…ήσυχο και ανέλπιστα δροσερό και το αποψινό βράδυ, μου θυμίζει κάτι παμπάλαια καλοκαίρια προ 25ετίας και βγάλε, όταν περνούσαμε οικογενειακώς το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού στην Αθήνα, αφού οι γονείς εργάζονταν και οι δύο, παπουδογιαγιάκες δεν μας είχαν μείνει, και εξοχικό απέκτησε η οικογένεια μετά από πολλά χρόνια αποκεφαλισμένων επιθυμιών στο βωμό του οικογενειακού ονείρου για λίγα τετραγωνικά παραθαλάσσιου ευ ζην…
…το σπίτι απόψε μου μυρίζει έντονα παρελθόν, χωρίς ωστόσο άμεσες αναφορές σε αυτό... περισσότερο συμβολικές θα έλεγα ότι είναι.. κάποιες κινήσεις - ναι, σίγουρα κάποιες κινήσεις - είναι ξεπατικωμένες από τότε... οι κουρτίνες ξεσηκώθηκαν από τον αέρα και τινάζουν από πάνω τους τη σκόνη που μοιάζει να ήρθε για να μείνει… περιφέρω το σαρκίο μου άσκοπα και κάπου-κάπου ξεμυτίζω στη βεράντα για μια γερή δόση δροσιάς… φοράω μια παλιά νυχτικιά που κοντεύει να λιώσει πάνω μου αλλά έχω εμμονή μαζί της τους καλοκαιρινούς μήνες και, χωρίς να το θέλω, μου θυμίζω τη μάνα μου! …σε όλα εκτός από το άσκοπο σουλάτσο… δεν τη θυμάμαι ποτέ να χαράμισε ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή της… ίσως με τα δικά μου κριτήρια να χαράμισε πολύ περισσότερο αλλά και αυτό διαπραγματεύσιμο μου φαίνεται πια…
…καθόμαστε στο χωλ… οι γονείς μου στο ντιβάνι, με τον πατέρα μου ξαπλωμένο στα πόδια της μάνας μου να του χαϊδεύει τα μαλλιά… μιλάμε για πολύ οριεντάλ σκηνικό… εγώ κάθομαι στο μωσαϊκό και ο αδερφός μου στο βάθος, στο δωμάτιό του ακούει μουσική... α! έχουμε κι εμείς μουσική.. ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει κυρίως ελληνική μουσική και είμαι σίγουρη ότι η μάνα μου το έχει ράψει στη φανέλα του πατέρα μου... πάντα στην ίδια θέση... πάντα ελληνικά... πάντα εκείνος σιγοτραγουδά ενώ απολαμβάνει τα χάδια της οδαλίσκης του…
…τα μάτια μου ψάχνουν τη βεράντα… ακουμπώ στα κάγκελα και αφουγκράζομαι τη γειτονιά… χαζεύω την πλατεία που δεσπόζει και πάλι καθαρό και στοχαστικό το άγαλμα του Χαλεπά – εκεί έτρεχα και έπεφτα εναλλάξ, πάντα υπό το άγρυπνο μάτι του πατέρα μου – τότε έμοιαζε ολυμπιακών διαστάσεων, πρόθυμη να συνωμοτήσει και με την πιο ακραία παιδική φαντασία… στο τέλος κάθε περιπέτειας με περίμενε ένα παγωτό χωνάκι για τρόπαιο και επιστροφή στο σπίτι σχεδόν πάντα με το ζόρι…
…δεν ξέρω το αντίδοτο στη νοσταλγία, όποιος γνωρίζει κάτι παραπάνω ας με διαφωτίσει… :)
Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008
Στιγμιοτυπα θερινης νυκτος
12 σχόλια:
αχ.. υπάρχει η αλλοτρίωση.. και το αλτσχάιμερ.. δε ξέρω ποιό θα πρωτιμούσα..:):)
πολύ καλό το άσμα..:):)
την καλησπέρα μου καλό μου σορολόπ:):)
Καλησπέρα συνοδοιπόρε του Αυγούστου :)
..εξαρτάται που είσαι πιο αδύναμος, στην ψυχή ή στο μυαλό..
..το άσμα το έψαχνα με τον Frank Sinatra, αλλά δεν το βρήκα... ευτυχώς ίσως γιατί αυτή η ερμηνεία μου αρέσει μάλλον περισσότερο..
