Οι ρομαντικοι της επικοινωνιας

…ίσως έχετε προσέξει ότι οι περισσότεροι συγγραφείς όταν τους ρωτάνε «Πότε αρχίσατε να γράφετε;» δίνουν απαντήσεις του τύπου «Γράφω από 10 χρονών» ή «Άρχισα να γράφω στη σχολική εφημερίδα, εε και μετά μου’ μεινε» ή το δημοφιλές κλισέ «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έγραφα» και άλλα παρόμοια …

…έτσι λοιπόν κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα κόλλημα με την επικοινωνία και δη τη γραπτή… δεν είναι το γράψιμο τελικά που μου αρέσει τόσο, όσο το να επικοινωνώ μέσο αυτού με ανθρώπους που δεν γνωρίζω ή ακόμα και με αυτούς που γνωρίζω… οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις σε γνωστούς και φίλους, αφού έτσι κι αλλιώς τους συναναστρέφεσαι τακτικά.. και όμως γράφοντας μπορεί ο άλλος να σε κεράσει ανομολόγητες σκέψεις και εσώτερα δρώμενα που ούτε καν υποπτευόσουνα… δεν είναι το ίδιο με την προσωπική επαφή, είναι ένα άλλο είδος επαφής, πιο αποκαλυπτικής μερικές φορές… θυμηθείτε πόσες φορές γράψατε ένα SMS που δεν θα μπορούσατε να αρθρώσετε στον παραλήπτη του δια ζώσης… όταν κάποιος γράφει είναι μόνος με τον εαυτό του, ακόμα κι αν όσα γράφει απευθύνονται σε κάποιον που θα τα διαβάσει ή όχι, στο τέλος…

…από πολύ μικρή έδειξα μια ξεκάθαρη προτίμηση σε κάθε μέσο που πρόσφερε η εποχή για γραπτή επικοινωνία με τους γύρω μας και όχι μόνο… στο σχολείο διατηρούσα αυτοσχέδια λευκώματα που έφτιαχνα με πολύ μεράκι προκειμένου να πείσω τους φίλους και συμμαθητές μου να μου εμπιστευτούν τις σκέψεις τους… τα έχω φυλαγμένα ακόμα και σήμερα ως κόρη οφθαλμού, γιατί μοσχοβολάνε το άρωμα της (χαμένης) αθωότητας των χρόνων εκείνων… τι σημασία είχε που με τους περισσότερους βλεπόμασταν καθημερινά?! σπάνια μιλούσαμε ανοιχτά για το κομμάτι του εαυτού μας που εναποθέταμε στις λευκές σελίδες ενός λευκώματος, στο οποίο συνυπήρχαμε όλοι συνωμοτικά…

…το καλύτερό μου όμως ήταν η αλληλογραφία... κατ' αρχήν, όλο το χειμώνα αλληλογραφούσα με τα παιδιά που έκανα παρέα στο χωριό όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι… δυο φίλες από τη γειτονιά και τις ξαδέρφες μου… έτσι είχα πάντα μια γεύση από καλοκαίρι μες το χειμώνα και μάθαινα τα νέα του χωριού από πρώτο χέρι… με μια ξαδέρφη μου μόνο μας χάλασαν τη διασκέδαση, όταν ο πατέρας της σε ένα παραλήρημα βλαχιάς της απαγόρευσε να αλληλογραφούμε καθώς δεν το χωρούσε ο νους του… «τι είστε?! λεσβίες? και αλληλογραφείτε!?» ήταν ο αποστομωτικός επίλογος… σήμερα βέβαια, που το καλοσκέφτομαι, του αναγνωρίζω ένα μικρό δίκιο καθώς στα χρόνια του συνήθιζαν να αλληλογραφούν μόνο οι ερωτευμένοι, ελλείψει της δυνατότητας να συναντιούνται ελεύθερα… οπότε σύμφωνα με όσα ήξερε ορθώς παρεξήγησε…

…εκτός από τους καλοκαιρινούς μου φίλους, το μεγάλο μου πάθος ήταν η αλληλογραφία με παιδιά από το εξωτερικό.. εκείνη την εποχή – ξέρετε λίγο μετά τους παγετώνες - ήταν της μόδας τα pen friends… υπήρχε μια υπηρεσία, το Pen Pal, που σου έστελνε τα στοιχεία άλλων παιδιών από όποια χώρα του κόσμου ήθελες για να αλληλογραφείς μαζί τους, έναντι μιας πολύ μικρής αμοιβής… έτσι έκανες φίλους από όλο τον κόσμο με απώτερο σκοπό – ιδανικά - να επισκεφτεί κάποτε ο ένας τον άλλον και να γνωρίσει τη χώρα του… μιλάμε για τρέλα.. δεν με έφτανε το διάβασμα και το γράψιμο για το σχολείο... είχα και κοτζάμ αλληλογραφία να απαντήσω, εσωτερικού και εξωτερικού... κατέληξα να αλληλογραφώ με δύο παιδιά, μια συνομήλικη Ολλανδέζα και ένα μεγαλύτερο Βραζιλιάνο, σταθερά για 2 χρόνια και δεν έβλεπα την ώρα να τους συναντήσω…

