Θελω να γραψω, αλλα τι;

…έτσι νιώθω όλη μέρα…

..θέλω να γράψω, σημαίνει θέλω να εξωτερικεύσω πράγματα, θέλω να απλώσω γέφυρες επικοινωνίας, θέλω αλισβερίσι ρε παιδί μου…

..αλλά τι; σημαίνει ότι δεν κυριαρχεί κάποια σκέψη, είναι όλες μαζί κρεμασμένες σαν τσαμπιά στο αμπέλι του μυαλού μου… ώριμα, νόστιμα, μεθυστικά..

..ίσως φταίει και ότι τον τελευταίο μήνα τον περισσότερο χρόνο μου τον απορρόφησε η δουλειά… το καθήκον με κάλεσε και αφού προτίθετο να με ανταμείψει καλά.. δήλωσα παρούσα… έσκυψα για λίγο και άρχισα να σπάω πέτρες… το ανησυχητικό είναι ότι δεν με πείραξε ιδιαίτερα… εντάξει, για να είμαι ειλικρινής στην αρχή μέχρι να βρω το τέμπο, ήμουνα μες στη γκρίνια σκεφτόμουνα ο,τιδήποτε ΑΛΛΟ θα μπορούσα να κάνω εκτός από το να δουλέψω… ακόμα και το κατούρημα μου φαινότανε θαυμάσια αφορμή για απόδραση :)) σιγά-σιγά όμως άρχισα να παράγω – για δημιουργία ούτε λόγος – σαν καλοκουρδισμένο στρατιωτάκι…

…είναι κι αυτή η σχέση με το χρήμα που αναπτύσσω και δεν μ’αρέσει καθόλου… αλλά μου βγαίνει φυσικά… δεν προλαβαίνω να σκεφτώ.. σαν την αναπνοή ένα πράγμα… όταν μου προτείνουν να κάνω κάτι, με όρους εργασίας φυσικά… δηλ. σαφείς και απαράβατες προϋποθέσεις, εάν δεν υπάρχει αμοιβή που να με ικανοποιεί αρνούμαι πεισματικά…όλο και πιο σπάνια μου προκύπτουν πράγματα που θα τα έκανα για το ονόρε… επειδή γουστάρω ρε παιδί μου… έτσι απλά.. επίσης, εκτός από αυτό θεωρώ ότι η εκάστοτε αμοιβή ή έστω ανταμοιβή συμβολίζει την εκτίμηση που τρέφει ο άλλος για σένα ως επαγγελματία… αυτή η σκέψη έχει καρφωθεί μόνιμα πλέον στο μυαλό μου…

..εκτός από δουλειά… το’ ριξα στο διάβασμα.. σπάνιο πράγμα… πέτυχα όμως ένα βιβλίο που μου φάνηκε ενδιαφέρον και δεν μπορούσα να περιμένω… το «Ως εκ θαύματος» του Κων/νου Τζούμα, τύπου αυτοβιογραφία, δεν το έχω τελειώσει ακόμα… τι το ήθελα!? με ξεμυάλισε τελείως… ο τελευταίος Έλληνας εστέτ – έτσι τον αποκαλούν συχνά – ένας αθεράπευτος μπουρζουάς που είχε πάντα το μυαλό του στην καλοπέραση, την τέχνη - της ζωής και την άλλη – και η ζωή του μοιάζει με ταινία… ίσως ακολουθήσει το βιβλίο, ποιος ξέρει; διαβάζω κανένα 3ωρο το βράδυ και πού να κοιμηθώ μετά; με τέτοιο κοσμοπολίτικο ντοπάρισμα; θέλω να σηκωθώ, να ντυθώ μέχρι και φαμ-φατάλ και να χαθώ στα στέκια που συχνάζουν οι Τζούμες σήμερα… …αντ’ αυτού κοιτάζω την πυτζάμα μου, τύπου Woonie the Pooh και αναρωτιέμαι πόσο καλά είναι κρυμμένη η μποέμικη φύση μου?!

…oh! yes, I am the great pretender…

(θα συμφωνήσω με τον Τζούμα στην εισαγωγή του βιβλίου)

...αυτό ήταν…

..τελικά έγραψα… αλλά τι; :)