…αλήθεια, ποιοι είναι οι ήρωές μας σήμερα; η ιδέα για αυτό το ποστ προέκυψε όταν ξεφύλλιζα ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακου 22/23 Δεκεμβρίου 2007 και διάβασα μια συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Μίγγα, στην οποία απαντά στο ερωτηματολόγιο του Προυστ… μεταξύ άλλων και η ερώτηση “Ποιοι είναι οι ήρωές σας;”… “Ο κυρ Τάσος, ο ψαράς από το Μεγανήσι που κάνει αυτό που του αρέσει, ξέρει τι ζητά και ζει απόλυτα ισορροπημένος” δήλωσε ο επιφανής συγγραφέας… χαμογέλασα σαν να επιβεβαιώθηκε κάποια βαθιά, καλά κρυμμένη πεποίθησή μου και σιγουρεύτηκα ότι κάτι έχει αλλάξει πια ριζικά στις ζωές μας… όταν ένας άνθρωπος των γραμμάτων δηλώνει πώς ήρωάς του είναι κάποιος απλός άνθρωπος που ζει απόλυτα ισορροπημένος στο μικρόκοσμό του, αυτόματα σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι εκτός από σπάνιος, και ικανός να εμπνεύσει και να κερδίσει τον τίτλο του ήρωα στις χορτασμένες ψυχές μας…
…μια φορά κι έναν καιρό, οι ήρωές μας ήταν πρόσωπα της πολιτικής, της τέχνης, της ιστορίας και γενικά άνθρωποι που ξεχώρισαν με τη δράση τους σε κάποιο πεδίο, έγιναν διάσημοι και ενέπνευσαν πολλούς από εμάς τους κοινούς θνητούς... σήμερα, οι ήρωές μας μπορεί και να μην κάνουν τίποτα από όλα αυτά, μπορεί να ζούνε μια αφανή ζωή, να έχουν οικογένεια, να είναι απλά καλοί άνθρωποι που αγαπούν τον πλησίον τους ωσάν τον εαυτό τους και, τέλος, να μην αγωνίζονται για κάποιον ευγενή σκοπό, πέραν της προσωπικής τους ευτυχίας - αυτός κι αν είναι ευγενής σκοπός! - διότι όντας ευτυχισμένος μπορείς να κάνεις ευτυχισμένους και τους άλλους γύρω σου, διαφορετικά?! διαφορετικά, θα πρέπει να σχεδιάσεις ξανά το χάρτη της ζωής σου έτσι ώστε να σε φέρνει πιο κοντά στην Ιθάκη σου…
… ίσως λόγω της μακροχρόνιας ευημερίας που απολαμβάνουμε να καταφέραμε κι εμείς μικρά ή μεγαλύτερα επιτεύγματα που μας έφεραν πιο κοντά στους παραδοσιακούς μας ήρωες… να ζήσαμε μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές δόξας… να αγγίξαμε τα όνειρά μας με κίνδυνο να καούμε από αυτά… και, τέλος, να στριμωχτήκαμε μαζί με άλλους σαν κι εμάς στο Hall of Fame των κοινών θνητών… εκεί κάπου, κάποιοι χάσαμε και τη μπάλα από τα πόδια μας και αποχαιρετήσαμε τις βασικές αξίες που μας χάριζαν την ισορροπία και την πραγματική μας ευημερία… οπότε τι μένει?! να τις αναζητήσουμε ξανά …
…τι μας συγκινεί, λοιπόν, σε αυτούς τους ανθρώπους και πήραν θέση ηρώων στις καρδιές μας; μήπως που έχουν καταφέρει την πολυπόθητη ισορροπία; μήπως που επιτυχία ή/και ευτυχία σήμερα θεωρείται το να είσαι κατ’ αρχήν ισορροπημένος; μήπως πράγματι όλο και σπανιότερα συναντάς πλέον ανθρώπους που ζούνε ισορροπημένα; ανθρώπους που δεν προσπαθούν να κατακτήσουν καμία κορυφή, είναι νέτα-σκέτα γνήσιοι και απλά ζούνε τη ζωή τους έτσι όπως τους υποδεικνύει η εσωτερική τους πυξίδα... κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από αρκετό… είναι αλάνθαστος δείκτης ευτυχίας…
Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2008
Οι ηρωες μας
22 σχόλια:
Ίσως δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απαντήσω γιατί δεν είχα ποτέ επώνυμους ήρωες. Το αντίθετο.