όντως, πολύ καλό το άσμα. νοσταλγικό κι αυτό, αν και από άλλους τόπους και εποχές.
το αντίδοτο της νοσταλγίας;
ένα καινούργιο νυχτικό, για αρχή. ένας άντρας στα πόδια, για την συνέχεια κι ένα πιτσιρίκι στο μωσαϊκό, τέλος, για λιγότερο σφουγγάρισμα.
νησοδέσποινα
[2ο σχόλιο εντός μίας εβδομάδας!?.. θα κακομάθω :)]
..πολύ τη φοβόμουνα αυτή την απάντηση.. λέτε για όλα να φταίει το παλιορολόι μου!? θα του βγάλω τη μπαταρία...
xaxa.. δεν αισθάνομαι ιδιαιτέρως δυνατός σε κάποιον τομαία τελευταίως..:):)
χαιρομαι που βρίκες αυτή την εκτέλεση.. καλός και σινάτρα.. αλλά αυτή απήρως καλήτερη για μένα.. και η ενορχίστρωση..:):)
χαχα το πρόβλημα με τα ρολόγια.. είναι ότι πρέπει να συντονιστούν 2.. δε φτάνει ένα να πηγαίνει σωστά..:):)
την καληνύχτα μου:):)
Αντιδοτο στη νοσταλγια?
Αντιδοτο στην δημιουργια της νοσταλγια ναι.
ε, τελευταία είπα να γίνω πιο κοινωνική. αλλά, να, τώρα θα εξαφανιστώ παραθερίζοντας σε μέρη χωρίς ίντερνετ και θα επανέλθουν οι ισορροπίες.
:))
koulpa
..αυτό που το πας με τα 2 ρολόγια?! εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε καλά το δικό μας, το δεύτερο μας έλειπε.. κι αν μεν πάει σωστά, δείχνει δε ώρα Τόκυο?! χαχα
..καλησπερίζω για να μην ξεχνάμε και τις συνήθειές μας :)
x-oyranoy
..έχεις κάτι πρόχειρο; γιατί της αντανάκλασης είναι κομματάκι δύσκολο.. βλ. 2 ρολόγια
μια αντανάκλαση
..καλά κάνατε :) ελπίζω η σύντομη διακοπή (πληθ. οι διακοπές) να μην σας "χαλάσουν"..
Κυριολεκτικά μιλώντας, το αντίδοτο στη νοσταλγία είναι ο νόστος, αλλά φαντάζομαι πως αυτό δεν σου χρησιμεύει ιδιαίτερα γιατί αφορά μόνο τους ξενιτεμένους.
Για τους ενδημώντες, τα πιό ισχυρά αντίδοτα που μπορώ να σκεφτώ (κατά φθίνουσα σειρά χρησιμότητας) είναι οι κοινωνικές συναναστροφές, οι δημιουργικές ενασχολήσεις, οι ενασχολήσεις που ασκούν το σώμα και σε πάνε σε μέρη που έχουν θέα, και οι ενασχολήσεις που δεν είναι ούτε δημιουργικές, ούτε ασκούν το σώμα, αλλά καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να απασχολήσουν το μυαλό σου, όπως το διάβασμα. Επιστημονική φαντασία κατά προτίμηση, στον Άρη, στο Δία, στον Αλδεβαράν, κάπου τόσο μακριά ώστε μέσα στην πλοκή του βιβλίου να μην υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αναφοράς στην πλατεία Χαλεπά, ή σε κάτι που να τη θυμίζει.
;-)
Διαγόρας
..κοίτα να δεις τώρα τι παθαίνεις.. στα πλαίσια των δημιουργικών ενασχολήσεων για να μην νιώθεις νοσταλγία, πιάνεις να ασχοληθείς με το blog σου και τη μπλογκόσφαιρα γενικά.. γράφεις, γράφεις, γράφεις ελπίζοντας σε κανένα ωραίο σχόλιο που θα σε απομακρύνει ακόμα περισσότερο από την πραγματικότητα... κι εκεί που τα έχεις καταφέρει ξαφνικά ανακαλύπτεις ανάμεσα στους σχολιαστές σου το συμμαθητάκι σου από το Δημοτικό!!! Ξέρεις.. το δημοτικό της γειτονιάς που είναι λίγο πιο πάνω από την πλατεία Χαλεπά.. :)))
Δημοσίευση σχολίου