Dream On Babe

...σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στα όνειρα.. και όταν λέμε όνειρα εννοούμε μεγάλα, γενναιόδωρα, ίσως άπιαστα… δεν θέλω τσιγκουνιές όταν ονειρεύομαι… εάν το όνειρο είναι τσίπικο, φαντάσου την υπόλοιπη ζωή σου… πριν λίγες μέρες λοιπόν, βρήκα το σπίτι των ονείρων μου... στην επαρχία της Σητείας στην Κρήτη… μιλάμε για love at first sight ή coup de foutre που λένε και οι Γάλλοι.. ή χοντρή καψούρα, που λέμε εμείς οι Έλληνες…

…ξεκίνησα να ψάχνω για κανένα παραθαλάσσιο σπιτάκι κοντά στην Αθήνα… και μπήκα για τα καλά στον κόσμο του real estate… γρήγορα διαπίστωσα ότι οι τιμές ενοικίασης σπιτιών για την καλοκαιρινή σεζόν ήταν λίγο πιο κάτω από τις τιμές ενοικίασης για όλο το χρόνο… άρα σε συμφέρει καλύτερα να νοικιάσεις το σπίτι για όλο το χρόνο με λίγα παραπάνω λεφτά και να το απολαμβάνεις πολύ περισσότερο... στη συνέχεια, επειδή με τα ενοίκια δεν τα πήγαινα ποτέ καλά.. δηλ. τα θεωρώ πεταμένα λεφτά… λέω δεν ρίχνεις και μια ματιά στις τιμές αγοράς σπιτιών κυρίως στα νησιά; … βέβαια, τα νησιά που κοιτούσα εγώ ήταν κοντά στην Αθήνα... Άνδρος, Αίγινα, Εύβοια κτλ. μέχρι που το είδα!

…ο από μηχανής αναζήτησης θεός το παρουσίασε μπροστά μου – λόγω έλλειψης καταχωρημένης τιμής του σπιτιού - και εγώ έμεινα να το κοιτάω όπως κοιτούσα τον Ροκ Χάτσον στα νιάτα μου... ξελιγωμένη… ξέρετε εκείνο το συναίσθημα που σε πλημμυρίζει όταν νιώθεις ότι βρίσκεσαι τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος;... έτσι ένιωσα κι εγώ… δεν θέλω πλέον να δω κανένα άλλο σπίτι... δεν με νοιάζει αν υπάρχουν καλύτερα, φθηνότερα, ομορφότερα κοκ σπίτια… εγώ σε αυτό βρίσκω τον εαυτό μου 100%... έτσι λειτουργούσα και με τους άντρες μέχρι πρότεινος, αλλά στους άντρες δεν πιάνει γιατί μπορούν πάντα να σε εκπλήξουν δυσάρεστα... ενώ το σπιτάκι όχι.. ότι βλέπεις, παίρνεις... τέλος πάντων, το σχόλιο για τους άντρες ήταν σφήνα, μπορούμε να το ξεχάσουμε προς το παρόν.. ή μάλλον και γενικότερα… μην ξεκινήσουμε τη σεζόν με γκρίνια…

…το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι πώς κάνεις ένα τέτοιο όνειρο πραγματικότητα… με τη βοήθεια στεγαστικού δανείου προφανώς – ευτυχώς δεν έχω πάρει ποτέ – και με κανονική έως αρκετή δουλειά από δω και μπρος... πρέπει να βγάλω το χιτώνα του σορολόπ και να φορέσω φόρμα εργασίας, και μάλιστα πολύ απορροφητική στον ιδρώτα από κάματο… δεν ξέρω ακόμα αν θέλω να μπω σε τέτοιο λούκι... από την άλλη θα μου εξασφαλίσω ωραιότατα μποέμικα γεράματα... εάν καταλήξουν μοναχικά, τουλάχιστον θα μπορώ να σέρνομαι ως την υπέροχη βεράντα και να μιλάω με τα ξωτικά της άγριας κρητικής φύσης… ή να μετακομίσω εκεί σε καμιά δεκαριά χρόνια και να γράψω επιτέλους εκείνο το βιβλίο - απόσταγμα σοφίας - δοκίμιο για τη ζωή...