Νομίζω όμως ότι είναι πολύ δύσκολο πια να ηρωοποιήσεις οποιονδήποτε ξεχωρίζει με όρους ισχύος στην δημόσια σκηνή, γιατί δεν είναι πια μια απλή σκηνή. Είναι μια αρένα. Κι ένας άνθρωπος με συνείδηση δεν δέχεται να μείνει για πολύ στην αρένα και να βγει θριαμβευτής έχοντας εξοντώσει όλους τους αντιπάλους.
Ίσως γι' αυτό σήμερα είναι ήρωας όποιος καταφέρνει να επιβιώσει εκτός σκηνής-αρένας, χωρίς να ζηλεύει τους μονομάχους.
Το να μπορείς να ισορροπείς εσωτερικά και με σχέση με το κοντινό σου περιβάλλον ήταν πάντα ένα μεγάλο στοίχημα. Ισως τώρα να το εκτιμούμε λίγο παραπάνω επειδή το επίκεντρο εστιάζεται όλο κι πιο κοντά στο άτομο.
Θα διαφωνήσω, όμως, με την έννοια της ευτυχίας, στο τέλος. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν ξέρεις ότι πέρα από την προσωπική σου ισορροπία ο κόσμος καταρρέει. Μπορεί να νιώθεις δικαίωση σε έναν βαθμό, αλλά ευτυχία όχι. Γιατί η συνείδηση έχει πολλά επίπεδα και μόλις κερδίσεις το πρώτο αλλάζεις πίστα και ξεκινάς πάλι απ' την αρχή.
Καλή χρονιά!
Με έμπνευση!
χμμ..καλώς επέστρεψες κι εσύ :-)
Έχομεν και λέμε, λοιπόν:
- αφανείς ήρωες της καθημερινότητας υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν εσαεί..αυτό δεν αναιρεί την ιδιαιτερότητα της ερώτησης και της απάντησης "ποιοί είναι οι ήρωες σας;"..βρίσκω την απάντηση λαϊκίστικη απόπειρα προσέγγισης του κοινού και διπλωματικό ελιγμό ενός σπουδαίου to be (ή who is)
- η ισορροπία του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση και καμία σχέση δεν έχει με το πώς αντιλαμβάνεται την αν-ισορροπία του ο "έξω" κόσμος..αν εσύ νιώθεις καλά με τον εαυτό σου..κοιμάσαι ήρεμος και ξυπνάς χαρούμενος, μπορείς κάλλιστα να πιστεύεις πως είσαι ή να είσαι πράγματι ό,τι μα ό,τι γουστάρεις..
- κι ένα ακόμα που σκέφτηκα τώρα διαβάζοντας το "τι μας συγκινεί, λοιπόν, σε αυτούς τους ανθρώπους και πήραν θέση ηρώων στις καρδιές μας;"..λοιπόν τα καθημερινά τετριμμένα ανέκαθεν προξενούσαν συγκίνηση..τα "δημόσια" το πολύ πολύ να προκαλέσουν δέος, θαυμασμό ή φθόνο σαφώς...ίσως μάλιστα αν γνωρίζαμε - αν αντέχαμε να γνωρίζουμε- τα καθημερινά των Σπουδαίων - Γνωστών Ηρώων , τότε και να αντιλαμβανόμασταν γιατί αξίζουν τον χαρακτηρισμό.
Καλή εβδομάδα Σορολοπάκι
@μια αντανάκλαση
Θα σταθώ στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου μια και στα υπόλοιπα δίνεις μια πολύ καλή απάντηση στο ερώτημα γιατί οι ήρωές μας σήμερα είναι αφανείς ως επί το πλείστον, με την οποία με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη...
Είναι αλήθεια ότι ένας άνθρωπος με συνείδηση, πέραν της προσωπικής του ισορροπίας, ανησυχεί – με την έννοια ότι τον απασχολούν – και όσα συμβαίνουν γύρω του σε κοινωνικό επίπεδο, ανεξάρτητα από το αν μπορεί να επέμβει ή όχι… μπορεί όμως με τις προσωπικές του επιλογές και ενέργειες να τοποθετείται απέναντι και σε μείζονα κοινωνικά θέματα έστω κι αν αυτό περιορίζεται στον μικρόκοσμό του, κι έτσι να έχει την ικανοποίηση ότι συμμετέχει και στην ευρύτερη εικόνα που πάσχει... δηλ. δεν είναι απαραίτητο να σταματήσουν όλοι οι πόλεμοι στην υφήλιο για να νιώσεις ισορροπημένος [κάτι που δεν είναι ρεαλιστικό εξάλλου], εάν συμμετέχεις σε μια αντιπολεμική δράση, για παράδειγμα…
diVa μου, φυσικά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν αφανείς ήρωες της καθημερινότητας, το ερώτημα είναι αν – γιατί μιλάμε για μια προσωπική διαπίστωση με την οποία μπορεί και να διαφωνείτε - και πώς αυξήθηκε η γοητεία τους στον κόσμο; και η γνώμη ενός γνωστού συγγραφέα είναι τουλάχιστον υπολογίσιμη…
…επίσης, δεν αμφισβήτησε κανείς το αν αξίζουν οι Σπουδαίοι – Γνωστοί Ήρωες τον τίτλο τους... μα είναι προφανές ότι τον αξίζουν... γι’ αυτό και ΔΕΝ είναι το θέμα μας εδώ :)
Καλή εβδομάδα και σε σας :)
..συγχώρεσε με αλλά τότε..ποιο ακριβώς είναι το θέμα μας;
"Οι ήρωες μας" είναι ο τίτλος..
