Ο Δον Ζουαν στο Σοχο

Όταν συνάντησα τον Δον Ζουάν με το πρόσωπο του Κ. Μαρκουλάκη, ήταν Κυριακή βράδυ γύρω στις 9.30 μμ, στο θέατρο Χώρα στην Κυψέλη όπου συχνάζει αυτό το χειμώνα παρέα με το φίλο του Σταν (Κ. Παπαχρόνης), την ατυχή σύζυγό του, την Ελβίρα (Εβίτα Ζημάλη) – διότι τι άλλο θα ήταν η σύζυγος του Δον Ζουάν!? :) - και μια σειρά άλλων ηθοποιών που τον πλαισιώνουν αλλάζοντας ρόλους... από αυτούς ξεχωρίζει η Θωμαΐς Ανδρούτσου που παίζει καταπληκτικά μια αγγλίδα με βρώμικο στόμα όσο και βρώμικο μυαλό και χαρίζει μαζί με τον Μαρκουλάκη μια ανυπέρβλητη κωμική αλλά και ταυτόχρονα καυτή σκηνή… νομίζω ότι αυτή η σκηνή είναι το highlight του έργου μαζί με τον επίλογο-μονόλογο του Δον Ζουάν… ο χειμαρρώδης μονόλογος έχει αναφορές ακόμα και στα blogs, στα οποία ο Δον Ζουάν δεν βρίσκει καμία συγκίνηση… η κόκα και η μαριχουάνα είναι μακράν πιο συγκινητικά για αυτόν, κάτι το οποίο δεν παύει να μας θυμίζει συχνά-πυκνά… από τα σκοτεινά σημεία του έργου – κατά τη γνώμη μου – λιγότερο παραστατικές αναφορές θα έκαναν την ίδια δουλειά…

… πρόκειται για μια μοντέρνα παράσταση... το είδος που προτιμώ… ακόμα κι αν είναι μέτριες, το εγχείρημα να διηγηθούν μια γνωστή ιστορία με άγνωστο μέχρι τώρα τρόπο μου κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης… η συγκεκριμένη δεν ήταν και μικρή... 106 λεπτά, χωρίς διάλειμμα παρακαλώ, μια και ήταν η βραδυνή της Κυριακής... κάποια στιγμή, είχαν μουδιάσει τα πόδια μου και δυσανασχέτησα αλλά βλέποντας τους ηθοποιούς να τα δίνουν όλα χωρίς να δείχνουν την κούρασή τους από την απογευματινή παράσταση, το ξέχασα αμέσως... μπορεί το κλασικό θέατρο να αποτελεί για πολλούς την κορωνίδα των θεατρικών παραστάσεων αλλά εμένα μου φέρνει λίγο πλήξη... εξαρτάται από την παράσταση βέβαια, έχω δει εξαιρετικά έργα του Τ. Ουίλιαμς.. αλλά αν είχα να διαλέξω ανάμεσα σε μια κλασική και μια μοντέρνα παράσταση, θα επέλεγα χωρίς αμφιβολία το δεύτερο...

…η σκηνοθετική προσπάθεια του Μαρκουλάκη δεν πήρε πολύ καλές κριτικές από ότι διάβασα, αλλά αυτό που είδα στο σύνολό του μου άρεσε... εγώ πάλι έχω κάποιες αντιρρήσεις για το ρόλο του Δον Ζουάν που επέλεξε για τον εαυτό του… ο Μαρκουλάκης είναι λίγο βαρύς, λίγο μπλαζέ, δεν του πάνε οι κωμικές σκηνές, αν και τις έπαιξε αξιοπρεπώς… τη συγκεκριμένη ιστορία την έχω ξαναδεί μόνο σε παραλλαγή με τον Τζόνυ Ντεπ και τον Μάρλον Μπράντο και ίσως φταίει η εικόνα που έχω στο μυαλό μου από τον Τζόνυ Ντεπ... ο Δον Ζουάν ήταν ένα μεγάλο παιδί και σπουδαίος παραμυθάς, έβλεπε τα πάντα σαν παιχνίδι με παντελή έλλειψη ενοχών και στην περίπτωσή του σε έπειθε πώς ήταν απόλυτα φυσιολογικό... ο Μαρκουλάκης, ας μου επιτραπεί, είναι εγκλωβισμένος στο τουπέ του, δεν ήταν παιχνιδιάρης και όσο κι αν προσπαθούσε να υιοθετήσει το παιδιάστικο, ξεδιάντροπο φέρσιμο δεν ήταν πολύ πειστικός... εν αντιθέσει, ο Σταν (Κ. Παπαχρόνης) μου άρεσε περισσότερο.. γενικά μ' αρέσει αυτός ο ηθοποιός, γεμίζει το χώρο με τη θεατρικότητά του...

..κατά τα άλλα, ωραία δυνατή μουσική, μου άρεσαν πολύ και δύο τραγούδια που ακόμα ψάχνω να τα βρω… το σκηνικό πολύ μίνιμαλ και τίποτα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου… πολύ μαυρίλα… αλλά σε αυτό το είδος παραστάσεων τα σκηνικά συνήθως είναι κάπως έτσι, ίσως για να μην αποσπούν την προσοχή από την υποκριτική των ηθοποιών...

…εάν σας αρέσουν οι σύγχρονες παραστάσεις και δεν έχετε πολύ ψηλά το σκηνοθετικό πήχη, θα σας πρότεινα να τη δείτε.. σίγουρα θα περάσετε δύο πολύ ενδιαφέρουσες ώρες...