Του Αγ. Συγχρονισμου… βοηθεια μας!

…άτιμο πράγμα το timing ή ο συγχρονισμός, όπως προτιμάτε, καθοριστικός παράγοντας επιτυχίας στη ζωή μας σε όλους τους τομείς… μην φανταστείτε ότι είμαι από τους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από την τύχη… κάθε άλλο… δεν πιστεύω στην τύχη και ίσως γι’ αυτό δεν πιστεύει κι αυτή σε μένα και μου βγάζει τη γλώσσα περιπαιχτικά… δεν παίζω τυχερά παιχνίδια, είμαι πολύ εργατική όταν θέσω κάποιον στόχο και γενικά δεν μ’ αρέσει να αφήνω τα πράγματα στο έλεος του όποιου Θεού μας κυβερνά… αυτό που πιστεύω σίγουρα όμως είναι στο συγχρονισμό, δηλ. να βρεθείς τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος... να βρεθείς τετ-α-τετ με την ευκαιρία… και να μην κοιμάσαι με τα τσαρούχια σου ώστε να την δεις και να την αρπάξεις…

…αυτή τη στιγμή με απασχολεί ο κακός συγχρονισμός στα προσωπικά μου... έτσι είναι… την προσοχή σου συνήθως προσελκύει ο τομέας που πάσχει αφού έχεις ιεραρχήσει τις προτεραιότητές σου… έτσι, αφού να φάμε έχουμε, να κοιμηθούμε έχουμε, να κάνουμε και κανένα κέφι τρελλό που και που έχουμε, τι μένει!? να ασχοληθούμε και λίγο με το άλλο μας μισό, αν πιστέψουμε τη θεωρία που το θέλει να υπάρχει...

…έτσι κι εγώ, όπως οι περισσότεροι είχα έναν καημό, έναν νταλκά βρε αδερφέ, εδώ και κάμποσο καιρό… αδύνατον όμως να συγχρονιστούμε εγώ και το αντικείμενο του πόθου μου... ή εγώ θα ήμουν αλλού για αλλού με τα διάφορα που μου έτυχαν την αποφράδα χρονιά που μας πέρασε, ή αυτός θα ήταν υπό την επήρεια της πρώην, της πιο πρώην κοκ.. αδέσμευτος μεν, μπλοκαρισμένος δε, η προσωπική μου διάγνωση… δεν ένιωθα πώς ήταν πραγματικά διαθέσιμος κι έτσι δεν έκανα καμία κίνηση… αφήστε που δεν είμαι οπαδός του ρητού «ο έρωτας με έρωτα περνάει»… και δεν μ’ αρέσει να κάνω το σωσίβιο σε συναισθηματικές φουρτούνες… θέλω καθαρό μυαλό και προ παντός καθαρή καρδιά για να ανάψω πράσινο…

…κάπου εκεί έμπλεξα κι εγώ με έναν άλλον που βγαίναμε εκείνο τον καιρό και μου ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη όσον αφορά την πραγματική του διαθεσιμότητα… ατυχής απόφαση, όπως αποδείχτηκε αργότερα… δεν τα βρήκαμε… και όσο θυμίζω στον εαυτό μου ότι τα ζητήματα καρδιάς δεν πρέπει να τα χειρίζεσαι με τη λογική τόσο το ξεχνάω… βέβαια, η ακαταλληλότητα του ενός δεν χρήζει αυτόματα τον άλλον κατάλληλο, απλά τον ξαναφέρνει στο προσκήνιο… ο νταλκάς μου, εν τω μεταξύ, αποφάσισε να με μιμηθεί με αποκορύφωμα να τα φτιάξει στο τέλος με τη νυν… για να μου επιβεβαιώσει την αίσθηση που είχα πάντα ότι μεταξύ μας διεξάγεται μια κούρσα στην οποία αναμετρούνται διαρκώς οι εγωισμοί μας… αποκαρδιωτικό

…είδα κι απόειδα κι εγώ και λέω, άστο το παλικάρι, αφού δεν σας θέλει... κι έτσι αποχώρησα διακριτικά από το τοπίο και έπαψα να ασχολούμαι… διατηρήσαμε επαφή, αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα μου έχω παγώσει… δεν νιώθω όπως παλιά… δεν βγαίνω πια με την κοινή μας παρέα γιατί δεν νιώθω κανένα σκίρτημα στην ιδέα ότι θα τον δω… βαρέθηκα το παιχνιδάκι της γάτας και του ποντικού με εναλλαγή ρόλων… πάντα υποστήριζα ότι το ωραιότερο κομμάτι σε μια σχέση είναι το παιχνίδι της αρχής... όταν όλα ακόμα παίζονται, τίποτα δεν είναι δεδομένο και κάθε σημάδι ενθάρρυνσης σε απογειώνει… όμως, έχει κι αυτό ημερομηνία λήξης… κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξεις πίστα ρε παιδί μου... να ανέβεις επίπεδο... αλλιώς ξεμένεις από κίνητρο...

…κι ερχόμαστε στο παρόν… έχω την αίσθηση ότι ο νταλκάς μου έχοντας αντιληφθεί ότι το πουλάκι πάει πέταξε προσπαθεί να κρατήσει τις γέφυρες ανοιχτές… να φυσήξει ανέμους εκεί που δεν κουνιέται φύλλο πια… τι κρίμα να μην έχω ανάλογη διάθεση… τι κρίμα να μην μπορούμε να συγχρονιστούμε ρε γμτ… πολύ φοβάμαι ότι ο νταλκάς έπαψε να είναι νταλκάς πια… δεν έχει την ίδια επιρροή επάνω μου όπως παλιά… τον ακούω στο τηλέφωνο και είναι σαν να μιλάω με εκπρόσωπο εταιρείας κινητής τηλεφωνίας, απ' αυτούς που με παίρνουν συχνά για να βολιδοσκοπήσουν τη διάθεσή μου για αλλαγή τηλεπικοινωνιακού συντρόφου... ακόμα κι εγώ εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου διότι με έχει απασχολήσει ουκ ολίγο καιρό… πώς γίνεται να ανατραπούν έτσι τα πράγματα?!... δεν έχω ιδέα…

[ψιθυριστά: τώρα βέβαια αν μας προκύψει καμιά δραστική κίνηση, όπως π.χ. να χωρίσει δεν υπόσχομαι τίποτα ;) χαχα]