ε..πέρα από τους προφανείς ( η μαμά και ο μπαμπάς..ο γείτονας στην οικοδομή..ο παππούς με την πενιχρή σύνταξη)..οι ήρωες μας φωταγωγούν Σπουδαιότητες ως απάντηση..και όχι τους προφανείς αφανείς
Το θέμα λοιπόν για μένα (άλλωστε κάθε αναγνώστης λαμβάνει τα δικά του μηνύματα..αυτή και η επιτυχία ενός κειμένου..η πολυπρισματική οπτική) είναι αφενός ποια είναι η προφανής απάντηση και εφόσον αναφέρεις την υπολογίσιμη γνώμη ενός συγγραφεά (που και με τον χαρακτηρισμό διαφωνώ) ο σκοπός τον οποίο υποπτεύομαι πως υπάρχει πίσω από μία τέτοια δήλωση.
@diVa
...κατ’ αρχήν, δεν έχω αντίρρηση το θέμα να είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο κάθε αναγνώστης.. :)) εγώ λοιπόν παραθέτω τη δική μου οπτική, η οποία πρώτον θεωρεί «προφανείς ήρωες» τους ανθρώπους που κάνουν κάτι αντικειμενικά ηρωϊκό, για παράδειγμα, σώζουν ανθρώπινες ζωές και όχι τους προφανείς αφανείς, που αναφέρατε…
..και δεύτερον, αναζητώ τους λόγους για τους οποίους τα πρότυπά μας έχουν αλλάξει, ΑΝ έχουν αλλάξει έστω και λίγο… (προφανώς στη δική σας περίπτωση δεν έχουν αλλάξει, το δηλώσατε σαφώς ότι οι ήρωές σας φωταγωγούν Σπουδαιότητες)
..ένα σημείο που δεν κατάλαβα καθόλου είναι αυτό για το σκοπό που λέτε ότι υποπτεύεστε ότι μπορεί να υπάρχει πίσω από μια τέτοια δήλωση… ποια δήλωση και ποιος σκοπός;
Μου άρεσε η τελευταία παράγραφος του post με την οποία και θα συμφωνήσω.
Καλησπέρα και καλή εβδομάδα.:)
Οι ήρωές σας είναι οι ισορροπημένοι, γιατί σας έχουν κάνει να πιστεύετε ότι αυτό θέλετε να είστε.
Κι όμως. Δεν θέλετε αυτό. Θέλετε π.χ. να ερωτεύεστε. Η diva η οποία νοσεί αυτή την εποχή (:p), νοιώθει ισορροπημένη? Αμφιβάλω. Ερωτας σημαίνει ανισορροπία.
Εκτός κι αν εννοούμε ισορροπία στην ανισορροπία. Αλλά κι έτσι μπορούμε να αναφωνήσουμε:
Ζήτω η ανισορροπία
Αγαπητέ ATIA, αν κρίνω από το περιεχόμενο του blog σου, ήμουνα σχεδόν σίγουρη ότι θα συμφωνούσες :)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα και σε σένα :)
Και με σένα αγαπητέ kakaskime, ήμουνα σίγουρη ότι θα διαφωνούσαμε :)))
Είμαι τόσο αντιδραστική από τη φύση μου που είναι αδύνατον να μου πει ο οποιοσδήποτε τι θέλω ή τι δεν θέλω να είμαι..
Κι όμως έρωτας σημαίνει ισορροπία. Γι' αυτό και τον αναζητάμε απεγνωσμένα. Γιατί μας χαρίζει μια σπάνια αίσθηση ισορροπίας που δεν βρίσκουμε αλλού.
Ζήτω η ανισορροπία. Μεταφρασμένο:
Vive la difference
Επιμένεις βλέπω.. χαχαχ.. Ζήτω η δημιουργική difference, θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω :)
Υπάρχει "μη δημιουργική" difference??
