Ο ΜΙΚΡΟΣ ΨΑΡΟΝΤΟΥΦΕΚΑΣ

[…μετά από άλλη μια απέλπιδα προσπάθεια για διάβασμα, των Δύσκολων Ερώτων του Καλβίνο αυτή τη φορά, το μόνο που παρήγαγε ο νωθρός εγκέφαλός μου ήταν μια φαντασιακή ιστορία από τις φετινές διακοπές… κατά τα άλλα βαρέθηκα αφόρητα και τον Καλβίνο και τους Δύσκολους Έρωτές του… τι φταίω κι εγώ;]

Γκααπ! ..άφησε την τελευταία παραγγελία πάνω στο τρύπιο τραπεζομάντηλο, που ανέμιζε περήφανο τις τρύπες του στον θαλασσινό αέρα, δύο φραπέδες και νερά, κι έφυγε τρέχοντας προς τα μέσα… εκεί που είχε φύγει εδώ και πολύ ώρα με τη σκέψη του …πίσω της έτρεξαν οι κατάμαυρες μπούκλες του, τα μελαμψά του πόδια και τα μακριά του χέρια που τον κρατούσαν σε ισορροπία έτσι όπως καταχεριάζαν τον αέρα… ένα μαυροτσούκαλο που δημιουργούσε μια τόσο ωραία αναταραχή γύρω του δύσκολα θα το αγνοούσες…

…σε λίγο ένα ζευγάρι σαγιονάρες εκτοξεύτηκαν στο νερό μπροστά στα τρύπια τραπεζομάντηλα - πάει τελείωσε ο μικρός είχε ταλέντο στη φασαρία - και ακολούθησε η έξοδός του και η έκπληξή μου... βγήκε από την ξύλινη παράγκα τουλάχιστον σαν μικρός αυτοκράτορας, χωρίς συνοδεία ωστόσο, αλλά με όλη τη μεγαλοπρέπεια… σαν να ακολουθούσε ξαφνικά ένα μαλακό τέμπο, οι κινήσεις του έγιναν απαλές και μου έφερναν μια μικρή ανατριχίλα καθώς τις παρακολουθούσα…

…περπάτησε αργά μέχρι το νερό και μπήκε μέχρι τα γόνατα … φόρεσε τη μάσκα του που δάμασε εκείνη την αφάνα που είχε για μαλλί και άφησε να φανεί το μέτωπό του… τα βατραχοπέδιλα έπλεαν δίπλα του χωρίς να τολμούν να ξεμακρύνουν κι εκείνος είχε δώσει όλη του την προσοχή στο ψαροντούφεκο που κρατούσε στα χέρια του… καμία σχέση με τα φραπεδονερά που κουβαλούσε μέχρι πριν λίγο… το ψαροντούφεκο είχε γίνει η προέκταση του κορμιού του… ένιωθες το δέος του καθώς το αγκάλιαζε και ετοιμαζόταν για τη βουτιά του… σαν βιολιστής που κουρδίζει το βιολί του … βουτηγμένος στο νερό…

…φόρεσε τα βατραχοπέδιλα, κατέβασε τη μάσκα του που έκανε τις μπούκλες του να τιναχθούν σαν ελατήρια πάλι κι έπεσε απαλά στο νερό… αυτό ήταν… ούτε εντυπωσιακά μακροβούτια, ούτε τίποτα… γλίστρησε και χάθηκε κάτω απ’ το νερό… περιέργως ένιωθα ότι τον ακολούθησα κι ας μην έβλεπα πια παρά μόνο την έξοδο του αναπνευστήρα του… με είχε παρασύρει με τις χορευτικές κινήσεις του μαζί του στο βυθό… τώρα βλέπαμε μαζί όλα όσα έκρυβε η θάλασσα μέσα της και ψάχναμε ο καθένας για το θησαυρό του…

…εκείνος κανένα καλό ψαράκι, έστω κανένα χταπόδι… εγώ πάλι κανένα χαμένο δαχτυλίδι του Τάδε και της Τάδε, που η Τάδε το πέταξε στη θάλασσα αφού εκείνος τη χώρισε κάτω από την ομπρέλα που την προστάτευε μόνο από τον αδυσώπητο ήλιο και όχι από τον αδυσώπητο Τάδε… ή αχινούς που τους ξεραίνεις στον ήλιο κι αποκτούν εκείνα τα ωραία χρώματα και τους κουβαλάς σαν τρόπαια από την επιδρομή σου στις παραλίες …

…δεν έχω βουτήξει ποτέ με παρέα – και μόνη μου πάνε πολλά χρόνια - αλλά ήταν σαν να ήξερα όλα τα κόλπα…

…ένα δυνατό σφύριγμα διέκοψε το ταξίδι μας στο βυθό πάνω που δεν είχαμε βρει τίποτα… ο πατέρας - μάλλον - του μικρού ψαροντουφεκά έκρινε πώς αρκετά σουλατσάρισε στο βυθό.. άρχιζε να σουρουπώνει και θα πλάκωνε η βραδινή πελατεία… τέρμα οι φραπέδες, τώρα είχαν σειρά οι μπύρες και τα ούζα… και ο μικρός πρίγκηπας θα γινόταν πάλι Σταχτομπούτος στη Χρυσή Ακτή που σήμερα δεν του χάρισε καμία συγκίνηση…

…δεν πειράζει μικρέ μου, η θάλασσα θα είναι πάντα εκεί… ευτυχώς όχι και οι θαμώνες του μαγαζιού… ;)