Σκοτωνουν τα αλογα οταν γερασουν

Χάζευα προ ημερών στην TV μια συνέντευξη της Μπόκοτα – της επί σειρά ετών ελληνίδας οικοδέσποινας της Eurovision – και δεδομένου ότι δεν ήξερα λεπτομέρειες για τα παρασκήνια του διαγωνισμού και την απομάκρυνσή της άκουσα με ενδιαφέρον αυτά που έλεγε για τη θητεία της στο διαγωνισμό… το αποτέλεσμα ήταν να κουδουνίσει στο μυαλό μου αυτό που βλέπω να γίνεται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια στον επαγγελματικό στίβο, όπου επαγγελματισμός και ήθος μοιάζουν έννοιες ασύμβατες πια - για να μην πω ακόμα χειρότερα - αμοιβαία αποκλειόμενες...

Και επειδή δεν συνηθίζω να ηθικολογώ βλέποντας παντού εχθρούς της ηθικής, σπεύδω αμέσως να εξηγήσω τι εννοώ…

Δεν είναι ανήθικο κατά τη γνώμη σας ένας άνθρωπος να εργάζεται για χρόνια με τις πιο αντίξοες συνθήκες πολλές φορές και να παραμένει συνεπής και όχι μόνο, αλλά και αποτελεσματικός στο ρόλο του και επειδή οι καιροί άλλαξαν και βασιλεύει η βλαχογκλαμουριά να έρχεται ο άλλος – ο νέος illustration – και να κάνει καριέρα σε 2 τέρμενα?! Το θέμα όπως ελπίζω να καταλάβατε δεν είναι η Eurovision αλλά τα σύγχρονα σιχαμερά bussiness ethics που πολλοί έχουν αντιμετωπίσει και στο δικό τους επαγγελματικό χώρο… όπου άνθρωποι 40-45 ετών παραγκωνίζονται και από τη μια μέρα στην άλλη γίνονται outsiders, ίσως στο καλύτερο σημείο της επαγγελματικής τους ζωής από πλευράς εμπειρίας και ωριμότητας. Πιστεύω πως ποτέ στο παρελθόν – οκ αυτό που θυμάμαι εγώ – δεν υπήρξε μεγαλύτερη απαξίωση για την επαγγελματική εμπειρία και αφοσίωση…

Κάποιοι θα βιαστούν να πούνε… έτσι είναι η ζωή! αλλά αυτό το γαμοκλισέ δεν το καταλαβαίνω … μήπως εμείς δεν είμαστε αυτή η ζωή για την οποία μιλάμε σε τρίτο πρόσωπο όταν ζορίζουν τα πράγματα?!

Δεν ξέρω, μπορεί να με πειράζει ο Γκάντι που έμαθα πρόσφατα ότι κρύβω μέσα μου, αλλά δυσκολεύομαι πολύ να αποδεχτώ αυτή την επίπεδη φιλοσοφία που προάγει λαμπερούς, high-flyers με babe-face και απαξιώνει τον μόχθο, την αφοσίωση και εν τέλει την αξιοπιστία ενός έμπειρου επαγγελματία με εμφανή τα σημάδια του χρόνου στο πρόσωπό του…