Μηπως ως θεατροφιλοι… να συνδικαλιστουμε?!

…ρωτάει η Ιλειάνα Δημάδη (idimadi@athinorama.gr) στο εισαγωγικό άρθρο της με τίτλο Επιδοτούμενος θεατής, στη σελίδα Θέατρο – Χορός του αθηνοράματος

…και επειδή η θεατρική σαιζόν μόλις άρχισε, βρήκα εξαιρετικά επίκαιρο και ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άρθρο σε συνδυασμό με το σοκ που έπαθα όταν ανακάλυψα ότι τα εισιτήρια για την περίφημη Μήδεια (2) του Δ. Παπαϊωάννου ξεκινούν από 20 ευρώ (!) και σκαρφαλώνουν μέχρι τα 100 (!!!).. και βέβαια, δεν ξέρω τα 20 ευρώ πού σε τοποθετούν σε σχέση με τη σκηνή σε μια εικαστική παράσταση, χωρίς διαλόγους που το οπτικό σου πεδίο παίζει καθοριστικό ρόλο… κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι μια παράσταση για το «ευρύ κοινό» αλλά έστω κι έτσι.. ποιος μου λέει ότι το άλλο, το «ειδικό κοινό», έχει την οικονομική δυνατότητα να την παρακολουθήσει; δεν θέλω να αμφισβητήσω σε καμία περίπτωση την αξία της παράστασης, απλά να υπογραμμίσω με τη σειρά μου τη σημασία που έχουν κινήσεις όπως αυτή της βρετανικής κυβέρνησης, όπως θα διαβάσετε παρακάτω…


Επιδοτούμενος θεατής

Δυόμισι εκατομμύρια λίρες: με αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό θα επιδοτήσει η βρετανική κυβέρνηση 95 θέατρα. Σκοπός της είναι τα επόμενα δύο χρόνια να διατεθούν δωρεάν στους θεατρόφιλους κάτω των 26 ετών ένα εκατομμύριο εισιτήρια. Το όριο ηλικίας επελέγη ούτως ώστε, σε συνδυασμό με τη φοιτητική κάρτα απεριορίστων διαδρομών, οι νεαροί θεατρόφιλοι να κερδίζουν μια σχεδόν εξολοκλήρου «free night out». Το συμπέρασμα; Η Αγγλία έχει παράδοση στο θέατρο -αυτό είναι γνωστό- κι επενδύει αδιάκοπα σ' αυτό. Εξίσου είναι γνωστό πως, ανεξάρτητα από τα όσα μπορούμε να καταλογίσουμε στην εξωτερική πολιτική της, διαθέτει κράτος πρόνοιας και μια πιο εύρωστη οικονομία από τη δική μας.

Τι γίνεται όμως εδώ; Υπάρχει αδιαμφισβήτητα ένα δυναμικό θεατρόφιλο κοινό - δεν εξηγείται διαφορετικά το φαινόμενο της πληθωρικής προσφοράς θεαμάτων. Το θέατρο, ως αγαθό πολυτελείας, τιμολογείται αντίστοιχα, με τα εισιτήρια να κυμαίνονται μεταξύ € 22-25 για τους ενήλικους και € 10-18 για τους νέους. Οι προσφορές, όπως εκείνες του Θεάτρου Τέχνης, και η κάρτα συνδρομής που πρόσφατα εισήγαγε το Εθνικό Θέατρο δίνουν μια ώθηση. Το «αθηνόραμα», με τη σειρά του, παρέχει συστηματικά, εδώ και αρκετά χρόνια με τις avant premieres και τα εκπτωτικά κουπόνια, ένα ισχυρό κίνητρο ώστε -αντί για ακόμη μία βραδιά με DVD- να βγούμε στο θέατρο της γειτονιάς μας.

Η ανύπαρκτη όμως δημοσιονομική πολιτική και η μείωση του εισοδήματος του μέσου πολίτη καθιστούν το κοινό ολοένα και πιο ευπαθές απέναντι στην προσφορά πνευματικών αγαθών. Τι πρέπει να γίνει; Συστηματικές πιέσεις προς τους αρμόδιους κρατικούς φορείς και ακόμη περισσότερες ιδιωτικές πρωτοβουλίες από την πλευρά των θεάτρων. Διαφορετικά, το θέατρο, υπακούοντας αργά ή γρήγορα στο νόμο της φθίνουσας οριακής χρησιμότητας, όπως θα έλεγαν οι οικονομολόγοι, θα αρχίσει να εκτιμάται ως κατώτερο αγαθό και θα αντικατασταθεί από άλλες, πιο «επείγουσες» ανάγκες του μέσου καταναλωτή.

Μήπως τελικά πρέπει ως θεατρόφιλοι... να συνδικαλιστούμε;