Είτε απαντήσεις ναι, είτε όχι, πρέπει να παραδεχθείς ότι το μόνο ανισόρροπο είναι το ισορροπημένο. Δηλαδή το "χλιαρό".
Μόνο όταν κάνουμε αυτό που θέλουμε, είτε το λένε οι άλλοι ισορροπημένο, είτε όχι (π.χ. Θείος Πέτρος), μόνο τότε είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλιώς είμαστε ευτυχεσμένοι.
Υπάρχει η στείρα αντιπαράθεση άσπρου-μαύρου, που εκτός από εκνευριστική, το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για χάσιμο χρόνου..
Δεν μπορώ να παραδεχθώ κάτι με το οποίο διαφωνώ...εγώ όταν νιώθω ισορροπημένη, δεν νιώθω χλιαρή, νιώθω χαλαρή και μ' αρέσει..
Δε νομιζω οτι η δικη μου η γενια μεγαλωσε με ηρωες, ισως με ψειγματα απο ηρωικες παρουσιες πραξεις κτλ αλλα δεν μπορω να θεωρησω καποιον ηρωα ακομα και τωρα.
Να μη μιλησω για τις σημερινες γενιες.
Τι να σου πω?
Απο την αλλη η εννοια ηρωας... χμ ειναι πολυ σχετικη και ρευστη στο μυαλο μου.
x-oyranoy.. ίσως η λέξη ήρωας ακούγεται υπερβολική για τις μέρες μας.. μιλάμε απλά για ανθρώπους που θαυμάζεις για κάποιον λόγο και τους ξεχωρίζεις από το σύνολο..
..κατά τα άλλα υποψιάζομαι ότι μπορεί και να έχεις δίκιο για το ότι οι σημερινές γενιές μάλλον πάσχουν από ήρωες..
Τσα!!..διάγω περίοδο αφωνίας.. και δυσκολιών σύνδεσης.. Να πω μιά καληνύχτα και όταν ανακάμψω βλέπουμε (γράφουμε):):)
Χμμμ... 2 τινά:
- μπερδεύτηκα γιατί νομίζω προσδίδετε στον "ήρωα" μια διαχρονικότητα, ενώ η ηρωική πράξη δεν διαρκεί παρά στιγμές. Άρα είμαστε όλοι εν δυνάμει ήρωας κατά τη διάρκεια της ζωής μας, εφόσον το τι ακριβώς κάνει ένας ήρωας για να γίνει ήρωας είναι υποκειμενικότατο.
- δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν είμαι από την Αθήνα, ίσως γι'αυτό να μπερδεύτηκα :Ρ
koulpa μου, πάλι είστε σε ειδική αποστολή?! :)) ας πω κι εγώ μια καλημέρα και ταχεία ανάρρωση στη σύνδεση βεβαίως-βεβαίως :))
Dear itelli.. αν θέλετε μας λέτε από που είστε, για να μην δίνω λάθος εντυπώσεις στο blog μου.. μέχρι τότε θα σας καταχωρήσω ως αγνώστου προέλευσης :)))
στο θέμα μας..
..έχετε δίκιο ότι μια ηρωική πράξη διαρκεί μερικές στιγμές.. ο ήρωας όμως - δηλ. ο άνθρωπος που κάνει την πράξη - είναι προϊόν προσπαθειών αρκετών ετών με την έννοια ότι "προετοιμάζεται" μια ζωή για να γίνει ήρωας μέσα σε λίγα λεπτά.. δεν είναι τυχαίο πιστεύω...
..όσο υποκειμενικό κι αν είναι το τι κάνει ένας ήρωας για να γίνει ήρωας... υπάρχουν και οι αντικειμενικά ηρωικές πράξεις, όπως π.χ. να σώσεις μια ανθρώπινη ζωή, όπως έχω πει ήδη.. κατά τα άλλα, ο καθένας έχει τους δικούς του ήρωες
Mπα.. υπαρχει κατι αξιο θαυμασμου στις μερες μας?
Υπαρχει?
Ισως τα ζευγαρια που εχουνε μεινει πιστα στον ερωτα τους και μας αποδεικνυουν οτι υπηρξε περα απο τα τετραδια των τροβαδουρων αυτο το πραγμα...
Η μανα μου, ο πατερας μου.
x-oyranoy είσαι ωραίος τελικά :)
..η αλήθεια είναι ότι κι εγώ θαυμάζω αυτά τα ζευγάρια που μοιάζουν να είναι μαζί μια αιωνιότητα και ακόμα κρατούν το ίδιο σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου... να'σαι καλά που μας τους θύμισες :))
Δημοσίευση σχολίου