’ υψηλού… ο ρομαντικός εαυτός μου επαναστατεί στην ιδέα της οριοθετημένης ζωής μας… αλλά ο άλλος… ο ορθολογιστής… ομολογεί πώς καλύτερα έτσι… παρά να γίνει ο παρορμητισμός - και η άγνοια ίσως - αφορμή να πληγώσεις και να πληγωθείς…

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Τι μερα ειναι!? Τι ωρα!? Εγω που βρισκομαι?!


…για να γράφω ποστ τέτοια ώρα, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα... σήμερα ξύπνησα από τις 9 το πρωί… επειδή βρέθηκα σε λάθος μέρος, λάθος στιγμή, ευτυχώς όχι και με λάθος πρόσωπο... συγκεκριμένα, εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα στον καναπέ του σαλονιού – σαν εξόριστος σύζυγος - όπου τα εξώφυλλα δεν κλείνουν ποτέ, με ανοιχτά φώτα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, θερμοσίφωνα και λοιπές οικοσυσκευές... φαντάζεστε σε τι κατάσταση σοκ ξύπνησα πρωί-πρωί.. όταν φύση και τεχνολογία μου επιτέθηκαν ύπουλα… το φως χτύπαγε με τέτοια επιμονή τα βλέφαρά μου που άρχισα να παραμιλάω... μόνος μου σύμμαχος, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, στο Cafe Society στον Εν Λευκώ.. πω πω μήνες είχα να τον ακούσω.. κι αυτός ρε παιδί μου αξημέρωτα κάνει εκπομπή... 10-12 πμ… το ωραίο είναι ότι με την καλημέρα σχολίασε το ίδιο πράγμα … «Πού είναι εκείνες οι ωραίες εποχές που γύρναγες αργά τα βράδια και δεν έπρεπε να σηκωθείς στις 7 το πρωί!?»

…κατ’ αρχήν, έχω τόσο καιρό να ξυπνήσω τόσο νωρίς που πραγματικά νιώθω πολύ άβολα… σαν να ξύπνησα σε ξένη πόλη ένα πράγμα... ξέρετε, όταν πας σε ένα ξένο μέρος πως νιώθεις τις πρώτες μέρες που δεν ξέρεις την τύφλα σου... εεε έτσι κι εγώ... έπιασα να κάνω την πρωινή ρουτίνα… ήπια καφέ, έκανα αρκετά τσιγάρα και έκατσα στον υπολογιστή… κοίταξα το ρολόι του… Jesus!!! είναι ακόμα 11:53!!! τι θα τις κάνω τόσες χρονομονάδες μπόνους?!

…τώρα πρέπει να δουλέψω… αλλά σκέφτομαι ότι αν αρχίσω να δουλεύω από τώρα θα βγάλω τόση δουλειά που τις υπόλοιπες μέρες δεν θα’χω τι να κάνω… δεν λέει… άσε που μπορεί να μου γίνει και συνήθεια… είδα κι έπαθα να τις κόψω αυτές τις συνήθειες… τώρα θα ξανακυλίσω!? ΠΟΤΕ!!

…καπουτσίνο ήπια?! όχι… μμμμ.. για να δούμε θα τον πετύχω?! :)

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Μια πεταλουδα στην κουρτινα

…τρύπωσε σε ανύποπτο χρόνο και λιάζεται εδώ και ώρα πίσω από την προστατευτική σκιά της κουρτίνας.. όταν την είδα ενθουσιάστηκα και είπα να την φωτογραφήσω (με το κινητό) και να την βάλω στο blog.. δυστυχώς, δεν φαίνεται καλά όμως και δεν θέλω να πλησιάσω άλλο μήπως την τρομάξω και φύγει.. τα φτερά της εκρηκτικά, μαύρο βελούδο με πορτοκαλί πινελιές, τα ανοιγοκλείνει που και που προσπαθώντας (φαντάζομαι) να κρατήσει την ισορροπία της πάνω στην κουρτίνα που χορεύει με το ελαφρύ αεράκι.. ρε γμτ.. σαν άνοιξη είναι, όχι χειμώνας... τώρα πείτε με προληπτική, αλλά να.. την θεωρώ καλό σημάδι ρε παιδί μου.. που μπήκε στο σπίτι και έκατσε πάνω στην κουρτίνα μου.. ενώ αν ήταν καμιά κατσαρίδα.. μπλιαχ.. σίγουρα θα φανταζόμουνα καταστροφές… η αλήθεια είναι ότι εχθές έμαθα ένα πολύ άσχημο νέο και όσο να’ ναι η διάθεσή μου έχει επηρεαστεί… έτσι αυτή η πεταλουδίτσα είναι σαν να’ ρθε μέχρι το δωμάτιό μου για να μου θυμίσει ότι η ζωή είναι ωραία, αν και εύθραστη όπως κι αυτή…

..την καλημέρα μου!

[…τραγούδι με πεταλούδα στην κουρτίνα δεν βρήκα, αλλά έχω του Πλιάτσικα το «Μια πεταλούδα στο ψυγείο», δικό σας!]