…κάποια στιγμή, οι γονείς μου πρότειναν να καλέσουμε την Ολλανδέζα το καλοκαίρι στο εξοχικό μας για να γνωριστούμε από κοντά και ίσως με άφηναν να πάω κι εγώ στην Ολλανδία μετά... κούνια που με κούναγε… κατ’ αρχήν, στην ηλικία των 17 δεν είχα ιδέα τι εστί Ολλανδία και πώς το τρίβουν το πιπέρι οι μικρές Ολλανδέζες.. χαχαχα.. και έτσι τις 2 εβδομάδες που έμεινε στην Ελλάδα παραλίγο να κάνει εξώφυλλο στο Playboy… με το που προσγειώθηκε στο Ελληνικό πρέπει να πέταξε το βρακί της, μια και θα της ήταν άχρηστο τις υπόλοιπες μέρες αφού περνούσε τον περισσότερο καιρό με τα πόδια ανοιχτά!!! ..που να φανταζόμουνα τέτοιο ταμπεραμέντο 17 χρονών κορίτσι?! και που να την κρύψω!? …που κατεβαίναμε στην παραλία και μας περιτριγύριζαν τα καμάκια, όπως οι μύγες το μέλι?! και όλα αυτά σε ένα χωριό της Αχαϊας τη δεκαετία του ’80… που πηγαίναμε ντισκοτέκ με τη συνοδεία ενήλικα πάντα… τι κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω ότι στο Ελλάντα είμαστε ακόμα Οθωμανοί σε μερικά πράγματα..χαχαχα.. εκείνη το χαβά της, ήθελε να περάσει ονειρεμένες διακοπές στα μπράτσα κάποιου χλιμίτζουρα από αυτούς που σέρναμε ξωπίσω μας… πέρασα δύο εβδομάδες εφιαλτικές… και ούτε λόγος φυσικά να την επισκεφτώ στην Ολλανδία!

…μετά ήρθε η σειρά του Βραζιλιάνου… μου έγραψε κάποια στιγμή ότι θα κάνει ένα tour στην Ευρώπη και φυσικά θα έρθει και στην Ελλάδα για μερικές μέρες… μετά το φιάσκο με την Ολλανδέζα, έσπευσα να του εξηγήσω τα ντόπια ήθη και έθιμα για να αποφύγω τα διπλωματικά επεισόδια… τελικά, αποδείχτηκε πολύ καλό παιδί και πολύ διακριτικός για να με φέρει σε δύσκολη θέση... κάτι που δεν συνέβη ποτέ.. σκέφτηκα να κάνω μια κρούση στους δικούς μου για να τον φιλοξενήσουμε… αλλά μόλις άκουσε ο πατέρας μου για 25χρονους Βραζιλιάνους που κάνουν τουρισμό στην Ευρώπη, έναν ντουβρουτζά τον έπαθε… χαχαχα.. παραλίγο να μου απαγορέψει την κυκλοφορία εκείνες τις μέρες… έτσι κι εγώ τον βόλεψα σε ένα Youth Hostel στην Κυψέλη και έκανα να πατήσω στη Σχολή καμιά δεκαριά μέρες που έμεινε στην Αθήνα και αλητεύαμε… ρομάντσο δεν είχε η υπόθεση, αλλά περάσαμε καταπληκτικά!

…και κάπως έτσι συνέχισα και μεγαλώνοντας να επιδιώκω την επικοινωνία μέσω του γραπτού λόγου… οι συνθήκες άλλαξαν βέβαια, τα μέσα εκσυγχρονίστηκαν, τη θέση των φακέλων με τα πολύχρωμα γραμματόσημα πήραν τα e-mail με τα ποικιλόμορφα συνημμένα, ανακαλύψαμε σιγά-σιγά τα φόρα και τελευταία τα blogs.. και έτσι το χούι δεν κόβεται… κάθε άλλο αναζωπυρώνεται… και η επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων που δεν γνωρίζονται αλλά έχουν την ίδια αγάπη για αυτό τον τρόπο έκφρασης ενδυναμώνεται… φιλίες χτίζονται, έρωτες γεννιούνται και πεθαίνουν με ταχύτητες 100.0Μbit/sec και μια παράλληλη ζωή, χαμηλότερων τόνων διαδραματίζεται δίπλα στη θορυβώδη, real time ζωή των εναπομείναντων ρομαντικών της επικοινωνίας…