είναι ευτελή αντικείμενα…
… μια πολυκαιρισμένη εφημερίδα που βγήκε από την αφάνεια λίγο πριν μπαγιατέψουν επικίνδυνα οι ειδήσεις της – φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος που διαβάζει εφημερίδες μετά το πέρας της ημερομηνίας λήξης – στάχτες από τσιγάρο που κάνουν πιρουέτες στον αέρα πριν σκορπιστούν στη θάλασσα σαν απομεινάρια μιας ζωής, και τέλος, η μοναδική ατράνταχτη απόδειξη ενός μοναχικού καφέ, το χαρτάκι της ταμειακής…
…ή ευτελείς σκέψεις
…που αλλιώς θα λίμναζαν στο κεφάλι σου μέχρι που δεν θα άντεχες άλλο και θα τις ξερνούσες σε κανένα κομμάτι χαρτί ή σε κανένα πρόθυμο ή – εδώ που τα λέμε πιθανότερο - τυχαίο αυτί… νιώθεις ευγνωμοσύνη για τούτο τον τροπικό αέρα που ήρθε απρόσκλητος να αναστατώσει τον καφέ σου αλλά τελικά κατάφερε να καθαρίσει το μυαλό σου απ’ τ’ άχρηστα και τα περιττά…
…ή ευτελείς παρουσίες
δεν άντεξαν οι θαμώνες το αδικαιολόγητο μένος του αέρα απέναντί τους και πήραν την αγανάκτησή τους κι έφυγαν… μείναμε δύο… εγώ και ένας αμερικάνος τουρίστας που δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι και με την πρώτη ευκαιρία παραγγέλνει μια Κόκα Κόλα… αυτό θα πει εθνική συνείδηση (;) ... αναγνωρίζεται εύκολα κυρίως από όσους δεν διαθέτουν...
ο άνεμος, μέσα κι έξω, κόπασε πια... σαλπάρουμε...
κι αυτοί κι εγώ…
