Η Κατσαριδα που πηγε στο Φεγγαρι

Η Κυριακή το απόγευμα με βρήκε να βολτάρω στην Πλάκα και το Μοναστηράκι χωρίς προορισμό. Ο ήλιος ψηλά ακόμα με ξεγελούσε και ούτε ξέρω πόση ώρα περπατούσα. Δεν είχα την παραμικρή διάθεση να επιστρέψω σπίτι, αλλά είχα αρχίσει να μουδιάζω από το κρύο και την κούραση.

Κάποια στιγμή σταμάτησα να αγοράσω καπνό και είδα μέσα στο πορτοφόλι μου το εισιτήριο για το θέατρο που είχα αγοράσει σχεδόν ένα μήνα πριν και ακόμα δεν είχα καταφέρει να πάω. Ο κύβος ερρίφθη. Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την «Κατσαρίδα».

Ο λόγος που με έσπρωξε στη συγκεκριμένη παράσταση – όχι, δεν ήταν ο Λαζόπουλος που τη διαφημίζει συνεχώς και καλά κάνει - αλλά το είδος της και το γεγονός ότι σημείωσε μεγάλη επιτυχία εκτός Αθηνών. Όταν μια παράσταση αντι-θεάτρου που καταρρίπτει κάθε καθιερωμένη θεατρική αντίληψη καταφέρνει να κερδίσει ένα κοινό λιγότερο εξασκημένο σε τέτοιες απόπειρες, τότε σου φαίνεται πολλά υποσχόμενη.

Το έργο είναι ένα σουρεαλιστικό παραμύθι. Μια κατσαρίδα, η Ιωάννα, διωγμένη από την κοινότητα των κατσαρίδων που ζούσε, αποφασίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της να πάει στο φεγγάρι. Έτσι, εμείς παρακολουθούμε το ταξίδι της μέχρι τέλους - εννοείται πως τα κατάφερε - και παράλληλα παίρνουμε μερικά μαθήματα ζωής με τις καλύτερες προθέσεις εκ μέρους του συγγραφέα. Η αλήθεια είναι ότι σαν ιδέα είναι καταπληκτική, στην θεατρική μεταφορά της όμως αφήνει κενά και σε πολλά σημεία γίνεται κουραστική. Μερικές φορές έχεις την εντύπωση ότι οι ηθοποιοί δεν έχουν σενάριο να «πατήσουν», κι έτσι καταφεύγουν σε υπερβολικούς αυτοσχεδιασμούς ακόμα και για αυτό το τόσο ιδιαίτερο είδος θεάτρου.

Παρόλο που διαφημίζεται ως ντανταϊστική κωμωδία (βλ. ντανταϊσμός), εκτός του κωμικού στοιχείου ή της φάρσας - που προφανώς ευθύνεται για την τεράστια επιτυχία που γνωρίζει - έχει εξίσου αναπτυγμένο και το μελαγχολικό ή πικρό στοιχείο που ενυπάρχει σε κάθε υπαρξιακή περιπέτεια.

Οι συνθήκες της παράστασης, εξ αρχής δηλώνουν τη διαφορετικότητά της. Μόλις δύο ηθοποιοί, νεαροί και άγνωστοι τουλάχιστον μέχρι πρότινος, χωρίς σκηνικά, κουστούμια και λοιπά μέσα να τους υποστηρίζουν, βάζουν ένα μεγάλο στοίχημα με μόνο εφόδιο για να μας πείσουν την υ π ο κ ρ ι τ ι κ ή τους δεινότητα. Και το κερδίζουν. Θεωρώ ότι η μεγάλη επιτυχία οφείλεται αποκλειστικά σε αυτούς. Σηκώνουν στους ώμους τους μια σχεδόν δίωρη παράσταση χωρίς διάλειμμα, με εκρηκτική ενέργεια να ανακυκλώνεται στο χώρο, καθώς παίζουν, επικοινωνούν με το κοινό και ενθαρρύνουν τη συμμετοχή του, χορεύουν, τραγουδούν και βέβαια στο τέλος χειροκροτούνται με πάθος, όπως τους αξίζει.